woensdag 29 mei 2019

Wie o wie?

Het gebeurt zelden dat ik een speciaal verzoek krijg voor het plaatsen van één specifiek blogje.

Het komt wél wekelijks voor, dat bij een geinige gebeurtenis binnen ons gezin, iemand met een glimlach vraagt: "Oh jee, dat komt zeker op je blog?" Zolang ze daarmee akkoord gaan, komt dat er dan inderdaad.

Maar dit keer dus een verzoek. Van Jongste.


Hij kreeg gisteren namelijk leuke post. Echte post, met een postzegel. Dat gebeurt hem niet zo vaak, maar àls het gebeurt wordt hij er vrolijk van.

"Maar mam, van wie heb ik dit nou gekregen?"


De afzender staat er niet op. En dat vindt hij jammer, want hij vindt het hartstikke leuk en wil de verzender bedanken. Maar ja, wie o wie is dat dan?

De stempel komt vanuit Zwolle. Ik heb zelf wel een vermoeden, maar weet het niet zeker...

Dus wil je Jongste verlossen van zijn onwetendheid, maak je dan bekend alsjeblieft...

Enne, ook namens mij bedankt. 

zondag 26 mei 2019

Ik kan er weer 10 jaar tegenaan

Het lijkt zó lang, tien jaar. Het is ook best lang. Maar toch leek het snel voorbij toen ik bericht kreeg dat mijn rijbewijs verlengd moest worden. Nu alweer?

Tijd gaat snel en procedures veranderen. Tien jaar terug kon je hier nog 'gewoon' naar het stadskantoor om een aanvraag te doen. Je sloot dan achteraan in de rij aan en wachtte geduldig op je beurt. Geduld moest je hebben, want in mijn beleving was het er altijd druk. Het is een kwestie van je er op instellen en het lukte me altijd om netjes af te wachten. Altijd, behalve die ene keer.

Het ging echt tergend langzaam. Er stonden meer mensen achter de balie dan ervoor. Maar de meeste mensen achter de balie stonden daar te weet-ik-veel-watten, maar in elk geval geen klanten te helpen. Toen ik dan eindelijk aan de beurt was - hoera - gaf ik mijn formulier af en mijn pasfoto. Het werd uitvoerig bestudeerd en goedgekeurd. Eerst het papierwerk, daarna de foto. Deze laatste werd hoog in een hoek vastgehouden en ik zag lichte paniek uitbreken...nietmachine weg.
Gelukkig dook daar een collega op die dus niet aan het weet-ik-veel-watten was, maar de nietmachines bewaakte en onder controle hield. Waar zouden we zijn zonder?
Probleem opgelost en pasfoto vastgeniet. Ik mocht aan de balie een plaatsje naar rechts opschuiven, terwijl mijn formulier achter de balie voor mij zichtbaar in een bakje werd gelegd. In afwachting van wat komen ging.
Na enkele minuten zag ik een nieuwe collega richting dat bakje gaan en mijn formulier daar uit nemen. Vervolgens ging hij op zoek naar een ontnieter - ik lieg het niet - en haalde daarmee het nietje uit de foto en ging deze samen met het formulier verwerken.
Ik dacht dat ik gek werd.
'Nu ben ik bijna klaar' dacht ik. Maar de collega die naar mij toe kwam om mij te verlossen, had een andere boodschap. "Een collega helpt u zo verder; ik ga even pauzeren."

Je snapt, deze scene ben ik nooit vergeten.

Inmiddels werkt het stadskantoor op afspraak. Best handig. Vanaf je computer of telefoon maak je digitaal een afspraak op de dag en tijd die beschikbaar is en jou uitkomt. Cruciaal zijn hierbij de woorden 'computer' en 'telefoon'.

Deze week hoorde ik namelijk een familielid vertellen hoe het hem was vergaan. Picture it. Hij is een man, 60 jaar, normaal intelligent, maar wars van de moderne digitale wereld. 
'Als er iets is, moet je me maar gewoon bellen', zegt hij altijd.
Ook hij moest zijn rijbewijs verlengen. Ging naar het stadkantoor, trok er een nummertje en ging aan de balie staan toen hij aan de beurt was.
"Ik kom mijn rijbewijs verlengen".
"Hebt u een afspraak?"
"Ja, hier ben ik toch..."


Dàt was niet de bedoeling. Dat was namelijk alleen een informatie balie. Tot zover alle begrip. Ik zei al, hij is niet dom. 
"OK, doet u mij dan maar zo'n echte afspraak."

Maar dat ging dus niet. Dat moest hij zelf digitaal doen. Ondanks zijn verhaal over geen smartphone en geen computer, kon deze dame geen afspraak maken voor één van de balies twee tot toen meter naast die van haar.
"Dan moet u maar aan familie of vrienden vragen dit voor u te doen."

Ik. kan. dat. dus. niet. begrijpen. En alle ouderen in onze stad natuurlijk ook niet. 
Gek land.

Afijn. Ik om 12.12 uur achter het scherm gaan zitten om die digitale afspraak te maken. 
Of 12.20 uur me schikte? What the f*ck. Ik kan mezelf toch niet binnen enkele minuten naar u toe teleporteren?


Een half uurtje later mocht ook. Zo gezegd zo gedaan.
Dit keer geen aandacht voor de pasfoto, zodat er - lekker makkelijk en voordelig - een drie jaar oude op mijn vernieuwde rijbewijs komt. Of ik gelijk een afspraak wilde voor over een week, om hem op te komen halen?
Ja, handig, doe maar. Het lag natuurlijk op mijn lippen om te vragen waarom die collega van vier meter naar links dat vanaf haar balie ook niet kon. Dat had mijn familielid een hoop gedoe gescheeld. Maar waarom zou je het logisch doen als het ook ingewikkeld kan?

Afijn. Eén week later parkeer ik de auto, stap uit en zoek alvast in de agenda waar ik mijn afsprakennummer had opgeschreven. Want bij binnenkomst moet je je aanmelden mét dit nummer. Pas dan krijg je een nummertje voor de wachtrij. Met andere woorden: zonder afsprakennummer ook geen wachtnummer, ook al heb je wél een afspraak. Volg je het nog?

En je raadt het misschien al...mijn nummer stond niet in de agenda, maar op het afhaalformulier. Dat nog thuis lag. Zucht.


Dus ik weer naar huis. En wéér achter de computer. Want mijn afsprakentijd was inmiddels voorbij en dus moest er een nieuwe afspraak gemaakt worden. Uiteraard kon het nu natuurlijk niet binnen een half uur, maar pas na twee uur.


Lang verhaal kort: ik kan er weer tien jaar tegenaan. Het was leuke bezigheidstherapie.

vrijdag 24 mei 2019

Afwachten

De examenweken zijn voorbij.

Hij rolde er vrij relaxed doorheen. 

Vertelde ons triomfantelijk hoe zinnig het is dat hij breed geïnteresseerd is in mens, natuur en milieu. En hoe functioneel gamen toch eigenlijk is. Want hoewel de hele klas de Engelse teksten moeilijk te begrijpen vond, kon hij het hele verhaal over biogassen en enzymen prima volgen. En had hij geen moeite om uit de mogelijke antwoorden te kiezen. Omdat hij héél toevallig het originele artikel over dit specifieke spel - de bron - waar de tekst naar verwees, enkele maanden geleden gelezen had. 

"Goed hè, mam?"

In tegenstelling tot klasgenoten deed hij niet aan natafelen. Hij had totaal geen behoefte aan nabesprekingen. Had geen antwoorden opgeschreven en vergeleek dit achteraf niet met de juiste antwoorden.

"Daar word ik alleen maar nerveus van."

Al zijn zelfvertrouwen verdween jammer genoeg op de allerlaatste dag. Hij moest voor Scheikunde aan de bak. Zijn zwakke plek. Ondanks al zijn studie-uurtjes met opa, kon hij er helemaal niets mee. Aldus onze scholier.

"Dàt wordt dus een her."


Zijn humeur lijdt er niet onder. Hij geniet volop van het niet zoveel meer moeten nu.

We gaan wel zien hoe dit afloopt. Het grote wachten is begonnen. Voor de zekerheid is wél alvast die ene klus afgerond. Eindelijk is het gelukt de oude vastgeroeste schroeven en afgebrokkelde vlaggenstok te verwijderen. En de nieuwe op te hangen, die al ruim een jaar in huis ligt.

Want je weet tenslotte maar nooit. 

dinsdag 14 mei 2019

Een gekruid cadeau

Drie jaar geleden kreeg hij een smartphone voor zijn 50e verjaardag. Hij had hem helemaal niet nodig hoor. Al dat hippe gedoe.

Maar wat maakte hij er uiteindelijk graag en veel gebruik van. Ook wel weer eens teveel naar zijn zin. Twitter is daar naar mijn idee de oorzaak van. Ontelbare keren per dag checkt hij de nieuwtjes van nationaal en Spartaans belang. Want hij wil alles graag uit de eerste hand weten.

Door het intensieve gebruik, nog niet goed ontwikkelde kwaliteit van de camera én het gedateerd raken van batterij en besturingsprogramma, had hij steeds meer te mopperen.

Maar hij is een krent als het gaat om spullen voor zichzelf kopen - biertjes en etentjes zijn geen spullen hè - én hij heeft een broertje dood aan zoeken naar welke hij dan hebben wil.

Dus die smartphone kon best nog een tijdje mee en zo mopperde hij voort.



Zonder opzet hielp ik hem een handje. Door het opruimen van onze kruiden afdeling te lang uit te stellen.

Ik kook de laatste tijd wat vaker anders dan aardappelen-vlees-groente. Probeer nieuwe recepten uit. Niet ingewikkeld, want daar ben ik niet zo van, maar wél zodanig dat ik meer en meer kruidenpotjes in de kast heb staan. Allemaal anders qua uiterlijk en merk. Rommelig, vol en licht chaotisch dus. Zodat ik binnen enkele weken van geen chilipoeder naar twee potjes chilipoeder ging. Gewoon, omdat ik in dit niet-overzicht niet snel genoeg door had dat ik het al voor 1,5 mensenleven in huis had. 

Ik denk al een tijdje over een fris en strak systeem met eenduidige potjes met dito etiketjes op een prominente plek in de keuken. Dit denken heeft te lang geduurd. 
Of, vanuit hém gezien, misschien wel net lang genoeg.


Op enig moment trok ik namelijk het keukenkastje open en er bleek achter dat deurtje iets op scherp te staan. Uit mijn ooghoeken zag ik dit vallen en direct werd de jongleur in mij wakker. Hah! Ik had ze gewoon onderschept en opgevangen, die twee potjes.
Maar er bleek ook een derde potje gevallen te zijn.


Gevallen. En geland bovenop zijn smartphone, die op het aanrecht lag op te laden. Krak.
Zó een barst in het scherm, wat al vrij snel een gat werd.



Maar hij deed het nog, dus no-way dat hij nu wel het internet op dook om zich te gaan verdiepen in wat er te koop was.

Dus gingen wij dat maar doen. Met de hulplijntjes van Jongste hadden we al snel zijn verjaardagscadeau uitgezocht.

Nu nog een kruidenpotjes-systeem. Iemand interesse in een potje chilipoeder?

zondag 12 mei 2019

Moederdag

zondag 12-5-2019



Vandaag sta ik even stil
bij hen zonder moeder
bij hen zonder kind.

Vandaag sta ik even stil
vanwege het simpele gegeven
dat niet iedereen dit een leuke dag vindt.

Vandaag sta ik even stil
bij hen die leegte voelen en gemis.

Vandaag sta ik even stil
bij dat niets vanzelfsprekend is.

van @schrijvenmethartjes

donderdag 9 mei 2019

Examen

Het is zover. La grande finale.

De kennis-afsluiting van vijf jaar middelbare school. Waarvan de laatste twee steeds iets intensiever werden.

Al enkele weken zit hij in een soort van school-vacuüm. Het leek alsof hij niet zo heel goed wist wat hij daarmee aan moest. Aan de ene kant is hij zeker genoeg van zichzelf en zijn kunnen. Aan de andere kant benoemt hij het onzekere gevoel, van onderschatting.
'Ik ben bang dat ik het teveel als een gewone toetsweek zie.'

Hij vulde dit vacuüm op zijn manier. En vandaag gaat het circus voor hem en zoveel anderen beginnen.



Wiskunde. Dat gaat zijn examen-ontgroening zijn. Daarna Engels, maar dat is pas volgende week dinsdag. Zijn schema is gunstig. Twee of drie examens in de week, met steeds dagen niets ertussen. Alles pas vanaf half twee 's middags.

Gisteravond namen we samen alles nog één keer door. Nee, niet de examenstof...
De richtlijnen en wat hij mee zou nemen. Geheel tegen zijn gewoonte in staat zijn tas gepakt. Op de boterham na. Die maakt hij vandaag pas klaar.

Ik vroeg nog: "Ga je echt maar maximaal 3 uur bezig zijn?", want de inhoud van zijn doosje deed iets anders vermoeden. Hij wil van alles wat meenemen, als afleiding. Of om zich beter te concentreren. Of gewoon voor het lekker. Alles zonder papiertjes en zakjes, want het mag geen geluid maken om anderen te verstoren.

'Niet teveel suikers', had zijn Opa nog gezegd.



Gelukkig moest hij zelf ook lachen toen ik hem daaraan herinnerde, kijkend naar zijn doosje.

Zet um op jongen. Laat zien wat je kan, laat zien wat je weet. Dan is het altijd goed. 
Of het ook genoeg is, zien we over vijf weken wel weer.

Succes Daan, Britt, Luuk, Mika, Roy, Kay en Pepijn!

dinsdag 7 mei 2019

Wandelen rond en op de Grebbeberg

zaterdag 30 april

Voor het eerst in 23 jaar was ik met Koningsdag niet in mijn eigen Kethel-dorp. Het kwam zo uit om precies vandaag een gezellige wandeldag te plannen. Vorig jaar deden we dat voor het eerst met zijn vieren op de Posbank,*klik. Juist omdat het toen zo'n heerlijke dag was, besloten we dit jaar op herhaling te gaan. We hoopten op een niet té natte dag, maar de voorspellingen waren niet al te best. 


Ik liet thuis oranje koeken achter, als vervanging voor de oranje tompouces die ik normaal in huis haal op deze dag.

Nadat ik Pa had opgehaald reden we in ons- vervangend-vervoertje in ruim een uur naar het station van Rhenen in de Betuwe. Per 5 minuten rijden werd de lucht boven ons 5 tinten grijzer. Maar we waren zeker niet van plan onze 'zin in' negatief te laten beïnvloeden

Aldaar parkeerden we naast onze Drentse wandelmaten. Vanaf daar gaf ik me volledig over aan de heren. Waar ik normaal graag weet waar ik heen ga en me daar op voorbereid, had ik me dit keer nergens mee bemoeid. Dat was ook totaal niet nodig, want hij is een kei in mooie wandelroutes vinden en deze inkorten en uitbreiden waar nodig. Beide mannen hadden de route in hun GPS ingeladen en gingen direct over tot overleg en naar elkaars materiaal gluren. Precies zoals ik het had bedacht. Ik hoefde alleen nog maar mee te overleggen over of we nu koffie gingen drinken of eerst tot aan het pontje zouden gaan lopen. We besloten tot het laatste.

Om te beginnen moesten we dan eerst maar eens de Nederrijn over. Dat deden we door over de Rijnbrug naar de overkant te lopen. Van daaruit liepen we langs de uiterwaarden, direct al een prachtig gebied. Delen hiervan overstromen bij hoog water. We passeerden daarbij De Spees, een restant van de verlengde Grebbelinie. 
Een locatie waar onze chef Geocaching halt wilde houden. Dankzij zijn speurwerk thuis én ter plaatse, konden we hier allemaal onze naam in het logrolletje schrijven.


Hiervandaan was het nog maar een klein stukje naar de Veerweg, waar in 't Veerhuis in Opheusden aan de rand van de Nederrijn de koffie én gebakjes op ons stonden te wachten. Een prachtig pand, vol pure nostalgie. De eerste 5,6 kilometers zaten er op.


~ Slechte overbelichte foto, maar té leuk om weg te gooien. ~

Weer buiten konden we zo de pont op. Het Opheusdense Veer, één van de oudste Nederlandse veerponten. Het veer werd omstreeks 1300 benoemd in documenten, maar schijnt in de 9e eeuw al gevaren te hebben. 


Niet raar dat er geen betaalautomaat aan boord was toch? Maar driekwart van ons had niet één klinkende munt bij zich om de tocht te bekostigen. Zo werd Chef Geocaching ook Chef Muntgeld, want hij hielp ons uit de brand.



Aan de overkant liepen we zo natuurgebied De Blauwe Kamer binnen. 



Een natuuroeverreservaat aan de Noordelijke oever van de Nederrijn. 



Nieuwe natuur, special aangelegd om de rivier vrij spel te geven. Hierdoor is de natuur er voortdurend in beweging. De Blauwe Kamer staat regelmatig onder water, om daarna ook weer droog te vallen. Door die afwisseling is het een magneet voor vogels.
Het is daarom een paradijs voor vogelliefhebbers. We liepen naar de vogelkijkhut, die uitzicht biedt over het vogelrustgebied en een broedkolonie van lepelaars en aalscholvers.



Er schijnen hier gedurende het hele jaar meer dan 200 vogelsoorten gezien te worden.
Het was er pràchtig. Ze waren met heel velen. Enkelen zaten op een nest en af en toe konden we een glimp van de kleintjes opvangen. Er hing een landelijke, gemoedelijke rust. Ik keek mijn ogen uit en had me er best nog een uurtje langer kunnen vermaken. 


Maar we gingen nog veel meer mooie dingen zien, dus hop, in de benen weer.


Richting de Grebbeberg, een stuwwal. Hij bestaat voornamelijk uit materiaal dat de rivier hier heeft afgezet. Het is een 52 meter hoge heuvel die de zuidoostelijke punt vormt van de Utrechtse Heuvelrug. Door zijn strategische ligging is hij van groot historisch belang geweest. 


De heuvel is namelijk vooral bekend door de Slag om de Grebbeberg. In de ochtend van 10 mei 1940 vielen Duitse troepen Nederland binnen. Ze dachten binnen 24 uur de Grebbeberg in handen te hebben, maar de kracht van de Grebbelinie was groot. De Nederlandse troepen hielden uiteindelijk drie dagen stand tijdens de Slag om de Grebbeberg. 



Hier ongeveer kregen we twee keer een korte, pittige bui op onze koppies. Capuchons op, schuilen onder de bomen én een oranje koek hielpen ons daar doorheen.



Kijk, daar! Daar ligt 't Veerhuis waar we vandaan gekomen waren.

Voor we de echte klim naar boven gingen maken, vonden we opnieuw een cache. 
En eenmaal boven nog een paar.


~ Wéér een afschuwelijk overbelichte foto. Wat was er mis met de instellingen? ~

Het was een flinke klim, via al die treden. Een aanslag op de ademhaling en bovenbeenspieren.



Wegens gebrek aan terrasjes hier, spraken we onze survival skills aan. Er kwamen zomaar 2 thermoskannen met warme thee en voedzame broodjes uit de rugzakken. Dat jullie niet denken dat we dit alleen op taartjes en koeken doen hè...


Na het lopen van wat rondjes op 'de berg' vonden we het Aardkundig Monument. 




Inmiddels was het ongemerkt al best laat geworden. 



We besloten daarom de route niet verder te verlengen, maar richting bewoonde wereld te gaan.



Hier bezochten we nog het Militaire Ereveld Grebbeberg. De eerste oorlogsbegraafplaats van Nederland. In 1940 werden hier zowel Nederlandse als Duitse gesneuvelden naast elkaar begraven, op de plaats van het strijdtoneel. Na de bevrijding werden de stoffelijke resten van de Duitse militairen elders herbegraven. Sinds 1946 worden hier ook militairen (her)begraven die tijdens de meidagen van 1940 elders in Nederland zijn omgekomen. 
De begraafplaats telt nu meer dan 800 graven.



Het was een zeer indrukwekkende plek om rond te lopen, met veel achtergrondinformatie. Zorgvuldig onderhouden, met een prachtige eenheid in bloemen en kleuren. 

Stil verlieten we na geruime tijd rondlopen, deze locatie. We besloten dat hier onze wandeling deze dag moest eindigen.



Voor we allemaal huiswaarts zouden gaan, zochten we nog een restaurant waar we heerlijk gegeten hebben. Wat een traktatie; bedankt!



Zo kwam er een eind aan een leerzame, gezellige én sportieve dag. 19,3 kilometers hadden we gelopen uiteindelijk.


Ik voel dat hier een traditie is geboren. Volgend jaar weer? 

vrijdag 3 mei 2019

Student en docent

Hij is slim. Niet slim geboren. Maar zijn hele leven lang blijven leren. Met een niet te stillen honger naar kennis. En een niet te bedwingen drang om zijn meeste tijd nuttig en efficiënt te gebruiken.

Ik kan me niet herinneren dat ik daar ooit, tijdens mijn schoolperiodes, voordeel aan heb gehad. Ik heb zelf hard gewerkt tijdens mijn opleidingen, maar geloof niet dat ik ooit samen met hem aan mijn huiswerk heb gezeten.

Terwijl ik in mijn kamer boven de boeken hing, lag hij in zijn slaapkamer op bed zijn lessen te doen voor de cursus Frans die hij volgde. Met een ijzeren discipline.

Nou ja, zo is mijn herinnering. De waarheid zal best anders zijn.

Op één moment tijdens mijn middelbare schooltijd maakte hij qua studie-ondersteuning wél een onuitwisbare indruk op me. Hij nodigde mij en een vriendin uit, om in 'zijn'  laboratorium te werken aan een natuur- of scheikunde opdracht. Een hele simpele, volgens hem. Maar ja, hij was toen al de professor, de uitvinder, zoals wij hem later zijn gaan noemen. Ik weet nog dat ik het bere-interessant vond, maar snapte geen reet van wat we daar nou eigenlijk aan het doen waren.

Na de Franse maakte hij zich ook de Noorse en Spaanse taal eigen. Niet via zomaar een cursusje in het buurthuis, nee, hij pakt dit zoals alles in zijn leven, zeer serieus aan. Basiscursus, vervolgcursus, nog een cursus, privéles, ingesproken teksten op zijn Ipod. Vroeg ik hem met welk verjaardagscadeau we hem blij konden maken, dan was dat regelmatig een studieboek.

Wat ik me van de laatste jaren herinner, is dat hij het steeds leuker begon te vinden om zijn kennis te delen en over te dragen. Ook wel tot vervelens toe, geef ik schoorvoetend toe. Want ik zat er niet altijd op te wachten, om na een simpele vraag direct een heel hoorcollege over me heen gestort te krijgen.

Maar inmiddels hè...inmiddels verdient hij een standbeeld. Hij is degene die Oudste heeft geholpen eerst zijn niveau Duits en later ook zijn Engels sterk te verbeteren. Hij wist hem te boeien, zijn aandacht vast te houden en hem te verleiden keer op keer naar hem toe te komen.



En nu, nu is Jongste aan de beurt. Over één week is zijn examenperiode begonnen. Hij lijkt er (nog) vrij relaxed onder. Zoals gezegd, mijn eigen tijd - inmiddels 35! jaar geleden - herinner ik me als spannend en vooral heel druk. Ik heb me toen suf geleerd.

En Jongste...? Die is 2 dagen geleden begonnen met het openslaan van zijn Biologie boek. Hij heeft nu 2 hoofdstukken doorgelezen en vindt dat hij thuis al erg veel gedaan heeft.

Maar. Hij is wel zo slim geweest om ook zijn opa in te schakelen, om aan zijn Scheikunde achterstand te werken. Al meerdere weken fietst hij twee of drie keer per week naar hem toe en wordt hij gedurende enkele uren bijgespijkerd. Het werkt, want bij opa is er geen afleiding en dus geen ontsnappen mogelijk.

Dat doen ze dus echt super goed samen. En maakt dat ik zéker vind dat hij zich serieus aan het voorbereiden is op de komende, bepalende, weken.

Dus gaf ik hem een boterkoek mee. Of nee, dé boterkoek.