April 2012 gezien door Gio

Foto's maken vermenigvuldigt mijn plezier.

Tijdens het maken geniet ik van de andere blik op dingen. Van focussen, het isoleren van de omgeving, er anders naar kijken. Aandacht voor wat er is.
Sterker nog, zelfs als ik geen foto's maak, kijk ik anders naar de dingen, sinds ik fotografeer. Meer oog voor het mooie.

Als ik mijn foto's doorklik op mijn toestel of mobiele telefoon, heb ik vaak al een glimlach op mijn gezicht. Dat gevoel, wanneer je precies dat gevangen hebt, wat voor jou het moment maakte. Of een lichtval te pakken hebt, of gewoon iets moois in het vizier hebt.

Daarna ben ik alweer blij, als ik de foto's op mijn computer zet, ze selecteer -ik probeer steeds strenger te worden en veel weg te gooien-, foto's bijsnijd, ze nog eens bekijk en een selectie maak om op mijn blog te zetten. Terugkijken naar mooie momenten. In alle hectiek van alledag, in de wirwar van wat er in mijn hoofd omgaat, is het zo fijn om die dingen eruit te pikken, die mooi zijn, die me blij maken.

En juist ook de gewone, dagelijkse dingen. Waar ik geen fototoestel voor pak. Maar tegenwoordig wel "mobiele plaatjes" van maak. Het geeft een overzicht van waar we de afgelopen maand zo druk mee waren.
Ik vind dat waardevol.

Al die dingen, die ik eruit gepikt heb, verzameld, in herinneringen in mijn hoofd, die komen weer tot leven en passeren de revue. De maand gaat aan me voorbij.

Wes en ik gingen naar de Lentiade in Gorinchem. Hoogtepunten waren de roofvogelshow - voor mij dan, want voor hem kwamen ze veel te dichtbij -  en de film van Ouwehand - voor hem dus, want het ging over poep. Tja.

Hij moest zijn eerste presentatie ever houden. Wij noemden dat vroeger gewoon spreekbeurt, maar vroeger blijkt al heel lang geleden. Vroeger had je ook een tasje met spullen bij je en een A4tje met wat aantekeningen. Dat kan dus echt niet meer.
Meneer maakte - helemaal selluf - een hele mooie Power Point Presentatie over Disneyland Parijs en leerde mij en passant hoe dat dan moest. Gevalletje omgekeerde wereld.
Mijn bijdrage bestond uit Mickey koekjes bakken. Ik voelde me reuze nuttig.
Resultaat: een prachtige 8 1/2 en een trots en tevreden kind.

Op eerste Paasdag gingen we ontbijten, in de bioscoop. Via zijn jeugdlidmaatschap van de bioscoop komen er soms leuke activiteiten voorbij. Gratis naar de film én eieren zoeken in de donkere zalen. Best stoer als je toch al negen bent.

Tweede Paadag brunchen we thuis. Met verstopte eitjes waar ik er eergister nog eentje van terugvond. De zoekers worden lui, als ze toch al negen zijn.

Een blik in Jelmer's school. Er werd weer een project afgerond, met ditmaal een presentatie voor iedereen die het maar wilde zien. Dus brachten wij een bezoekje aan de VOS Vakantiebeurs. Die gast daar, in die grijze trui voor die tafel, dat is em.
Man, wat een ontwikkeling maakt hij door.

Er begon een voetbalplaatjes actie. Dit keer niet van al die mannen die we wekelijks op tv zien. Nee, van de mannen en vrouwen die we in real life kennen. Van beide clubs hebben we een boek in huis. Want Pa is al ruim 35 lid van de één en zoon ruim 6 jaar van de ander. Met veel hulp raken ze steeds gevulder.
Jelmer hebben we dubbel. Ruilen?

We hebben houtrot plus geld teveel, dus storten we ons op de kunstofkozijnen-markt. Omdat we nog geen (lekkage)zooi genoeg in huis hebben of zoiets. En omdat het hard nodig is, een schilder ook geld kost en we nu toch in de rotzooi zitten.

Afijn, we belandden in Dordrecht, vlak naast dit pand. Voor een doorsnee kijker niet interessant. Maar voor mij werd een mailadres en telefoonstem hiermee iets visueler.
Sinds een kleine twee jaar laten wij de schoolkrant hier drukken. En sinds een kleine twee jaar heb ik al heel wat appeltjes met ze geschild. Er gaat zoveel verkeerd. En dat erkennen ze ook keer op keer. Met excuses en ik-zal-het-nooit-meer-doen, maar het is ze nog niet één keer gelukt goed te leveren én een juiste rekening te sturen.
Waarom we er nog steeds klant zijn? Omdat de prijs / kwaliteit verhouding hier uitzonderlijk goed is. Het trammelant neem ik op de koop toe. Met een *zucht*, dat dan weer wel.

"Is het een cadeau mevrouw?" "Jazeker!" "Dan pak ik het leuk voor u in." "Dank u."
Het cadeau was voor mezelf en ik vind mooi ingepakte dingetjes ook heel leuk.

Zomaar een zaterdagavond in Utrecht. Maar met een hele speciale missie. Een vriendin heel stoer zien staan lef te hebben. Petje af.

                                              ^
                                              ^------------- Daar heb je hem weer.
Hij ging op kamp naar Loon op Zand met alle eerste groepers. Drie dagen, twee nachten.
Ik heb gevraagd of ik hem uit mocht zwaaien. Of dat ik hem en zijn tassen af moest zetten en dan weer als de wiedeweerga uit zicht moest verdwijnen. Het mocht.
Hij heeft het reuze gehad. En alle vuile was bij elkaar in een vuilniszak gepropt. Wat een ontwikkeling maakt hij door.

Er was een trainingsmiddag van De Spartaantjes. Vanwege het oneven aantal speelde hij hier met Joey Godee. Het was een goed team. Elk doelpunt werd met een high five gevierd. Het maakt onze Benjamin echt geen snars uit of hij een juf, een Sinterklaas, een directeur of een profvoetballer voor zich heeft. Hij is zoals hij is en doet wat ie doet. Zonder aanzien des persoon.

Tussen de middag nog even met een vriend de topo oefenen.

Een pioentulp. Mooi hè?

We hadden een jarige en toen hij uit zijn werk kwam waren er verrassingen.

"Ga je mee uit eten? Als je klaar bent met sporten, staat er een tafel voor ons klaar."

Leuk cadeau, mooie fles en heerlijk drankje. Alleen een beetje klein :-)

De ingepakte Verspeek Pomp.

Op weg naar de verjaardag van L. De zon was druk met ondergaan.

Smurfenijs op Koninginnedag.

Het afsluitende vuurwerk.

Kijk ze staan. Mijn renschoenen. Al twee-en-een-halve week in de kast. Ik bleef ruzie houden met mijn knieën. Overbelasting, ondanks de zo voorzichtige opbouw.
Ik vind de uitdaging té leuk, dus om door te kunnen gaan moest ik nu even stoppen.
De eerste dagen werd ik er nijdig om. Maar het went ook wel weer snel, zo zonder.
Nog een paar dagen, dan ga ik ze testen. Met les 3, in plaats van les 13 waar ik gebleven was. Verstandig, niet dan?

Onze vriend in natte dagen. Sinds 12 april staat deze vochtvreter onze rust te verstoren. Een lekdetectiebureau heeft vastgesteld dat er geen sprake is van 'nieuw-vocht' in huis, dus gelukkig geen sluimerende lekkage en dreigende badkamerslooppartijen. Maar er is, ook al lijkt half december een eeuwigheid geleden, nog steeds veel 'oud-vocht' in die kamer.
Elke dag opnieuw vult de bak zich met een laagje water. Het is nog niet gedaan.