Loop naar de pomp!

Het kan weer.

Vrijdag is er geschiedenis her- en geschreven in "ons dorp". De waterpomp is terug in Kethel.

In 1898, tijdens het kroningsjaar van Koningin Wilhelmina, regelde raadslid Jacobus Verspeek samen met de dorpsdokter een pomp met een filterbak, aangesloten op de verderop gelegen Poldervaart. Een enorme vooruitgang. Geen gedoe meer met het juk op de schouders, emmers en teiltjes bij de vuile Kerklaanvaart. Schoon drinkwater.

In 1914 verdween de pomp omdat het dorp aangesloten werd op de drinkwaterleiding van Schiedam en niemand weet waar hij is gebleven. Maar een kleine twee jaar geleden stond Kethellapper Peter Staal in Voorschoten, oog in oog met een soortgelijke pomp. Hij ontdekte dat de originele mal ergens in Brabant opgeslagen stond bij een gespecialiseerd bedrijf, dat gietijzeren monumenten conserveert en restaureert.

Vanaf die dag heeft hij zich hard gemaakt om de Verspeekpomp terug in Kethel te krijgen.

Hij peilde eerst de mening van dorpsbewoners en zocht steun. Wij zorgden voor onze handtekening op de steunbetuiging.

Er kwam een Verspeek Cake. Wij kochten hem en smulden ervan.

Het lukte om de sponsorloop van de basisschool om te zetten in een waterloop en met elkaar haalde de jeugd ruim 2400 Euro op.

Het lukte om het benodigde geld bij elkaar te krijgen. De gemeente ging aan de slag en bereidde de aansluitingen op de waterleiding voor.

En toen was het feest! De pomp stond en zou officieel onthuld worden.
Doordat de dorpsschool een prominente bijdrage leverde aan het geheel stond ik er samen met mijn camera met mijn neus bovenop. Officieel uitgenodigd en in functie zal ik maar zeggen.

In de ochtend werd de werking van de pomp door de onderbouw leerlingen getest en het water geproefd. Daarna werd hij mooi ingepakt voor het middagprogramma.

In de middag verzamelden de burgemeester, bestuursleden, donateurs, dorpsbewoners en heel veel geinteresseerden zich op het dorpspleint. Het was druk!
Intussen werd er in de schoolhal door leerlingen en het harmonieorkest geoefend op de liederen die ze straks in het echie moesten presenteren. Twee emmertjes water halen. Echt heel leuk voor 10, 11 en 12 jarigen - not.

Rond twee uur werd het officiële deel geopend door de aankomst van de plaatselijke Tamboer-, Trompetter- & Majorettekorps Juliana, gevolgd door de bovenbouwleerlingen en leraren. Ik vond het hilarisch. Het was tijdens de hele optocht knettervals!

Na een klein uur formaliteiten werd de pomp dan eindelijk onthuld door de burgemeester en de kleinzoon van Jacobus, Hans Verspeek. Het heeft wel wat, vind ik.

De grote gietijzeren Verspeekpomp is terug in Kethel!

~ Ik vond een foto waar ik ook op sta ~

Morgen gaat hij voor het eerst naar school .

Augustus 2006

Beste wereld,

Morgen stuur ik je mijn jongste. Dan gaat hij naar school. Hij komt niet eerst wennen, want in de zomervakantie werd hij vier. Hij komt gelijk écht. Je herkent hem ongetwijfeld meteen, als je hem ziet. Onstuimig tiepje, wilde bos haar, grote bruine ogen en een gulle lach.

Mijn jongste is een beetje een speciaal geval. Hij is altijd de koning van het paleis geweest, hier. Hij is nou eenmaal de jongste, zoals ik al zei. En laten we eerlijk wezen, hij is om op te vreten. En, hij is mijn laatste baby. Dus tja.
We hebben hem eigenlijk best een beetje klein gehouden, waar we konden, maar vanaf nu gaat dat veranderen. Vanaf nu wordt jouw invloed langzaam, stukje bij beetje, steeds groter, en de mijne steeds een beetje kleiner.

Wat hem staat te gebeuren is nieuw voor hem, en hartstikke spannend. Hij vindt het geweldig, en tegelijkertijd best wel eng. Tot nu toe waren papa of mama er als hij zich pijn deed. Zijn broer was er om hem te beschermen tegen iedere enge grote hond, om zijn handje vast te houden als hij van een hoge stoep moest springen... Dat wordt vanaf morgen langzamerhand anders, en ik zou je willen vragen het een beetje rustig aan te doen, met hem.

Morgenochtend gaat hij naar het schoolplein, met papa en mama. Dan zetten we hem in de klas, op een stoeltje met zijn naam erop. Dan zwaaien we heel hard, en dan begint voor hem een heel nieuw avontuur. Een avontuur dat hem misschien wel de hele wereld over stuurt. Een avontuur dat vol zal zitten met vreugde, maar vast ook wel met verdriet. Om je leven te starten, om zomaar uit je veilige huis de wereld in de stappen, nou, daar is best moed voor nodig.

Zorg een beetje voor hem. Goed? Pak zijn hand, neem hem mee, steeds stukjes verder, en leer hem alles wat hij moet weten. Maar als het mag, graag zachtjes. Hij zal moeten leren dat niet iedereen aardig is, maar dat er meer helden zijn dan boeven. Dat hij vrienden heeft, maar ook vijanden. Vooral dat laatste vind ik niks, maar goed, ik snap ook wel dat dat een keer zal moeten, dus even van moeder tot moeder: no hard feelings.

Het gaat best een tijdje duren, dit hele gebeuren. Ik schat een jaar of zestien, vanaf nu. In die tijd wil ik zo graag dat hij leert dat 50 verdiende centen meer waard zijn dan 1 gevonden euro. Dat hij soms ook moet verliezen, om af en toe te winnen. Hij zal jaloezie moeten leren kennen om te voelen hoe je oprecht blij voor iemand kunt zijn, en hoe dat je hart kan vullen.

Hij zal leren naast zich te kijken, naar de dingen om zich heen, maar ook verder dan zijn neus lang is. Hij zal zien dat je je kan verwonderen over de schoonheid van de woorden in een boek, maar ook over het landschap om je heen. Over de grote daden van de mensheid, maar ook over heel klein geluk.

Als hij op school zit, hoop ik dat hij leert dat het beter is om te zakken dan om te

spieken. Dat hij vertrouwen krijgt in zijn eigen ideeen. Ik hoop dat je hem de ruimte geeft om fouten te maken, en te leren van de consequenties. En dat hij zal weten dat hij niet met de menigte hoeft mee te lopen, als hij dat niet wil. Niet iedereen die dwaalt is de weg kwijt. Laat hem maar dwalen, maar alsjeblieft niet al te ver, goed?

Laat hem leren om te lachen als hij verdrietig is, en te huilen als hij dat wil. En dat heel soms het beste wat je kan gebeuren is, dat je niet krijgt wat je wilt. En dat je moet vechten voor waar je in gelooft. Help me hem te laten geloven in zichzelf. Want alleen als hij gelooft in zichzelf, kan hij ook geloven in anderen.

Wees voorzichtig met hem. Niet te voorzichtig, dat dan weer niet, want - nou ja, je begrijpt wel wat ik bedoel.

Want hij is nog maar net vier. Laten we klein beginnen. Morgen.

Met zijn naam op zijn stoeltje.

Ik weet wel dat ik veel vraag.
Maar ja, hij is van mij, en ik vind hem heel bijzonder, mijn zoon.

Morgen.

Dan komt hij.

Liefs,
D. 

En zo is het!

Een gedicht van Eric Os:

Antwoord van papa

Ik wilde wel eens horen
waarom ik ben geboren

papa zei
wie, o jij
ik schudde jou
uit mijn mouw
en toen hadden we jou

papa keek blij
toen hij dat zei

maar ik ben maar
naar mama gegaan
papa's zijn leuk
voor grapjes
maar mama's
daar heb je wat aan

Antwoord van mama

ik wilde wel eens horen
waarom ik ben geboren

mama keek blij
en zoende mij
zoende zoende zoende mij
en zei
na de zoveelste zoen

Om de wereld een groot plezier te doen.

Middelbare school

Augustus 2011

Vertrouwen is het zetten van de eerste stap, zonder dat je de hele trap ziet.

Het is zover Snakie. Je gaat naar de middelbare school. Er staan belangrijke dingen te gebeuren in je leven.

We gingen schoolspullen voor je kopen. En toen je jarig was kreeg je een Eastpak rugzak. Dat schijnt er erg bij te horen. Ja, je moeder moest ook nog het één en ander leren. Ze zijn er in 110-en kleuren en printjes en jij kon daar makkelijk uit kiezen. Die zwarte moest het worden, niks geen gekkigheid, gewoon zwart mam. Een klein kapitaal kostte hij, maar het moet gezegd, hij kan echt alle puberstormen doorstaan.

In de zomervakantie werden je boeken gebracht. Dat is ook heel erg nu. Ophalen op school hoeft niet meer. Met een paar muisklikken kun je ze vanaf thuis bestellen.

De basisscholen zijn gestart, jij hebt nog een bonusweek.

Maar vanaf woensdag zit je op de middelbare school. Ben je een brugpieper, brugsmurf, brugmug en taskabouter.

We liepen samen rond tussen de schoolspullen en echt, het was een bijna surrealistisch moment. Ik weet nog zo ontzettend goed dat IK daar liep. Dat lijkt zoooo kort geleden, en nu ineens heb ik een kind van die leeftijd. Ik! Een zoon! In de brugklas!

In de eerste plaats lijkt het alsof ik vorig jaar nog een ridderpak voor je scoorde en je de hele dag met je plastic zwaardje op de vensterbank stond te timmeren. Daarnaast ben je nu op een leeftijd waar ik me volledig in kan verplaatsen. Ik weet nog veel te goed hoe het is om nog-maar-net-twaalf te zijn. Om kaftpapier uit te zoeken. Om naar een nieuwe school te gaan. Om je ouders te zien als mensen die werkelijk geen idee hebben wat er in je omgaat.

Ouderschap is loslaten. En als ik ooit, in de twaalf jaar dat ik moeder ben, het gevoel heb gehad dat ik moest loslaten, dan is dat nu. Straks stap je op je fiets en rij je iedere dag een wereld in waar ik nog maar nauwelijks iets mee te maken heb. Met vrienden die ik niet ken, leraren waar ik -als het goed is, ahum- nooit mee praat en lesstof die me vreemd is.

Loslaten betekent niet laten vallen, maar iemand de kans geven om op eigen benen te staan.

~ je gymshirt ~

We hebben het er uitgebreid over gehad. Zo vaak zelfs dat je met je ogen rolt als we er weer over beginnen. Maar het is zo belangrijk, kind. Je hebt geen idee hoe je leven gaat veranderen, hoeveel er op jezelf aankomt en hoe ver wij ons zullen terugtrekken uit je schoolbestaan. Ik bedoel, ik heb er echt alle vertrouwen in dat je de MAVO aankunt. Je moet het alleen nog even doen. Dat was vooralsnog een beetje een probleempje.

~ je gymshirt van de Sportklas ~

Dat ga ik dus niet meer doen, nu. Je moet je best doen op school omdat JIJ dat wilt. Niet omdat we je achter je broek zitten. Het is niet ons huiswerk. Het zijn niet onze cijfers. Het is niet onze toekomst. Het is de jouwe.

Natuurlijk sta je er niet plotseling alleen voor. Daar hoef je nooit bang voor te zijn. Als je oud genoeg zou zijn om alles zelf aan te kunnen, dan woonde je hier niet meer. Dus totdat die tijd komt, hoop ik dat je blijft delen; je uitdagingen, je moeilijkheden, en je overwinningen.
Wij zijn een gezin. We staan achter je.

Ik kijk je na als je wegfietst. Daar ga je. Met een zware tas, vol met hopelijk de goede boeken, op je rug.

Succes man.

Je kan het.

Liefs, Mama

Verwacht het beste. Wees voorbereid voor het ergste. En laat je verrassen.

Keiharde onderhandelingen

........ worden gevoerd in Huize Schuurmans. De euro-top is er niets bij.

Met pubers en pre-pubers schijn je te móeten onderhandelen.
Over thuiskomtijden, roken, drinken, huiswerk maken en wat niet al. Niet dat de heertjes zo vaak willen onderhandelen over bovenstaande zaken.
Huiswerk willen ze gewoon niet maken (maar ze doen het wel, op hun tijd) en ze hebben uiteraard nog geen enkele behoefte aan roken en drinken. De lol van uitgaan is hen (nog) onbekend, maar tot diep in het donker bij een vriendje voetbal kijken willen ze dan weer wel.
Nee. Hoofdzakelijk gaan de onderhandelingen over heel andere zaken.

Inzet hunnerzijds: niet meedoen aan verkleedpartijtjes. Inzet mijnerzijds: foto's voor op dit blog.
Maar met mij valt te onderhandelen.

Huh?
U wilt het naadje van de kous weten, begrijp ik.

Jongste zit op een Christelijke Basisschool. Daar doen ze niet aan carnaval. Maar om dat een verkleedfeest wél leuk is koppelen ze dat los en vieren ze eens per jaar de verjaardagen van alle juffen en meesters van de school op één dag.
Verkleden dus. En die genen hebben ze van hun vader - not.
Ze doen er niet aan mee. En tegelijkertijd zitten ze er dan niet mee dat ze zo juist opvallen. Dat vind ik dan wel weer cool.

Dit keer was het thema Gekke Haren Dag. Dit is mijn kans dacht ik nog - naïef. Gekke stekels en kleurtjes in je haar is toch leuk en stoer.
Maar ik had het weer eens niet goed ingeschat.
Dat had ik kunnen weten natuurlijk. Want waar Feyenoord gezegd wordt, zegt hij Ajax.
Leuk wordt saai. Rechts wordt links. En haar wordt geen haar.

Dus de enige manier waarop ik hem mee kon laten doen was iets te bedenken zonder haar. Voor 2,95 was ik klaar. Het was zéker niet perfect, maar goed genoeg om op te vallen op de catwalk. Dat is toch wat hij het allerliefste doet.

Focus

Er zijn hoofdzaken en er zijn bijzaken.
Bijzaken hebben de eigenaardigheid aandacht op te eisen, af te leiden. Van de hoofdzaken bijvoorbeeld.
Dat gebeurt. Dat is niet altijd erg. Als de hoofdzaken maar op het netvlies blijven.
Wat ik steeds meer leer: focussen.
Op de hoofdzaken.
Op hen die me lief zijn.
Te leven in het hier en nu.
De kleine momenten pakken en mijn zegeningen tellen, elke dag opnieuw.

Ik kan het iedereen aanraden.

Ik leer rennen

Ik had het er al eerder even over: ik leer hardlopen. 

Er zijn zoveel mensen die hardlopen, en die vinden het allemaal geweldig. Ze zeggen zelfs dat het verslavend is.
Ik vond er nooit een donder aan, maar ik wilde het proberen. Ik heb een sport nodig die niet aan een bepaalde tijd of plaats gebonden is, want daarvoor zijn mijn dagen te onvoorspelbaar, en lord knows dat ik de beweging wel kan gebruiken.

Tuurlijk, ik tennis iedere maandag. Maar dan weer niet als Wim werkt of de baan onder de sneeuw ligt of......nou ja, lang niet iedere maandag dus. Daarbij staan we ook wel eens zomaar een kwartier aan het net te kleppen.
Dus ik mag dit geen 'regelmatig sporten' te noemen.

Met Wessel deed ik een prestatieloop in het dorp afgelopen november. Hij had het nooit eerder gedaan, dus we gingen voor eenvoud. We liepen de 1,5 km. Hij wilde onderweg zéker 3x stoppen om te gaan wandelen. En dat had ik ook zo nodig! Het was een confrontatie met mijn eigen onvermogen. Geen splinter bleek er meer over van dat getrainde sportlijf van pakweg 15 jaar geleden. De conditie van een wijkagent.

~ We werden gefilmd door Look TV en dus plaatselijke beroemdheden ~

Beweging heb ik genoeg, maar nu ik al een paar weekjes hardloop, merk ik dat de meeste spieren, zo vanaf mijn navel naar beneden, veel te lang in winterslaap zijn geweest. Zij zetten zich enorm af en beleggen bijna alle dagen van de week protestmarsen.

Hardlopen. Hoe verzin ik het. Ik, die uit een marathongezin kom, maar nooit besmet was geraakt door dit virus. Sterker nog, ik leek er allergisch voor.
Als mijn korfbaltraining in de zomervakantieweken stil lag, ging ik hardlopen, om in conditie te blijven. Maar man man, wat een saaie bedoening vond ik dat. De verveling sloeg al snel toe en na een kwartier hield ik het altijd wel weer voor gezien.

~ Hier dook ik "vroeger" het park in voor mijn loopkilometertjes ~

Weet je waarmee ik dat ook heb? Strijken. Ja, ik weet dat een oplossing is: niet strijken, maar daar gaat het hier nu even niet over. Strijken doe ik, maar dan wél op mijn manier, zodat ik me niet zo verveel onderweg.
Dus ik ga er bij zitten, schenk mezelf een lekkere mok koffie in en zet een strijk-proof tv programma op, dat ik met voorbedachte rade heb opgenomen. Dus niets met ondertitels, want dat is me dan weer te ingewikkeld, maar Bloedverwanten bijvoorbeeld.

Zoiets zocht ik voor het hardlopen ook. Want nadat ik diverse succesverhalen had gelezen, zag ik toch wél de uitdaging.

Ik heb MP3's van de Belgische Evy gedownload op mijn Gio, waarmee je in 10 weken (het zal bij mij wel wat langer duren) kunt leren 5 kilometer te rennen - onafgebroken.
Drie keer per week volg je een les van ongeveer een half uur. De muziek draait, en daaroverheen komt de stem van Evy die je vertelt wat er moet gebeuren - dat je nu mag wandelen, dat je dan weer mag rennen. Ze moedigt je aan, vertelt hoe trots ze op je is en geeft adviezen.

Iedereen die gewoon een half uur kan wandelen kan uiteindelijk 5 kilometer rennen, zegt ze. Ik wil dat proberen. Ik moet dat toch kunnen?!

Dus begonnen we, op 15 maart. Ja, we, want Wim wilde wel meedoen. Ik dacht eigenlijk dat hij me keihard uit zou lachen - maar dat deed ie niet. Met zijn conditie en spieren zit het wel snor, maar zijn gewicht vormt zijn achilleshiel. En dat is leuk joh, zo samen, en motiverend. Inmiddels vertrekken we samen en komen we ook samen terug, maar alles wat daar tussen zit, zie ik alleen zijn hielen.

Maar, zegt Evy dan, probeer niet een ander bij te houden of ga niet ineens harder lopen als er mensen in de buurt zijn, want het is geen wedstrijd en je doet dit voor je zelf.
Ja, het is me er eentje.
Ze heeft me al meer dingen geleerd. Bijvoorbeeld dat tijdens het hardlopen bij elke stap je knieën 3x je lichaamsgewicht moeten opvangen. En dat je daarvoor dus demping in je schoenen nodig hebt om dat enigzins op te vangen.
Ze zei er nog nét niet bij dat ze het zéér onverstandig vond om op mijn 12 jaar oude sportschoenen te lopen en dat ik toch heus echte renschoenen moest aanschaffen.
Ik hoorde het haar denken en ik kocht ze. Tussen les 5 en les 6 in, en juist daar begonnen mijn knieën op te spelen.

Ik ga het niet mooier maken dan het is: het viel niks mee het gevoel te hebben of ik dagenlang mijn harnas vergeten was uit te trekken. Niet meer op mijn hurken en knieën te kunnen zitten. ECHT niet.
Ik voelde dat het waar was: je hart en longen passen zich vrij snel aan, maar je spieren, pezen, bandjes en gewrichten hebben veel meer tijd nodig om te wennen.

Dus ik vermande me, nam meer rustdagen, deed een lesje over en ging stug door.

Ook downloadde ik nog een app en na veel gesteggel om GPS-signaal te ontvangen, liep Endomondo uiteindelijk vanaf les 9 met me mee. Dat zijn de 'dingetjes' die rennen voor mij leuk maken. Het concept is simpel: ik ren en hij houdt voor me bij hoelang ik dat doe, hoe snel, waar precies, welke afstand dit was én hoeveel kilocaloriën ik daarbij verbruik. Als kers op de taart wordt dit gekoppeld aan de site en kan ik alle resultaten en statistieken inzien.

Dus toen ik gisteravond mijn muziek aanzette en de regen ophield, was ik weer blij dat ik was gegaan. En ik telde de seconden niet eens af, aan het eind. Ik kan meer dan ik dacht. Hoe cool is dat?

'Every long journey starts with a small step taken by a brave person like you. Now run!'