Blijdorp Run

6 juli 2016

Op een mooie en warme zomeravond had de Rotterdam Running Crew weer een hardloopsessie op een bijzondere plek georganiseerd. Hun droom en stille wens werd werkelijkheid. Er zou gerend worden door Diergaarde Blijdorp.

Heel hardlopend Rotterdam en omstreken, wilde daar persé bij zijn. Vanuit veiligheidsoverwegingen en in het belang van de dieren, werd voor het eerst besloten een maximum aan het aantal deelnemers te stellen. Iedereen met een speciaal groen polsbandje zou toegelaten worden. Gevolg: een gekte en ware run op die bandjes.

Tijdens de Kasteel Run hadden wij die van ons veilig gesteld. Want hóe leuk is dàt, rennen door 'je eigen dierentuin'.

Wie op het laatste moment nog zin zou krijgen om zich aan te sluiten, had pech. 
Geen bandje, geen run.

Dat maakte deze editie tot degene met de grootste opkomst tot nu toe: ongeveer zesduizend deelnemers.

Bij aankomst bleek het al gezellig druk bij de ingang aan de Oceanium-zijde.. 

Het blijft een gaaf gezicht, zoveel hardlopers bij elkaar. 

En dat gewoon op de Blijdorp parkeerplaats.

Uiteraard deden we een gezamenlijke warming-up.

Dat was meer voor het aanzwengelen van het 'wij-gevoel' dan dat we de opwarming nodig hadden. Nog voor we begonnen liep de reuzel al mijn bilnaad in. Maar dit terzijde.

Om kwart over acht gingen wij voor onze ongeveer acht kilometers van start. Voor de dierentuin langs doken we het Roel Langerakpark in.

Zo'n menigte over smalle paadjes geeft opstoppingen, dus soms moesten we wandelen. 
In de voetgangersfile gaf dat me mooi de tijd om achterom te kijken.

Na een kilometer of zes kwamen we dan eindelijk waar we wezen wilden. Via de achteringang renden we het Oceanium binnen. 

Dat is toch raar joh, maar wel super leuk. We hadden instructies gekregen om nergens te stoppen voor een fotomomentje, om de boel niet op te houden en geen onnodige onrust te veroorzaken. Braaf als ik ben, deed ik dat dan ook niet. De herinnering er aan staat in mijn geheugen gegrift.

~ Foto van internet ~

In de tunnel moesten we gas terugnemen. Het tegelijk hardlopen van een grote groep mensen, zou trillingen geven, waarvan men niet wist hoe de haaien daarop zouden reageren. En haaien kun je maar beter niet uitdagen hè?

Eenmaal buiten kriskrasten we langs de buiten verblijven van de niet-schrikachtige dieren. Waar overigens heel weinig beesten te zien waren. Die waren allemaal naar hun binnen verblijven gevlucht. Gelijk hadden ze.

Het altijd terugkomende 'Komen wij uit Rotterdam' -zingen was uit den boze. Geruisloos vervolgden we dan ook onze weg.

Na zo'n drie kwartier, finishten we bij de Zoovenirs Winkel. Het was er gezellig druk met na-kletsende runners.

We namen een ijsje en vulden de collectebussen.

De Running Crew had bedacht dat we met zijn allen best iets terug konden doen, voor de gastvrijheid van Blijdorp. Dus haalden we geld op, om geheel in stijl van de RCC een jaar lang een snel dier te adopteren. Een antilope.

Maar. Het aantal giften bleek zó hoog, dat ook een langzamer dier geadopteerd kon worden. Omdat de RCC staat voor elke loper, snel én langzaam.

Het was opnieuw een gedenkwaardige sport-avond.

Achternaam

Afgelopen zomer waren we een dag in Wildlands - Emmen.

Jongste vond het er gewéldig. Dit moést zijn opa ook zien. 

Deze herfstvakantie gingen ze daarom samen een dagje op en neer. Hij hield ons goed op de hoogte via onze gezins-whatsapp-groep.

Eind van de middag stuurde hij een raad-plaatje:

Het leek me duidelijk dat dit een reiger is. Ik snapte de bijzonderheid niet zo erg, want bij ons in de polder zien we er heel veel.

Tot de grap kwam:

Bramen

Er valt niet meer aan te ontkomen. Het is herfst.

In de stille periode hier op mijn blog, is de zomer voorbij gevlogen. Een zomer waar ik veel herinneringen aan heb. Opgeslagen in mijn geheugen. Althans, in het stuk geheugen dat nog actief is. Want de laatste tijd mankeert er nogal wat aan. Maar dat is weer een heel ander onderwerp, als waar ik het nu over wil hebben.

Herinneringen aan de zomer van 2016.
Omdat ik ze alsnog graag wil vastleggen, ga ik hier de komende tijd teruggrijpen naar foto's en verhalen van die maanden. Om het te bewaren en er in terug te kunnen bladeren, als mijn eigen harde schijf het laat afweten.

24 augustus 2016

Het begon hiermee:

Pa was begin van de maand met Geocache-Gio op bramenjacht gegaan, hier vlakbij op de grens van Schie- en Rotterdam. Een plek waar blijkbaar geen sterveling kwam, òf waar geen hond van bramen houdt. Want met kilo's gingen ze naar huis. Er werd jam van gemaakt. 

Genoeg om de hele regio te voorzien. Maar één probleempje: er waren geen potten genoeg. Gelukkig had ik er nog een stel staan en ruimhartig als ik ben, had ik die gedoneerd. En tegelijk mijn keukenkastje flink leeg gemest.

Als dank kwam er een potje bramenjam retour. Ik heb er nog steeds plezier van, want de bodem is nog niet in zicht.

Maar. Dit bracht me op het idee om ook zelf eens te gaan zoeken. En dan natuurlijk niet op hun terrein, want dat zou een soort van broodroof zijn. Nee, ergens in de buurt van 'ons meertje' had ik voorgaande jaren wel eens mensen in de bosjes gespot, tijdens mijn hardlooprondjes.

Op de warme ochtend van vierentwintig augustus trok ik dan ook mijn renschoenen aan om wat oriënterend onderzoek op de plaats delict te gaan doen.

Er hing best nog wel wat.

's Middags verruilde ik mijn schoenen voor wandelexemplaren en begon aan mijn warme trip. De kranten kopten:

De temperatuur liep op tot vijfendertig graden. Het was zweterig, broeierig en eigenlijk had ik gewoon met een glas ijswater onder een parasol moeten zitten. Maar als ik iets in mijn kop heb.........

Terwijl er straaltjes over mijn rug en voorhoofd liepen, vond ik bosjes met uitgelopen paadjes.

Met over het algemeen verdroogde bramenstruiken.

Er was me blijkbaar niemand voor geweest en ik? Ik was gewoon veel te laat.

Met goed speuren ontdekte ik hier en daar toch nog iets van mijn gading.

Uiteindelijk kwam ik met geverfde handen én een schaaltje fruit weer thuis.

Niet he-le-maal voor niets geweest dus.

Ik kieperde het direct de blender in.

Het goedje zou eind van deze maand, ten tijde van Halloween, zéker niet misstaan.

Daarna vulde ik de ijsblokjeshouder ermee.

De volgende dag had ik mooie ingevroren blokjes bramen. Die zó in sluitzakjes de vriezer weer in konden. Hartstikke handig èn lekker om af en toe toe te voegen aan een smoothie.

Dàt kan ik nu alleen niet laten zien, want ik heb geen idee waar de foto gebleven is die ik van zo'n smoothie gemaakt had. Waarschijnlijk in de fotogalerij van mijn vorige smartphone, die in de zomer gesneuveld is.

Nu moet je me dus maar op mijn bruine ogen geloven.

Note to myself: in tweeduizendenzeventien al begin augustus op bramenjacht gaan.

Heel Holland Kookt

Zondag vandaag.

Hij heeft het weekend gewerkt en begint morgen aan vijf avonddiensten. Dat betekent de komende vijf dagen avondeten koken, ten gunste en naar smaak van de jongens. 
Vandaag één gelegenheid om iets speciaals te koken voor ons samen.

Speciaal is het bij mij al snel, want als het op de keuken aankomt, ben ik niet al te creatief. Vandaag betekent dat, dat door de Chinese kool die me vanuit de reclame toelachte, ik moest denken aan een recept dat ik kortgeleden onder ogen kreeg. Zo eentje waarvan ik dacht: dat kan ik vast ook.
Voor het eerst van mijn leven kocht ik een Chinese kool.

Ik paste mijn boodschappenlijstje aan en onder het genot van een Hugo ging ik aan de slag. Dàt heb ik van alle tv-kookprogramma's wél geleerd: met een wijntje erbij is alles wat je in de keuken doet, leuker.

Al doende viel me op dat de hoeveelheid best aan de grote kant werd. Oh ja, dat stond er ook. Voor ongeveer 4 personen. Oeps. 

Het bleek inderdaad niet moeilijk en voor ik het wist kon de schaal de oven in.

Na een minuut of twintig konden we aan tafel.

Waar ik bang voor was, werd bewaarheid. Ondanks de verscheidenheid aan kruiden, bleek het gehaktmengsel aan de flauwe kant. En vond ik de kool naar plastic smaken. 

Onze borden gingen leeg en we hadden er genoeg aan.

"Tja. Het is dat het gezond is en beter dan de patat die de jongens vanavond op hebben. Maar om nou te zeggen, dat moet je nog eens doen.........?"

Ik kon er niet eens boos om worden, want hij had gelijk. Niet meer doen.

Zit ik nog wel hiermee:

The left overs. Ik schat in dat het gehaktmengsel met een klodder pindasaus en wat sla ernaast best te pruimen zal zijn. Maandag hoef ik alvast niet na te denken over wat ik ga eten. De rest van de week trouwens ook niet.

Schakelen

Ik ben er weer en het is als vanouds. In alle opzichten.

Ik dacht na een hectische en chaotische tijd, deze periode afgesloten te hebben. Na een paar dagen resetten mijn overzichtelijke leven weer terug te hebben. Dat is nog niet gelukt.

Tijdens een onverwachte, maar reuze gezellige vrijdagmiddagborrel ging de telefoon. Twee klussers meldden zich aan om morgenochtend één en ander af te komen maken. Ondanks dat we beiden moeten werken, zeiden we daar natuurlijk geen 'nee' tegen.

Ik zou wel met mijn uren schuiven. En eigenlijk wilden we dan tóch die deurmat in huis hebben, zodat ook die morgen op maat gemaakt kon worden en de vloerplintjes er omheen gelegd. Maar. Na de borrel was het ineens kook- en etenstijd. Want Oudste zou zo thuis komen. Moest dan snel kunnen eten om klaar te zijn als hij door opa opgehaald zou worden. Want zij zouden samen een ijshockeywedstrijd gaan bezoeken. Met de auto.

De auto die ik nodig had om de kokosmat te kopen. Alle winkels in de buurt had ik al eens bezocht, maar op rol is het momenteel zeldzaam. Niet voorradig. Eén optie had ik nog. 
In Vlaardingen West.

"Dan eten we nú, en gaan we na het eten daar kijken."
Maar dat was een slecht plan, want na het eten zou het bijna half acht zijn en moest de auto thuis zijn.

"Dan moet ik nú gaan."
Niet ideaal, maar wel voor dit moment de beste optie. Hij zou koken en met de jongens eten. Ik zou eten als ik terug was.

In Vlaardingen wachtte me een verrassing. Onder de lege rol, lag een los stuk kokosmat. Eén meter drieëntwintig lang, terwijl ik één meter vijf nodig had. Kat in het bakkie dus. Ik riep de verkoper erbij, die het op maat zou gaan snijden. Op de grond. Met een stanleymes dat met een kettinkje vast zat aan de rol. Met een te kort kettinkje om de grond te bereiken. Ik zag de paniek in zijn ogen.

"Misschien zeg ik iets geks, maar jullie gaan niets doen met die achttien centimeter die overblijven. Ik ook niet. Als ik het nou eens zo in zijn geheel meeneem en het thuis zelf op maat (laat) snij(den)?"
Dàt vond ie een fijn plan.

Hij vond het minder fijn dat er geen nieuwe volle rol klaar stond. "Dan heb ik nieuws voor je, die krijg je voorlopig ook niet. Ik ben bij al je collega's langs geweest en het blijkt voorlopig niet leverbaar."

Afijn. Kan mij het schelen ook. Jammer voor al die andere kokosmat liefhebbers, maar ik had mijn stukkie. Ik zwiepte het in de auto en zag tevreden dat ik mooi op schema liep. Net zeven uur geweest. Ik zou ruim voor half acht thuis zijn mét de auto.

Bij Vlaardingen West draaide ik de snelweg op en na een meter of honderd, ik begon net wat vaart te hebben, klapte ik door een soort van greppel heen. Althans, zo voelde het. Geen idee wat het was, maar ik was direct alert. Pas na een kilometer of anderhalf begon ik een vreemd geluid van achter de auto te horen. Ik draaide de radio uit en constateerde dat het geluid met me mee ging en zelfs harder en onrustiger werd. Onraad. Ik rook onraad. Rustig aan reed ik nog even door tot snackbar Het Zwaantje, alwaar ik de auto voorzichtig de parkeerplaats op stuurde. Uitstappen, omlopen en ja hoor.

Tien over zeven. Ineens donderde mijn schema in elkaar. Ik besefte goed dat ik geen tijd te verliezen had en snel moest schakelen. Opa zou al op de fiets onderweg naar ons huis kunnen zijn. Of nog net niet. Snel zijn huistelefoon bellen. Geen contact. Mobiel nummer dan. En ja hoor. Hij nam op. Stond met zijn fiets in zijn achterom, in de startblokken om te vertrekken.

"Zo, jij hebt ècht mazzel dat je me te pakken krijgt"."
"Nou, dat valt nog te bezien. Volgens mij heb jíj mazzel, want anders zou jouw uitje in het water vallen." Want waar zou hij zijn zonder auto?
"Heb jij de wagen van mijn schoonzus tot je beschikking, terwijl zij op huwelijksreis is?" Wat een geluk, dat had ie.
Snel het verhaal uitgelegd en hij was het met me eens dat haar auto dé kans bood om toch naar het ijshockey te kunnen.

Mijn volgende plan was de ANWB te bellen, om hulp te vragen voor de band. 
"Dat kan toch morgen ook?" Maar dat kon niet, want die dag was al volgepland met klussers en werken. "Dan regel ik dat morgen wel. Ik heb er de tijd voor. Daar zijn vaders voor. Ik kom je ophalen. Die auto staat daar best vannacht."

Dat zijn van die momenten waarvan ik heb leren zeggen 'Nou graag, bedankt'.

Hij ging lopen naar haar huis en de auto ophalen. Ik ging oudste bellen dat opa later zou komen en hij moest zorgen startklaar te staan als hij uiteindelijk zou arriveren.

Het duurde lang voor hij de parkeerplaats bij me opdraaide. Of eigenlijk. Hij kwam helemaal niet. Wél ging mijn telefoon.
"Diaan, ik zit in haar auto, ben achteruit de afrit afgereden en nou doet ie niks meer. Ik krijg er geen beweging meer in en sta midden op straat de boel te blokkeren"
Het is een automaat hè toch effe anders dan een schakel-auto.
"Even geduld nog. Ik los het op."  Toen belde hij de hulplijn in Amerika. Gelukkig nam ze op. Op afstand gaf ze instructies, hij volgde ze op en hij kwam weer vooruit.

Vijf minuten later stapten ik en mijn kokosmat bij hem in en na een tussenstop bij Oudste konden ze op weg naar hun wedstrijd. Die verloren werd. Iedereen uitgeschakeld.

Als klap op de vuurpijl staarde ik in een lege spaghettisaus-pan. Alles op. Even vergeten dat moeder-de-vrouw ook nog moest eten.

Je hebt van die dagen, dat niets loopt zoals je het bedacht hebt.

Welkom

Als je na vijf fijne dagen op een mooi eiland, een berichtje krijgt met de tekst "Weet dat je altijd welkom bent".....

Als je dit leest terwijl je je klaarmaakt voor de terugreis.....

Als eenmaal weer thuis dit op tafel aantreft.....

Als je plat geknuffeld wordt door zes sterkte (bijna) mannen-armen.....

En als je dit to-do schema van hem vindt op de kast.....

Dan weet je dat je thuis bent.

Weet dat je altijd welkom bent

Armen open, afgesproken

Weet dat je altijd welkom bent

Armen open, rode loper

Welkom, dag en nacht