Het is OK

"Hoe doe je het toch allemaal?", vragen mensen dan.

Weet ik veel. Het leven is gewoon het leven -  ik Doe het niet allemaal, het Gebeurt allemaal gewoon en welke andere keuze heb je dan, naast er maar gewoon in meegaan?
Maar ja, zo zijn vrouwen. Daar praten wij over. Als we koffiedrinken of bijpraten of elkaar treffen in de supermarkt of op het schoolplein. "Goh, jij heb het ook druk - hoe doe je het toch allemaal?" Voetbaltraining, judoles, feestjes, schooltoernooien, logeerpartijtjes, je brengt ze en haalt ze en juicht voor ze, en dan is er ook nog de schoolarts, vrijwilligerswerk, het schoolreisje, hand- en spandiensten bij en voor wie dat nodig heeft, school, sporten, konijntje opvangen en huishouden.
En die heeft een baby die nooit slaapt en die heeft een hond die vijf keer per dag uitgelaten moet worden en jeetje, die heeft de zorg voor een ziek familielid, en dat moet nog bij haar eigen gezin, en hoe doen we het toch allemaal.Ik zie het dagelijks om me heen. Ik vraag het me dagelijks af als ik naar de volle levens van anderen kijk.
En dan heb ik nog niet eens een betaalde baan, die zovelen er wél bij hebben.

    
Het punt is, het leven is het leven en je drijft mee op de stroom die je deels zelf creeert, en waar je deels geen invloed op hebt. En je doet je allermeestbeste best. Want we zijn allemaal stapeldol op onze kinderen, en we stellen allemaal de prioriteiten die op dit moment het beste werken in ons leven.

Ik wou dat vrouwen zich wat minder schuldig voelden. Want jee, ook dat doen we allemaal. Maar dat hoeft helemaal niet, want het is OK.

Als je je echtgenoot een week lang in het voorbijgaan ziet en dan eindelijk even samen op de bank hangt en dan te moe bent om een zinnig gesprek te voeren - het is OK.

Als je kinderen op de bank pannenkoeken of patat eten om half acht en dat 'feest' vinden, maar de realiteit is dat je gewoon echt geen zin meer hebt om te koken en de muizen dood voor de koelkast liggen van de honger - het is OK.

Als ze vandaag gym hebben, maar de gymkleding ligt nog ongewassen in de wasmand - het is OK.

Als je je jongste naar school laat gaan zonder zijn huiswerklijst getekend te hebben, zodat hij zijn toets vandaag niet mag doen, maar pas morgen - het is best OK.

Ik was het ook even vergeten. Maar het is OK. Ze weten het. Ze weten hoeveel je van ze houdt, ze voelen het in alle onbetaalbare, dierbare tijd die je *wel* met ze doorbrengt. Je neemt de omstandigheden die je hebt, en je werkt ermee. Je lacht en je leeft en je lieft iedereen om je heen een slag in de rondte, iedere mooie minuut die je krijgt.  Je maakt het werkend, en je geeft het, hen, alles wat je hebt, al je passie, tot in dat kleine stukje van je hart dat de dingen tegen ze zegt waarvan je hoopt dat ze ze horen.

Zoals, "Jij bent belangrijker dan alle andere dingen in mijn leven".

En om dat vol te houden piep ik zo af en toe naar buiten. Ga een rondje fietsen.
Want weet je, vanuit alle ramen van ons huis zie ik alleen maar andere huizen. Maar binnen een halve kilometer, fiets je overal in het groen. En dat is hier prachtig.
En héél erg OK.

Ma

Er zit een traan in mijn oog,
stiekem, niemand die hem ziet.
Niet een traan van blijdschap,
maar een traan van stil verdriet.

Die traan in mijn oog,
rolt inmiddels over mijn wang.
Ik kan hem niet meer stoppen,
hij gaat zijn eigen gang.

Er rolde een traan over mijn wang,
hij kwam op de grond terecht.
Een traan van stil verdriet,
die voor mij zoveel zegt.

Er rolde een traan,
ik heb hem niet gestoord.
Omdat je met een traan,
soms zoveel meer zegt als 1 enkel woord.

Het leven is soms zo oneerlijk en ondoorgrondelijk. Wat is het nut van verval van kracht en beweeglijkheid, van de wetenschap dat er voor jouw ziekte geen genezing is, van afscheid moeten nemen van alles wat je kon, wie je was en van wie je liefhebt, van veel pijn moeten lijden en langzaam dood moeten gaan……

In juli 1999 werd mijn moeder ziek. De kleine sterke vrouw die bijna nooit ziek was, die alles kon en zoveel deed in en om het huis, die midden in het leven stond en kon gaan en staan waar zij maar wilde.
Ze kreeg een diagnose die we niet aan zagen komen, met de boodschap: ongeneeslijk. Onbehandelbaar. Vreselijk verschrikkelijk, onze wereld schudde op haar grondvesten. Zij had het vrij snel aanvaard.

10 augustus werden mijn ouders voor het eerst grootouders en wat hadden ze dit graag uitbundig gevierd. Maar meer dan een korte aanwezigheid op het kraamfeest zat er niet in. Daarna ging het snel en het één na het andere afscheid volgde. Van hardlopen, kijken bij wedstrijden, afspreken met vrienden, zelf naar de supermarkt gaan, koken, naar Het Penseeltje gaan, opruimen en schoonmaken en nog veel meer.
Het loopje van de woonkamer naar de slaapkamer werd te ver voor haar, ook met ondersteuning. Toen kwam ze helemaal niet meer beneden.
Weken lang was haar bed haar wereld met de 24/7 verzorging door mijn vader, en enige hulp van schoonzussen en mij. De aandacht van familie en vrienden was overweldigend en gaven haar weken een doel en nut.
Ik kreeg enorm veel respect voor hun beider kracht. Het was een hele troost om met een gerust hart te kunnen gaan slapen in de wetenschap dat mijn vader er ook ’s nachts voor mijn moeder was.

De pijn was moeilijker te stillen ondanks de hoeveelheid morfine en andere medicijnen. Op een dag besloot ze dat het genoeg was geweest en de dood was haar welkom.
Ze nam bewust afscheid van mijn broer en zijn vriendin, al haar broers, zussen, schoonzussen en zwagers, die om beurten met lood in hun schoenen de trap op klommen. Het was ‘goed’; alles is gezegd, gevoeld en gehoord.
Het was, gek genoeg, voor haar een vrolijke avond. Ze zwaaide iedereen na met een oprecht gemeend “tot ziens”.

Op de ochtend van de 26e mei bedankte ze de huisarts en zakte ze weg in een diepe slaap. Ze beleefde nog lange uren, want ze bleek opnieuw sterker dan we dachten. Uiteindelijk overleed ze in het bijzijn van mijn vader en mij. Zo dapper. 

Zij moest eens weten hoeveel mensen geschokt waren door haar overlijdensbericht en hoeveel mooie herinneringen zijn opgehaald en beschreven in de enorme hoeveelheid kaarten die we vervolgens hebben ontvangen. Hoeveel lieve mensen  afscheid kwamen nemen en ons kwamen condoleren…. Het zou haar nóg meer hebben verbaasd en zij zou ervan hebben genoten.

De dag na haar overlijden heeft de tijd stilgestaan. Het was té heftig om zelf weer verder te gaan. We namen de tijd en de tijd vond dat wel best. We zijn getroost met de gedachte dat ma een tunnel met licht aan het einde op haar netvlies had. Het zal de wereld zijn waar zij naar toe wilde en die haar ongetwijfeld met open armen heeft ontvangen.

Daarna gebeurde er veel. En eigenlijk is het raar dat wekenlang wildvreemden buiten de deur zijn gehouden en dat na de heftige impact van de dood al snel wildvreemden het huis bevolkten.
We zaten in een emotionele achtbaan, werden geleefd door praktische zaken én door verdriet.

~ 26 mei 2000 ~

De begrafenis vond in Vlaardingen plaats. Het was die dag erg mooi weer. Ik nam me voor om van de uitvaart een ‘mooie’ te maken – opgedragen aan mijn moeder. Dat zou het voor mij ook makkelijker kunnen maken om te spreken. Met deze instelling heb ik dat inderdaad kunnen doen en ik ben zo blij dat ik – samen met alle andere mooie woorden – invulling heb kunnen geven aan een ‘mooie’ uitvaart.

"Dat jij toch nog zo blij kon zijn
Met elke dag die je werd gegeven
Dat je op heel kleine dingen
Zo gretig wist te leven

Dat je zo vol van moed kon zijn
Zo'n berusting kon verwerven
Dat jij, zo gehecht aan het leven
Toen het nodig was, kon sterven

Dat jij zo dicht bij mij kon zijn
Maakt alles minder zwart
Echt sterven zul je voor mij nooit
Omdat je voortleeft in m'n hart."

~ Met ons eendje, dat er in 2012 nog steeds zit. ~

Het is gebeurd en inmiddels alweer 12 jaar achter de rug. Het voelt nog steeds leeg, maar het wordt wel minder.

~26 mei 2012 ~

Het verdriet is niet verdwenen, wanneer de tranen niet meer zichtbaar zijn.

Waterpuber

Als je na-school-inactieve-puber van twaalf spontaan aanbiedt zich aan te sluiten bij het watergevecht tussen zijn broertje en vriendje, dan protesteer je niet.

Dan laat je hem z'n nieuwe t-shirt aanhouden en vind je het goed dat hij zijn schoolgymbroek aantrekt, die hij morgen voor de Sportklas weer nodig heeft. Hij is tenslotte wél bereid zijn kousen uit te trekken. Het is de tijd van compromissen.

Je laat hem beide schuren opentrekken om precies al die spullen eruit te halen die hij niet nodig heeft.

Je laat hem aanklooien met veel emmers en nog meer waterverspilling.

Da's nu eenmaal hoe dat werkt.

* De foto's zijn ingezoomd, met mijn mobieltje. De kwaliteit kan hier en daar dus best beter, maar ach,
  who cares.   Dit was een kwestie van snel handelen. Voor je het weet zit ie weer binnen.

Maak een goede dag.

Net als ik vrees dat de jongens definitief game-verslaafd worden als ik ze hun gang laat gaan.
Net als ik mijzelf driftig hoor toeteren: - Die computer uit, NU!, slaat het weer om.
Lengen de dagen en wordt het zachter en zonniger.
Trekken we er ook meer op uit.

Zaterdag was zo'n dag. We trokken met Oom naar Ahoy, naar de Eco-Marathon en het Lab. Een evenement rondom duurzaamheid, innovatie en de toekomst van energie.
Misschien klinkt het saai, maar de aanpak was alles behalve dat. En het sloot goed aan bij de interesse van Jongste.

~  zelfportret ~

"Wacht niet op een goede dag, maak er één!"

~ zo ver mogelijk rijden, op zo min mogelijk brandstof ~

~  een testrit in een elektrische auto ~

~ Oom achter de camera. Daar val ik bij in het niet, met mijn mini-toestel.
Ik mocht hem even om mijn nek. Leverde me bijna een nekhernia op.
Uiteindelijk gaat het om de plaatjes die je ermee schiet.
En daar ben ik niet ontevreden over. ~

Cadeautje

Ik vind het ontzettend leuk om cadeautjes voor anderen uit te zoeken.

Als je een suggestie meekrijgt, is dat relatief eenvoudig.
Heb je die niet, dan is het de kunst om dat te vinden waarvan je denkt dat het bij de ander past.
En dan hopen dat het in de smaak valt.

Soms draait het op geld of een cadeaubon uit. Maar ook daar kun je een echt cadeau van maken.

Deze werd voor me gemaakt. Door een winkel mevrouw hè. ik moet hem nog weggeven.
Simpel, maar leuk! Dat kan ik zelf ook. Als het eens nodig is.

Moet ik het alleen wél onthouden.

Daarom plaats ik het hier. Kan ik het altijd weer terugvinden. En jullie ook............

Als je de manier verandert waarop je naar de dingen kijkt,

veranderen de dingen waarnaar je kijkt.

Overpeinzingen

Soms denk ik wel eens, ik ben een behoorlijk slechte moeder. Ik hou natuurlijk enorm van mijn kinderen, maar is dat wel genoeg? Als ik dan in bed lig en de dag nog eens doorneem, kwel ik mezelf met de blunders, missers, lichte driftbuien, verlies van geduld, te weinig aandacht en al die andere fouten die ik gemaakt heb. Heb ik weer te snel en te vaak gezegd dat ze maar lekker moeten gaan spelen? Gaan ze me nu later verwijten dat ik nooit aandacht voor ze had? Ik neem me dan steeds heilig voor om het de volgende dag beter te doen - terwijl ik natuurlijk allang weet dat ook die dag weer zijn eigen stommiteiten met zich mee zal brengen.

Als moeder leef ik voor de kinderen. Ik rij ze naar clubjes en afspraken, bied ze een afgewogen pakket aan bezigheden, voedsel en tv aan, ga niet te laat naar bed en heb in helderde letters boven mijn hoofd  VERANTWOORDELIJK staan.

Maar het stoort me wel eens dat, als ik thuis kom, ik meteen door ze word besprongen en bestookt met vragen en verzoeken. Het ergert me dat ze me niet eens een gedachte laten afmaken en dat ze me geen gesprek met een andere volwassene laten voeren, in echt of aan de telefoon. Kinderen helpen je vooruit, maar tegelijkertijd vormen ze soms een belemmering.

Het is de kunst een balans te vinden tussen mijn wensen (als ik die nog weet) en mijn verplichtingen (die ik nooit vergeet). 

Goed. Daar ga ik dan vanavond in bed maar weer eens over nadenken.

Moeders

Dit is voor alle moeders. Alle drukke moeders, alle vermoeide moeders, alle energieke moeders.

Dit is voor de moeders wiens achterste eraf vroor op bankjes langs het voetbalveld in alle vroegte op zaterdagochtend. Die moeders die ook wel in de kantine hadden kunnen kijken, maar dat niet deden. Want als hun kind dan zegt: 'Zag je mijn goal mama? ZAG je me'?, ze oprecht konden antwoorden:  'Tuurlijk zag ik jou, lieverd. Dat wil ik toch niet missen!'.

Dit is voor alle moeders wiens kinderen slachtoffer werden van zinloos geweld. En voor de moeders van de daders. En voor de moeders die dat soort dingen dan voorbij zien komen op het journaal, en hun gezonde, nietsvermoedende kinderen even extra knuffelen.

Dit is voor alle moeders wiens kinderen niet meer leven. Mijn hart gaat naar jullie uit.

Dit is voor de moeders die vier keer in 1 nacht het bed van hun kotsende peuter verschoonden, een mengsel van ketchup en sinas van de vloer veegden, hun bibberende koortskind in hun armen namen en zachtjes fluisterden: 'Het komt goed, liefje. Mama is bij jou.'

Dit is voor moeders die baby's kregen waar ze niet voor konden zorgen, en voor de moeders die die baby's een liefdevol thuis gaven.

Dit is voor de moeders die hun kinderen veters leerden strikken voor ze naar de kleuterschool gingen. En voor alle moeders die gewoon gingen voor klittenband.
Dit is voor de moeders die biologische groenten teelden, kookten en pureerden, en voor de moeders die gewoon een potje open draaiden.
Dit is voor de moeders die carpoolen en koekjes bakken en carnavalskostuums naaien, en voor alle moeders die dat niet doen.

Dit is voor moeders die midden in de nacht hun hand op de rug van hun slapende baby legden, om te zien of hij nog ademde. Dit is voor moeders die midden in de nacht wakker schrokken aan de keukentafel, wachtend tot hij thuiskwam na een avond stappen.

Dit is voor moeders die hun zoons een keer naar school sturen met een streng 'stel je niet aan, je mankeert niks', en een half uur later de juf aan de telefoon hadden met de vraag of ie NU METEEN kon worden opgehaald.

Dit is voor alle moeders die aan hun kinderen uitlegden waar de baby's vandaan komen. En voor al die moeders die zeiden, 'vraag maar aan je vader'.

Dit is voor de moeders die in de gang van het ziekenhuis met een zwaar hart wachten op de uitslag van een onderzoek, die het leven van hun kind zal veranderen.
En voor de moeders die met een vlaggenstok in hun hand en taart in de koelkast wachten op de uitslagen van een examen, die het leven van hun kind zal veranderen.

Dit is voor alle moeders die op hun lip beten toen hun dertienjarige een hanenkam op z'n hoofd liet scheren. En voor al die moeders van baby's die steeds maar bleven huilen, oneindig lang, en die zichzelf opsloten in de badkamer om het maar heel even niet te horen.

Dit is voor al die moeders die op kantoor komen met spuugvlekken op de schouders van hun jasje en een luier in hun tas.

Voor moeders die hun zoons leren koken en hun dochters leren een band te wisselen. Voor moeders die er alles voor over zouden hebben als ze hun eigen moeder nog een keer om raad konden vragen, en voor alle moeders die gèk worden van al dat ongevraagde advies.

Dit is voor moeders die hun dwarse puber zien afdwalen, en de woorden niet meer kunnen vinden om hem te bereiken.

Dit is voor peutermoeders die zich afvragen of hun kind ooit wel zindelijk zal worden. En voor volwassenen-moeders, die leren loslaten. Voor werkende moeders en thuisblijfmoeders. Voor single moeders en getrouwde moeders. Dit is voor jullie allemaal:

Fijne moederdag gehad?

Fearless

Fearless.
Dat is mijn jongste.
Durft alles, doet nog meer.
Luistert voor geen meter.
Als hij het in zijn kop heeft, kunnen wij op ons hoofd gaan staan, maar hij doet het. Of hij doet het niet en dat kan net zo lastig zijn.

Je kan zijn foto in de Dikke van Dale plakken onder het woord “ondeugd”.
Dan is verdere uitleg overbodig.
Begrijp me goed; er zit geen greintje kwaadaardigheid in, geen greintje geniepigheid of achterbaksheid.
Hij is één bonk, 100% pure, olijke, vrolijke, onschuldige ondeugd.
Met een hoofdletter O.
And he’s proud of it.

Voor diegene die hem niet goed in de smiezen heeft, is hij verbazingwekkend kwetsbaar en gevoelig.
Met een heel groot hart en een heel klein hartje.

Hij heeft haast om groot te worden en hij is snugger.
Streetwise.
En soms is hij gewoon nog heel klein.
Een kusje van mama kan nog steeds alles genezen.

Inmiddels is hij negen. Onze jongste spruit heeft al een tijdje de schoolgerechtigde leeftijd bereikt. We hebben vaak een beetje medelijden met zijn leerkrachten. En met zijn klasgenoten.

Maar dan komt hij met dit thuis. En blijkt dat ook kinderen haarfijn zien waar het om gaat. En dat de ondeugd maar de buitenkant is, waar zij zeker ook de vruchten van plukken.
Want reken maar dat het met Wessel erbij nooit saai is in de klas.

April 2012 gezien door Gio

Foto's maken vermenigvuldigt mijn plezier.

Tijdens het maken geniet ik van de andere blik op dingen. Van focussen, het isoleren van de omgeving, er anders naar kijken. Aandacht voor wat er is.
Sterker nog, zelfs als ik geen foto's maak, kijk ik anders naar de dingen, sinds ik fotografeer. Meer oog voor het mooie.

Als ik mijn foto's doorklik op mijn toestel of mobiele telefoon, heb ik vaak al een glimlach op mijn gezicht. Dat gevoel, wanneer je precies dat gevangen hebt, wat voor jou het moment maakte. Of een lichtval te pakken hebt, of gewoon iets moois in het vizier hebt.

Daarna ben ik alweer blij, als ik de foto's op mijn computer zet, ze selecteer -ik probeer steeds strenger te worden en veel weg te gooien-, foto's bijsnijd, ze nog eens bekijk en een selectie maak om op mijn blog te zetten. Terugkijken naar mooie momenten. In alle hectiek van alledag, in de wirwar van wat er in mijn hoofd omgaat, is het zo fijn om die dingen eruit te pikken, die mooi zijn, die me blij maken.

En juist ook de gewone, dagelijkse dingen. Waar ik geen fototoestel voor pak. Maar tegenwoordig wel "mobiele plaatjes" van maak. Het geeft een overzicht van waar we de afgelopen maand zo druk mee waren.
Ik vind dat waardevol.

Al die dingen, die ik eruit gepikt heb, verzameld, in herinneringen in mijn hoofd, die komen weer tot leven en passeren de revue. De maand gaat aan me voorbij.

Wes en ik gingen naar de Lentiade in Gorinchem. Hoogtepunten waren de roofvogelshow - voor mij dan, want voor hem kwamen ze veel te dichtbij -  en de film van Ouwehand - voor hem dus, want het ging over poep. Tja.

Hij moest zijn eerste presentatie ever houden. Wij noemden dat vroeger gewoon spreekbeurt, maar vroeger blijkt al heel lang geleden. Vroeger had je ook een tasje met spullen bij je en een A4tje met wat aantekeningen. Dat kan dus echt niet meer.
Meneer maakte - helemaal selluf - een hele mooie Power Point Presentatie over Disneyland Parijs en leerde mij en passant hoe dat dan moest. Gevalletje omgekeerde wereld.
Mijn bijdrage bestond uit Mickey koekjes bakken. Ik voelde me reuze nuttig.
Resultaat: een prachtige 8 1/2 en een trots en tevreden kind.

Op eerste Paasdag gingen we ontbijten, in de bioscoop. Via zijn jeugdlidmaatschap van de bioscoop komen er soms leuke activiteiten voorbij. Gratis naar de film én eieren zoeken in de donkere zalen. Best stoer als je toch al negen bent.

Tweede Paadag brunchen we thuis. Met verstopte eitjes waar ik er eergister nog eentje van terugvond. De zoekers worden lui, als ze toch al negen zijn.

Een blik in Jelmer's school. Er werd weer een project afgerond, met ditmaal een presentatie voor iedereen die het maar wilde zien. Dus brachten wij een bezoekje aan de VOS Vakantiebeurs. Die gast daar, in die grijze trui voor die tafel, dat is em.
Man, wat een ontwikkeling maakt hij door.

Er begon een voetbalplaatjes actie. Dit keer niet van al die mannen die we wekelijks op tv zien. Nee, van de mannen en vrouwen die we in real life kennen. Van beide clubs hebben we een boek in huis. Want Pa is al ruim 35 lid van de één en zoon ruim 6 jaar van de ander. Met veel hulp raken ze steeds gevulder.
Jelmer hebben we dubbel. Ruilen?

We hebben houtrot plus geld teveel, dus storten we ons op de kunstofkozijnen-markt. Omdat we nog geen (lekkage)zooi genoeg in huis hebben of zoiets. En omdat het hard nodig is, een schilder ook geld kost en we nu toch in de rotzooi zitten.

Afijn, we belandden in Dordrecht, vlak naast dit pand. Voor een doorsnee kijker niet interessant. Maar voor mij werd een mailadres en telefoonstem hiermee iets visueler.
Sinds een kleine twee jaar laten wij de schoolkrant hier drukken. En sinds een kleine twee jaar heb ik al heel wat appeltjes met ze geschild. Er gaat zoveel verkeerd. En dat erkennen ze ook keer op keer. Met excuses en ik-zal-het-nooit-meer-doen, maar het is ze nog niet één keer gelukt goed te leveren én een juiste rekening te sturen.
Waarom we er nog steeds klant zijn? Omdat de prijs / kwaliteit verhouding hier uitzonderlijk goed is. Het trammelant neem ik op de koop toe. Met een *zucht*, dat dan weer wel.

"Is het een cadeau mevrouw?" "Jazeker!" "Dan pak ik het leuk voor u in." "Dank u."
Het cadeau was voor mezelf en ik vind mooi ingepakte dingetjes ook heel leuk.

Zomaar een zaterdagavond in Utrecht. Maar met een hele speciale missie. Een vriendin heel stoer zien staan lef te hebben. Petje af.

                                              ^
                                              ^------------- Daar heb je hem weer.
Hij ging op kamp naar Loon op Zand met alle eerste groepers. Drie dagen, twee nachten.
Ik heb gevraagd of ik hem uit mocht zwaaien. Of dat ik hem en zijn tassen af moest zetten en dan weer als de wiedeweerga uit zicht moest verdwijnen. Het mocht.
Hij heeft het reuze gehad. En alle vuile was bij elkaar in een vuilniszak gepropt. Wat een ontwikkeling maakt hij door.

Er was een trainingsmiddag van De Spartaantjes. Vanwege het oneven aantal speelde hij hier met Joey Godee. Het was een goed team. Elk doelpunt werd met een high five gevierd. Het maakt onze Benjamin echt geen snars uit of hij een juf, een Sinterklaas, een directeur of een profvoetballer voor zich heeft. Hij is zoals hij is en doet wat ie doet. Zonder aanzien des persoon.

Tussen de middag nog even met een vriend de topo oefenen.

Een pioentulp. Mooi hè?

We hadden een jarige en toen hij uit zijn werk kwam waren er verrassingen.

"Ga je mee uit eten? Als je klaar bent met sporten, staat er een tafel voor ons klaar."

Leuk cadeau, mooie fles en heerlijk drankje. Alleen een beetje klein :-)

De ingepakte Verspeek Pomp.

Op weg naar de verjaardag van L. De zon was druk met ondergaan.

Smurfenijs op Koninginnedag.

Het afsluitende vuurwerk.

Kijk ze staan. Mijn renschoenen. Al twee-en-een-halve week in de kast. Ik bleef ruzie houden met mijn knieën. Overbelasting, ondanks de zo voorzichtige opbouw.
Ik vind de uitdaging té leuk, dus om door te kunnen gaan moest ik nu even stoppen.
De eerste dagen werd ik er nijdig om. Maar het went ook wel weer snel, zo zonder.
Nog een paar dagen, dan ga ik ze testen. Met les 3, in plaats van les 13 waar ik gebleven was. Verstandig, niet dan?

Onze vriend in natte dagen. Sinds 12 april staat deze vochtvreter onze rust te verstoren. Een lekdetectiebureau heeft vastgesteld dat er geen sprake is van 'nieuw-vocht' in huis, dus gelukkig geen sluimerende lekkage en dreigende badkamerslooppartijen. Maar er is, ook al lijkt half december een eeuwigheid geleden, nog steeds veel 'oud-vocht' in die kamer.
Elke dag opnieuw vult de bak zich met een laagje water. Het is nog niet gedaan.