zaterdag 25 februari 2012

Smurfen

Wij hebben een verscheidenheid aan supermarkten in de buurt. We hebben ook televisie waarop reclame wordt gemaakt. Voeg daar aan toe 2 schoolgaande kinderen en u begrijpt wellicht hoe het komt dat hun slaapkamer vol ligt met allerlei spaarartikelen.
Ik noem de Voetbalplaatjes, Sneeuwwitje poppetjes, Dominosteentjes, Dungans, Mickey Mouse poppetjes, Bonkies, Streat Beanz, Huis Anubis kaarten, Pop-up voetbalkaarten, WNF stickers, Bungels, Smurfen, Suske en Wiske stickers, Welpies, Toy Story poppetjes, Gogo's, Flippo's, Eredivisie Clubmunten, Beesies, Disney poppekastpoppen, WK Juichbandjes en WKhandjes.

De laatste hit heet Handpoppen van de Muppets. Er liggen er momenteel 4 knus in bed bij Jongste. Bij elkaar gespaard met hulp van Opa, W. achter de kassa en het nodige bukwerk. Men verliest nogal eens wat namelijk en dat raap en plak ik dan weer op.


Tegen de tijd dat het compleet is, dient een volgende actie zich aan en verdwijnt één en ander uit het zicht.
Maar 1x per jaar diep ik alle poppen en poppetjes op en vul ik er de doos mee aan, die we voor de Actie Schoenendoos tot de nok toe volstoppen met nuttige en leuke dingen voor de kindjes die over de grens wonen en dit allemaal thuis niet hebben.
Via M.arktplaats vond ik een verzameladres voor alle andere spaarderijen die via de voedselbank uitgedeeld worden aan de binnen onze landsgrenzen wonende kinders. Omdat wij beseffen hoe goed wij het hebben. En hoewel wij hun problemen niet op kunnen lossen, we het wel iets kunnen verzachten. Met Gogo's en Beesies. Omdat grote veranderingen er alleen komen door een heleboel kleine veranderingen. En omdat de oceaan gemaakt is van druppels.

En toen las ik op het blog van een virtuele kennis een verslag van de verjaardag van haar achtjarig meidje. Op de foto's zag ik overal smurfen, van de slingers tot de taart en de traktaties tot het inpakpapier. Nu wist ik toevallig dat in het dorp waar zij woont géén A.H. supermarkt is, dus ik kaapte de smurfenverzameling weg uit de schoenendoos en stuurde ze op naar Monnickendam.
En zo kwam het dat ik genoemd werd op het blog van F., waar ik al zoveel jaren met enorm veel plezier meelees en kijk. Hoe leuk is dat! 

Pay it forward

We kregen leuke post van de week!


Diana uit Schiedam had gezien dat L. zo graag met smurfen speelt en stuurde ons zomaar een HELE DOOS VOL smurfen. Met ook nog een smurfen CD erin en ook nog allemaal voetbalspulletjes, voor de mannen. Ik had blije kinderen.


Oh, ze gingen echt helemaal uit hun dak, ze waren zo blij dat iemand ons zomaar zoiets liefs stuurde. Een hele vloer vol smurfen! Zomaar!
Dank je wel Diana! Je hebt ze echt hartstikke gelukkig gemaakt!


Dit soort lievigheid duurt toch het allerlangste als je hem doorgeeft. Daarom dacht ik, het is meteen tijd voor een weggeefje. Het is een ketting. Hij is mooi, geloof me.
Laat je naam achter in de berichtjes. Dan random-generate ik jou misschien wel, woensdag. Kun je daarna een bedankmailtje sturen naar Diana. 't Is allemaal HAAR schuld tenslotte.


Mijn motto van vandaag: Weggeven is fijn. Weggooien kan altijd nog!

vrijdag 24 februari 2012

Grapjas

Hij zit in zijn grappige periode.

De deurbel. Ik doe open. Er staat een collectant. Voor de Diabetes Vereniging. Ik vraag de man te wachten en haal binnen wat kleingeld uit mijn portemonnee. Alstublieft en succes verder. Dankuwel mevrouw. Deur weer dicht.

"Mam, waarom geef jij die meneer geld?"
"Ik geef aan iedereen die langs de deur komt."
Stilte.
"Mam, dus ook aan mij? Dan ga ik nu even naar buiten en ben zo weer terug."

Ja hoor, slimmerik!

donderdag 23 februari 2012

Even lachen a.u.b.

Hij kwam huppelend uit school gisteren. En nee, dat is hier heus geen alledaagse aangelegenheid. Maar vandaag dus wel.
Of het nu door de vrije middag binnen handbereik, of de lucht van de vers gebakken wentelteefjes kwam, geen idee. Maar hij was goed gemutst.
En hij had een mop. Zelf verzonnen. Of ik even wilde luisteren.
Natuurlijk ben ik één en al oor.

"Het is groen en het kan vliegen".

Dat moet iets met een spruitje zijn, had ik zo bedacht. Ik had wel eens ergens de bel horen luiden. Maar nee, het was géén spruitjesmop.

"Nee mam, het is ANDUIVIE".

En toen hadden we een kwestietje. Want ik vroeg of ik een lach-foto van hem mocht maken.
Om hier bij te plaatsen. Vond ie niet zo'n goed plan. Hij zei letterlijk: dit is dus niet iets voor op je blog! Later nuanceerde hij het enigzins. De mop mocht er op, maar niet zijn kop.
Tja.
En nu heb ik vals gespeeld. Ik plukte zijn hoofd van een foto die ik j.l. zaterdag maakte, toen hij op zijn ik-ben-9 1/2-geworden-feestje lol had met zijn maten.


Niet zeggen dat je hem gezien hebt hè!

Het zet me aan het denken.
Als alles precies ging zoals hij het in zijn hoofd heeft, hadden we hier een suikerspinmachine in plaats van een koelkast. Stond er een trampoline in plaats van een bank en woonde zijn broer in de schuur.
Dat gaat dus niet.

Maar als het gaat over figureren op dit blog heeft hij wel een punt.
Deze stukjes zijn vooral voor ons, voor later, omdat het zo leuk is om dingen terug te zien en lezen van toen. En hij is pas 9 en roept de dingen meer om het roepen dan dat er echt een privacy-gedachte achter zit.
Maar de tijd dat ik er rekening mee moet gaan houden, komt wél dichterbij. Zijn leven wordt dan steeds meer en meer van hem. De jongeman die hij gaat worden gaat doorschemeren. Daar zal ik dan getuige van zijn en zwijgen.......

vrijdag 17 februari 2012

Valentijn

14 februari 2012

Vandaag Valentijnsdag. Eerlijk? Ik heb er niks mee.


Op Wikipedia vond ik dit erover terug:

Valentijnsdag is een dag waarop geliefden elkaar extra aandacht geven met cadeautjes, bloemen, of kaarten.  Paus Gelasius I riep in het jaar 496, 14 februari uit tot de dag van de Heilige Valentijn. In de Verenigde Staten is men, uit commercieel oogpunt, begonnen met het verleggen van de nadruk van anonieme liefde naar liefde. Valentijnsdag is in België en Nederland in korte tijd, sinds midden jaren 90, een groot commercieel succes geworden: cadeauwinkels, boekwinkels en bloemenwinkels profiteren hiervan.

Hier in huis leeft het niet. Ik denk niet dat dit door Valentijn komt, want het hele cadeautjes-geef-gedoe zit bij ons in een verdomhoekje. Bij de mannen dan.
Ik vind het fijn mensen blij te zien, ik zie graag een ander gelukkig. 
Grote geluksbrengers zijn de ware liefde, een klepperende brievenbus en een onverwachts warm gebaar. Dat is dan direct ook een cadeau aan mezelf.



 

Deze vond ik in de aardappelbak. Da's geen toeval. Nee, dat is een cadeautje.


Dit vond Jelmer in zijn brooddoos, op school. Hij vond ze lekker. Wéér een cadeautje.


Wessel mocht uitdelen in zijn klas. Was ie voor even het leukste jongetje van groep 5/6. Is dat geen cadeau?


Hier struikelde ik bijna over bij de kassa van H.EMA. Ik kocht er 3. Ze smulden er van.

En tenslotte kwam ik deze bak spekkies tegen. Mensen die mij goed kennen, weten dat dit hoog op mijn lijst staat van "Lekkerste Dingen Ever". Dus dat was mijn cadeau aan mezelf. En ze zijn héérlijk!


Tenslotte kwam Wessel thuis met 7 briefjes. Dat vind ik zo leuk van zijn juffie. Er stond n.l. een Valentijn Mailbox in de klas. Daar mocht iedereen briefjes in doen. Zoveel als ze wilden en voor wie ze maar wilden. Niet om op te biechten dat ze iemand heel heel leuk - in de betekenis van verliefd - vinden, maar om te vertellen dat ze iemand aardig vinden.

En toen kreeg hij dit. Zo vind ik Valentijnsdag toch wel de moeite waard.

maandag 13 februari 2012

Onder je trui

~ Zestienhoven januari 2010 ~

Onder je trui zit het verdriet,
op een plekje waar niemand het ziet.....

Zoiets waarvan je zelfs in je ergste dromen,
altijd hoopt, dit zal mij niet overkomen.....
Alles valt dan stil en hoe je het ook bekijkt,
niets is meer wat het is, niets is meer wat het lijkt.
Alles valt onder je weg,
er wordt op het belang
van je leven gewezen,
en van de aandoening waarvan je niet weet.....
hoe je ervan zal genezen.

Onder je trui zit het verdriet,
waarvan je dacht: daar zien ze het niet
.....

zondag 12 februari 2012

Eindeloos


Boeken, ik ben er gek op.
Om in te lezen, aan te ruiken, doorheen te bladeren, naar te kijken én uit voor te lezen. Mijn liefde ervoor heb ik niet echt op Jelmer over kunnen brengen. Of eigenlijk: echt niet.
Toen hij dreumes en peuter was ,was er nog geen vuiltje aan de lucht. Korte verhaaltjes op rijm gingen er wel in. Maar dan wel liefst elke dag hetzelfde. Dus ging Nijntje eindeloos naar De Speeltuin. Het boekje heb ik nog. In de Jelmer-Bewaardoos.


Maar onze favoriet was toch wel deze. Als ik 1 zin las, mummelde hij de volgende drie er zelf achteraan. Het is een lief, herkenbaar en grappig boekje over een ondeugend en ondernemend jongetje. Met simpele kinderlogica en leuke tekeningen.
Wat wij toen nog niet wisten, was dat wij een paar jaar later onze eigen Pietertje in huis zouden hebben.

~ Als echte Pietertje fans, kregen we een gesigneerd exemplaar van de illustratrice ~

Goeie morgen, Pietertje Pet

Kijk, de dag is weer begonnen
maar Pietertje ligt nog in bed
mama stapt zijn kamer binnen
en schudt even aan zijn pet

Goeiemorgen Pietertje
het is tijd om op te staan
kom maar uit je warme bedje
en trek snel je kleren aan

 Ga je koppie even wassen
met een washand bij de kraan
tanden poetsen - even plassen
voor we naar beneden gaan

Maar wat doet die kleine Pieter?
het is wel een beetje raar
hij veegt z'n beertje langs z'n toetje
en roept: schoon hoor - ik ben klaar

Daarna rent hij snel de trap af
maar als mama Pet dat ziet
roept ze : noem je dat je wassen?
Pietertje........zo gaat dat niet!

Eerst wat water op een washand
veeg hem dan over je snoet
droog je daarna met een handdoek
ik zal voordoen hoe het moet

Dan pakt mama Pet een borstel
en doet Pietertje zijn haar
ze strikt de veters van schoenen
en zegt: zo - nu ben je klaar

Pietertje gaat naar de keuken
hij maakt een boterham met drop
met wat spekkies en wat zuurtjes
en spuit er ook nog slagroom op

Hij roep: dat wordt lekker smullen
maar mama zegt als ze dat ziet:
wil je daar je buik mee vullen?
Pietertje......zo gaat dat niet!

Je eet een boterham met pasta
of met kaas of leverworst
daarna krijg je nog wat yoghurt
pas goed op dat je niet morst

Pietertje roep: jakkes
alles gaat bij mij verkeerd
maar mama zegt: dat is niet erg hoor
als je er maar iets van leert

Daarna krijgt haar kleine stouterd
echt een hele dikke zoen
en mag Pietertje gaan spelen:
duizend leuke dingen doen



Zoals gezegd; de liefde tussen boeken en Oudste bloeide niet op.  Ja, heel even dan, toen hij via de basisschool de Geronimo Stilton boeken onder ogen kreeg. Hij kocht ze zefs van zijn zakgeld en kreeg ze met verjaardagen.


Maar het bleef vooral bij plaatjes kijken en daar zijn ze ook heel erg geschikt voor. Het zijn prachtige boeken. Gelukkig vindt Jongste ze ook goed te pruimen. Hij leest inmiddels alles, van voor naar achter en andersom.


Maar Jelmer's kast heeft nu genoeg aan een half gevulde boekenplank.
Daar passen zijn Donald Duck pockets prima op. Hij leest ze opnieuw en opnieuw. Eindeloos.


When things don't work out, find something that will......

vrijdag 10 februari 2012

School is wél leuk!

Er is niks beters dan:



- Een school die besluit op vrijdagmiddag geen geschiedenis te gaan doen, maar met
  zijn allen het ijs op te gaan.

- Een lange warme douche.

- Stilte.


- Alle stoplichten op groen, op weg naar huis.

- De ik-klim-op-schoot-en-ik-wil-een-kroel-knuffel van Wessel, meestal op die
  momenten als ik hem al 3x heb gevraagd nu eindelijk eens zijn tanden te gaan
  poetsen omdat de schoolbel al bijna gaat.


- Met je maten plezier maken buiten.

- Een roodborstje in de boom in de tuin.

- De triomf op Jelmer's gezicht als hij thuiskomt met een 9,6 voor wiskunde.


- De eerste kop koffie van de ochtend.

- De jongens die een spelletje schaak doen op de vloer.

- Volle maan.

.
- Warme chocomel met een speculaasje.

- De electrische deken in bed aanzetten, even VOOR je er zelf in gaat liggen.

- Kaarslicht in de avond.


- Door je juffie voortgetrokken worden op de slee.

- Storm buiten, als je in slaap valt.


- Een zoon die weet hoe hij jouw fototoestel moet gebruiken.

- School is wél leuk!

donderdag 9 februari 2012

Elfstedentocht


"Elfstedentocht onzeker:
deelnemers op veel plaatsen te dik."



woensdag 8 februari 2012

Feestje!

Op 23 januari 2012 werd onze Benjamin 9 1/2 jaar.
Wij vinden dat een héle goede reden voor een feestje.
Natuurlijk zou 9 jaar worden ook een prima reden zijn. Eigenlijk zijn we gewoon een beetje erg laat dit jaar. Nog later dan vorig jaar. Toen vierden we het vriendjesfeest in de herfstvakantie.
Hij had me gevraagd of het dit keer alstublieft iets eerder mocht. Dat mocht.
En wat niet vaak gebeurt, is me dit keer overkomen. Ik hield me niet aan mijn afspraak. O ohhh. En daar ben ik niet trots op, maar het liep gewoon zo.

Maar over 10 nachtjes is het zover. Dan ga ik op pad met 6 drukteschoppers en zijn meisjesvriend. Vriendin zeggen we hier al heel lang niet meer, want dan zouden we misschien eventueel per ongeluk kunnen bedoelen dat ie-er-op-is. EN DAT IS NIET ZO! Ze is zijn vriend en toevallig een meisje. Dus.
Maar ze gaat wel mee. Waar Jelmer op deze leeftijd toch al afstand had genomen en alleen nog maar met-de-mannen wilde spelen, blijft Wessel zijn oude liefde - pardon: vriend - trouw. En dat vind ik cool.


We gaan ook iets cools doen. Hij heeft gekozen voor "Tuben" en "Trampolinespringen". Al 3 lange jaren keek hij er naar uit. Want in 2008 heeft grote broer dit ook gedaan en de filmpjes daarvan is hij nooit vergeten.


Dus dit jaar geen Glow-in-the-Dark-Golf,


maar ook geen Pokémonfeest,


geen Blues Clues feest,


en al zeker geen Tractor Tom feest.
Nee, het is hier gedaan met zelf in elkaar geknutselde parties en speurtochten. Voorgoed voorbij. En dat scheelt, hoe énorm leuk het ook altijd was, veel tijd.

~ Jelmer: augustus 2008 ~

 Wij gaan Springen en Tuben. Nog 10 nachtjes slapen.

vrijdag 3 februari 2012

Mijn januari-maand via Gio

Time flies................de eerste maand van 2012 is gewoon alweer voorbij. Over en uit. Komt nooit meer terug. Het zou van mij best iets minder snel mogen gaan.
Tegenwoordig kijk ik met een ach-gossie-blik naar de kinderfoto's van tien jaar terug. Het voelt als gisteren. Maar de langste tijd thuiswonen zit er misschien al wel op.
Gister kwam ie heel dicht tegen me aan staan. Even meten zegt hij dan. Waar hij een jaar geleden net borsthoogte haalde, heeft hij nu bijna mijn top bereikt. Nog even, en dan kijken we elkaar recht in de ogen.
En daarom mag voor mij de rem er wel een beetje op.

Ik dwaal af.
Dit was mijn januari-maand in mobiele plaatjes:


Moederdag valt altijd op de tweede zondag van de maand mei. Dat is een weetje. Maar een nog veel belangrijker weetje is, dat op de eerste donderdag van de maand januari Wie Is De Mol begint. En ik ben niet veel eisend en heel meegaand, maar vanaf dat moment gaat er geen voetbal meer bij ons aan op de televisie. Op de donderdagavond dan hè! De rest van de week heb ik gewoon net als altijd niets te vertellen hier.
Het goede nieuws is dat Jelmer het leuk vindt om mee te kijken, dus nu speuren we samen naar De Mol. Maar dan is er natuurlijk ook slecht nieuws: De Mol die ik op het oog had kreeg een rood scherm en zit dus al thuis.
Ik leer het echt nooit.


Deze dag scoorde ik bonuspunten. Jelmer was naar school vertrokken zonder brooddoosje. Dilemma: wat te doen? Ik ben uit principe tegen het nadragen van allerlei dingen. "Daar moeten ze zelf maar aan denken en daar leren ze van". En in principe houd ik me daar heel vaak dan toch niet aan. Ach ja. Zwak vlees.
Hij had die dag een lange dag. Acht uur school. Die begon op school in Vlaardingen, dan op de fiets naar Schiedam voor een culturele activiteit, terug fietsen naar Vlaardingen en de laatste twee uur Sportklas. Dan weer terug naar Schiedam, op de fiets.
Geen Eurocent op zak. En dan weet ik dat dit kind A.L.T.I.J.D. - en altijd, dat is als de hele dag door - "honger" heeft.
Die heeft dan niets bij zich.
Het is toch niet zo gek, dat ik dan bedenk dat ik toch nog naar de stad moet en dan best daar zijn fiets op kan sporen om zijn brooddoosje op zijn bagagedrager achter te laten?
Nou, dat deed ik dus.
Jelmer zelf snapte er niets van toen hij het vond, maar hij at zich nog lang en gelukkig.


Deze roken heel erg lekker. Geef mij de bollentijd maar.


Januari was al even aan de gang toen het ineens kouder werd.
En dat vertaalt zich in een wit laagje over de weilanden aan de Kerkweg. Met in de verte de zon, die de aarde verwarmt. De dampen komen er dan gewoon vanaf. Mooi begin van de dag.


Nou maken wij thuis met 4 best veel rommel. Wat denk je dat er gebeurt op een school met een lerarenteam van pak hem beet 25 man / vrouw?
Inderdaad. Die zijn net zo erg, maar dan dus het zesvoudige.
Had ik al eens verteld, dat ik hier en daar een helpende hand toe steek? Zo zit ik ook in de twee man sterke zolder-opruim-commissie. Elke keer als ik daar aan het puinruimen ben, voel ik me een tikkie schuldig over thuis.
Nee, natuurlijk is het hier geen beestenbende, maar ik schijn het beeld op te roepen van strak - georganiseerd - netjes. Ennuh, dat kan ik niet helemaal waar maken. Thuis dan. Op school lukt het me goed. Zegt men. En dat zou ik ook zeggen, zolang er iemand is die mijn rotzooi achter m'n kont opruimt en alle planken strak gevuld houdt. Die moet je ten alle tijden te vriend houden.


Niet iedereen heeft een fijne januari-maand. Meeleven gaat dan vanzelf.


Op een zaterdagavond vertrek ik richting Den Bosch voor een gezellig en lekker etentje. Daar at ik een toetje, zelden zo lekker geproefd. Laten we zeggen dat het een specialiteit van de stad is. Groot, bol en rond, met van binnen ijs en van buiten chocola. Mmmmm......


Zondagmorgen. Lekker lang in pyjama. Als het kan tot we 's avonds weer gaan douchen en er een frisse klaar ligt. De ontbijtboel nog op tafel. Croissantjes voor de mini-mannen. Jelmer aan zijn huiswerk. Wessel bezig met de voorbereidingen van een spelletje. En Wim onzichtbaar, maar o zo nuttig. Aan het werk dus.
Van mij mag het drie keer in de week zo zondag zijn.


Had ik al gezegd dol op bollen te zijn? Ik trakteerde mezelf op verse.


En deze staan in de tuin. Een blijvende herinnering aan de Boswachterdag. Het is maar een paar vierkante centimeter in de tuin, maar ik word er blij van.


Ook zo'n bol die ik graag mooi zie staan te wezen.


Ik had de wasbeurt voor Jelmer's voetbalteam. Dat betekent 15 shirts,
30 kousen en 15 broekjes in de was. Als je geluk hebt krijg je de was mee na een kunstgras-wedstrijd. Dat geluk heb ik nou nooit.
Voor de niet-voetbalkenners: kunstgras geeft niet af. Ook al maak je een buikschuiver of sliding van 15 meter.
Nee, ik heb altijd net de beurt na een gras-wedstrijd en dan ook nog na 6 dagen regen. Waardoor er veel modder op ligt.
Die witte broekjes worden bij mij dan niet schoon met 1x wassen in de machine.
En dus moet ik dan met een heuse schrobborstel in de aanval.
En denk ik veel aan oma. Oma had heul veul van die koters in haar huis opgroeien. En geen wasmachine. Chapeau voor oma!


Nog een plaatje vanuit de auto.  De achterbak ligt vol met boodschappen, want ik heb net mijn wekelijkse rondje door Bas er op zitten. En dan zie ik ze. Nu al. De sneeuwklokjes. Nooit geweten dat de gelen de sterksten zijn, want in het voorjaar staan ze hier altijd in alle kleuren. Nu nog niet. Nu alleen de gelen.


En toen zakte het kwik naar ver onder nul. Opeens. En precies die dag viel de stroom uit. Jelmer werd uit Vlaardingen van school naar huis gestuurd en ook bij Wessel lag alles er uit. Op weg naar huis zag ik vanuit de auto plots alle lichten buiten uitgaan en veranderde het winkelcentrum in één donkere massa. Het duurde twee uur. En het was echt errug koud in huis. Maar gelukkig koken wij op gas en kon ik warme chocomel maken. En wist je dat het best knus is, met een waxinelichtje aan, op het toilet zitten?