Ontspannings Punt #169

Ik ben een bofkont.

Kijk maar.

Ik ben blij met mijn tuintje.

Bijvoorbeeld hierom.

Lekker zitten in het zonnetje met een fijn tijdschrift.

Als ik om me heen kijk, zie ik veel kleur. Er gebeurt hier van alles op de vierkante meter. Ik zie het. Registreer het.

Deze zijn uitgegroeid uit een plukje voortuin van Pa.

Dit schatje bracht Tante mee.

Er is altijd wat te doen. Er valt altijd wat te rommelen.

De ijsbloemetjes zijn op zijn retour. Ik ben er dol op. Elk voorjaar koop ik ze weer. Nu pas weet ik op welke zonnige plek in de tuin ze het het beste gaan doen. Bijzonder om 's ochtends alleen de dichte knoppen te zien, maar in de middag knappen ze open en stralen de verschillende frisse kleurtjes je tegemoet.

De hortensia's staan op het punt in bloei te komen. Hier en daar ontluiken al de eerste puntjes.

De hibiscus krijgt net zijn groene blad; zijn bloemen bewaart hij tot augustus.
Net als de pioenroos en de camelia is het een erfenisje van mijn schoonmoeder. Dat is bijzonder en heeft een meerwaarde.

Soms word ik verrast. Dit lobelia-plantje was in een potje over gebleven na het vorige tuinseizoen. Ik dacht dat er geen leven meer in zat, maar toen ik het een maand of twee geleden weg wilde gooien, zag ik stukjes groen. Ik zette het in de aarde en voilà. Dit soort verrassingen hè, ik hou er zo van.

Deze is voor de nostalgie. In mijn eerste huisje in Vlaardingen stond deze jongen ook. Prachtig vond en vind ik hem. Toen ik verhuisde, hartje winter, kon ik hem niet uit de grond halen. Omdat ik graag een stukje vroeger dicht bij me houd, kocht ik hem terug.

Ik word er blij van.

Bij de campanula heb ik gemengde gevoelens. De blauwe paarse bloemetjes zijn fleurig en lekker wild. Maar dat is hun verspreiding ook. Werkelijk óveral duikt het op. Ook op plekken waar ik en alle buren het niet hebben willen. Dit is er zo eentje waar ik nooit voorzichtig mee doe. Met twee handen tegelijk ruk ik hele plukken eraf. Maar het schrikt hem niet af. Komt gewoon weer terug.

De gratis petunia's hangen er nog goed bij.

De flesjes vul ik met plukbloemen uit de bermen hier in de buurt.

De Maaslandloop - roosjes hebben hun langste tijd wel gehad, maar kleur komt er nog steeds vanaf. Sterk spul hoor.

Ooievaarsbek; klein maar fijn.

Ik heb hem ook in het wit. Dat wilde, dat heeft toch wel mijn voorkeur.

Aardbeitjes in het wild, hebben we ook.

Wat te denken hiervan. Onze eerste lichting Moestuintjes groeit gestaag door. Op de keuken vensterbank staan de opvolgers te trappelen om ook naar buiten te kunnen. Maar waar moet ik die dan weer in gaan zetten? Ik ben er nog niet uit.

Maasland steunt nog meer goede doelen en bij een collega deed ik een duitje in het zakje, en kreeg deze vrolijkerds.

Mijn tuin. Tuin met een verhaal. Elke dag werp ik er een blik op vanuit de woonkamer. Ik geniet er van.