Mol Update

Inmiddels staan we aan de rand van de vierde aflevering van het Jubileumseizoen van Wie is de Mol? Bijna op de helft. Tijd voor een update. Hoe staat het ervoor?

Beide afgelopen weken werden we getrakteerd op prachtige beelden. Vorige week was dit het landschap van Pienza met groene heuvels en vele cipressen, waar ze de Italiaanse Vierdaagse met wat steentjes op hun nek moesten gaan lopen. Nou ja, Vierdaagse...drie kwartiertjes. 

Waar de ene groep zonder al te veel morren en poespas de manden oppakte en wegliep, had het andere er wat moeite mee om überhaupt in beweging te komen. Hoezo was het eigenlijk een goed idee om de vrouwen samen en de mannen samen te laten sjouwen? Was krachtverdeling door een beetje te mengen hier niet beter geweest? Terwijl Jeroen klaagde over zijn monnikskap spier, droeg Peggy met één hand een mand en duwde ze met de andere de stenen én Nadja de berg op. 

Bij de andere groep spurtte Ron op zijn kaplaarsjes nogal tegen, maar met haar hilarisch "wij lopen niet te zeiken" kreeg Ellie hem toch gemotiveerd door te gaan.

Wat toen volgde was de laser opdracht. Op Ron na was iedereen meteen enthousiast. Hij mocht daarom eerst, met Nicky als steun en toeverlaat. Maar niet nadat er een briefing was geweest, die de Ellie Lust in Ellie Lust naar boven haalde. Aan de etherdiscipline lag het dit keer niet dat Nicky al snel down was en Ron 'daar gaat mijn schild' mompelde. De slapstick die daarna volgde deed de hele groep naar een Tena Lady verlangen. 

~ Gemaakt door  @johanamssoms ~

Over naar het Vragenvuur, waar Elly haar mouw leegschudde alsof ze aan het ondervragen was. En waar Patrick tot ieders verbazing de pot spekte met €1500. Ik snap hem wel, want hij is niet de Mol en had wel een joker te verdedigen, dus een zwarte vrijstelling kwam hem niet zo goed uit.

Het rode scherm was deze week voor Nadja, die niet op het juiste klapstoeltje zat en plotseling Lieffie bleek te heten, want iedereen noemde haar zo. Ze zal vast gezellig geweest zijn, maar wij kijkers hebben weinig van haar gezien. Prima, dan kun je best gemist worden. Door ons dan hè?

De laatste aflevering begon met proosten op de blijvers. Zou Ron nooit een bier of wijntje drinken, want tot nu toe proost hij alleen met koffiekopjes, wijnflessen of lege glazen. Of zou hij nuchter willen blijven zodat hij zichzelf niet kan verspreken? Ik weet niet waarom hij in den lande de gunfactor heeft, bij mij wordt zijn irritatiefactor groter dan groot.

Horace leidde de verwarrende stemming voor de nieuwe penningmeester, dus vanaf hier beheert Ellie de pot (nu niet met flauwe woordgrappen beginnen hè?). 

Vervolgens keken we naar een stukje zomervakantie-toneel. Normaal gesproken binden medelanders hun hond aan een boom als ze op vakantie gaan. De redactie draaide het dit keer om. De kandidaten werden in hun vakantie aan een boom gebonden. Het werd één grote Houdini act waar Meneer Onnozel veel moeite had om los te komen. Wat leerden we? Dat je voor €100 eyeliner kunt aanschaffen bij Nicky. En dat de briefjes van €100 niet van heel goede kwaliteit zijn, want er scheurde er eentje toen Jeroen hem iets te enthousiast van Tygo - de man van de rare gebaren - aan wilde pakken.

Vervolgens hield hij dat briefje achter en kwam het niet in de pot. Hij had het in zijn Björn Borg gestopt als een soort van zwart geld - of bruin inmiddels.

Tijdens de opdracht met de luiken werden meerdere invallen gedaan bij onschuldige Italiaanse families. Met succes, want overal gingen de luiken open. Ook in de hemel, want de regen stortte naar beneden. 

Bij de laatste opdracht deden ze een omgekeerde escaperoom in Fort Radicofani. Daar vochten ze zich met een stormram naar binnen. Iedereen behalve Ron dan, want die keek toe. En klom op de wip, waar hij zijn balans en zijn laatste stukje geloofwaardigheid verloor.

~ Gemaakt door  @johanamssoms ~

Wat is er toch met die man? Hij houdt zich overal afzijdig, doet niet enthousiast als er iets gewonnen is, maar loopt wél veel te miepen. Òf hij is de Mol en speelt het als de Sinan van de groep òf hij is zo gebrand het spel te winnen en zet zichzelf expres buitenspel om zo goed te kunnen observeren. Dat laatste kan, maar lijkt me erg moeilijk om twee weken vol te houden. En het eerste wil ik echt niet want dan moet ik er nog 5 afleveringen tegenaan kijken.

Maar goed, waar was ik.

De executie nog. Jammer genoeg zagen we Horace vertrekken en deden ze ons doen geloven dat alleen Ellie, Jeroen en Patrick dat ook zagen. Maar wie zegt dat die andere twee busjes niet ook nog daar geparkeerd stonden met uitzicht op buiten?

In onze poule wordt de verdeling langzaam zichtbaar. Bovenaan de mensen met inzicht en het volle puntenaantal, middenin de spreiders en onderaan al één uitgespeelde Molloot die alles of niets was gegaan.

Nog één nachtje slapen, dan komt het vervolg. Op een Molletje naar de volgende aflevering dan maar...

Museum Voorlinden

zondag 13 september 2020

Zij en ik spreken tegenwoordig regelmatig af tijdens een gezamenlijke wandeling. Omdat zij het de laatste tijd vaker doet, verzamelt ze leuke locaties en zo ontdek ik ook steeds nieuwe, mooie stukjes Nederland. Op haar verlanglijstje stond nog Museum Voorlinden. Of dat iets voor ons samen zou kunnen zijn, in combinatie met een wandeling daar in de buurt?

Mijn reactie: even wachten, dan ga ik even googelen wat dat dan voor een soort museum is. Het is niet dat ik nooit musea bezoek, maar over het algemeen koos ik voor de interactieve varianten en kunst zat niet zo in mijn opvoeding. Ik voel daar dan ook niet veel bij.

                                                                                             

Maar wat ik vond herkende ik direct. Daar had ik van anderen wel eens foto's van voorbij zien komen via social media. Het maakte me nieuwsgierig, dus spraken we er af.

De ligging is prachtig. Op een landgoed, in een tuin. Dit gecombineerd met heerlijk zonnig weer maakte het voor mij al geslaagd. Was ik nog niet eens binnen geweest.

Eenmaal binnen kozen we als eerste voor een wandeling langs de Highlights. We liepen door een gang met aan één zijkant uitzicht op de tuin via een glazen pui en uitlopend op een witte wand. Niks bijzonders, tot ik een hoge 'pling' hoorde. Gek, maar ik associeerde het direct met een lift-geluid maar kon het niet plaatsen. Tot er onder in die witte muur iets bewoog en in één klap duidelijk werd dat daar inderdaad een lift was. Twee zelfs. Maar dan wel heel bijzondere, want ze waren maar net iets hoger dan de enkels van een volwassenen. Gebouwd op een schaal van 1 op 7,5. Herkenning en vervreemding gingen hier hand in hand, precies waar het de Italiaanse kunstenaar Cattelan om te doen is.

Zo zagen we veel bijzondere dingen. Echt de moeite waard om te gaan bekijken. 

Dit waren zes gewelfde stalen platen, die samen een gangensysteem vormden. Toen ik er doorheen liep was ik al snel mijn oriëntatie kwijt en ook de tel qua platen. Het mooie was dat we het daarna ook van bovenaf konden bekijken, wat ineens alles weer duidelijk maakte.

Dit 'Couple under an Umbrella' is voor mij één van de topstukken.

Hyperrealistische mensfiguren, maar dan exact twee keer zo groot als wij zelf.

Dat op zich is al een erg aparte gewaarwording als je er omheen loopt. Maar het meest was ik onder de indruk van de herkenning. Het was levens echt.

Zo ontzettend knap gemaakt, tot in de kleinste details.

De rimpels, ouderdomsvlekjes, afgeknipte nagels, groeven, plooien onder de voeten, de huid, houding...heel heel mooi.

Deze dag zag ik ook mijn eerste Pablo Picasso ooit. Gemaakt in zijn blauwe periode, las ik in de museum gids. Ik zag er alleen niets blauws aan.

Via dit Singer Trio - jawel, heuse Singer naaimachines - hoorden we een Zuid-Afrikaanse klaagzang.  Waar de naaimachines een gevoel van huiselijkheid oproepen, vertolken de megafoons juist een activistische boodschap. 

De megafoons staan voor 'dat wat gehoord of gezien moet worden'.

We kwamen ook bij de Swimming Pool. Dat was ook leuk. Of mooi. Of doeltreffend. Hoe zeg je dat bij kunst?

Speciaal ontworpen voor Voorlinden. Door Leandro. Hij speelt graag met de realiteit en tovert alledaagse ruimtes om tot absurde situaties. 

Hij gaf zijn kunstwerk alle kenmerken van een echt zwembad. Het herkenbare blauw op de wanden, typerende lampen en zelfs een echt trappetje waarlangs je lijkt te kunnen afdalen. 

Toch konden wij op de bodem lopen en rare kapriolen uithalen, zonder nat te worden. Heel apart.

Hier kijk ik naar enkele van de 86 mallen die vijftig jaar in een studio bewaard zijn

gebleven, nadat hun hyperrealistische menssculpturen de wereld waren ingetrokken.

En hier hangen 95 aluminium kookpotten. In de grootste pan kan het vlees van drie kamelen worden bereid. Altijd al willen weten, toch?

Nadat we er een aantal uren rond hadden gelopen, aten we een boordje in een safaritent in de tuin. 

Een heerlijke plek.

Veel puf om te wandelen had ik inmiddels niet meer, dus besloten we op het landgoed te blijven. 

Het werd uiteindelijk een rondje van twee kilometer - een mini rondje dus - tot we opnieuw in de tent een drankje deden.

Lang verhaal kort: echt de moeite waard om eens naar Wassenaar te gaan. Je gaat er vast geen spijt van krijgen.

Wie is de drol?

Daar zaten we dan weer. Een unicum. Met zijn 4en op de bank, in afwachting van de tien kersverse kandidaat Mollen. Voor het eerst in al die twintig voorgaande jaren wisten wij als kijker niet wie er deel gingen nemen. Wij niet nee. 

Maar in Molloten-land is toch een heel leger speurneuzen die dat wél had uitgedokterd. Er was al bekend dat het oud deelnemers zouden zijn die allemaal een tweede kans verdienen. Aan de hand van één foto van het land waar zij ooit deelnemer waren, wisten Molloten precies de tien namen te noemen die wij zaterdagavond over ons scherm zagen rijden en lopen. 

Leuke types, met heel veel humor. En één kampioen onnozel kijken. Tegen beter weten in hoopte ik dat de Molloten er er in elk geval één keer naast zouden zitten, maar nee hoor.

Afijn, de Fiatjes500 in het prachtige Italiaanse landschap waren natuurlijk goud. En het mooie was, het spel was direct begonnen. Niks geen intro, maar hoppeta, volle bak vooruit. Of met een rotgang achteruit in één geel geval.

Ellie had direct de controle. Vooraf had ze meermalen in de media met een stalen gezicht gelogen over haar deelname, maar nu nam ze de touwtjes in handen. "Alles leuk en aardig, maar we moeten wel iets gaan doen." Of iets van die strekking.

Tja, wat viel me zoal allemaal op. Natuurlijk Rick in zijn casual friday outfitje. Hij zag er relaxed en strak uit in zijn kekke jasje en broek. 

Ron die bonuspunten scoorde door een heuse Michelangelo uit een auto te trekken én niet in de mandjes-val te lopen. Hij is blijkbaar snuggerder dan dat ie kijkt.

In het kasteel van Poppi - van het bekende Italiaanse duo Kekki en Poppi - werden we verrast door een kort optreden van vijf oud-mollen. Ik wil natuurlijk niet zeuren, maar had het nou niet verdiend geweest als über Mol George hier ook had gestaan? 

Met boter en suiker trapten ze bijna allemaal in de mollenval. Gingen ze voor de vrijstelling en vertrokken ze zonder cadeautje uit het kasteel. Ja, wat dacht je nou: als iedereen met een vrijstelling weg loopt kun je de executie toch wel overslaan? Bijna iedereen dus, inclusief super speurneus Ellie. 

Al loog ze tegen Nadja dat ze wel degelijk 'iets' had. Ja, de pest in. Dat had ze. 

Horace had de opdracht kennelijk nie zo goei begrepen. "Je mag uit één bakje iets pakken en vooral niet in de andere bakjes kijken." Dàt had hij gehoord, en hij liep ze dan ook allemaal straal voorbij. In eerste instantie leek hij heel blij met het geld. Tot hij van de rest hoorde hoe zij het gespeeld hadden. Ik vind het dan wel weer slim van hem dat hij het geld niet heeft ingeleverd, want daarmee zou voor iedereen duidelijk zijn dat hij de Mol niet kan zijn. De Mol wil tenslotte geen geld.

Jeroen liep ook langs het laatste bakje en keek pas achterom erin toen hij er al voorbij was. Maar ja, niets is wat het lijkt.

Verder viel me op dat Nadia in haar Fiat met de knopjes had zitten spelen. De ruitenwissers stonden continu aan en op dat moment viel er geen spatje regen en waren ook de zijraampjes niet nat. Ook rijdt ze stijf links van de weg, waarom dan toch?

Nicky neemt veel te veel het voortouw en speelt de rol van fanatieke kandidaat. Patrick is druk met vallen zetten voor anderen en het in de schijnwerpers zetten van Ellie als verdachte. Tygo is hartstikke leuk om naar te kijken maar voor een mol die liever niet zo opvalt veel te opvallend aanwezig op social media.

Duidelijk is dat de snuffelstage voorbij is. Iedereen duikt vól het spel in. Prachtig om te zien. Saai is het nu nog niet geweest. Gelukkig.

Afijn ze zijn dus in Bella Italia. Opgenomen vóór Corona. Best bijzonder dat de crew voor de laatste twee series precies de twee grootste Corona-haarden gekozen heeft. Eerst China, nu dus de laars.

Knap ook, dat iedereen direct Tina herkende. Want zeg eens eerlijk, kende jij haar voor De Mol China? Tijdens de opname van dit extra jubileum seizoen in Italië, was China nog niet eens op TV geweest en toch vond niemand het gek dat zij als oud deelnemer ten tonele verscheen. Mij bekroop een gevoel van 'wat mot jij hier, jij mocht pas nog meedoen, wil je gauw wegwezen!'

Dus dat deed ze. Ze hield haar hoofd niet koel, was de klos en mocht lamgeslagen vertrekken als eerste kandidaat van Wie is De Drol? met überlosers. Met de Bruin als achternaam, nu al een briljant format. 
Ik worstel me dan nog wel door nóg een Ron-aflevering heen. Djiezes, zelfs ik vond het wachten op zijn groene scherm rete-spannend.

Rest mij nog even een zakelijke mededeling. Onze poule kent dit jaar een record aantal deelnemers.
We zijn met 28 man/vrouw. Hartstikke leuk! Van hen zijn er zeven die de nieuwe test-vraag die op maandag in de app komt, niet hebben ingevuld. Is dat overmoed? Hebben zij die lousy 500 extra punten niet nodig om aan het eind van de serie als winnaar uit de bus te komen? Of is het onwetendheid?
Nou, bij deze ben je dan getipt voor de komende maandag.

Wij gaan weer kijken vanavond. Tot de Molgende week!

De appel en de boom

Drie jaar geleden ontdekte Oudste de tuincentra. 

Wij namen dat jaar de jongens in de herfstvakantie mee, voornamelijk om ze eens een echt groot verlicht en bewegend kerstdorp te laten zien. Zeg maar de héle grote reuze broer van wat we thuis hebben. Oudste keek zijn ogen uit, maar deed dat vooral op de plantenafdeling.

Kort daarna wilde hij er weer heen, maar toen om voor zichzelf (kleine) plantjes te kopen. Waarbij het dan wel de bedoeling was dat ik ze ging verzorgen. Hij kende zijn eigen tekortkomingen zal ik maar zeggen.

Sindsdien komt hij er elke decembermaand, omdat hij er goed kan slagen voor kerstcadeautjes. 

Zo kocht hij al voor zijn broer een Efteling sprookjesboom-plant, voor zijn ene opa een enorm groot vogelhuis op een paal, voor Sjors een krabpaal en voor andere opa bloeiende cactusjes. Waarvan we trouwens na maanden pas ontdekten dat de bloemetjes er op gelijmd waren.

Vorig jaar zei hij dat hij wel fruitboompjes zou willen hebben, om te kijken of het zou kunnen lukken om er fruit aan te krijgen. Dat was lekker getimed, want we hadden toen net de tuin door ome Aad leeg laten trekken, waarbij de grote Catalpa als eerste sneuvelde. Het kwam niet echt in onze plannen voor om opnieuw een boom in de tuin groot te laten worden.

Maar ach, een compromis konden we wel sluiten. Hij mocht er eentje uitzoeken en die zouden we dan apart in een bak zetten en voorlopig daar laten groeien. Eerlijk gezegd dacht ik toen aan een kortstondig project. Ik dacht dat de aandacht vanzelf zou verslappen als de boom wel zou groeien, maar geen fruit zou geven.

Hij koos een appelboom en wel een Elstar, want die kende hij van de fruitschaal.

En warempel, in het voorjaar kwam er bescheiden maar prachtige bloesem aan de boom en zaten de takjes vol in het blad.

Groot was vooral mijn verbazing toen er dit jaar allerlei kleine vruchtjes onder de bloesem vandaan kwamen. Waarvan er enkelen bleven groeien en warempel op mini appeltjes gingen lijken.

Ik zag niet voor me dat de nog dunne takjes van dit jonge boompje een normaal formaat appel kon dragen. Maar. Wat had ik het mis.

Van de vier appeltjes viel er één voortijdig van de boom, kreeg er één bezoek van een schimmelachtig beestje, maar werden er twee hele serieuze appels. De tak boog steeds verder door, maar tot op de dag van vandaag hangt de grootste Elstar nog steeds in de boom.

Hoog tijd dat ik Oudste ga vragen welke eindbestemming hij voor de appel in gedachte heeft.

Wie is de Mol? jubileert

zaterdag 5 september 2020

Op een zaterdagavond in maart van dit jaar keken we de finale van het 20e seizoen Wie is de Mol?
Ik zag de triomf van het winnen van de poule binnen vijf minuten in rook opgaan. Want natuurlijk zat ik ernaast, zelfs toen er nog maar keus uit drie was. 

Aan het eind van dit voor mij teleurstellende seizoen volgde er toch nog een hoogtepuntje. Er zou in de nazomer een extra serie starten. In mijn ogen een goedmakertje voor dit toch wel erg magere jaar. 

Zo genoeg als ik er toen van had, zo nieuwsgierig ben ik inmiddels toch weer naar deze bonus serie, die binnen een uurtje gaat starten. Er is nog geen enkele deelnemer bekend, dus alleen dat maakt vanavond al iets om naar uit te kijken.

Het zijn geen oud-mollen zoals onder de Molloten lang werd gesuggereerd. Maar wél oud-deelnemers die een tweede kans verdienen en krijgen. 

Ik vrees met grote vrezen, door alle speculaties, dat de man die ik liever niet terug zie, de sympathie van veel kijkers gewonnen heeft en daadwerkelijk een nieuwe kans gaat krijgen. Hij kan er niets aan doen, maar ik krijg jeuk van Ron B. en kan niet anders dan hopen dat hij er de aller eerste aflevering opnieuw direct uit dondert. Niet aardig, ik weet het, maar ik bèn ook niet altijd aardig.

Afijn, wij gaan dus kijken. En punten inzetten. Want ook dit jaar gaat de OntmaskerDeMol poule weer uitmaken wie er met de wisseltrofee vandoor gaat.

Van diverse kanten werd me al gevraagd of ik weer een poule ging aanmaken, dus ik kon er ook niet onderuit geloof ik. Ik verstuurde de aanmeld-link naar onze oud-deelnemers en via no-time was bijna iedereen er weer bij. 

Blijkbaar kunnen Molloten goed met teleurstellingen omgaan en zijn we alle tegenvallers en saaie opdrachten snel vergeten. Het was best leuk hoor, heus waar. Maar ik wil meer dan leuk. Nieuwe ronden, nieuwe kansen.
En verwachtingen bijstellen, dat helpt bij mij ook.

Wil je ook meedoen, meld je dan bij mij, dan voeg ik je toe. Ook na de eerste aflevering heeft dit nog zin. Want dit keer hoef je niet vóóraf al punten in te zetten. We weten immers niet wie er mee gaan doen, dus dat is lastig een Mol kiezen.

Nog een tip: probeer bonuspunten te verdienen door op maandag de testvraag die in de app verschijnt te beantwoorden. Wanneer aan het eind van de finale blijkt dat je vragen goed hebt beantwoord, krijg je extra punten. Waardoor je kunt stijgen op de ranglijst. Deze vraag blijft 24 uur zichtbaar in de app, dus wacht er niet te lang mee.

Of heb ik door dit te vertellen nu een troef uit handen gegeven?

Anyway, ik verheug me er weer op.