Hij maakte zijn punt #90

Vandaag was een dag van wind. Heel veel wind.

Dat leverde bij het ontbijt flinke discussies op.
De schoolgaande heren uit ons gezin probeerden af te dwingen dat ze niet naar school hoefden te fietsen.

~ vandaag om 19.00 uur ~

Ik kon ze toch zeker wel even brengen?

Ja maar, dan word ik zo de sloot in geblazen.

Dat is toch niet te doen.

Ik kan ècht die heuvel zo niet op fietsen.

Maar mag ik dan met de tram gaan?

We gooiden er een paar uitspraken tegenaan, die we vroeger ook zo vaak gehoord hebben. Alleen waren wij toen zelf de kinderen.

Een paar quotes van Wim:
Dit hoort toch gewoon bij groter worden. Een beetje storm kun je toch wel hebben? Je bent toch geen mietje? Ik ging vroeger altijd op de fiets, sterker nog: wij hadden geen eens een auto.
Hij sloot af met een klapper: "Dat heeft me gevormd!"

Waarop Jongste grinnikend, maar tegelijkertijd bloedserieus zei: "Moet ik dan ook zó worden?"
Hij legde de klemtoon precies goed...........

~ vandaag om 20.30 uur ~

Geen foto's van de wind van vandaag. Wel van twee andere weersverschijnselen. 

Eetpunt #89

Het blijft gezellig druk in de tuin. Nog nooit eerder waren er zoveel koolmeesjes als dit jaar. Ik kan er lange tijd naar kijken.

Ondanks dat het geen echt winterweer meer is, en de vogels hun eigen voedsel weer moeten kunnen zoeken, kan ik het niet laten om ze naar onze tuin te lokken. Dierenwinkels houden er rekening mee. Het strooivoer dat ik van het weekend kocht, wordt zomervoer genoemd. Dat wil zeggen dat het minder vet is.

Dit netje met nootjes kon nog best even mee.  Maar het koolmeesje had nog maar net zijn hielen gelicht, of er vlogen twee zwarte gevaarten op af - spreeuwen? En ratsj roetsj, zij scheurden het net open en sleurden het zo van de boom af tegen de grond.
Snotver.
Dat betekent schoffelen over anderhalve week, want alle zaadjes die in de aarde vallen en niet opgepikt worden, hebben zich binnen no time geworteld en woekeren dan tierig rond.

Ach ja. Er is toch altijd werk in een tuin.

Uitzichtpunt #88

Hij heeft geen krabpaal nodig.
Want hij heeft de Catalpa in onze achtertuin.
Hij roetsjt langs de stam naar boven en omgekeerd er ook zo weer af.

Elk jaar wordt hij geknipt en geschoren. Niet Sjors, maar de Catalpa hè. Als de takken uitgelopen zijn en er allemaal grote bladeren in zitten, wordt er bijna ieder voorjaar een vogelnestje in gebouwd. Hij loopt een stuk later uit dan de andere tuinplanten, vandaar dat er nu nog een kale knot bovenop zit.

Ineens zat hij er bovenop. Onze Lion King.

Hij schrok er zelf van.

Want, HOE. KOM. IK. HIER. WEER. VANAF ?

Zo dus. 
Afzetten met de achterpoten, mikken, en op de naast gelegen schutting neerstorten, op het randje balanceren en koelbloedig zijn weg vervolgen over de schuttingrand.

Circus artiest is ie.

Point of no return #87

Verder van de aarde af

elke dag een beetje

dichter naar de hemel toe

elke dag een treetje.

There's no fair in farewell.

Lichtpunt #86

Elke dag opnieuw zeggen we tegen elkaar hoe fijn het is dat het langer licht blijft.

Dat geeft de mogelijkheid om later op de dag nog een rondje te gaan rennen. Nog niet zo lang geleden moest ik om vijf uur wel binnen zijn. Of als ik toch persé nog even wilde, moest ik me als een kerstboom volhangen met allerlei verlichting.

Vandaag ging ik pas om kwart over zes de deur uit.

Dan kun je dit soort uitzichten tegen komen. Mooi toch? 

"Ben je gestopt om een foto te maken?", vroegen ze later thuis verbaasd.
Ja, dat ben ik.
Mooie momenten moet je pakken. Altijd. Voor je het weet zijn ze weer voorbij.

Overdenkingspunt #85

Er zijn veel redenen te noemen waardoor je te laat kunt komen.

Eén daarvan is dat er vertraging is opgelopen tijdens een treinreis. Een paar keer per jaar komt die vertraging door, zoals het dan altijd door de omroepinstallatie klinkt, ‘een aanrijding met een persoon’.

Achter die mededeling schuilt steeds weer een heel verhaal dat verder gaat dan de irritaties van de reizigers. Want natuurlijk is het ellendig als je te laat aankomt bij die afspraak. Misschien is het wel een sollicitatie, heb je een afspraak in het ziekenhuis of een date. 
Maar ik denk dan aan het verhaal van die ene persoon. Meestal is het geen ongeluk, zo’n aanrijding. Heeft iemand er bewust voor gekozen om voor de trein te stappen en daarmee uit het leven.
Als je zover bent in je besluitvorming dat je geen licht meer ziet in je bestaan en serieus denkt dat het een oplossing is om voor die aansnellende trein te stappen, dan bedenk je blijkbaar ook niet meer dat het enorm ellendig is voor de machinist van die trein dat hij of zij jouw dood ziet aankomen, maar niet meer kan voorkomen. Dan ben je al helemaal niet meer bezig met al die reizigers in die trein die soms uren later pas op hun bestemming aan zullen komen, noch met alle reizigers die niet in die trein zitten, maar wel vertraging op zullen lopen doordat de dienstregeling in de war raakt door zo’n aanrijding.

Maar doorgaans vallen er door zo’n zelfmoordpoging geen andere doden dan alleen de persoon die niet meer wilde leven. Het is een verdrietig verhaal. Dat wel, maar vaak maar levensbepalend voor een paar mensen.
Het verhaal dat het vliegtuigongeluk van deze week waarschijnlijk geen ongeluk was, maar een bewuste actie van de co-piloot, dat is niet alleen een verdrietig, maar ook een eng verhaal. Dat een zelfmoord zo eigenlijk een massa-moord kan worden, dat maakt me stil en geeft me kippenvel. Massa-moord vanuit terrorisme gaat ook regelmatig gepaard met zelfmoordacties. Dat dat soort dingen in de naam van een overtuiging gebeuren is al angstaanjagend genoeg. Maar het idee dat al die verongelukte passagiers misschien niet meer leven door de keuze van een piloot met psychische problemen, dat valt ook niet te bevatten. What was he thinking dekt niet eens de lading van de vraag.

150 mensen komen nooit meer thuis. En duizenden mensen moeten door met hun leven. Een leven waarin ze iemand moeten missen die naar hen toe kwam vliegen, maar die tegen wil en dank mee werd gesleurd in een keuze die nooit te bevatten zal zijn. 

Herstelpunt #84

De reus was geveld.
De opname-indicatie luidde: ernstig herseninfarct.
De eerste testen bevestigden dit.
De eerste scans bekrachtigden het niet.
De man deed heel raar.

Er werd een nood- en reservelijntje aangelegd.
Antibiotica.
Het sloeg aan.
Toch een virus?
De reus stond gewoon weer op, klopte het stof uit zijn jasje en was weer zijn oude zelf.
Gelukkig maar.

Vergaderpunt #83

Gisteravond was er een vergadering van "mijn team" van de MaaslandLoop, Run4HappyKids.

Het team is anders dan het team waar ik vorig jaar deel van uitmaakte. Het is serieus en uhh.....een tikkie intimiderend hier en daar.

~ De kookploeg, chauffeurs, kaartlezers, fietsers en hardlopers bij elkaar. ~

Om een schema in elkaar te draaien werd op een rijtje gezet welk tempo iedereen zo'n beetje dacht te gaan lopen. Die grote meneer daar iets rechts van het midden bijvoorbeeld gaat uit van zo'n 4.20.
Hardlopers-jargon is dat hè. In Jip en Janneke-taal  bedoelt hij dat hij over elke kilometer 4 minuten en 20 seconden gaat doen. Moet je eens proberen. Als ik voluit een sprint trek moet ik aan het zuurstof en haal ik deze snelheid nog steeds niet.

Ik zette scherp in op 5.50. Ambitieus? De teamcaptain dacht van wel. 

Vanochtend rende ik een rondje. Ik liep door, maar ook makkelijk en ontspannen. Thuisgekomen zag ik dat er acht en een halve kilometer op de teller stond, met een kilometer gemiddelde van 5.49.

Nog 78 dagen voor we gaan. Ik voel me sterker dan ooit.

Als team zijn we druk met acties om geld bij elkaar te sprokkelen voor het goede doel van dit jaar, Stichting Het Vergeten Kind. Omdat de potroosjes-actie vorig jaar best een succes was, gaan we die herhalen. Vanaf de 7e mei zijn ze bij ons te koop. Over de prijs wordt nog onderhandeld, want de inkoopsprijs zal wegens het moederdag-weekend waarschijnlijk iets hoger gaan liggen.

Misschien wil je ons ook (weer) steunen?

Taartpunt #82

We groeien nog eens dicht hier.

Jongste kwam vandaag thuis met een tien voor zijn Nederlands boektoets.

Dan weet je het wel..................

Verbeterpunt #81

Het ging een tijdje niet zo lekker.
In december kwam de ommekeer en inmiddels denk ik het lek boven te hebben.

Mijn eerste doel was een voorzichtige: rustig een klein rondje kunnen hobbelen.
In januari lukte het me om probleemloos twee of drie keer per week vijf of zes kilometer te rennen. Rustig an.

Mijn tweede doel was: niet zozeer sneller, maar wel wat verder kunnen rennen.
Ik deed het op zijn Evy's, met wandelminuutjes tussendoor.

Ik gebruikte het weekend voor de langere loopjes.
Door de week probeerde ik wat meer aan mijn snelheid te werken. Ik begon intervaltrainingen te doen, in mijn uppie. Best een opgaaf als je zoals ik liever kabbelend rent, dan dat je met het zweet op je voorhoofd en met een loopneus loopt te hijgen en zwoegen. Maar ik deed het. En mijn lijf en vooral rug hielden het.
Met resultaat, want ik merkte dat ik het tempolopen steeds makkelijker volhield.
Langzaam klimt mijn basissnelheid ietsies omhoog. Maar een boemeltreintje wordt nooit een jachtluipaard en dat streef ik ook niet na.

Mijn voorlopig laatste doel werkt toe naar de Maaslandloop van juni aanstaande: zo goed mogelijk in mijn team passen en de boel niet ophouden ha ha.
Enerzijds probeer ik mijn snelheid te verhogen, zodat mijn kilometers iets harder gaan.
Anderzijds werk ik aan mijn uithoudingsvermogen, zodat ik de rest van de snelle mensen bij kan houden en steeds opnieuw op tijd hersteld ben voor mijn volgende kilometer.

De weekenden zijn nog steeds voor mijn langere loopjes en het is zó leuk om daar progressie in te zien. Niet alleen in kilometers, maar ook in het besef dat ik steeds makkelijker de langere afstanden in mijn eentje kan volbrengen. Waar ik voorheen opzag tegen alles boven de tien kilometer en vocht tegen de verveling, kom ik nu steeds verder. Alleen.

Op 24 januari rende ik mijn eerste 11 kilometer. Dit volgde de weken erna:
1/2  : 11 km
7/2  : 12,1 km
15/2: 13,2 km
22/2: 14,5 km
1/3  : 11,3 km
8/3  : 11,1 km
15/3: 16,3 km
22/3: 17,5 km

Raakpunt #80

Nadat gisteren al heel bijzonder was, is ook vandaag speciaal. Het is namelijk Nationale Vriendinnendag!

Jawel. En dan moet je weten dat het morgen Wereld Frikadellendag is, en overmorgen Internationale Buurtsupermedewerkersdag. Ik zit de komende tijd gebeiteld met al die blog-onderwerpen.

Maar eerst de Nationale Vriendinnendag.

Ik ben gezegend. Heb er een leuk zooitje bij elkaar gespaard. Soms uit een ver verleden, soms recenter. Het contact met elk is anders van intensiteit en frequentie. 
Mijn vriendinnen zijn allemaal verschillend, in creativiteit, vrolijkheid, sportiviteit en betrokkenheid. Het zijn sterke, prachtige mensen.
Onder de variëteit van onze levens ligt dus die vriendschap. We beantwoorden e-mails, kaartjes en appjes. We drogen elkaars tranen - die van het huilen en die van het lachen. Mijn vriendinnen zijn tweetalig, weet je. Ze spreken allemaal Nederlands en Vriendins. Vriendins gaat met halve woorden en een arm om je heen als je tranen voelt branden.
We hebben allemaal ons eigen bestaan, we hebben allemaal onze meningen, die we ook allemaal uiten, want we zijn nou eenmaal vrouwen, en dus moeten we ons verhaal kwijt. Een X-chromosoom dingetje is dat.

Mijn vriendinnen hebben mijn hart geraakt. Ik heb maar mazzel in het leven.
Hee meiden - dank je wel. Voor jullie.

Een tijdje terug kreeg ik een cadeau. Toen ik het had uitgepakt begreep ik niet direct waarom mijn vader erbij vertelde, dat hij direct aan mij - aan ons, moest denken toen hij het zag. Maar toen zag ik het. Ik realiseerde me dat hij het begreep. Het ontroerde me. Net als onderstaande tekst die ik in dezelfde periode onder ogen kreeg. Toevallig? Denk het niet.

"Op de Camino naar Santiago staat een groot ijzeren kruis....Cruz del Ferro. Je kunt een steen meenemen van thuis en de steen met alles wat je kwijt wilt in je leven achterlaten bij het kruis.
Ik maak met mijzelf een afspraak. Iedere dag pak ik onderweg een steen op. Mijn opdracht is om aan iemand of een situatie te denken. De steen leg ik later op een mooie plek....of op een plek waar ik denk dat hij hoort.
Dan heb ik een dag een steen in mijn zak voor 2 bijzondere vriendinnen. Ik ken ze al lang, ze waren ooit mijn collega´s. We maken een hoop met elkaar mee. We zijn op elkaars huwelijk, komen op kraamvisite bij onze kinderen en delen in het verdriet als we afscheid moeten nemen van een (schoon)ouder.
De één zoekt haar weg en zoekt haar balans. Kan erg ongelukkig met zichzelf zijn ondanks het feit dat zij een bijzonder mooie vrouw is. Zij maakt een carrièreswitch en doet zelfs een pittige opleiding in combinatie met haar gezin. Ik kan alleen maar trots zijn op haar. Haar feestjes schijn ik altijd te missen....of ik ben net bevallen, of ik ben zo verdrietig door mijn scheiding of ik ga op weg naar Santiago. Toch ben ik er in mijn hart bij.
De ander heeft veel moeten loslaten in haar leven. Ik bewonder haar om haar moed en positieve levensinstelling. Zij kan mij met haar woorden raken....zij kan zich zoveel beter verwoorden dan ik. In alles wat ze doet is ze goed voorbereid.....zo anders dan dat ik ben. Ik kan in verrassende situaties belanden en dat zal haar niet snel gebeuren. Toch hebben we groot respect voor elkaars kwaliteiten.
Intussen hebben we een gezamenlijke passie gevonden in het hardlopen en maken we samen gezellige hardloopmeters.
Dit keer ga ik goed voorbereid op weg en gaandeweg krijgt ook zij het vertrouwen dat ik echt weet wat ik doe en dat ik vooral ook geniet!
Dit zijn mijn 2 vriendinnen die zeer belangrijk en bijzonder zijn voor mij. Ik loop door het Spaanse landschap en denk aan alle leuke dingen die we met elkaar ondernomen hebben. Onze shop uitjes, koffie drinken, uit eten, paar dagen Barcelona.....dat ze er voor mij zijn als ik ze nodig heb. Ik vind een prachtige plek in een vallei...er liggen stenen en er is een mooie olijfboom. Dit is onze plek......ik voel ze dichtbij mij en leg mijn steen neer. De verbondenheid is groot!
Mijn amigas!"

Je moet een vriendin zijn om er een te hebben.

Gelukspunten #79

Het is echt waar. Het bestaat echt; de dag van het geluk!
En laat die nu net vandaag zijn. De Verenigde Naties heeft 20 maart 2015 uitgeroepen tot internationale Dag van het Geluk.

Tja.

Geluk zit voor iedereen ergens anders in. Dat kan ook elke dag weer anders liggen. Omstandigheden zijn erg bepalend.
Sommigen hebben grootse dingen nodig. Anderen zoeken het juist in het kleine.
Dat is allemaal goed. Als je er maar oog voor hebt, het ziet en vindt. Anders mis je veel.

Is er eens een dag waarop je nergens je geluk herkent, kan andersom redeneren je helpen.
Misschien is 'geluk' wel het omgekeerde van 'stom'.

Wat vind ik nu gewoon even stom:

* Dat ik geen richtinggevoel heb en zonder TomTom niet eens weet hoe ik in Leiden kom.

* Alle mensen die kinderen zich, op wat voor manier dan ook, onveilig laten voelen.

* Het begrip 'Papa-dag'. 

* Dat ik kritiek vaak veel serieuzer neem dan een compliment.

* Te laat naar bed gaan.

* Er brandt bij M. wél licht, maar hij is nog niet thuis.

* Dat Wie Is De Mol afgelopen is.

* Er is geen zelf-controle voor je bloedplaatjes.

* Jaloezie

* Het koffieapparaat ontkalken.

* Over jezelf praten in de derde persoon - dat vindt Geert niet zo fijn.

* Het is weer zo koud buiten.

* Pupillen voetballen bijna elke week al dik voor negen uur hun wedstrijd.

* Met het stijgen van de leeftijd lijkt het of mensen, die ooit zo dicht bij elkaar stonden, minder tolerant en verdraagzaam naar elkaar worden.

* De stem van Ivo Opstelten.

* Kalknagels.

* Dat ik me in groepen of op feesten niet echt op mijn gemak voel.

* De rucola die we over geplaatst hebben in een grotere pot, wordt met afsterven bedreigd.

* Dat vakantieoorden die ik qua natuur zo mooi vind, zo ver weg zijn.

* Programma's zoals De Rijdende Rechter of Vakantie Verpest, of hoe dat ook allemaal heten mag.

* Als ze niet doorgeven dat de chips op is en ik mis grijp.

* Mensen die een verhaal beginnen dat nooit meer ophoudt.

* Dat er élke dag voetbal of darten op TV is.

Het is mijn geluk dat ik héél goed zie waar dat hem voor mij in zit.
Dat gun ik iedereen!

Snoeppunt #78

Hij krijgt niets dat geen puur kattenvoer is.
Omdat we geen bedelaar in huis willen.
Toen hij nog een jong katje was, was hij heel fel op eten. Op óns eten met name.
Hij was er altijd als de kippen bij en we moesten onze borden fel verdedigen en hem van ons afslaan.

Dat heeft gewenst gedrag opgeleverd. We kunnen nu rustig eten en snoepen zonder dat hij naar ons omkijkt.

Toen Oudste echter een broodje bokworst ging eten werd zijn neus wel enorm geprikkeld. Hij kwam steeds dichterbij.

"Ah mam, mag hij nu niet een keer een stukje?"
Ik weet niet eens waarom, maar ik zei "ja". 

Hij genoot er zichtbaar van. Voor alles is een eerste keer.

Piekerpunt #77

Vanochtend was er nieuws dat de grond onder onze voeten wegsloeg.

Dit was niet de afspraak. 

Hij, twee dagen jonger dan ik.
Hij, twee koppen groter dan ik.

Hij, de Reus.
Ik, Klein Duimpje.

Vorige week vergeleek ik hem nog met Captain Iglo. In zijn donkerblauwe schipperstrui en met verse baardgroei, keek hij tevreden zijn huiskamer rond. Schonk me nog een borrel in.

Hij werd slecht wakker vandaag. Kon niet goed praten. Herkent zichzelf en anderen niet.
Er lijkt weinig uitval en hij steekt ter begroeting een vinger omhoog.

In zijn lichaam is iets gaande, maar wat precies is nog niet duidelijk. 
We zijn ervan in de war. Het houdt ons bezig. 
Piekeren is net als schommelen. Je bent wel bezig, maar je komt niet van je plaats.

"Friendship... It's not about having friends, it's about being one."

-

-

Zoekpunt #76

Vandaag deed ik een fietsspeurtocht vlak bij huis. Ik kreeg 252 poststukken mee met een totaalgewicht van ruim 25 kilo en die moest ik op 140 verschillende adressen afleveren.

Het werd een avontuur. Niet vanwege het aantal, maar wél door de afstanden.

Vanochtend liep ik even snel mijn eigen bezorgwijk, - gewoon een portiekje hier, wat straten met rijtjeshuizen daar, even doorwandelen en je bent rond - om tussen de middag op de fiets te springen om deze invalwijk te gaan doen. Dat een kluif zou worden wist ik. Maar de kluif bleek groter dan gedacht.

Neem deze weg, de Groeneweg. Ik fietste 1,95 kilometer om 10 brievenbussen te vullen. Heen. Ik moest ze ook weer terug, want efficiënte rondjes rijden kon hier niet. In mijn eigen wijk zouden dit 40 stappen zijn geweest.

Of de Kandelaarweg, ook zo'n 2,93 kilometer lang.

Maar ik heb genoten. Mijn mazzel was dat het vandaag de mooiste dag van 2015 tot nu toe was. Heerlijk voorjaarsweer. Met mijn snuit in de Zwitsal en m'n fleecejack in de fietstas toerde ik rond.

Ik zag zwanen, meerkoeten, ganzen, fazanten en lammetjes

bloembakken vol viooltjes

wuivend riet

blauwe luchten

vliegtuigen die strepen trokken in de lucht

geknotte wilgen

tractoren

brievenbussen in alle soorten en maten. In de oudere huizen van die héle smalle waar de post van tegenwoordig echt niet doorheen past zonder er eerst een origami kunstwerk van gemaakt te hebben. 

Bij de landhuizen een enorm grote waar je zelfs pakketten in achter kunt laten.

Soms zelfs aan de overkant aan een lantaarnpaal vastgemaakt.

kinderen die naar me lachten

honden die wild en woest heen en weer gingen rennen, gelukkig met een hek tussen ons in

een huis pal naast de spoorlijn

werknemers die op een krukje voor de deur van een pauze zaten te genieten

paardenvijgen

spelende schoolkinderen

een oudere mevrouw achter een rollator, die me bezorgd vroeg of ik alles wel vinden kon

een meneer die zijn huis uit kwam, me terugriep en vanachter de heg vroeg hoe het nu toch met Nicolette is? Dat bleek de vaste bezorger te zijn. Na een praatje namen we afscheid. "Ik vind u een hele sportieve, knappe dame en als ik dat als 86-jarige zeg is dat een compliment en hoeft u daar verder niets van te denken want ik heb verder geen bedoelingen omdat ik al helemaal inactief ben."

Dus. Dan ga je vanzelf stralen.

Hier moest ik ook zijn. Daar, die witte 'doos'. Daar woont dus ook iemand.

Ik zocht me de krampen. Naar huisnummers, naar brievenbussen. Alles loopt door elkaar op die polderweggetjes, er zit geen logica in. Had ik dan weer eens een bus gevonden, stond er geen nummer op.

Of ik vond deze.

Het was een tijdrovend klusje, maar ook een fijne werkdag.

Maar op een regendag hoeven ze me hier niet voor te vragen. Dan voor mij graag een ander.

Lichtpuntje #75

Er is van alles te zien in onze tuin.

Fietsen, bijvoorbeeld. Elke dag wel een stuk of vier.

In de zon verbleekte balletjes. 

Een aangebroken zak tuinaarde, waar de plantjes, of is het onkruid?, inmiddels vanzelf in zijn gaan groeien.

Plastic planten-binnenpotten. Waarvan de meesten kapot gescheurd. En met afgestorven resten zomerbloeiers er in.

Een collectie takken en stenen.

Twee grote foeilelijke afvalcontainers.

Voetbalschoenen en scheenbeschermers, die een uur in de wind stinken en 'uitgelaten' moeten worden.

Maar ach. Het is maar net waar je naar kijkt.

Want dit is er ook te zien. Dapper bovengronds gekomen. De belofte van de lente.

Taartpunt #74

In zijn zwartste dagen, haalde hij de beste cijfers.

Eén daarvan was een tien voor Duits(e woordjes).

Maar deze weken kreeg hij geen hap door zijn keel. Niets gezonds, maar ook niets ongezonds. Een taart was echt niet aan hem besteed.

Maar inmiddels is alles anders.
Zijn ogen glimmen weer, hij lacht, hij slaapt goed, en bovenal eet en snoept hij weer.

De hoogste tijd voor een tien-taart dus.

En nóg een doelpunt #73

Ik weet het, ik weet het......
Voor de neutrale lezer begin het saai te worden op zaterdag.
Maar hé. Neutraal ben ik niet. Ik ben een trotse moeder.
Bovendien ben IK degene die de stukjes schrijft. 

Hij scoorde de 1-0 vandaag en het kind kan zo heerlijk juichen.

De bal knalde van zijn voet af en belandde rechts achter de keeper.

Vond de keeper niet zo fijn.

De juich van Messi verbleekt hierbij, zo ook die van Ronaldo.

Het joch speelt veel FIFA op de Playstation en heeft een grootse fantasie.

Dat ie zelf ook zo'n topper is.

Met een soort van dansje werd het afgesloten en verder met het potje.

Uiteindelijk gingen ze met drie punten en een 1-4 overwinning naar huis.

Rustpunt #72

Vanmorgen. Acht uur.
De oudste twee mannen zijn de deur al uit.
Jongste mag later op school beginnen en peuzelt aan zijn boterhammen.

Sjors springt bij me op tafel. Dat mag ie niet. Maar dat doet ie toch.
Ik haal hem aan en hij ploft neer. Op tafel. Wat ie dus niet mag. Maar gewoon wél doet.

Hij knort en hunkert zichtbaar naar aanrakingen.
Ik ben de rotste niet en kruip dicht bij hem.

Zo liggen we samen op tafel. Het mag niet. Maar we doen het gewoon.

En toen maakte Jongste deze foto. Bedankt jongen!

Broodpunt #71

Vandaag maakte ik een kleine variant op de zalm-ei-tosti van een week geleden.

Tosti met ontbijtspek en ei:
Besmeer twee volkoren boterhammen aan beide kanten met kokosolie of roomboter.
Beleg een boterham met een plak ontbijtspek en smeer/verdeel de helft van een geklutst ei op de boterham. Leg er nog een plak ontbijtspek overheen en doe er het restant van het ei op. Dek af met de tweede boterham en bak het in een tosti ijzer.

Daar was helemaal niets mis mee.

Toch nog geen eindpunt #70

In mijn hoofd had ik al afscheid genomen van Dokter Rayman, de Bloedafname en het Vlietland Ziekenhuis. Ik negeerde het feit dat toen ik maandag de pleister weghaalde, het prikgaatje na anderhalf uur toch nog wat na bloedde. 
Vanaf juni was ik doorlopend op mijn hoede geweest. Altijd bedacht op signalen en er rekening mee houdend dat het niet goed zou gaan met de bloedplaatjes. Dat bleek steeds onterecht. De waarden waren weliswaar laag, maar niet té laag en behoorlijk stabiel. Dus dat zou nu toch niet anders zijn?

"En, mevrouw Schuurmans, hoe gaat het met u?"
"Behalve dat ik last van mijn vingertoppen heb, gaat het prima met me."

Ze keek naar het computerscherm, naar mijn vingers, naar het computerscherm en uiteindelijk ook naar mij.

"Ik zit hier naar een auto-immuunziekte te kijken", zei ze. "Ik dacht dat ik een ITP (een verzamelnaam voor een onbegrepen bloedplaatjesafbraak) heb behandeld, maar ik heb met de prednison een auto-immuunziekte behandeld."

Er kwam een heel verhaal, waarvan ik flarden heb onthouden. In mijn woorden samengevat komt het hier op neer:
De bloedplaatjes zijn aan het zakken. In januari werd er nog 167 gemeten, nu nog maar 145. Eerder had ze al eens aangegeven dat 150 in mijn situatie de ondergrens is. Normaliter zou ze prednison willen geven, maar nu wil ze eerst afwachten of het nog verder af gaat zakken. Daarvoor moet ik over twee maanden weer bloed gaan prikken.

Ze gaat er nu meer van uit dat de afname van de plaatjes veroorzaakt wordt door een auto-immuunziekte en wel dezelfde die Raynaud klachten geeft en de blaarvorming zoals ik die op mijn vingertopjes heb. Dat koppelt ze aan de antistof SSA die in mijn bloed geconstateerd is, evenals de anti-nucleaire antistoffen ANA en ANF en het feit dat ik positief op Lupus scoor.

In alle bloeduitslagen vanaf juni checkte ze of ze niets over het hoofd heeft gezien en alle mogelijke afwijkingen in de samenstelling van het bloed had laten onderzoeken. Dat heeft ze.

Maar ze zegt ook dat ze dit niet kan laten voor wat het is. Ze zei het bijna verontschuldigend, maar eerlijk gezegd vind ik het prettig dat er nog verder wordt gezocht.
Ze wil nu aanvullend nóg twee bloedonderzoeken laten doen. Eéntje op KAGG, ofwel Koude Agglutinatie. En op de aanwezigheid van Cryoglobulines.

Koude Agglutinatieziekte is een aandoening waarbij antistoffen in het bloed aanwezig zijn die in koude omstandigheden leiden tot de afbraak van rode bloedcellen. Antistoffen die leiden tot de afbraak van rode bloedcellen in warme omstandigheden veroorzaken een stoornis die hemolytische anemie van het warme type wordt genoemd. De afbraak van rode bloedcellen kan leiden tot bloedarmoede.
Deze aandoening komt bij vrouwen vaker voor dan bij mannen. De aandoening komt vaker voor bij mensen van middelbare leeftijd en ouderen dan bij jongeren.
Bij de meeste patiënten met deze aandoening kan de oorzaak ervan niet worden vastgesteld. Bij de meeste patiënten wordt de aandoening veroorzaakt doordat het afweerstelsel afwijkend functioneert. Hierdoor worden antistoffen tegen rode bloedcellen gevormd, waardoor deze cellen worden afgebroken. Achterliggende aandoeningen, bijvoorbeeld infecties met bacteriën en virussen gaan soms gepaard met de vorming van antistoffen tegen rode bloedcellen; dit leidt tot de afbraak van deze cellen in koude omstandigheden (koude agglutininen).

Patiënten klagen over pijnlijke vingers en tenen, vooral als ze aan koude worden blootgesteld. Bij enkele patiënten is de huid paars verkleurd.
Andere aandoeningen die in combinatie met het warme antistoftype voorkomen, zijn Systemische Lupus Erythematosus. 

Cryoglobulines zijn eiwitten (immunoglobulinen) die neerslaan in (ontstold) plasma of serum na afkoeling en bij verwarming weer verdwijnen. Een groot aantal ziektebeelden kan gepaard gaan met vorming van cryoglobulinen, onder andere bij patienten met het fenomeen van Raynaud.

Ik heb er nog veel meer over gelezen, maar daar word ik niet vrolijk van. Allerlei oorzaken, uitingsvormen en gevolgen waarvan ik alleen maar kan hopen dat het allemaal aan me voorbij gaat. Gelukkig lees ik net zo goed over uitingsvormen zoals bloedarmoede en nierfalen, waar ik helemaal geen last van heb. Maar het blijft enorm confronterend om telkens weer allerlei varianten op het woord 'kanker'tegen te komen en beelden van afschuwelijke wonden.

Afijn, ik lees niet meer, maar wacht af. De uitslagen van deze onderzoeken duren zeker 3 tot 4 weken. Over vier weken heb ik hierover dan ook pas een bel-afspraak.
Dokter Rayman vertelde dat ik haar doe denken aan een vrouwelijke patiënt uit het Erasmus, met dezelfde klachten en verschijnselen, zoals pijnlijke vingers en tenen, blaarvorming en neuropathie. Zij heeft iets zeldzaams en ze wil graag checken of bij mij misschien hetzelfde speelt. Als dat zo is, ben ik nog niet klaar met haar, want dan zal er behandeld moeten gaan worden. 
Ik ben er niet verder op in gegaan. Even parkeren. Eerst maar eens de bloeduitslagen afwachten. Als het dan nodig blijkt, gaan we het er wel weer verder over hebben. Voor het zelfde geld komt er niets uit.

Vooralsnog zit ik niet op nieuwe Prednison of weet-ik-veel-wat te wachten, hoe zeer ik ook heimwee heb naar het Super-Women-Gevoel.

I'll keep my fingers crossed.

Vingerpunt #69

"Goh, wat zie jij er goed uit. Je gezicht ziet zo lekker bruin"

Mensen, als je dat ook wilt heb ik één advies. Of eigenlijk twee.
1. Word postbezorger.
2. Ga regelmatig hardlopen.

Dat is wat ik ervoor doe. Of liever gezegd doe ik er niets voor; het bruinen gaat vanzelf. Mijn pigment verkleurt ogenblikkelijk als ik alleen al naar de zon kijk. Ook al smeer ik mijn gezicht zomer en winter in met zonnebrandcrème. Al is het maar voor het luchtje dat er vanaf komt.

Wanneer ik naar buiten ga glim ik als een paling.
Het bruin is erg plaatselijk. De rest van mijn lichaam heeft net als dat van jou nog geen zon gezien en is dus nog melkflessenwit.

Vandaag nam ik na mijn bezorgronde even de tijd om tien minuten uit de wind met mijn handen in het zonnetje te zitten. Gratis UV lichttherapie.
Mocht je je afvragen hoe mijn vingerpuntjes er eigenlijk uitzien, heb ik geprobeerd het op de foto te zetten. Dat is nog niet zo makkelijk met één hand. Daarbij verschiet het elk uur van kleur en is het best lastig het in één beeld te vangen. Maar zo heb je een beetje een idee.