Gijs Giraf koekjes

Het was niet onverwacht. Wél onvermijdelijk. Afgelopen week is Marijn overleden. Marijn van Gijs Giraf. Maar vooral van haar man, zonen, moeder, tweelingzus en vrienden.

Ik zal me haar blijven herinneren als de eerste ooit, die aan me vroeg of ik koekjes voor haar wilde maken. Het hoe en waarom ga ik nu laten zien. Want ik ben er trots op dat het zo goed gelukt is.

Het zal maart geweest zijn, dat ze op een koekjes-foto van me reageerde. "Ik vind je baksels altijd zo geweldig. Zou jij ook Gijs koekjes kunnen maken?" 

Tja. Dat wist ik dus niet. Maar ik vond het wel een enorm leuke uitdaging om het te proberen. Het werd mijn nieuwe project. 

Ik zocht contact met Laura, van @houtenkado.com, die een jaar daarvoor koek-uitstekers van een mol voor me had gemaakt. Ze wilde wel proberen Gijs uitstekers voor me te maken. Ik hield korte lijnen met Marijn, om haar mee te nemen in het proces. Omdat ik er serieus rekening mee hield dat mijn koekjes misschien niet op tijd klaar zouden zijn. Dat zij ze niet meer zou kunnen zien.

'Ik zit hier met een big smile. Zo leuk dat je ze hebt laten maken', tikte ze toen ik haar het resultaat liet zien.

De volgende stap was het bakken van de koekjes. Dat bleek nog een heel gepriegel, want Gijs heeft een dun nekje. Het deeg heel uit de vorm halen, was daardoor nog best een uitdaging.

Maar ook dàt lukte.
 

Volgende fase was het vinden van de juiste kleur geel.

Daarna kon ik gaan schilderen met glazuur. 

Ik had bedacht me te beperken tot drie varianten. De originele 'kale' Gijs.

Gijs zoals hij op de cover van het prentenboek 'Later als ik groot ben' staat.

En Gijs als piraat, het favoriete alter ego van Marijn zelf.

En eerlijk...ik was apetrots op het resultaat.

Maar ik was er nog niet. Want ze moesten nu nog naar België gestuurd worden.
Én heel overkomen.

Eén en twee koekjes had ik al eens per post verstuurd. Die waren ongebroken aangekomen, dus dat experiment was wel geslaagd.

Dit was andere koek. Zo wie zo wordt elk koekje apart luchtdicht verpakt, zodat het drie maanden houdbaar en vers blijft. 

Daarna vouwde ik elke Gijs in bubbeltjes plastic en stopte ze compact in een doos. De bezorging verliep perfect. 

Project succesvol afgerond.

Om de cirkel rond te maken, wilde Marijn graag zelf ook twee sets uitstekers. Voor haar zonen heeft ze namelijk herinneringskisten gemaakt. En daar wilde ze deze graag in hebben. Ze vond het een fijne gedachte dat haar kleinkinderen ooit ook Gijs-koekjes zouden kunnen maken.

Dus klopte ik weer aan bij Laura. Geheel belangeloos leverde ze mij vier uitstekers, die ik weer doorstuurde naar de familie.

Hier eindigt mijn drieluik over Gijs Giraf. Blijf vooral haken, als je aan de slag bent gegaan. Ik blijf ze doorsturen.

Dàg Marijn. Bedankt voor jou.

Karretje rijden

We zitten nu in de tijd van examens, geslaagden en diplomeringen. Met Oudste hebben we dit ook twee maal doorlopen. Eerst bij het afronden van zijn VMBO - wat je tegenwoordig weer gewoon MAVO 'mag' noemen - , daarna van zijn MBO.

Nog geen negentien was hij, toen hij na zijn laatste stage direct aan het werk kon in het bedrijf van zijn vader. Een énorme kans. 

Maar hij koos er niet voor. Weet je, zei hij, ik moet nog zolang werken en ik zie me niet nu al aan de rest van mijn leven aan een bureau beginnen.

Wij gaven hem gelijk. Hij zag een vervolgopleiding wél zitten. HBO.

Inmiddels hadden we bijna zijn hele spaarpot al opgemaakt aan onder andere zijn autorijopleiding.
Want voor een studie zou hij het toch niet nodig hebben, dachten wij. En hij ook.
Je moet weten dat hij leren eerder nooit leuk vond en jarenlang geen zak had uitgevoerd. Een vriend noemde toentertijd zijn slagen voor de middelbare school een Houdini-act en daar had hij niets teveel mee gezegd.

Afijn. Hij ging dus naar de Hogeschool Rotterdam, voor de Managers opleiding. Hij wist het zelf ook wel. Hij is en kan heel veel, maar hij is geen manager en wil dit ook absoluut niet zijn. Maar het gaf hem tijd om na te denken over hoe hij zijn werkleven voor zich zag.

Hij vertelde ons dat hij tijdens zijn stage regelmatig dromerig naar buiten had gekeken. En zich had afgevraagd of dat buitenwerk in de haven niets voor hem zou zijn? Ga het proberen en snuffel er aan, adviseerden we. Zo raakte hij in geschreven bij een uitzendbureau dat hun uitzendkrachten inzetten bij dàt ene bedrijf. Dat hij al kende van zijn stage én van zijn vader. Want die liep daar ook al zijn hele werkzame leven rond. Op kantoor, dat dan weer wel.

Hij werd er ingewerkt en moest schakelen. Alles was nieuw, flink fysiek, smerig én intensief. Hij maakte gemiddeld vijftien- tot twintigduizend stappen per dag. Kort samengevat waren zijn werkzaamheden: fluiten en sjorren. Totdat alle geplande trailers muurvast stonden aan boord.

De sfeer was als in een Haagse voetbalkantine. Precies waar Oudste zich het meest op zijn gemak voelt. Dus op menig vrije studiedag was hij in de haven te vinden, in zijn overall.

Het eerste anderhalve studiejaar in de Waalhaven verliep erg goed. Hij haalde nagenoeg alle benodigde studiepunten. En toen kwam de stage er aan. Op managers niveau.

Alles in hem ging in de weerstand. Hij wist het eigenlijk wel zeker. Hij wilde geen manager spelen én hij wilde - nog - geen kantoorbaan. Dus eigenlijk wilde hij die stage helemaal niet lopen, ook al zou hij deze studiejaren niet met een diploma afronden.

En wij? Wij willen dat hij - ook financieel - voor zichzelf kan zorgen als wij er op enig moment niet meer zijn om dat te doen. Wij hebben veel liever een blije zoon met een MBO diploma, dan een tobberige, ongelukkige, zwoegende met een HBO papiertje. 

Hij ging daarom niet op zoek naar een stage adres, maar stelde zich steeds vaker beschikbaar voor werk. Ook op avonden, in weekenden en gedurende nachten. Het bedrijf zag toekomst in hem en informeerde of hij interesse had om vast in dienst te komen eind 2021? 

Hij had er zéker oren naar. Maar door interne verschuivingen zat hij 'ineens' al in mei op gesprek en kreeg hij een contract onder zijn neus. Per 1 juni is hij nu in dienst van dit mooie bedrijf. Dicht bij huis, wisselende werktijden, leuke humoristische collega's, prima arbeidsvoorwaarden en een vorstelijk salaris.

Op de eerste dag kreeg hij les in het rijden op een terminaltrekker. Daarmee worden vrachtwagen trailers verplaatst over het bedrijfsterrein, van en aan boord gereden en strak naast elkaar geparkeerd aan boord. Op de tweede dag werd hij, vol vertrouwen, al alleen gelaten en op de derde dag kwam De Botenbaas aan zijn vader vragen of hij wist wat de ambitie van zijn zoon was? 

Waarop Oudste zelf zei: rustighh, laat mij nou maar effe een poosje karretje rijden...

Het fijnste van dit alles is, dat hij elke werkdag enthousiast en vol verhalen thuis komt. Een beter bewijs voor een juiste beslissing is er denk ik niet.