Lebberen aan Doutzen

Ik verstuur regelmatig post.

Gewoon, old school. Een ansichtkaart of handgeschreven brief. Omdat ik een stukje persoonlijke aandacht leuk vind om te geven. En ook om te krijgen natuurlijk.

Bovendien houd ik daarmee voor een heel klein deel mijn eigen werk in stand.

De postzegels koop ik online, waardoor ik een ieniemienie beetje korting krijg. Die kunnen ze geven omdat het oudere zegels zijn. Niet meer in de winkels te koop, maar wel met de waarde 1 er op.

Bij aankoop kun je bijzonderheden aangeven. Wanneer je zegt dat je hobbymatig post verstuurt, bijvoorbeeld doordat je aan Post Crossing doet, sturen ze je allerlei vrolijke zegels op. Met bijzondere afbeeldingen. Niet dat er iets mis is met degenen waar het hoofd van onze koning of ex-koningin op staat hoor. Maar die met vogels, de fabeltjeskrant of strips zien er gewoon wat gezelliger uit op een envelop.

Dit keer kreeg ik er een bijzondere serie bij. Van topmodel Doutzen Kroes. Ik moest even goed kijken. Fraaie zegels hoor, maar ik plak ze toch wat ongemakkelijk op een envelop.
Ik zie direct onaantrekkelijke beelden op mijn netvlies van lebberende mannen boven hun bureaus. 

Vind jij het gek dat ik deze niet naar zomaar iedereen opstuur?

Scholeksters

Onze woonplaats is er niet één om trots op te zijn. Hij - of is het zij - scoort hoog als het gaat over criminaliteit en (on)veiligheid. Er gebeurt best veel rottigheid. Maar hé, hoe gaan die dingen?

We wonen er nu eenmaal, hebben alles bij de hand, dus we wachten tot onze jongens hun vleugels hebben uitgeslagen. Dan gaan we eens kijken waar we elders kunnen wortelen en kleiner kunnen gaan wonen.

Wonen we hier dan met tegenzin? Helemaal niet. Maar dat komt wél doordat we aan de buitenrand van de stad wonen. Op 100 meter van het groen en de polders. Zodat we aan de meest veilige en groene kant van de stad wonen.

~ Deze kaart kocht ik bij Natuurmonumenten ~

Daar hebben we een stadstuintje. Ik zou het ontzettend moeilijk vinden om ergens te wonen 'zonder buiten', dus dit tuintje is me heilig. Ik rommel er graag in, probeer vogeltjes naar de tuin te lokken en zit er regelmatig mijn koffie te drinken. In deze tijd vind ik vooral de avonden buiten erg aangenaam. 

Als ik dan toch één minpuntje moet noemen is dat het feit dat we tegen het drie hoog huis van de achterburen aan zitten te kijken. Maar ook dat heeft weer een voordeel. 
Want we kunnen nu elk jaar een aantal weken tegen 'onze' scholeksters aan kijken. 
Die boven op dit dak nestelen en elk jaar terug komen. Zodra we hun geluiden horen - en die zijn niet te missen - weten we dat het voorjaar begonnen is.

In al die jaren heb ik alleen de ouders gezien en gehoord. Nog nooit een jong.

Maar aan de intensiteit van het kabaal kunnen we afleiden of de eieren uitgekomen zijn.

Ik heb het nest aangemeld om een unieke nestcode *klik te ontvangen. Alle aangemelde nesten en waarnemingen leveren een bijdrage aan het onderzoek naar de scholeksters in Nederland.

Vorige week 'was het oorlog' op het dak. Omdat er gevaar dreigde. 

Grote zwarte kauwen loerden op de jongen. Vlogen af en aan naar het dak, maar werden aan beide dakranden weg getetterd door Pa en Ma scholekster.

Ook zetten ze de achtervolging in en werd het zwarte gevaar opgejaagd. 

Zo dichtbij had ik de scholekster nog nooit gezien. Hij landde op ons zolder dak en het schuurtje van de buurvrouw.

Dichterbij lieten ze me niet komen. Ik bleef dus binnen, achter het raam en knipte van daar wat plaatjes.

Daar ga ik natuurlijk geen prijzen mee winnen, maar het ging mij om het vastleggen van deze voor ons bijzondere gebeurtenis.

Inmiddels zijn de jongen uitgevlogen en is het gezin vertrokken naar...ja, naar waar?

Het is weer oorverdovend stil op het dak. Ik mis ze nu al...

Simsalabim

Het was een spannende dag in Huize Schuurmans. Ik kan gerust zeggen dat het verreweg de meest stressvolle 24 uur waren in zijn nog zo prille leven.

Hij ging beginnen aan zijn eerste baantje. Dat pakte hij zéér serieus aan. Wilde niets aan het toeval over laten. Eindeloos samen filosoferen over de 'wat als-sen'. Best apart om te zien, want plotsklaps was zijn gebruikelijke nonchalance daar niet meer. En nog aparter: ik zag en hoorde daar een mini-me.

Tegelijkertijd speelde er op keepers-niveau voor hem énorm belangrijke dingen. Dit ging niet alleen over voetbal, maar ook over vriendschap, redelijkheid, sociale vaardigheden, de kar trekken en ergens voor gaan staan. Maar bovenal over vertrouwen en eerlijkheid. Hij kreeg tikkies uit voor hem onverwachte hoek. Een harde leerschool over onze volwassenen-wereld, waar hij van mij nog niet mee geconfronteerd had hoeven worden. 

Het kostte bakken met energie. En slaap. Zijn woorden: "Ik ben nerveuzer over hoe dit gaat aflopen, dan over die hele examen uitslag".

Zulke 24 uur dus.

Tussen de bedrijven door, zochten we alvast de vlag op. Dat bracht herinneringen aan vier jaar geleden, toen zijn broer *klik door een Houdini act wist te slagen.

Ik dook de keuken in om zijn favoriete taart te maken. Of het nou Feesttaart of Troosttaart zou worden, taart moest er zijn.

Ik maakte een klein cadeautje, met zijn lievelingssnoepjes. Elk jaar maakte ik wel zoiets, maar nog nooit voor mijn eigen kroost.

Ik werkte in de stromende regen mijn post weg. Zag onderweg blije berichten mijn smartphone binnen floepen, maar parkeerde die voorlopig om zo snel mogelijk door te werken. Om op tijd thuis te zijn, voor het voor hem zo belangrijke belletje van zijn mentor. Dat lukte. 

Na drie uur zou hij iets horen. Om tien over half drie verdween hij naar boven, naar onze man cave. Het bleef daarna dood stil in huis. Het werd kwart over drie. Half vier.

Hij bleef volhouden dat het niet spannend was. Nou daar dachten zijn vader vanaf zijn werkplek en ik, anders over.

Uiteindelijk hoorde ik hem om vijf voor vier de trap af hobbelen. Ik had mijn toestel in de aanslag en drukte af. Niet scherp, maar wél een legendarisch moment.

"Natuurlijk ben ik geslaagd!"

Hij belde op de speaker zijn vader en deed voor ons drieën verslag van het vrolijke gesprekje met zijn mentor.

Daarna belde hij zijn opa's.

"De mentor vroeg hoe ik mijn examens had gemaakt. Ik zei dat het best ging, maar alleen Scheikunde ging niet zo goed." *klik
"Oh", zei de mentor, "dat is gek, want je hebt daar een 7,5 voor gehaald."

Die grijns op zijn gezicht én die bulderlach van opa. Onbetaalbaar. 

Ze hebben het simsalabim gewoon geflikt samen.

Oudste hielp de vlag uithangen, want nu moest en zou die naar buiten. Dat lukte nèt niet vanuit het raam.

Maar wél met de geleende trap die nog niet terug gebracht was.

OK, OK, ik mocht dan snel een foto maken. Maar dan echt alleen omdat ik dat zo graag wilde. Voor hem hoefde het niet. Hij heeft later met verbazing op social media veel uitbundige en vrolijke foto's van mede geslaagden bekeken. Dit was de meest vrolijke versie die ik van hem maken kon.

Terwijl hij naar school ging om zijn cijferlijst op te halen, hoefde ik geen feestje voor te bereiden. Ik had hem vorig jaar namelijk al moeten beloven toen vrienden van hem slaagden, dat ik ab-so-luut het niet in mijn hoofd moest halen om iets surpriserigs te regelen. Want daar was hij niet van gediend.

  
Dus hing ik heel nederig één slingertje en een paar geslaagd-ballonnen op.

Bij thuiskomst en het ontdekken van de snoepjes kwam er zowaar toch een vrolijk moment voor mijn snelle cameraatje. Met toestemming.

Deze jongeman blijkt dus met een 6,4 - 6,9 - 7,3 - 7,5 en 8,1 zijn examens gemaakt te hebben.

Zijn eindlijst telt twee zessen, vijf zevens en twee achten.

Daarmee gaat hij door naar de volgende ronde. Volgende week volgt een intake gesprek met de VWO afdelingsleider. Onder welke voorwaarden en in welk jasje gaat hij daar toegelaten worden? 

Ik heb er nu alle vertrouwen in, dat waar hij het hele jaar in geloofd heeft, de uitkomst gaat worden. Dik en dik verdiend. 

Tiener Meiden Cadeau - Home Spa in een pot

We waren dertigers. Wij waren met zijn drietjes al een heus gezinnetje. Zij zagen bij ons hoe leuk dat was en verheugden zich ook op hun ouderschap.

Ik weet nog hoe blij ik was met het nieuws van haar zwangerschap. En ook verwonderd.
Over hoe het toch bestond dat ze al ruim drie maanden zwanger was, zonder het zelf geweten te hebben. Van een tweeling nog wel.

Maar echt nooit zal ik het moment een maand of vier later vergeten: ik was druk met weet-ik-veel-wat bezig in huis, toen de telefoon ging. Ik kon toen nog meerdere dingen tegelijk. Haalde beneden de telefoon, die toen al draadloos was, en liep de trap op terug naar boven. Om verder te gaan waar ik mee bezig was.

"Zit je?", vroeg ze mij. Nou, nog niet. Maar bij deze woorden dacht ik direct aan iets ergs en ging meteen halverwege de trap zitten.

"Ja, nu wel."

"Zeg, wil jij liever twee nichtjes of twee neefjes?" Ik begreep helemaal niet wat ze bedoelde. En ook niet waar ze heen wilde.

Dus zei ik: "Ik wil helemaal niks."

"Oh, want ze zijn er al", was haar giechelige reactie.

Toen snapte ik ineens alles. Ze was moeder geworden. Nu al. Van twee ienie-minie-meisjes.
Die inmiddels uitgegroeid zijn tot twee langbenige, blonde dames.

Vandaag werden ze 18. Ik flansde een passend meiden cadeau voor hen in elkaar.

Het begon met twee weckpotten. Andere voorraad-, of conservenpotten voldoen natuurlijk ook. Als het maar van glas is, want het is leuk om van buitenaf te kunnen zien wat er in zit.

Onderin deed ik wat wattenschijfjes.

Ik had verschillende 'schoonheidsartikelen' bij elkaar gezocht.

Een manicure setje. Met nagellak. Voor allebei een eigen kleur.

Een gezichtsborstel. Met een gezichts scrub en masker.

Deodorant, handcrème, lippenbalsem en handspray.

Mini verpakkingen zoals je die voor vakanties kunt kopen, zouden ook prima voldoen.

Ik zocht wat versierselen bij elkaar.

'Propte' alles in een pot. Wat er niet in paste, hing ik er aan de zijkant aan.

Een grotere glazen pot kopen, of kleinere tubes is ook een oplossing trouwens. Maar dat is achteraf praten in mijn geval.

Lintje er om. Kaartje er aan. Cijfers er op. En klaar.

Leuk én origineel, toch? 

Ook voor een juf trouwens een prima idee als afscheidscadeautje aan het eind van een schooljaar. Je kunt er uiteraard zoveel of zo weinig in doen als je zelf wilt.

Tot zover Schenken met Sjaantje.

Borsato in De Kuip

Het zal de afgelopen maand niemand in Nederland ontgaan zijn. Borsato nam met zijn gevolg De Kuip over, 15 jaar na zijn vorige serie optredens daar. Overal hoorde en zag ik berichtjes van bekenden die er heen gingen.

En wàt een toeval: wij waren er ook, op de laatste dag van deze cyclus.

Bijna in onze achtertuin en toch zo lang onderweg geweest door drukte op de weg, vanwege de spits en ongelukken.

~ André Hazes ~

Maar op tijd om zijn opkomst te zien. Ware het niet dat er een dame precies voor ons staand, voor haar achterban filmopnames stond te maken. Serieus onbeschoft. Het duurde denk ik wel een minuut of tien en ze was niet van zins ermee op te houden. Dus we hoorden zijn opkomst. Geen beeld, wél geluid.

~ Armin van Buuren ~

Zittend op een piepklein, smal tribunestoeltje. Ingesnoerd tussen twee dames, waardoor we geen vin konden verroeren. Maar hé, dat is allemaal bijzaak. Daar moet je doorheen kijken. Gewoon genieten van het feit dat je erbij bent.

~Hoe het danst ~

Meneer Borsato pakte enorm uit. Wàt een spektakel en een keur aan grootheden kwam voorbij. Er kwam geen eind aan.

~ van Instagram ~

De hoogtepunten waren voor mij eerlijk gezegd de niet-Borsato momenten. 

Marcel, André en Armin. Ge-wel-dig. Inmiddels hadden we ons los gewurmd uit de stoeltjes, en afgedaald naar meer vrije bewegingsruimte. 

Het hoge kermis-gehalte qua lichtshow, scherm, vuur- en rookeffecten mag van mij wel een tandje minder. Kan dat entreeticket ook weer een tientje goedkoper.

We dachten de nattigheid voor te blijven, maar om half elf begon het toch te donderen en van het één op het andere moment ging de hemel open. Niet eerst een paar druppels, nee, direct een fantastische hoosbui. Loodrecht naar beneden.

Dat leverde een spektakel op van 'wie-kan-er-het-snelst-een-poncho-aantrekken'. Binnen no time stond iedereen in een plastic jasje. Heel grappig om te zien.

Al met al een fantastische avond, in goed gezelschap. Wie weet, zijn we er over 15 jaar wel weer bij.

* Quote: het gaat niet om de kwaliteit van de foto's, maar om de kwaliteit van het vermaak :-).

The Hague City Walk

zaterdag 18 mei 2019

Wij wonen op nog geen half uur autorijden van Den Haag. En toch komen we er nooit. 
Gek is dat hè? Deze dag zouden we dat gaan tackelen en ons via de The Hague City Walk door deze stad laten leiden. 

Duur parkeren in de binnenstad wilden we voorkomen, dus maakten we gebruik van de PenR Hoornwijck in Rijswijk. Prima parkeergarage, tramhalte op een kleine 100 meter lopen en dat voor slechts €6 met zijn drietjes - de auto, hij en ik.  Een dikke aanrader voor als je ooit eens naar het centrum van de Hofstad wilt.

We waren hartstikke vroeg bij de Koninklijke Schouwburg waar de start zou zijn, maar lang niet de eersten.

Nadat we onze startbewijzen en routekaart hadden opgehaald, moesten we nog een half uurtje de tijd doden. Ik loste dat op door alle toiletten een keer te bezoeken. Dat mocht namelijk. 
En gaf me de kans door de schouwburg te dwalen en alle prachtige portretten te bekijken van onze nationale theater-sterren.

Het was dus nog lekker rustig bij de start.

Maar dat was binnen twintig minuutjes wel anders. Er deden ongeveer 3000 wandelaars mee, aan deze 3e editie, waar je de keuze had uit 3 afstanden. 10, 17,5 of 25 km. 
Wij kozen de middelste.

Uiteindelijk mochten we om half negen van start. Eerst de trap op en met zijn allen door het gebouw heen. Langs Cellist Jan-Willem die daar voor ons zat te spelen.

Weer buiten liepen we rechtstreeks naar Het Paleis en ook daar liep de route dwars doorheen. Zo konden we een deel van de permanente voorstelling, die geheel gewijd is aan het werk van de Nederlandse graficus Escher, bekijken.

Hilarisch was het moment waarop we achter ons iemand aan haar wandelmaatje hoorde vragen waar dan de start wel niet was? Dat gezicht van haar toen ze hoorde dat ze daar al een tijdje voorbij was en de wandeling al lang begonnen was. Ik dacht dat ik wel eens dom uit de hoek kon komen, maar deze dame kon er ook wat van.

Van daaruit passeerden we de Hofvijver en het Mauritshuis. Het museum met voornamelijk schilderijen uit de Gouden Eeuw.

Even later liepen we over het Binnenhof. Het gebouwencomplex dat al eeuwenlang het centrum is van de Nederlandse politiek. Ik vind het bijzonder en fraai historisch.

Kijk. Hier kun je het goed zien: hij houdt wél van mij, maar niet van selfies. Eéntje mocht ik er maken. Maar het lukt hem maar niet om zich te laten zien zoals ik hem ken: een best wel vrolijke Frans.

Het volgende gebouw, tegenover het Binnenhof, dat we doorkruisten was ProDemos. 
Het voorlichtingscentrum dat informatie geeft op het gebied van burgerschap, rechtsstaat en democratie. 

Vanaf hier passeerden we Paleis Noordeinde, het werkpaleis van onze koning.

En voor we het wisten stonden we bij het Vredespaleis.

Nog geen 3,5 kilometers gelopen en toch al zoveel gezien. Buiten de hekken stond een karretje van onze favoriete boodschappen-bezorgdienst, drinken en een gezonde reep uit te delen, zodat we ter plekke een soort van konden PicNic-ken.

Inmiddels begon de temperatuur wat op te lopen. Een aantal kilometers verderop streken we in een leuk koffietentje neer voor - inderdaad - koffie. Een prima plek om de lange voor een korte broek te verwisselen. 

En weer door. De organisatie zat strak in elkaar. De route was via de gele pijlen prima te volgen. Van alles te zien onderweg. En droog aangenaam wandelweer. Meer is er echt niet nodig op zo een dag.

Onderweg passeerden we allerlei muren waarop gedichten waren afgebeeld, waaronder deze van Hans Andreus. Ik vind hem erg mooi.

Je bent zo

mooi

anders

dan ik,

natuurlijk

niet meer of

minder 

maar

zo mooi 

anders

ik zou je 

nooit

anders dan

anders willen

Het is de Stichting ArchipelpoëZie die zich ten doel heeft gesteld de Archipelbuurt, Willemspark en omliggende buurten in Den Haag te verfraaien. Door daar op blinde muren poëzie te tonen. Inmiddels zijn er 16 van dergelijke muurgedichten. Op deze lijst *klik vind je ze allemaal terug.

Een stuk verderop werden we verrast door een vrolijk en fascinerend schouwspel. 
We ploften er even neer om stil te kijken en te genieten van de sambaband XammeRamme.

Ooit, als ik later groot ben, of wanneer ik bijvoorbeeld niet meer kan hardlopen, zou ik me aan willen sluiten bij een dergelijke band. Lijkt me geweldig. Moet ik nog wel eerst leren verantwoord rammen natuurlijk. Die komt in het wensenlijstje te staan, onder de cursus barista en op vakantie met een volkswagen-/camperbusje. Dromen mag hè? Nee, dromen moet!

Van daar uit liepen we steeds meer richting het centrum. Langs de meest fraaie winkeltjes.

En door de OLVOO Elandkerk.

Waar een stempelpost was.

En een biechtstoel.

Weer buiten liepen we Haagse Robbie - collega - tegen het lijf. Die had ook net gebiecht.

Van daaruit bezochten we twee hofjes. 

Het Hofje van Nieuwkoop staat bekend als één van de mooiste hofjes van Nederland. 
Ik geloof het zomaar. Een prachtige stilteplek. Een dorpje in de stad.

Al ruim 350 jaar wordt hier gewoond en geleefd. Aanvankelijk bood het onderdak aan minder bedeelde weduwen. Tegenwoordig zijn het vooral éénpersoonshuishoudens. 
Je betaalt er een flinke huur, mag geen hond of kat hebben en vóór je er màg wonen moet je voor een commissie verschijnen.

De tweede hof dat we aandeden was De Hof van Wouw. 

Hier wonen alleen maar vrouwen. Momentel zijn dit er 14. Ze zijn alleen 50+, alleenstaand en hebben ook geen huisdieren. Op de verjaardag van een bewoonster, wappert er de vlag.  Maar er zetelt ook een B & B.

Prachtige locaties, waar ik zo mijn boeltje neer zou willen zetten.

Langzaam liepen we vanaf hier de drukte weer in.

Alwaar we op een dakterras ons een broodje en biertje goed lieten smaken.

Daarna òp naar de finish en onze beloning, in de vorm van een pin.

Wat doe je daar eigenlijk mee? Ik zie wel fervente wandelaars die hun rugzak ermee vol hebben gehangen. Bij ons liggen ze ergens op een plankje gezellig bij elkaar te liggen.

Ook goed, toch?

Al met al, een fijne wandeldag. Wil je ook iets meer van Den Haag zien, doe dan volgend jaar mee. Ik vind het een aanrader.