maandag 31 december 2012

Oudjaar


We hebben oliebollen, churros, toastjes gerookte zalm, chippies, cola en genoeg vuurwerk om ons eigen persoonlijke gat in de ozonlaag te blazen. 
2012 was een mooi jaar. Een jaar waarin sommige mensen veel dichterbij kwamen, en waarin ik leerde om van sommige mensen veel meer afstand te nemen. Het was een goed jaar, vol met goede dingen - misschien ook wel met minder goede dingen, maar ik heb doorgaans de neiging om daar niet lang bij stil te staan. Verder, dóór weer, op naar het volgende mooie moment, want dat is er echt altijd, meestal vlak voor je neus. Ik ben er nou eenmaal van overtuigd dat het leven voor 10% bestaat uit wat er met je gebeurt en voor 90% uit hoe je daarop reageert.
2013 ligt voor ons als een nieuw leeg schrift. Mooi vond ik dat vroeger op school. Zo mooi, dat ik aan het eind van het oude schrift altijd heel groot en breed schreef, zodat ik snel een mooi nieuw schrift zou krijgen...... en ik deed bij ieder nieuw schrift altijd bijzonder veel moeite om er geen fouten en vlekken in te maken.

Ik ben er zeker van dat ik fouten en vlekken ga maken in 2013. Maar ik hoop ook dat ik kan genieten van iedere nieuwe bladzijde.
 
 

zondag 30 december 2012

Pittige Puber Tijden

Ik weet niet of het waar is, wat er over pubers gezegd wordt."...Het wordt alleen maar moeilijker..!"
Het zal allemaal wel. Het maakt niet zoveel uit wat ze zeggen. Maar het is wél anders. Soms moeilijker, soms leuker, vind ik. Je gedraagt je redelijk onafhankelijk, zelfstandig, gaat je eigen weg maar deelt (gelukkig nog steeds) veel dingen met me.

Op jouw manier, in jouw tempo, wanneer jij daar zin in hebt.
Dagelijks, als je thuis komt van school schop je je schoenen op de deurmat - direct achter de voordeur zodat de volgende binnenkomer er altijd zijn nek over breekt, en je rugtas en jas vallen er met een plof naast. Dan pak je je mobiel van de oplader en zakt in een stoel. Kijkt me aan. "Ja joh.....Weet je wat er vandaag weer was......?"


Ondertussen pak ik wat te drinken en onderzoek jij wat er nog aan restjes in je broodtrommel zit. En jij vertelt. Over van alles en nog wat. En dan wordt het stil. Gewoon stil. Je schakelt af en drinkt langzaam je beker leeg. Ik wacht op wat er nog meer komt. Ineens weet je niet meer waar het over ging of waar je was gebleven. En heb je ook eigenlijk geen zin meer in vertellen, maar meer in digitale gesprekken met de jongelui die je zojuist nog gezien hebt.

 


"Heb je veel huiswerk?"
"Mwoa,... valt wel mee,.... het meeste heb ik op school al gedaan....."

Ik hoor je aan. Elke schooldag weer. En ik vind het heerlijk. Je bent leuk zoals je bent. Enthousiast met gezonde tegenzin. Ik ben zo blij dat ik er voor je kan zijn man. Ook al heb je me helemaal niet nodig. Maar toch.


Je bent 13. Niet als in: "Alweer 13 jaar??". Nee joh, gelukkig niet. Als je je bij een ijshockeywedstrijd moet legitimeren omdat ze denken dat je geen kinderkaartje t/m 14 jaar meer mag kopen, ben ik allang blij dat je mag zeggen "Ik ben pas dertien...!".
Mijn knul. Ongeveer 174 centimetertjes hoog. Waarin ik me steeds blijf vergissen over hoe dat je je eigen weg gaat. Er hoeft niet aan jou gesleuteld te worden. Je bent goed zoals je bent.
De woorden die je uitspreekt maken het me soms te makkelijk en tegelijkertijd weer verdomd lastig omdat ik me soms afvraag wat er nou werkelijk in dat leuke hoofd van je omgaat. Het zijn de instinkers, weet je dat?
"Maakt mij niet uit..
Wat jij wilt...
Is goed joh...
Ik vind alles best...
Nah,.. ik zie wel...
Oh,.. prima.."


Zou het nog komen? Jouw wil? Jouw eigen beslissingen? Jouw eigen keuzes waarbij je je afvraagt of je nou wel of niet in de gevarenzone komt? Of waarbij je jezelf nou wel of niet tekort doet? Jouw mening, die er heus..., echt waar..., eerlijk waar..., heel erg waar..., wél toedoet? Maar waarvan jij soms denkt dat dat niet belangrijk is? Of waarvan je het lastig vindt om hardop uit te spreken?
Tuurlijk is het belangrijk vent. Het zegt wat over hoe je je vormt. Hoe je karakter is. En heel logisch, wat je écht vindt of wilt.
Aan de andere hand, denk ik dat het zo hoort bij jou. Je bent nou eenmaal een heel flexibel joch. En neem maar van me aan, voor vrouwen is dat een heel, héél handige eigenschap.

Vrouwen, ja de meisjes van 13 van tegenwoordig zijn al bijna vrouwen, je begint ze te zien. Ook zo'n leuke ontwikkeling. Nu ben jij ook zo'n knul die als hij thuis is maar één hand vrij heeft, want in die andere zit al je mobiel. Vastgeklonken, want bij elk bliepje moét je snel kunnen reageren.

Tijd zat joh,...
Je bent pas dertien.


Toch zijn we onlangs in ruw vaarwater terecht gekomen, jij en ik. Keihard werd ik geconfronteerd met de kant van jou die zo ontzettend niet bij mij past. Wat ik stiekem toch niet zo goed aan je vind. Hier valt niet veel te kneden, want op dit chromosoom is de eigenschap die je van je vader kreeg veel dominanter dan die van mij.

Maar het werd voor ons als ouders wel duidelijk dat je hier zonder hulp en zachte dwang zelf niet doorheen ging komen.
Verbijsterd bekeken we namelijk de resultaten van je school.
Ondanks al je goede voornemens, beloften en het vertrouwen dat we je schonken en het je allemaal alleen lieten doen, - want dat kon je en dat wilde je, werd het steeds roder voor onze ogen.
De cijfers die we zagen wekten niet de indruk dat er ijverig voor was geleerd en aan was gewerkt. Dat klopte ook wel met de film die zich hier thuis elke dag afspeelde: veel langer dan 5 minuten hing je nooit boven een boek.


We gingen de strijd met je aan en beloofden je een nieuwe aanpak. Die van Alles Laten Zien en Alles Overhoren. 
Toen viel je snel door de mand. Je kon geen touw vastknopen aan het wiskunde hoofdstuk, maar je had ook nog nooit een opdracht gemaakt. Er zat dus een heel andere waarheid achter "Dat heb ik op school al gedaan".
Uren besteedden we aan de 8 hoofdstukken Mens en Natuur waarvoor je een toets zou krijgen. Alsof je de stof voor het eerst hoorde, terwijl je er al lang SO's voor had gehad. Maar ja, daar scoorde je dan ook een 4 en een 3 voor. Op zich best knap, als je nog geen letter gelezen hebt.
Nu was je de wanhoop nabij: "Ik kan het gewoon echt niet meer onthouden mam."

De laatste weken waren pittig, voor jou, maar ook voor mij jongen. Twee tot drie uur per dag waren we er zoet mee. De meeste energie ging zitten in het bieden van weerstand aan je ontzettende negatieve en passieve houding. Ontzettend vermoeiend.

Maar de resultaten kwamen. Niet gek, want met die snappertjes van jou zit het best goed. Maar als je er moeite voor moet doen, stuit het bij jou op verzet. Uitstelgedrag. Nonchalance. Gemakzucht. Slorigheid. En juist daar blijk ik allergisch voor.

 
School moet ook nog even wennen merken we. Als enige kreeg je je Franse werkboek niet terug. Daarin had iedereen thuis opdrachten moeten maken, wat uiteindelijk becijferd zou worden. Na de les moest je uitlegen hoe je het gedaan had, want het was foutloos en dat vertrouwden ze niet.
Nadat ik bevestigde dat we het samen, jij zuchtend en steunend en ik zuchtend en sturend, gedaan hadden kreeg je je verdiende tien.

Weet je, die tienen hoeven helemaal niet. Zevens zijn ook goed. Zelfs rode cijfers zijn OK, want het kan gebeuren dat je iets niet goed begrijpt of onthouden kan. Maar je moet er wel wat voor gedaan hebben. Geen inzet tonen, dat kan niet. Dat is onze boodschap.


Maar ja, dat is niet chill natuurlijk. We zijn er nog lang niet. Ik vermoed dat het ergste toch nog wel komen gaat. Moeder zijn is één groot avontuur.
Maar nu is het vakantie en komen we weer tot ons zelf. Even geen schoolgedoe en geen strijd. Heerlijk. Doe mij nog maar een paar van die weken.

donderdag 27 december 2012

Kleine Kerstgedachte


 
Ondanks alles wat er in de wereld,
maar ook dichter bij huis gebeurt
wil ik blijven geloven,
nee,
blijven zien
dat liefde overal is
en dat je je hand maar uit hoeft te steken
om contact te maken
en verbinding te vinden.



woensdag 26 december 2012

Kerst Wandel Theater

vrijdagavond 14 december 2012

 
Wat was het slecht weer die dag.
Het begon al in de middag. In de stromende regen waren veel mensen, vooral jongeren, in de weer om langs een ongeveer 2 kilometer lang parcours glazen potjes met verlichting te plaatsen.

 
Het zag er triest en troosteloos uit.
Maar er was uiteindelijk belangstelling genoeg, hoewel het aarzelend op gang kwam. Ook van een radioomroep die een heus interview wilde met één van de Romeinse Omroepers.

 
Toen de eerste wandelaars van start gingen, zagen alle lokaties er sfeervol uit.

 
Nat was het nog steeds, vooral het eerste uur. Heel erg nat.
 
 
Zo nat, dat ik na een kwartier en met uitzicht op nog veel langer, de worsteling aan ging met een poncho. Ik won en bleef daarna gelukkig wel droger. Kijk, daar rechts, dat ben ik.

 
Zij waren ook gekomen, om vooral met eigen ogen te zien hoe hun stuiterbal getransformeerd was tot een statige Romeinse Omroeper die zijn taak zeer serieus nam.
 
 
Hij deed het prima. Met steun van de andere omroepers begon hij aarzelend.
"Wat moet ik ook alweer zeggen?" "Moet ik ze nu echt zomaar aanspreken?"

 
Maar het duurde niet lang of hij zat volledig in zijn rol. Tegen iedereen die het horen wilde, en degenen die het niet horen wilde liet hij desnoods struikelen  - als ze maar even bij hem stil bleven staan - vertelde hij zijn verhaal.

 
En gaf hij uitleg over hoe de route te volgen was, over de lichtjes, en de stempels.

 
Na het eerste uur werd het gelukkig droog en dat trok veel mensen uit hun huis. Het werd steeds drukker.

 
Na nog eens een half uur gingen we zelf ook op pad, de route langs.

 
Het was prachtig.

 
Geweldig dat dit kan, zo dicht bij huis.

 
Er heeft voor een aantal mensen veel voorbereiding ingezeten en ze hebben het voor elkaar gekregen om heel veel vrijwilligers op de been te krijgen.

 
Dit verdiende betere weersomstandigheden en nog meer wandelaars, maar ja, soms zit het mee en soms......

 
Ik ben benieuwd of het een vervolg gaat krijgen.

 
Wij zijn in elk geval voor en zullen zeker weer van de partij zijn.

 
You only live once,
but if you do it right,
once is enough.


dinsdag 25 december 2012

Kerstgroet

Wat hebben we lol gehad tijdens het maken van onze December groet van dit jaar. Ook twijfels, of de boodschap wel over zou komen.
Maar we zijn uiteindelijk dik tevreden. We hebben er zelfs de krant mee gehaald.
Het is de 9e zelfgemaakte kaart op rij. Vorig jaar zette ik de voorgaande 8 op een rij, dat is hier terug te zien.

zondag 23 december 2012

Voorspelling

De Maya's hadden voorspeld dat eergisteren de wereld zou vergaan.

Wessel, die dat soort dingen allemaal best serieus neemt, was er helemaal een beetje bezorgd van. Ik kon hem honderd keer uitleggen dat de Maya's waarschijnlijk op 21 december 2012 waren opgehouden met tellen omdat hun kleitablet gewoon vol zat. Ik kon hem eindeloos wijzen op het feit dat diezelfde Maya's met hun betweterige gedoe ondertussen wel mooi waren uitgestorven- het hielp niet echt.
Je weet het toch maar niet, uiteindelijk.

Hij stond er mee op en ging ermee naar bed, hij sliep onrustig, en kwam er tientallen keren per dag op terug.
Hij was er echt niet gerust op.

Maar, 21 december kwam en ging. De wereld verging niet. Nou ja, de koffie was op, maar verder gebeurde er niets dat ook maar in de buurt kwam van het einde der tijden. Ondertussen leefden we hier voluit. Er werd gespeeld, geluierd, gewerkt, gerust, gebakken, gegeten, gepraat, gekookt, gelachen en liefgehad.

't Is maar goed dat de Maya's ernaast zaten. De wereld is veel te mooi om te vergaan. 


donderdag 20 december 2012

Oude vrienden

Hij staat. Onze boom. Een feest der herkenning. Een ontmoeting met oude vrienden.

 
Dag mannetje, dat me altijd met meewoed doet terugdenken aan onze eerste Kerst met zijn drietjes.

 
Hoi hartje. Jou vind ik misschien wel het allermooiste. Omdat ik het zo'n mooi, warm, persoonlijk cadeau vond. Van Opa, voor zijn kleinzoon, toen hij voor het eerst Kerst moest vieren zonder Oma.

 
Ha jongen! Van jou hebben we er twee. Eén voor elke zoon.

 
Hallo Pooh en Knorretje, die we lang geleden kregen van broer en schoonzus, en die de takken door zijn gewicht altijd flink doen doorbuigen.

 
Dag Peter. Jouw kochten we toen we in Florida waren. Samen. Een half gezinsleven geleden. Met totaal geen weet van wat ons allemaal nog te wachten stond. Samen.

 
Ha hartje. Jij bent dit jaar nieuw bij ons in de boom.

 
Dag teer klein vogeltje, waarvan ik altijd zo bang ben dat je valt, omdat dan ook de herinnering aan de boom van Oma weer een stukje verder weg is.

 
Hallo mooierd. Zoals jij worden ze tegenwoordig niet meer gemaakt.

 
Hé jij daar. Jij gaat al jaren mee, van de vorige generatie naar de onze.

 
Net als jij. Ik hang je voor de zekerheid ook nu weer aan een sterke tak.

 
Dag ouderwetse paddestoel. Misschien overleef jij ons met je soortgenoten wel allemaal.


Ha gekkerd. Ook dit jaar hang je weer omgedraaid en helemaal achteraan. Want niet iedereen in ons huis wil kunnen zien wat er nu precies op je bolling staat.

Het is fijn jullie weer te zien.

Nog even, en er landen weer cadeautjes onder de boom.
De Kerstkaarten zijn de deur uit.
Ontbijtbroodjes liggen in de kast.
De schoolmaaltijden met onze worstenbroodjes zijn achter de rug.
We hebben het gezellig gemaakt in huis.
De schoolKerstkerkdienst is gevierd en de fotoreportage gemaakt.

In de stroom van werk en school-Kerstdingen zijn het drukke dagen, deze laatste donkere dagen voor Kerst. Maar 't is nog maar eventjes. Dan hebben we lekker vakantie. Ik kan niet wachten.

dinsdag 18 december 2012

November gezien door Gio

Pffff.....is het ècht al December?

Als ik door de agena blader, weet ik dat het waar is. Maar met mijn gedachten ben ik blijven hangen in de voorgaande weken.
Weken van heel veel gezeik, gezeur, gedoe en geregel.
Nu het geregel steeds beter van de grond komt, trekt de mist een beetje op. Hangen mijn blaadjes niet meer slap.
Het gezeik, gezeur en gedoe blijft, maar ik kan het weer hebben.
Ik land weer op aarde.
En hoor dat het al half December is. Echt, ik hoor het. Sinds de Sint vertrokken is, staat hier namelijk de hele dag Skyradio The Christmas Station op. Nee, niet mijn idee, maar van onze jongste bewoner. Hij geniet tot in het puntje van zijn tenen en laat zelfs de TV uit.

December dus. De hoogste tijd om toch nog even terug te blikken op November. Zodat ik zie dat er ook veel fijne dingen waren.

 
Opa plaatste zijn eerste Travelbug in een cache, en keek reikhalzend uit naar de miles die hij zou gaan afleggen van cache naar cache tijdens zijn reis over de wereld. Om hem te verrassen haalden wij hem als eersten op.
 

 
Als een aap zo trots was ie. Zijn helemaal zelfgemaakte flipperkast, die het ook gewoon heel goed deed.


Van het startnummer bleef weinig over, want het was akelig nat weer. Maar ontzettend gezellig bij de Kethelloop. Ik rende er mijn eerste ofiiciële 10 kilometer.


Stapelgek werd ik van die druppelende kraan. Maar "gek" van vreugde toen hij tot actie overging en een nieuwe kraan monteerde. Dat warm en koud omgedraaid zaten deerde me niet. Dat het nog drie weken duurde voor hij dat herstelde ook niet. Want het druppelde niet meer. God zij dank.


Onze recordvis, Stinky-Monster genaamd. Als iemand je ooit zegt dat een goudvis niet oud wordt: geloof het niet! Ruim vijf jaar is hij inmiddels. En al drie keer uit zijn bak gegroeid. Hij is tevens de enige reden dat er na de deal dat we weer een poes in huis zouden nemen als de vis er niet meer is, nog steeds geen poes is. Want hij denkt nog helemaal niet aan doodgaan.




Het moet zo'n 15 jaar geleden zijn dat ik voor het laatst samen met Wim in de bioscoop zat. Als de titelsong wegebde lag hij altijd al te ronken naast me. Niet erg romantisch dus.
Maar nu draaide er een film die we beiden heel graag wilde zien: De Marathon. Doorspekt met onvervalste platte Roterdamse humor, herkenbare opnamelocaties en een aansprekend onderwerp.
Omdat avondafspraakjes niet haalbaar zijn, zaten we er op vrijdagmorgen 10.30 uur. We waren niet eens alleen. Het was genieten.
Aansluitend liepen we een rondje over het Eiland van Brienenoord. Zo vaak overheen gereden en nooit geweten dat het daar lag. Nou, je wilt er nog niet dood gevonden worden. Prima opnameplek voor een nieuwe Krimi-serie.



De buurjongen had een feestje thuis aangekondigd. Die zijn altijd zeer langdurig en luidruchtig. Dan hebben zij een vluchtplan. Dus omdat Wim en Wessel een dagje heen en weer naar Engeland waren, 'mocht' ik met Oudste mee naar Sparta.


Zaterdagmorgen. Voetbalveld. Vaste prik. Al voor het 7e seizoen. Het blijft leuk. Eerst waren het om een bal krioelende jongetjes. Nu staan er reuzen in het veld.

 
 Het laatste hoofdstuk van ons lekkage-avontuur. Nog één keer wordt het hele plafond voor ons gesausd om de vlekken er onder te krijgen. Dit keer lukt het. Eindelijk klaar!
 
 
 Ook schoenmaten 37 en 44 worden gewoon gevuld door de Sint. Deze man maakt geen onderscheid.
 




Ik krijg steeds vaker aardappel-schil-hulp.


In deze schimmige omgeving, op één van deze boten, had Oudste een feestje. Van een jarige schoolvriend. Er waren zo'n 30 kinderen uitgenodigd, mochten allemaal blijven slapen bij hem en zijn vader. Om de bewuste schuit te bereiken moest je klimmen en klauteren over smalle, glibberige loopplankjes en andere boten. We hadden er vooraf duizenden vragen over, maar kregen weinig antwoorden. Het feest ging door, ook voor hem, maar slapen mocht hij er niet. Dertien is hij pas. Zijn tijd komt nog wel.


Het school tafeltennistoernooi.

 

Een voorproefje voor het einde van het jaar. Bij PPSC werd een demonstratie gegeven. Helaas zagen we maar de helft omdat Wessel kruit(?)deeltjes in zijn oog kreeg en daar veel last van had.


Wandelen, uitwaaien en bijkletsen in de Broekpolder.


Tijdens de Sintinstuif op school was Jongste een Pieteres en dus moesten er vlechtjes in haar haar.


Toen hadden we weer eens twee Jelmer's in huis. Deze bracht zelf de appeltaart mee. Dat zijn de leukste logées, toch?


Cadeautje voor jarige broer. Een feestelijke afsluiting van deze maand.