Foto's maken

Het is soms wat druk, de laatste tijd. Of ik ben te weinig alleen met de PC thuis. Dan schiet bloggen er nog wel eens bij in. Maar dan mis ik het..... bloggen is al een beetje een gewoonte geworden.
Het gaat niet eens om het 'publiceer'-knopje als een stukje klaar is. Het gaat om het hele proces van het aan elkaar rijgen van kleine stukjes gedachten die in mijn hoofd dwarrelen.

~ Logeren in het game-tijdperk ~

Het is een soort opruimen van je hoofd, bloggen. Je neemt al je gedachten en alle dingen waar je oog op viel en alle woorden die in je opkomen en je weeft er zinnen van.
Vaak is het juist het belangrijkst op de dagen waarop ik niks te vertellen heb. Juist dan type ik en backspace ik weer, mompel woorden en herlees ze en zet dingen in de volgorde die ik bedoel, die mijn hersens vanzelf vinden. Dat is inspiratie. Dat gevoel, dat heb ik nodig.

~ De voortuin wordt wakker ~

Leven is alledaags... je staat op en drinkt koffie en leest de reclameblaadjes en doet boodschappen en overhoort Engelse woordjes en plakt pleisters en maakt schoon en doet alle dingen die horen in je dag. Maar je voelt dat je leeft als je je inspiratie vindt.
Door blogs te lezen van anderen, of als een slak rondjes te rennen door de polder, of fijne tijdschriften te lezen of heel hard mee te zingen met je favoriete muziek. Op repeat.

Of door je gedachten bij elkaar te rapen over de dingen waar je hart sneller van gaat kloppen.

Weet je waar mijn hart sneller van gaat kloppen?

~ De generatiekloof: ik vond het een draak van een film en Benjamin smulde ervan ~

Foto's maken.Ik word er blij van. Gewoon klikken.
Schrijven. En foto's maken.

Dit zijn de maart foto's via Gio.

~ De Magnetix kwamen weer eens te voorschijn. Dit is eenboot; dat zie je wel, toch? ~

Mooi is ie hè? Hij staat in de keuken op de plek waar eerst een hoge kast stond. En nu is er licht en ruimte. En dat is fijn. 

Ons vochtverhaal kreeg een nieuw hoofdstuk. Ik zal de samenvatting geven: ruim 3 maanden gedroogd - ogenschijnlijk droog - de verzekering stuurde mannen voor deel 1 van de hersteloperatie - wij pakten de hele woonkamer in zodat het plafond gesausd kon worden - ogenschijnlijk bleek een fata morgana - de gemeten vochtpercentages variëerden van 10% tot 70%, waar tot 6% acceptabel is - het plafond werd niet gesausd - de mannen gingen naar huis - de kamer kon uitgepakt *zucht*.

Bezigheidstherapie heet dat geloof ik.

We gingen met zijn 4-en een avondje naar het Kasteel, op de business tribune. Waardeloze sfeer daar en ook nog eens een verdiende 0-3. Volgende keer weer vertrouwd op de Dennis Neville dan maar.

Na afloop van de D1 komen altijd de broodjes frikadel en mexicano op tafel.
Stoere gasten worden het, die D-spelers.

  

Toen kwam de kermis in het dorp. Het heeft een onweerstaanbare invloed op jongetjes. Maar ook op ander gespuis en addergebroed. Dus moest ik wel mee. Steeds. Ik heb er echt een gruwelijke hekel aan, maar ja, ik doe alles voor die glunderende gezichten. 

Wessel ging met school op excursie naar De Watervlo. Daar valt veel te leren over water. Hij kwam laaiend enthousiast thuis. En weet je mam, zei hij, morgen is daar Open Boot. Zullen we samen nog eens gaan? Dus dat deden we.
Nu wast hij graag zijn haar met zijn zelfgemaakte shampo en draagt hij er glittergel in.

Een 3e prijs op het judo thuistoernooi van Nobel. Dat levert een fraaie bronzen medaille aan de muur op.

Ik had veel liever een taartje bij jullie gegeten, maar tegenwoordig moet ik het met een kaarsje doen. Zo jammer en verdrietig.

Hij waagt vaak een gokje, als er een prijsvraag bij VI is. Altijd met de hoop dat hij de voetbalkaarten wint. Soms lukt het. Dit keer had hij weer prijs. Maar hij won niet de kaarten. Wel iets wat hij never nooit zelf zou kopen. En dus heb ik ook prijs, want hij ruikt nu goddelijk.

Ik leer hardlopen. Ja, echt, *IK*. Je weet wel, ik, die nooit heeft begrepen waarom mensen een marathon lopen als er ook gewoon bussen gaan.

Ik heb zelfs heuse hardloopschoenen aangeschaft. Na een loopanalyse en renrondjes door de winkel - en ja, ik voelde me inderdaad voor joker lopen, maar deed het wel gewoon - kwam ik uit op schoenen van hetzelfde merk als waar Ma zo graag op liep. Gek, toch?
Het is een kruising tussen Barbieschoenen en netkousen. Dat zie je zo niet hoor, want de knalroze onderdelen staan net niet op deze foto. Maar niet onbelangrijk: ze lopen lekker.

Op een warme woensdagmiddag speelde Wessel met zijn klas een schoolvoetbaltoernooi. Het werd een heerlijke middag en de jongens eindigden als 1e en mochten de volgende woensdag het finaletoernooi spelen.

Gek genoeg hadden we toen sjaals en handschoenen nodig, maar aan het eind van de rit konden ze met een 3e prijsbeker naar huis.

Mission completed!