Punt van trots #155

Iedereen die ons goed kent, weet dat we ons met Wessel gedurende zijn eerste tien levensjaren nooit hebben hoeven vervelen.
Het is een bijzonder jongetje. Op vele fronten.

In groepen wist hij zich niet altijd even goed te presenteren. Althans, niet sociaal wenselijk.

Met het ouder worden heeft hij veel bijgeleerd.
Maar gelukkig ook niet alles afgeleerd.

Hij is nog steeds op zijn best met dieren en kinderen die jonger zijn dan hem.

Hij had in zijn hoofd dat hij tijdens de Sportdag van zijn oude basisschool wilde gaan helpen. En als hij iets in zijn hoofd heeft.....juist ja. Hij vergeet niet en vroeg gedurende het hele schooljaar of we al wisten wanneer die sportdag was.

Toen we het eenmaal wisten gingen we met hem het gesprek aan op zijn huidige school. Want de sportdag viel op een hele gewone schooldag. Bij hoge uitzondering kreeg hij toestemming en dus geoorloofd verlof. Mits hij het niet aan de grote klok zou hangen, want ze wilden niet nog dertig leerlingen die dit ook wel wilden op hun oude school.

Onze kletsmajoor hield zijn lippen op elkaar.

Nu was het zover. Als enige oud scholier liep hij er rond. Ze waren blij met hem. 
Het jong dat hen zo vaak tot waanzin had gedreven. Hij was ingedeeld bij een groep kleuters. Een schot in de roos.

Halverwege de middag namen we een kijkje op het sportveld. Het duurde even voor we hem zagen. Maar hij lag dan ook onderop een hele stapel kleuters. Hij was de grote animator. Ze liepen met hem weg en hij met hen.
Ons elastiekje, onze stuiterbal. Hij temde al die springveren. Wat een geduld. 

Het is een bijzonder kind. En dat is ie.