Museum Voorlinden

zondag 13 september 2020

Zij en ik spreken tegenwoordig regelmatig af tijdens een gezamenlijke wandeling. Omdat zij het de laatste tijd vaker doet, verzamelt ze leuke locaties en zo ontdek ik ook steeds nieuwe, mooie stukjes Nederland. Op haar verlanglijstje stond nog Museum Voorlinden. Of dat iets voor ons samen zou kunnen zijn, in combinatie met een wandeling daar in de buurt?

Mijn reactie: even wachten, dan ga ik even googelen wat dat dan voor een soort museum is. Het is niet dat ik nooit musea bezoek, maar over het algemeen koos ik voor de interactieve varianten en kunst zat niet zo in mijn opvoeding. Ik voel daar dan ook niet veel bij.

                                                                                             

Maar wat ik vond herkende ik direct. Daar had ik van anderen wel eens foto's van voorbij zien komen via social media. Het maakte me nieuwsgierig, dus spraken we er af.

De ligging is prachtig. Op een landgoed, in een tuin. Dit gecombineerd met heerlijk zonnig weer maakte het voor mij al geslaagd. Was ik nog niet eens binnen geweest.

Eenmaal binnen kozen we als eerste voor een wandeling langs de Highlights. We liepen door een gang met aan één zijkant uitzicht op de tuin via een glazen pui en uitlopend op een witte wand. Niks bijzonders, tot ik een hoge 'pling' hoorde. Gek, maar ik associeerde het direct met een lift-geluid maar kon het niet plaatsen. Tot er onder in die witte muur iets bewoog en in één klap duidelijk werd dat daar inderdaad een lift was. Twee zelfs. Maar dan wel heel bijzondere, want ze waren maar net iets hoger dan de enkels van een volwassenen. Gebouwd op een schaal van 1 op 7,5. Herkenning en vervreemding gingen hier hand in hand, precies waar het de Italiaanse kunstenaar Cattelan om te doen is.

Zo zagen we veel bijzondere dingen. Echt de moeite waard om te gaan bekijken. 

Dit waren zes gewelfde stalen platen, die samen een gangensysteem vormden. Toen ik er doorheen liep was ik al snel mijn oriëntatie kwijt en ook de tel qua platen. Het mooie was dat we het daarna ook van bovenaf konden bekijken, wat ineens alles weer duidelijk maakte.

Dit 'Couple under an Umbrella' is voor mij één van de topstukken.

Hyperrealistische mensfiguren, maar dan exact twee keer zo groot als wij zelf.

Dat op zich is al een erg aparte gewaarwording als je er omheen loopt. Maar het meest was ik onder de indruk van de herkenning. Het was levens echt.

Zo ontzettend knap gemaakt, tot in de kleinste details.

De rimpels, ouderdomsvlekjes, afgeknipte nagels, groeven, plooien onder de voeten, de huid, houding...heel heel mooi.

Deze dag zag ik ook mijn eerste Pablo Picasso ooit. Gemaakt in zijn blauwe periode, las ik in de museum gids. Ik zag er alleen niets blauws aan.

Via dit Singer Trio - jawel, heuse Singer naaimachines - hoorden we een Zuid-Afrikaanse klaagzang.  Waar de naaimachines een gevoel van huiselijkheid oproepen, vertolken de megafoons juist een activistische boodschap. 

De megafoons staan voor 'dat wat gehoord of gezien moet worden'.

We kwamen ook bij de Swimming Pool. Dat was ook leuk. Of mooi. Of doeltreffend. Hoe zeg je dat bij kunst?

Speciaal ontworpen voor Voorlinden. Door Leandro. Hij speelt graag met de realiteit en tovert alledaagse ruimtes om tot absurde situaties. 

Hij gaf zijn kunstwerk alle kenmerken van een echt zwembad. Het herkenbare blauw op de wanden, typerende lampen en zelfs een echt trappetje waarlangs je lijkt te kunnen afdalen. 

Toch konden wij op de bodem lopen en rare kapriolen uithalen, zonder nat te worden. Heel apart.

Hier kijk ik naar enkele van de 86 mallen die vijftig jaar in een studio bewaard zijn

gebleven, nadat hun hyperrealistische menssculpturen de wereld waren ingetrokken.

En hier hangen 95 aluminium kookpotten. In de grootste pan kan het vlees van drie kamelen worden bereid. Altijd al willen weten, toch?

Nadat we er een aantal uren rond hadden gelopen, aten we een boordje in een safaritent in de tuin. 

Een heerlijke plek.

Veel puf om te wandelen had ik inmiddels niet meer, dus besloten we op het landgoed te blijven. 

Het werd uiteindelijk een rondje van twee kilometer - een mini rondje dus - tot we opnieuw in de tent een drankje deden.

Lang verhaal kort: echt de moeite waard om eens naar Wassenaar te gaan. Je gaat er vast geen spijt van krijgen.