dinsdag 30 oktober 2018

Dank je de koek-koek

Het is de grootgrutter wéér gelukt. De laatste keer waren het voor mij de moestuintjes. Maar met hun laatste actie hebben ze het kind in me weer boven gehaald. De koekenbakkers. 

Koekvormpjes konden er dit keer gespaard worden. Dàt vond ik leuk, als recreatief thuisbakkertje. Een spaarperiode van vier weken is wel véél te kort voor een gezins-portemonnee. Maar mensenlief, want een ruilhandelsgeest hebben wij met zijn allen. Familie spaarde mee en ineens had ik er een heleboel. Dezelfden. Dàt wel natuurlijk.

Ik ging op zoek naar mede spaarders en we hielpen elkaar waar we konden.

Zondag was de laatste dag dat ze uitgedeeld werden. Ik moest nog brood en wat andere dingen hebben en dacht 'Ik ga nog een pakje bemachtigen. Wie weet moeten de dozen leeg en geven ze me er eentje extra.' Wie niet rijk is moet tenslotte een beetje slim zijn. En het lukte. Ik kreeg gewoon 10 pakjes van dat aardige meisje. 'Ze moeten toch op.' Zie je wel, dat dacht ik al.



Ik had mazzel, want er zaten er 2 in die ik nog niet had. De laatste 2 ontbrekenden kwamen uit onverwachte hoek. Lang leve Social Media.


Zondagavond deed ik een proefbaksel. Beetje stoeien met de samenstelling van het deeg, stand van de oven en baktijd. 



Om binnen, laat ik zeggen, 1 week tot het ultieme letterkoekje te kunnen komen.
Al snel begon het serieus lekker te ruiken op de benedenverdieping.


Van de eerste serie stuurde ik ons gezin een foto, om hen uit alle hoeken van het huis naar de keuken te lokken. Als je scherp kijkt, zie je dat ik toen de S nog niet had. Deze stand-ins maakte ik van een bijgesneden en verfrommelde spiegelbeeld-Z.

Mijn telefoon bliepte bijna onmiddellijk terug.



Ik dacht serieus dat hij blij was met zijn korte naam, nu hij probeert minder te snoepen.
Toch niet dus.



Afijn, ik ben compleet.



Maar ik heb er nog een zwikkie over. Iemand nog iets nodig? Dan zorg ik dat ze bij jou komen.



Wat ik uiteindelijk overhoud gaat naar een juffie toe.

Iedereen bedankt voor de hulp!

woensdag 24 oktober 2018

Wie goed doet, goed ontmoet

Wij brengen de weekenden nogal eens gescheiden door. Niet omdat we elkaar dan zat zijn, maar omdat 'werk' er tussen komt. 

Als het werk het toe laat, hebben we via whatsapp wel zo af en toe contact. Lang leve de moderne technieken.

Deze keer kreeg ik dit berichtje.


Blijkbaar had hij het daarna druk, want de clue van dit verhaal kreeg ik er voor zijn thuiskomst niet meer uit.

Wat bleek?
Hij had 's morgens in alle vroegte op het fietspad vlak bij zijn werk een paspoort gevonden. Oeps. Dat is toch een bijzonder document, dat je niet graag kwijt bent.

Hij belde de politie en kreeg daar de reactie dat dit afgegeven diende te worden in de gemeente waar het gevonden was. Maar het was zondag hè.

In zijn hoofd speelde het scenario zich af van de Chileen die voor zaken in Nederland was en aan het eind van het weekend zijn vliegtuig moest halen naar zijn bloedje van kinderen in zijn thuisland. En dat hij dan ontdekte dat zijn paspoort zoek was, hij in de paniek zou schieten en zijn vliegtuig niet zou kunnen halen. Zielig toch?

Dat ging niet gebeuren!

Nu moet je weten dat hij vroeguh álle afleveringen van Baantjer zag, hij graag naar Spangen en Moordvrouw keek en tegenwoordig groot liefhebber is van Flikken. Maastricht én Rotterdam. Nóg vroegerder keek hij bij zijn moeder thuis naar Derrick en naar de serie waar wij onze nickname aan te danken hebben. 


Tatort. Met Kriminalhauptkommissar Horst Schimanski.

Met het paspoort in de hand dook hij internet op en ging googelen op de naam die er in stond. Op LinkedIn had hij een match.


In de hoop dat hij zijn LinkedIn berichten bekeek, stuurde hij hem daar een bericht.
Al snel kwam er een reactie.


Zie je wel. Sebas was geschrokken.

Ze wisselden nummers uit en belden elkaar. Het verhaal werd wél minder romantisch toen hij vertelde in het Westland  op de veiling te werken en gewoon - tijdelijk - in Schiedam te wonen. Dus geen smachtende kindjes en huilende vrouw thuis. Maar toch een man die graag zijn eigendom terug wilde. Ze spraken af dat hij het de volgende dag op zijn werkadres op zou komen halen. "You 're a good person!"

En of hij soms toevallig van appels hield. "Nee hoor, dat hoeft niet", had hij gezegd. Dom dom dom, daar gingen mijn goed gevulde blender en verse smoothies.

Maar kijk.


Hij bracht wel een 'dank-je-wel' mee, vers van de veiling.


Dus tóch smoothies.

En de volgende dag nog een extra verrassing.


Die waren in de keuken uit de doos gekropen. Een Chileense (Vogel?)spin-moeder met kind. Iek.

Oudste was niet van plan om hem voor me buiten te zetten, dus dat deed ik uiteindelijk zelf. Eind goed, al goed. Voor Sebas, én de spinnen.

zondag 21 oktober 2018

Raamvallei Duo Marathon

zondag 23 september 2018


Al twee keer eerder deden we met zijn vieren aan een Duo Marathon mee. Het principe hiervan is, dat je de marathon afstand van 42 kilometer met zijn tweeën aflegt, samen met één fiets. Dus terwijl de één fietst, rent de ander en andersom. Onderweg mag je het lopen en fietsen zo vaak je wilt afwisselen, zolang je maar samen blijft.

Vorig jaar sloegen we over, maar dit najaar schreven we ons opnieuw in. Wél weer op een andere locatie. En met een duo extra.

Om half acht vertrokken we met zijn zessen van huis, en een half uurtje voor de start draaiden we in Beers het grasveld op bij Landgoed de Barendonk. Omkleden, tasjes pakken voor onderweg en de fietsen uit de bus laden. Ook haalden we onze startnummers op bij de 'Meldtoffel Uutslovers'



Natuurlijk ook een fotomomentje en weg waren we...Of toch niet? Nee dus, want er moest nog een sanitaire stop gehouden worden. Intussen klonk het startschot al. Uiteindelijk gingen we als aller laatsten van start. What's new?


Kijk eens, wat een vrolijke snoetjes. Ik weet nog dat we hier tegen elkaar zeiden: "Als het hierbij blijft, mogen we niet klagen."

Maar het bleef er niet bij, want zo'n vijf minuten later ging de hemel open en hield het de komende zes uren niet meer op met regenen.




Het leuke van dergelijke evenementen is, dat er veel stops op unieke locaties onderweg zijn waarop de sporters getrakteerd worden op streekgebonden hapjes. Ook is er overal entertainment met allerlei live bandjes. Ook een opgaaf hoor, met dit weer. Niet alleen voor de spelers, ook voor de instrumenten.

Ontzettend jammer dat dit allemaal in het water viel. Hoe anders zou de totale sfeer geweest zijn bij een fijn najaars zonnetje?

Zo renden we na 4.3 kilometer door de stal van een Melkveehouderij en kregen we daar allerlei variaties op kwark en yoghurts.

Drie kilometer verderop kregen we een gekookt eitje en weer 2 kilometer later stond er heerlijke Molensteenkoek en een biertje voor ons klaar. 

Nog geen tien kilometer achter de rug en al helemaal verzopen. Tijd om een droog jasje aan te doen.


Na de Bakkersfrietjes en de Boergondische pastasalade kwamen we aan bij de volgende Smikkelplatske 'Onder de Kersenboom'. Een prachtige plek, maar onder deze weersomstandigheden kwam het niet goed uit de verf. Eerlijk gezegd had ik er ook niet al teveel aandacht meer voor. 



Op dit moment was er onder ons zessen niemand meer die het nog leuk vond. Negentien kilometer afgelegd en geen droge draad meer aan ons lijf. Ook de derde kleding set was al gesneuveld en de poncho droeg ik meer voor de sier dan dat het functioneel was.



Koud hadden we het inmiddels, heel erg koud. Maar stoppen was geen optie. Want waar moesten we heen? We wisten nergens de weg en de weg terug was bijna even lang als de weg vooruit. Dus hup, gaan maar weer, langs de volgende landgoederen en landerijen.


Ter aanmoediging lagen de bewegwijzerbordjes al in de berm. Achter ons was alles al weggehaald. Hekkensluiters waren we.


Ik probeerde nog, fietsend het tafereel voor me vast te leggen, zodat jullie een beetje een beeld zouden krijgen hoe sfeervol het was die dag. Ondoenlijk, want de camera gleed steeds uit mijn hand. Maar toch...je zou zo zin krijgen om mee te doen, toch?

De site vertelde het al: het gaat bij een duomarathon vooral om het genieten van de natuur, de gezelligheid en de beleving van het gebied. Mislukt, wat mij betreft.

Vooral het fietsen was afzien. 
Ontzettend koud, in tegenstelling tot het hardlopen waarbij je jezelf best warm kunt houden. Ontzettend ongemakkelijk, op een heren mountainbike die niet de mijne was. Ontzettend zwaar, omdat het merendeel van de route off road ging. De vele regen had de bosweggetjes omgetoverd tot modderige, zompige baantjes met kuilen overal.
Ik vond het fysiek enorm zwaar en keek steeds uit naar de momenten dat ik weer mocht gaan rennen.

Toch moest ik zo'n acht kilometer voor de finish het hardlopen opgeven, omdat mijn kniebandjes al teveel gegeven hadden deze dag. Het continu corrigeren op onregelmatige ondergrond, ging zich wreken. Geleerd van een vorige keer, besloot ik niet te forceren, maar dat betekende wél dat ik nog langer op de fiets moest zwoegen.



Ik geloof niet dat ik eerder de laatste kilometers zo weg heb gekeken. Zó koud, zó moe en zó'n gevoel van: waarom wilde ik dit eigenlijk?


Het was een gevoel dat we alle zes deelden. 

De champagne bij de finish kon me gestolen worden. Maar dat worstenbroodje...hartig én warm. Zelden zo iets lekkers gegeten. Wat was dat welkom.



Je zou dan toch verwachten dat je beloond wordt met een prachtige medaille. Maar. We kregen een button. Beetje jammer. Ik had hem graag ingeruild voor nog een worstenbroodje.



Eén grote smeerboel was het geworden. 

Naast de auto deden we droge kleding aan en probeerden we wat op te warmen in de auto. Dat lukte niet.


Uiteindelijk bracht de Mac uitkomst, want daar hadden ze warme koffie en thee die we tussen onze handen konden houden.



Daar daalde ook het besef in, dat we een heroïsche prestatie hadden geleverd. Ergernis en ongemakken, maakten plaats voor trots.


Achteraf gezien, was dit het nu allemaal waard geweest? Voor deze keer wel, maar toch heb ik de conclusie getrokken, dat ik dit niet weer ga doen. Ik word te oud voor deze gekkigheid.

maandag 15 oktober 2018

Kringloopgeluk

Je kunt mij regelmatig vinden bij het plaatselijke kringloopwarenhuis Het Goed. 

Òf ik ben aan de achterkant om spullen af te leveren, die buiten ons huis een tweede leven verdienen. Òf ik ben aan de voorkant, omdat ik er graag rond mag neuzen. Soms vind ik er iets van mijn gading. Meestal dompel ik me onder in allerlei nostalgische sentimenten.

Deze keer vond ik iets geinigs.


Het is een puzzel. Of eigenlijk, twee puzzels. Waarschijnlijk uitgebracht in de periode dat er plannen gesmeed werden voor een nieuw fusie-ziekenhuis.


De ene puzzel is van het voormalige Schiedamse ziekenhuis. Daar waar eind vorige eeuw onze Oudste geboren werd. Dat maakt hem tot een Jeneverneus, net als zijn ouders.


De ander is van het oude ziekenhuis in de buurgemeente Vlaardingen. Daar werd in het begin van deze eeuw onze Jongste geboren. Omdat de kraamafdeling in Schiedam toen al gesloten was, moesten we voor zijn geboorte wel hierheen uitwijken. Dat maakt hem tot Haringkop, de enige in ons gezin.

Beide ziekenhuizen zijn inmiddels met de grond gelijk gemaakt. Gewoon verdwenen uit het straatbeeld.

Juist daarom vind ik deze puzzel-vondst zo bijzonder. De geboortegrond van onze kinderen, verenigd in één doos. 


En dat voor het luttele bedrag van nog geen 3 euro. Echt Kringloopgeluk.

zondag 7 oktober 2018

Hardlooproutes in het Schiedamse Beatrixpark.

dinsdag 18 september


Vanaf 2015 wilde men in Schiedam de inactieve Schiedammers gaan aansporen om structureel meer aan de beweegnorm te gaan voldoen. Onder andere door ze op de hoogte te brengen van wat er in de stad te doen is op het gebied van sport en bewegen.


Er werd een uitvoeringsprogramma sporten en bewegen gemaakt. Het uitgangspunt hierbij was 5 keer per week een half uur bewegen. 


Dus heel moeilijk is dit niet.


Eén van de initiatieven is het markeren van twee hardlooproutes in het Beatrixpark geweest. Eentje van twee kilometers lengte en eentje van 3 kilometers. Ze beginnen en eindigen op hetzelfde punt in het park en kunnen dus eindeloos met elkaar gecombineerd worden.

~ foto van internet ~

Tijdens de Nationale Sportweek 2018 werden de routes officieel geopend door Wethouder Sport Fahid Minhas. 

~ foto van internet ~

Mijn hardloopgroepje De Vroeghe Vogels was uitgenodigd daarbij aanwezig te zijn. Was het toeval dat de opening plaatsvond op dinsdagavond 19.00 uur, het aanvangstijdstip van onze dinsdagavondtraining? In elk geval was dit een verstandige keus, want nu zouden er zéker hardlopers en andere geïnteresseerden bij aanwezig zijn. Een opening zonder belangstelling zou tenslotte een beetje sneu zijn.

~foto van internet ~

De werkelijkheid was gelukkig anders. Het was heel leuk om te zien dat er naast Vogels ook zéker andere lopers aanwezig waren. Dat gaf de opening de aandacht die het verdiende.


Er was een wethouder, een spreker, pers, een lintje en confetti. Daarna was het tijd om te routes te gaan verkennen. Er was ons in de media 'beloofd', dat er twee hardloopclinics gegeven zouden worden. Zowel voor de beginnende als de ervaren loper. Dáár was ik vooral nieuwsgierig naar en dát leek me leuk. 


En juist dat werd een kleine afknapper. De clinic voor gevorderden bleek namelijk gegeven te worden door onze eigen Vogel trainer John. Hij gaf er de volgende inhoud aan: "Hier start de twee kilometer route. Loop hem in je eigen tempo. Wanneer je op dit punt terug bent, loop je de drie kilometer route er in je eigen tempo achteraan." Tja.

~ foto via Running Friends Company ~

Is het héél gek als ik zeg dat ik vooraf een ander idee bij die clinic had? 

Maar ach. Lopen wilde ik tóch die avond. Het was prima om er bij te zijn.
Het zijn twee leuke rondjes. Een prima plek om laagdrempelig en ongeorganiseerd te bewegen. Want naast hardlopend, kun je ze ook prima wandelend of skatend volbrengen.

~ foto via Running Friends Company ~

Eén minpuntje: de routes zijn niet verlicht. Dus niet geschikt voor als de zon onder is tijdens de herfst- en wintermaanden.


Al met al een prima aanvulling in het Beatrixpark.


zaterdag 6 oktober 2018

Showbizz primeur

Omdat ik online weleens de krant scan met een hoog amusements- en sensatiegehalte, heb ik het afgelopen jaar meegekregen dat het geen koek en ei is in het leven van de Haagse Samantha. 

Ik weet dat er ook diverse real life soaps van haar gezin op tv zijn geweest, maar daar heb ik nog geen 2 minuten in totaal van meegekregen. 

Toch ben ik op de hoogte van haar stukgelopen huwelijk.

Vandaag heb ik voor iedereen die er in geïnteresseerd is, spectaculair nieuws.

Ze schijnen weer samen te zijn én een woning in het pittoreske Schiedam te hebben betrokken. Ik heb er hoogstpersoonlijk de post bezorgd vandaag. Dus ik kan het weten.



De èchte schowbizz-kenners hebben nu vast al gezien, dat dit nep nieuws is.
Want het kussentje is niet roze, dus kan het nooit van de enige echte zijn.

En dat is het natuurlijk ook niet. Zouden de roddelbladen nu ook zo aan hun bladvulling komen? Een foto en een dikke duim. Genoeg voor een fake-primeur.