Vreugde Punt #162

Wat een vreselijk uurtje was dat vanmiddag tussen vier en vijf uur.
Zenuwslopend. Ik kan me niet herinneren dat ik het zo beleefde toen ik ooit, in een vorig leven, op mijn eigen telefoontje zat te wachten.

Vanaf half drie druppelden de eerste berichten binnen. Eerst van andere scholen. Toen van zijn school, maar van de andere MAVO examen klas.

Hoe deden wij dat indertijd, zonder social media?
Nu zitten ze bij elkaar in whatsapp-groepen, op instagram en facebook en weten ze heel snel van elkaar welk nieuws ze te horen hebben gekregen.

Maar hier bleef het stil.

Rond half vijf meldden de eerste geslaagde uit zijn klas zich. Zijn achternaam begon met een W. Even later werd een paar huizen verderop bij een klasgenoot de vlag gehesen. Haar naam met een B.

Allerlei theorieën hielden we er op na. Met maar één doel: willen verklaren waarom hier de telefoon nog niet ging. Vanaf vijf over half vijf begon het vervelend te worden. Ik HAAT wachten.

Waar hij eerst relaxed op de bank bleef hangen, ging hij nu ijsberen. "Die telefoon doet ut toch wel hè?".

E.I.N.D.E.L.I.J.K. om tien voor vijf kreeg hij zijn mentor aan de lijn. Met goed nieuws.

Wat een vent. Vanuit kansloze positie begin dit jaar, opgewerkt naar twijfelachtig in april. Toen het voor het echie was heeft hij zich een poosje ingespannen. En voilà. Geslaagd!

Hij belde zijn werkende vader, met wie we een hotline hadden. Hij belde zijn opa's.
Daarna snel naar school om zijn cijferlijst te halen en zijn klasgenoten te ontmoeten.

  

Tadaaa!

Op 1 uitglijder na blijkt hij prima examens te hebben afgelegd. 

Ik zou zeggen: hij deed het op zijn Jelmer's. Hij kan nu een lange neus naar ons trekken.

We aten er een taartje op.

Ik kan niet zeggen dat ik trots op hem ben. Trots vind ik meer op zijn plaats als je ergens héél héél hard aan hebt gewerkt. Er veel voor opzij hebt gezet. En je tot het uiterste hebt ingespannen.

Dat dekt de lading hier niet.

Maar ik ben echt ENORM blij voor hem! Wat heb jij dit goed gedaan man!