vrijdag 29 mei 2020

Ik ga niet huilen van ruilen

Het was best lang geleden dat ik aan ruilen deed. Stickers, knikkers dat soort dingen. Vroeguh, vroeguh deed ik dat. 

Toen sloop heel veel jaren later Corona ons leven binnen, was ik veel thuis en ging ik meer lekkernijen bakken.

Omdat ik niet alles zelf op wilde eten, en óók niet wilde dat mijn gezinsleden dat deden, ging ik koekjes weggeven.

Daarna ging ik bakken op verzoek. Het concept was simpel: als jij geen zin of tijd hebt, maar wèl zelf gebakken lekkers wilt, bak ik het voor je. Jij betaalt alleen de boodschappen en ik doe de rest. Tot en met thuisbezorging toe.

Toen ontstonden de eerste ruilacties *klik. Ik kreeg bakmixen van de molen, tulpen, vilt, lintjes en lapjes. En zij kregen koekjes. Leuk toch?


Mijn assortiment werd steeds een beetje groter. Inmiddels ben ik trots op mijn appelkruimeltaart, boterkoek, koksbollen, smartieskoeken, millionaires shortbread en chocoladekoekjes. Ik doe er een geinig zakje omheen, plak er een sticker op en het ziet er ook nog gezellig uit.

Deze week kwamen er twee lekkere ruilacties bij. Ik bracht zondag millionaires shortbread bij haar. Ze had veel reacties van bekenden voorbij zien komen op FaceBook, waar ik zo af en toe iets over mijn bakkerijtje plaats. 

Zo af en toe ja, want reclame maak ik niet zoveel meer. Mijn baksels vallen blijkbaar in de smaak en als ik iedereen wil bedienen begint deze hobby op werk te lijken. Mijn oventje is echt ieniemienie, waardoor het afbakken veel tijd kost. 
Mijn weekenden en vrije dagen zijn de laatste tijd redelijk gevuld met bakken voor diegenen die mij zelf benaderen. Ik heb daar lol in en het is leuk om te ervaren hoeveel routine ik ontwikkel door veel te herhalen. 

Terug naar zondag. Toen ik voor haar deur stond was zij net bezig met een verse paprikasoep. 




Ze beloofde me ook wat en nog geen vier uur later kreeg ik een appje.



Een heerlijk soepje was het.



Woensdag wilde ze opnieuw de shortbread en die kreeg ze van mij. Als ruil.



Thuisgekomen kwam ik er achter dat zij niet had willen ruilen, want het was haar gelukt om ongezien wat euro's in mijn tas te frommelen.



Vandaag gingen mijn baksels naar Maasland.


Toen zij het op kwam halen bracht ze allemaal lekkere dingetjes voor me mee.

Bij het weggaan vroeg ze me een Tikkie te sturen voor de onkosten. Nee dus. Ga ik niet doen. Wij doen ruilen. Zei ik haar via Whatsapp. Maar ook zij zei dat dit als extraatje bedoeld was.


Ik merk en hoor het vaker de laatste tijd. Dat ik best wat zakelijker mag zijn. De prijzen iets hoger moet maken, want ik stop er toch tijd, stroom en dergelijke in..?


Ik ben er over na aan het denken. Want krijg ik dan nog wel 'bestellingen'? Wat hebben mensen er voor over?


Hier en daar steek ik mijn licht op over wat zo'n beetje gebruikelijk is. Daar schrik ik dan van. De stukjes shortbread bijvoorbeeld kosten €0,25 alleen aan grondstoffen per stukje. Precies wat ik er nu voor vraag. Gisteren zag ik iemand die voor stukjes van dezelfde grootte €1,20 vraagt. Serieus, één euro twintig? Ammenooitniet. 

Ik denk er nog even verder over na. Als jullie suggesties hebben, hoor ik ze graag.
Intussen bak ik vrolijk verder en hoop ik dat er lekker veel mensen van mee blijven snoepen.

zondag 24 mei 2020

De Mol Trofee

Het is alweer ruim twee maanden geleden dat Wie is de Mol? 2020 eindigde. Op 14 maart was de finale uitzending, die dankzij Corona een speciaal tintje kreeg. Wat mij betreft een verbetering ten opzichte van de laatste jaren. 
Want het gedoe in het Vondelpark kan me eerlijk gezegd gestolen worden.


Dit seizoen bevatte voor mij weinig hoogtepunten. Eerlijk gezegd vond ik het behoorlijk saai en de laatste afleveringen zat ik met moeite uit.

De poule waarin me met elkaar meespeelde bleef leuk om te volgen en tot op het einde was het spannend wie hem zou gaan winnen. Omdat ik na afloop niet direct opschreef hoe de eindstand precies geworden was, kan ik daar niets over delen. Want na drie dagen stond er al geen informatie meer in de app. Dat moet ik de volgende keer dus echt anders doen.


De top drie zette niet allemaal op dezelfde Mol in, dus tot op het laatst bleef het onzeker wie er als winnaar uit de bus zou gaan komen. Lang leek het er op dat de nummer één van vorig jaar opnieuw met de eer aan de haal zou gaan. Maar hij bleek overtuigd van Nathan te zijn. Er was er maar ééntje die zeker wist dat het Rob was geweest die de hele serie de boel gesaboteerd had.

Dat maakt dat Edwien haar punten gedurende het seizoen het beste heeft ingezet. En dan ben je de verdiende winnaar van de wisselbokaal.


Ik stuurde namens de organisatie - oh, dat ben ik zelf - alvast een kaartje vooruit.


Kort geleden vonden we het veilig genoeg om een op-anderhalve-meter-afspraak in de tuin te maken. Toen kon ik eindelijk de beker uitreiken.


Op naar het volgende seizoen. Want ik blijf tòch kijken.


vrijdag 22 mei 2020

Slappe lach

Sparta. Dé club van Rotterdam. De club van de Schuurmanski's. Eerst van de oudste twee mannen in huis. Vorig jaar wilde ook Jongste een seizoenkaart. Vind je het leuk om even hun Sparta verleden in te duiken, kun je hier* eens klikken.


Sparta dus. Door Corona eindige het seizoen vroeg. Ineens waren er geen wedstrijden meer. Niet uit. Niet thuis. Niet op televisie. Dat was en is een heel gemis voor de heren.

Het vermaak. De uitjes. De tribune ontmoetingen met hun 'Sparta familie'. De spanning. TV middagen. Geouwehoer op fora en twitter. Nu he-le-maal niks meer.

Deze week kwam de brief. Hoe de club het gemis wilde compenseren. Per seizoenkaart konden ze een klein geldbedrag terugkrijgen. Of het doneren aan de Jeugdopleiding van de club. Eén keer raden wat ze unaniem wilden. "Dat geld waren we toch al kwijt."


Maar er stond méér in de brief. Of ze weer een seizoenkaart wilden, voor 2020 - 2021.
Zonder te weten of en hoeveel thuiswedstrijden ze gaan zien. Want voorlopig wordt er nog lang niet gevoetbald. 
En raai eens wat? De knip wordt weer getrokken.

Hij stapte vanmiddag op de fiets om het gelijk te regelen. De jongens gaan morgen.
Waarom ze niet gelijk meegingen? Te druk? Nee hoor. Geen tijd? Oh, ja hoor toch wel.

Het toverwoord is hier 'fiets'. Morgen staat er namelijk een auto voor de deur en ze vinden het super chill om samen per auto op pad te gaan. En hebben een hekel aan bewegen, lijkt het. Dus gaan ze daarom morgen.


Waarom vertel ik dit eigenlijk? Omdat het een inleiding is tot een korte gebeurtenis hier in huis vanmiddag.

Het was een lange werkdag. Vroeg op. Slechts één keer per dag tijd om even héél snel naar het toilet te gaan.
Hij had een vrije dag thuis gehad.
Ik: "Zo, even lekker naar het toilet hier."
Hij: "Nou, dat valt nog te bezien."
Ik dacht dat hij bedoelde dat hij ook net geweest was en vergeten was aan het touwtje te trekken. Dat is over het algemeen geen groot genoegen.
Voorbereid en met ingehouden adem stapte ik het kleine kamertje binnen.
Ik rook niets bijzonders, maar zag des te meer toen ik de juiste kant op draaide.


Ha ha ha, had hij een poster gekregen en expres op de muur gehangen. Alleen om mijn reactie uit te lokken. 

Als je na ruim dertig jaar samen nog steeds de slappe lach kunt krijgen om zulke flauwe grappen, dan kunnen er best nog dertig jaren bij samen.

Ik ga ervoor.

zondag 17 mei 2020

Wandelen in het Bentwoud

~ plaatje van internet

Vanmorgen reden we om kwart voor elf richting Hillegersberg, om een Marktplaats koopje op te halen voor mijn bakkerijtje. Op een later moment laat ik het vast nog wel zien. Ik ben er erg mee in mijn nopjes. Of ik er ook mee overweg ga kunnen, moet ik nog zien.
Wordt vervolgd.


Van daar uit zouden we samen een wandeling gaan maken. 
"Ik heb je nu eindelijk de keuken uitgetrokken", zei hij. 
Ik stelde de TomTom in. "Waar gaan we heen?" 
Want hij had een route gevonden. "Naar Zoetermeer".
"Wàt zeg je, helemaal naar Zoetermeer?"


Waarmee ik eens te meer heb bewezen slecht in plaats georiënteerd te zijn. Ik vond het ver klinken, maar het is binnen een half uur rijden van huis. En nu waren we al op route, dus binnen twintig minuten parkeerden we de auto aan de rand van een nieuwe wijk, waar het buitengebied begint.


Nieuw en onbekend. Het voelde direct als een vakantiedag.

Het was fantastisch wandel- en fietsweer. Het was dan ook best druk, maar gelukkig niet té. Anders waren we weer omgedraaid, ingestapt en naar huis gegaan.

~ Wie is die moeke? Pluis 10,5 kilo inmiddels. ~

Nu hadden we heerlijke uurtjes in de buitenlucht. Het enige dat ontbrak was het drankje op een terras dat we graag erbij doen op zo'n dag. Maar hé, zo erg is dat ook weer niet.


Het was een fijne dag. Ik hoop dat jij er ook zo eentje had.

* Voor meer info over het Bentwood *klik hier.

donderdag 14 mei 2020

Over plantjes gesproken

Over het algemeen stoor ik me aan reclame uitingen op Social Media. Of aan Influencer-gedoe, dat mij richting een bepaalde verkoper moet duwen.

Heel soms zit daar iets tussen wat tóch mijn aandacht trekt.

Dit was er zo eentje. Het ging over Een Groene Kneusjes Box. Ik heb onlangs al eens verteld over mijn liefde voor planten hè? Daarom ging ik dit keer lezen. En had ik binnen tien minuten op een OK knop gedrukt en afgerekend.

Ik moest er een week of drie op wachten en op het moment dat ik het nog niet verwachtte werd er al een doos afgeleverd.


Een niet eens zo'n grote doos, waar elf plantjes uit getoverd werden.


Elf adoptie-plantjes. Kamerplanten die wat extra liefde en aandacht nodig hebben. 


Omdat ze een schoonheidsfoutje hebben, iets minder van kwaliteit zijn of te lang onverkocht in de schappen hebben gestaan.


Veel van deze planten worden weg gegooid.


Maar een deel wordt nu onderschept en apart gezet om in Een Groene Kneusjesbox terecht te komen.


Voor net geen twee tientjes plus verzendkosten kun je er eentje bestellen en je laten verrassen.


Je weet namelijk niet wat je gaat krijgen en hebt er ook geen invloed op.


Ik werd positief verrast. Echt leuke planten, waar ik niets verkeerds aan zag.


Het was even werk om alles in de juiste potten te krijgen, maar het staat weer helemaal leuk in de woon- en slaapkamer.


En in de tuin. Want er was er eentje bij met bloemetjes en die blief ik liever niet in huis.

* Ik ben trouwens zelf geen influencer en heb er geen enkel belang bij jullie hier op te attenderen.

maandag 11 mei 2020

Kruidkoek

Toen mijn bakkerijtje net draaide, wilden zij en haar moeder wel mijn boterkoek proberen. In ruil kreeg ik twee mixen van de Schiedamse molen. Inmidddels weet ik dat zij daar regelmatig in functie is. Nee, niet als molenaar, dat dan weer niet.

Dat haar ouders de boterkoek lekker vinden, beschouw ik als een groot compliment. Omdat naar mijn idee, zij de generatie zijn die weten hoe een echte boterkoek hoort te smaken.

En weet je wat ik afgelopen week hoorde? Zij doet in deze Corona-tijd de boodschappen voor haar ouders. Onderaan het boodschappenlijstje van afgelopen week stond 'boterkoek'. Is het geen giller? Natuurlijk maakte ik die voor hen. Zo gebeurd.


Intussen had zij als eens gevraagd of ik haar mixen al had gebruikt. Maar door de onverwachte drukte in mijn bakkerijtje was het er nog niet van gekomen.

Vandaag wel. Het was simpel. Althans, op papier. De laatste tijd gebruik ik geen mixen en pakketten, en ben ik dus meer aan het rommelen met verschillende ingrediënten door elkaar rammelen.




Nu hoefde ik alleen lauwe melk bij de mix te gooien. Dat resulteerde in één dikke, kleffe massa. Zeven keer las ik de beschrijving over en ja, ik had echt de juiste hoeveelheid melk gebruikt. Eventueel kon er een ei naar wens toegevoegd worden. Dat deed ik en toen leek het alsnog ergens op.

Ik stortte het in de siliconen bakvorrn, die ik overigens binnenkort allemaal - alle siliconen bakvormen die ik bezit bedoel ik - op ga ruimen. Ik merk namelijk dat ik ze altijd laat staan en liever de roestvrijstalen gebruik. Ze nemen dus ruimte in, die ik liever vrij hou voor nieuwe materialen die op mijn wensenlijstje staan. 

Een voedseldroger bijvoorbeeld. Een wat?? Ja, dat dacht ik ook toen ik er voor het eerst over las. Maar na doorlezen begreep ik dat dit precies is wat ik nodig heb als ik straks meer wil leren over het decoreren van koekjes met icing. Je weet wel, zoals met die katten- en autokoekjes die ik al eens maakte. Ik heb ondervonden dat deze koekjes zacht worden, en daar gaat die voedseldroger dus bij helpen straks. Als ik het allemaal goed begrepen heb en er mee om kan gaan tenminste. Ik zie daar een uitdaging.


 

Maar om even terug te komen op de siliconen bakvormen...gebruik je ze wel graag, geef me een seintje.
Misschien heb ik dan iets voor je.


Afijn, de kruidkoek kon de oven in. Op een lagere stand en met een kortere baktijd dan aangegeven. Hij kwam goed omhoog, maar zag er uiteindelijk toch nog compact uit.



Dat bleek hij ook te zijn. Maar. De smaak was helemaal prima en gedoopt in de vanillevla bleek het een lekkernij.

vrijdag 8 mei 2020

Naaien: leren is proberen

In de bovenbouw van de middelbare school naaide ik zelf mijn kleding. Nou, niet alles hoor. Ik was lerende en autodidact, dus ik kon ook een heleboel niet. Ik denk dat ik bijvoorbeeld nooit knoopsgaten heb gemaakt en volgens mij sloeg ik de ritsen ook over.

Mijn vriendin deed met me mee en zij was net wat handiger dan ik. Daar leerde ik dan weer van. Ook had zij een tante met een naaimachine die wij mochten gebruiken. Dus fietsten wij regelmatig met onze tasjes en lapjes naar tantes huis.

Wat me vooral is bijgebleven zijn de broeken die ik maakte. Brede rib was toen in, in hele lichte pastelkleuren. 
Met elastiek in de taille, want ja, geen rits-vaardigheden hè? De stof kochten we op de woensdagmarkt. Een colbertje maakte ik ook. Met ingenaaide flinke schoudervullingen.

Bij het verlaten van de middelbare school, werd het contact met mijn vriendin anders. Het hele naai-gebeuren raakte naar de achtergrond. Toen ik voor het eerst op mezelf ging wonen - op mijn 22e - kreeg ik mijn eerste naaimachine. Ik deed diverse pogingen om iets te fabriceren, maar ik had er geen mazzel mee. Altijd problemen met de draadspanning en veel te weinig geduld. Dat brak me op. Langzaam verdween deze hobby helemaal uit het zicht en de machine uit huis.


Het afgelopen jaar bekroop me regelmatig de gedachte dat het misschien leuk zou zijn als ik weer een naaimachine zou hebben. Niet direct om kleding te maken, maar accessoires, kraamcadeautjes en dingen met papier. Ik had namelijk een aantal keer hele mooi post gekregen waar ook bij genaaid was en dat was helemaal mijn stijl.

Ik kocht er geen, omdat ik me ervan bewust was dat ik niet veel tijd en energie over had en iets kopen om in de kast te laten staan is niet mijn stijl.

Toen kwam mijn eerste ziekenhuisopname en bij thuiskomst dacht ik: krijg de hik, ik vind dit leuk, ik ga dit gewoon doen en kóóp gewoon een machine voor mezelf. Twee dagen dook ik op internet, want nee, impulsief ben ik nou eenmaal niet. Eerst gedegen onderzoek, dan een keus maken en snel bestellen voor ik me weer bedenk.


Daarna veel lezen op internet en You Tube filmpjes kijken. En op die manier basisspullen verzamelen en aanschaffen die 'nodig' zijn. Zoals krijtjes, klemmetjes, machinenaalden, spoeltjes, garen en een goede stoffenschaar.

Ook nam ik kleine stukjes rest stof over voor een prikkie. Mooi oefenmateriaal en stof voor kleine projectjes om mee te leren en te oefenen.


Op zolder zocht ik mijn naaibox. Zo'n degelijke, van Curver. Zeker dertig jaar oud, maar door het weinig intensieve gebruik, nog zo goed als nieuw er uit ziend. Binnenin een bende, want ik had er altijd maar van alles in bewaard en in gegooid. Nu maakte ik er korte metten mee. Alle zooi er uit, uitzoeken wat nog bruikbaar was en herschikken.

Toen was het tijd om voor het eerst de machine uit te proberen. Eerst met proeflapjes. Toen met een eerste klein projectje. En wat maak je dan?


Túúrlijk, een speldenkussen!


Nu op naar het echte werk.

maandag 4 mei 2020

Kindje-op-moeders-schoot

Planten. Ik heb er een zwak voor. 

Ze moeten wél groen zijn. En zeg nou niet dat dat toch logisch is, want dat is het niet. 

Je hebt namelijk ook bloeiende planten. En per definitief, zonder uitzondering, vind ik die allemaal lelijk. Dus waar het voor menig plantenliefhebber een beloning is als ze hun plant bloeiend krijgen, is dat voor mij het moment om hem weg te ple*ruh.

Mijn moeder was er ook gek op. Mijn ouderlijk huis stond er vol mee. Ik heb dat over genomen. Het geeft een bepaalde sfeer die ik prettig vind.


Op Instagram volg ik deze creatieve gast. Hij is altijd in de weer met cadeautjes inpakken, traktaties, diy's en planten. Helemaal in mijn straatje dus.


Toen hij een stekje aanbood van een Kindje-op-moeders-schoot, hapte ik toe.


Ik was benieuwd hoe hij dat via de post over ging brengen.


Zijn aanpak vond ik behoorlijk briljant. Eenvoudig, maar effectief.


Het zat keurig beschermd in een kartonnen frame. 


En nu staat is hier in zijn eigen potje te shinen.


Ik ga er goed voor zorgen Bart. Dank je wel!