Wie goed doet, goed ontmoet

Wij brengen de weekenden nogal eens gescheiden door. Niet omdat we elkaar dan zat zijn, maar omdat 'werk' er tussen komt. 

Als het werk het toe laat, hebben we via whatsapp wel zo af en toe contact. Lang leve de moderne technieken.

Deze keer kreeg ik dit berichtje.

Blijkbaar had hij het daarna druk, want de clue van dit verhaal kreeg ik er voor zijn thuiskomst niet meer uit.

Wat bleek?
Hij had 's morgens in alle vroegte op het fietspad vlak bij zijn werk een paspoort gevonden. Oeps. Dat is toch een bijzonder document, dat je niet graag kwijt bent.

Hij belde de politie en kreeg daar de reactie dat dit afgegeven diende te worden in de gemeente waar het gevonden was. Maar het was zondag hè.

In zijn hoofd speelde het scenario zich af van de Chileen die voor zaken in Nederland was en aan het eind van het weekend zijn vliegtuig moest halen naar zijn bloedje van kinderen in zijn thuisland. En dat hij dan ontdekte dat zijn paspoort zoek was, hij in de paniek zou schieten en zijn vliegtuig niet zou kunnen halen. Zielig toch?

Dat ging niet gebeuren!

Nu moet je weten dat hij vroeguh álle afleveringen van Baantjer zag, hij graag naar Spangen en Moordvrouw keek en tegenwoordig groot liefhebber is van Flikken. Maastricht én Rotterdam. Nóg vroegerder keek hij bij zijn moeder thuis naar Derrick en naar de serie waar wij onze nickname aan te danken hebben. 

Tatort. Met Kriminalhauptkommissar Horst Schimanski.

Met het paspoort in de hand dook hij internet op en ging googelen op de naam die er in stond. Op LinkedIn had hij een match.

In de hoop dat hij zijn LinkedIn berichten bekeek, stuurde hij hem daar een bericht.
Al snel kwam er een reactie.

Zie je wel. Sebas was geschrokken.

Ze wisselden nummers uit en belden elkaar. Het verhaal werd wél minder romantisch toen hij vertelde in het Westland  op de veiling te werken en gewoon - tijdelijk - in Schiedam te wonen. Dus geen smachtende kindjes en huilende vrouw thuis. Maar toch een man die graag zijn eigendom terug wilde. Ze spraken af dat hij het de volgende dag op zijn werkadres op zou komen halen. "You 're a good person!"

En of hij soms toevallig van appels hield. "Nee hoor, dat hoeft niet", had hij gezegd. Dom dom dom, daar gingen mijn goed gevulde blender en verse smoothies.

Maar kijk.

Hij bracht wel een 'dank-je-wel' mee, vers van de veiling.

Dus tóch smoothies.

En de volgende dag nog een extra verrassing.

Die waren in de keuken uit de doos gekropen. Een Chileense (Vogel?)spin-moeder met kind. Iek.

Oudste was niet van plan om hem voor me buiten te zetten, dus dat deed ik uiteindelijk zelf. Eind goed, al goed. Voor Sebas, én de spinnen.