Lastig stuk vreten

~ juni 2004 ~

Wessel is een joch waar je je handen vol aan hebt.

Hij wil overal bij zijn, alles zien, alles meemaken.

Hij is een kind dat altijd, iedere dag, zijn grenzen verkent - en die van ons.

Hij is ongelofelijk impulsief en mateloos energiek.

Toen hij klein was, en wij nog niet zo lang gebombardeerd tot papa en mama,
vroegen we ons nogal eens af of dat nou allemaal wel normaal was, die ongeremde energie gecombineerd met zevenduizend onuitvoerbare ideeen. Per dag.

Wij twijfelden, zoals ouders over alles twijfelen, en zochten terwijl Wessel-peuter onder onze handen tegen de muren op vloog naar een etiketje dat we erop konden plakken.

Toen hij wat groter werd en wij weer wat meer ervaren in de opvoedelarij was de diagnose vrij makkelijk gesteld: LSV_GH*.

~ mei 2009 ~

Het is een belhamel, een deugniet; behalve als hij in de buurt is van een kleiner kind.

Dan ineens laat hij zijn macho-houding vallen. Dan ineens troost hij en knuffelt hij.
Dan ineens is hij de verantwoordelijkheid zelve.

En dan ineens, een fractie van een seconde, kan ik in de toekomst kijken en zie dan de vader die hij later zo graag wil worden.

Gisteren zag hij het kleine baby neefje van M. bij ons op het schoolplein.
Altijd goed voor de vraag of hij nou echt niet nog een broertje of zusje krijgen kan?
Ah toe, je kunt het toch proberen, voor mij?

Fietsend naar huis vertelt hij hoe schattig hij hem vindt. Als Wim vraagt of hij zelf ook kinderen wil, antwoordt hij overtuigd en vastberaden met een ja-natuurlijk!

En dan volgt dit gesprekje:

"Je moet dan wél eerst een vrouw vinden."

- stilte -

"Hoe heb jij je vrouw gevonden dan?"

Wim vertelt dan van Het Feestje en Hoe Het Zo Gekomen Is.

"Maar je kan ook alleen blijven."

Hier hoeft hij niet lang over na te denken.

"Dat wil ik niet, dat vind ik véél te saai. Ik wil later ook wel wat te doen hebben!" 

~ september 2010 ~

En dat sluit dan weer mooi aan bij de omschrijving die wij wel eens geven voor ons leven samen met Wessel: met hem erbij hoeven wij ons nooit te vervelen!

Hij heeft dat begrepen. Denk ik.                                  

                                                                          * Lastig Stuk Vreten met Groot Hart

Mijn leven als een busreis

Mensen stappen op en mensen stappen af.

Er zijn haltes met een gelukkig weerzien en haltes met een droevig afscheid.
Ik ontmoet mijn moeder en denk dat ze de hele reis bij mij zal blijven, maar de waarheid is anders.......
Ze stapt uit bij een verlaten station en laat mij achter in de bus.

                                           

Maar er stappen andere mensen in, mensen die voor mij heel belangrijk zullen zijn de verdere reis.
Het zijn mijn ouders, mijn man, mijn kinderen, mijn familie, mijn vrienden en vriendinnen en al die andere mooie mensen.

Voor sommigen is de busreis een leuk uitstapje.
Voor anderen is het een droevige reis met zware bagage.
Enkelen laten een groot heimwee achter.

Anderen stappen in, maar gaan toch heel snel weer weg uit mijn bus.
Soms ben ik verrast dat bepaalde medereizigers waarvan ik hou in een andere bus gaan zitten en mij alleen laten reizen.
Natuurlijk houdt niemand mij tegen om hen in die andere bus te gaan zoeken, maar soms kan ik niet meer naast hen zitten, want die plaats is immers al ingenomen.

Dat is niet erg, zo is deze reis nu eenmaal.
Vol dromen en verrassingen.
Vol ontmoetingen en afscheid nemen.

Ieder van jullie is op een ander traject in mijn bus gestapt.
De één ruim een kwart eeuw geleden, de ander pas recent.
Maar gelukkig zitten jullie er nog.

Ik weet dat er op elk moment van mijn reis, één van mijn reisgenoten hulp nodig kan hebben.
Ooit kan ik, op een bepaald moment, zelf iemand nodig hebben die mij begrijpt.

Het grote mysterie van deze reis is, dat ik niet weet wanneer ik uit deze bus stap.
Ik weet zelfs niet wanneer mijn reisgenoten uit zullen stappen.
Zelfs niet degene die naast mij zit.

We weten geen van allen waar en wanneer onze reis eindigt.

Ik zelf, ik zou heel verdrietig zijn als ik er nu uit zou moeten stappen.
En juist daarom wil ik mijn 45e verjaardag graag met jullie vieren.
Omdat we er nu allemaal nog in zitten.
Wil je dat ook, reserveer dan nu al een stoel voor zaterdag 3 september a.s. en zorg dat je de juiste aansluiting niet mist.

Laten we er voor zorgen dat we mooie herinneringen achterlaten op het moment dat we uitstappen.

Aan iedereen die in mijn bus zit: Ik wens jullie samen met mij een goede reis!!

                                                          Liefs, Diana

* Ik maakte en verstuurde deze uitnodiging om mijn 45e verjaardag aan te kondigen.

Super Mario Bros Snack

Je hebt nodig:

jonge kaas

cherry tomaten

(knak-) worstjes

smeerkaas

zwarte veterdrop

Steek sterren uit een dik plak kaas. Knip kleine stukjes van de veterdrop en plak ze op de kaas.

Snijd een plakje van een cherry tomaatje af en hol het uit met een lepeltje. Snijd een stukje (knak-)worst af en duw het in het uitgeholde tomaatje. Prik met een groot rietje (als je die niet hebt werkt de dop van een viltstift ook prima) kleine rondjes uit een plakje kaas.

Plak de rondjes op het tomaatje met een beetje smeerkaas. Ze plakken het beste als je zorgt dat de tomaatjes goed droog zijn.

Smakelijk!

Creatief met hout

Je weet hoe dat gaat met kinderen.

Het begint al direct na de geboorte. Driftig wordt er gezocht naar gelijkenissen met één van beide ouders.

The battle begins: zit er meer in van de Reijgersbergen of de Schuurmansen?

Ons als kerverse ouders zal het worst wezen.

Wij zijn gewoon blij, zo blij! Hij is er! Hij maakt wij.
 

Met het verstrijken van de jaren ontkomen wij er toch ook niet aan.

Hoe vaak hebben we nu al gehoord dat Oudste uiterlijk sprekend zijn vader is?

Zelf zien we het niet, maar we horen het zo vaak dat we het inmiddels ook zijn gaan geloven.

Qua houding en gedrag is het overduidelijk: gut wat hebben die 2 mannen veel overeenkomsten........

Bij Jongste ligt het er niet zo dik bovenop.

Maar het is mooi om zijn liefde voor natuur te herkennen. Het ontzag voor leven,

het zien van een luchtverkleuring bij het vallen van de avond, zijn vraag wanneer we weer eens in een bos op vakantie gaan - want daar ruikt het zo lekker, het verwonderen over de boon die een plantje wordt.

Dus deze zag ik al van ver aankomen.

"Mam, ik wil met de schooltuintjes meedoen!"

Nee toch hè?

Want schooltuintjes staat voor mij synoniem aan een houten naambord langs het fietspad.

Elk jaar rijden we er regelmatig langs en roepen dan alle namen hardop, we kiezen de mooisten uit en proberen namen en afbeeldingen te koppelen aan kinderen die wij kennen.

Allemaal leuk en aardig, maar moet daar dan zo'n bord van Jongste tussen komen te staan?

En dat mag niet van papier, karton en lijm? Deze materialen kan ik namelijk makkelijk aan, maar hout?

Ik ben dat getob met de figuurzaag op de middelbare school echt nog niet vergeten hoor.

Maar, we weten het allemaal, voor je kind doe je alles, dus ik ga de mouwen opstropen en wil aan de slag.

Mijn enthousiasme verdwijnt snel als Jongste geen genoegen neemt met een op het oog eenvoudige maar voor mij al uiterst ingewikkelde vierkante vorm.

Nee, hij wil wel iets van The Simpsons, want dat heeft nog niemand!

(Had ik al eens gezegd dat hij dol is op aandacht en graag opvalt; dat heeft ie dus duidelijk niet van mij.)

Allemachtig, dat is ingewikkeld, dat is niet te doen, dat kan ik helemaal niet.............

Ik besluit terug te schakelen naar de strategie die me altijd helpt als ik niet over de berg heen kan kijken. Ik neem hem in etappes en kijk niet vooruit naar de etappe van morgen, maar rijd alleen die van vandaag uit.

Met stap 1 word ik geholpen door De Mannen.

R. regelt de materialen en Wim schaft een figuurzaag aan.

Al na een minuut of 3 breekt het 1e zaagje. Direct laten Wim en ik er een wiskundige berekening op los. Met 1 zaagje heb ik toch zeker zo'n 3 cm. gezaagd, dus gaan we de eindstreep halen met nog 11 zaagjes op voorraad?

Na de volgende 3 cm. - alles in rechte lijn, want ha, ik begin natuurlijk bij het meest eenvoudige zaagtraject - is het 2e zaagje nog steeds heel. De eerste bochtjes dienen zich aan en verrek, die lukken ook.

Ik begin er langzaam aan lol in te krijgen en kan een glimlach niet onderdrukken, als na verloop van tijd Bart Simpson los laat van zijn achtergrond en zijn contouren toch duidelijk zichtbaar worden.

Sjonge - ik kan het!

Met het inkleuren gaat het ding steeds meer spreken. Wat zwarte lijnen en aflakken, zodat de kleur er tijdens een buitje niet direct weer afdruipt, en klaar is Bart.

Mmmm, niet slecht mompel ik voor me uit.

Jongste bedenkt zelf de vorm van zijn naambordje én dat hij de letters in allemaal verschillende kleuren wil. Nou, zo kan hij het krijgen. Pienuts.

En dan, na een weekje knutselen en frutselen, kan Wim de spijkers er in jassen en er één geheel van maken.

Opeens zijn de rollen omgedraaid. Ben ik plots de appel en is Jongste de boom.

En heeft de appel héél veel behoefte aan complimentjes over haar zojuist afgeronde knutselproject. "Kijk eens, vind j'um niet mooi en goed gelukt?"

Gelukkig is hij het met me eens.

Eind goed, al goed!

G.E.N.O.T.E.N.

Doing what you like is freedom;

liking what you do is happiness.

Er zijn best veel dingen die ik "like".
Chocola, om er maar eens één te noemen. Of spekkies. En koffie.

Maar ik vind het ook erg leuk om anderen te plezieren. Cadeautjes te geven.

Hoe leuk is het dan, als je zélf eens verrast wordt en een avondje Marco in je schoot geworpen krijgt........?

R. en N. bedankt!
 

Ik heb Genoten van de sfeer, ambiance, het zonnetje, genietende fans, de kolkende massa, zwaaiende armen, fijne muziek, geniale vondsten, mooie visuele hoogstandjes, goed gezelschap en file om 1 uur 's nachts.


Doing what you like is freedom;

liking what you do is happiness.

I'm not bossy,

I just have better ideas.

:-)

Cultuur snuiven

18 april 2011

De Keukenhof? Dat is toch alleen voor toeristen?

Ik had ineens sterk het idee dat het ook iets voor mij was.

Want weet je, wij hebben De Euromast, Efteling, Elfstedentocht, Kinderdijk, Afsluitdijk, Spido en Madurodam.

En Blijdorp, Schiphol, Volendam, Deltawerken, Westerbork en Madame Tussauds.

Maar we hebben ook De Keukenhof en dáár was ik nog nooit geweest.

Dus zocht ik een maatje en zonder veel moeite vond ik haar.

En dus gingen we.

Te midden van héél veel Duitsers, Japanners en andere toeristen brachten we een heerlijke mooie maandag door tussen heel veel geur en kleur.

We onderhandelden in de trant van: we make picture of you, you make picture of me.
Het resultaat is tenenkrommend en toch koester ik het plaatje.

Als ik er naar kijk, kan ik zo het gevoel oproepen van toen ik daar rondliep.

En als ik een beetje mijn best doe, ruik ik weer die alom aanwezige geur van bloemen.

Echt, als ik een kat was, ging ik nu spinnen :-)

Dat hebben wij Hollanders toch mooi voor elkaar, niet dan?

Toch was er die dag ook 1 moment waarop ik me vreselijk schaamde voor een Hollander.

We zaten er even doorheen en hadden enorm behoefte aan een zitplaats mét cappucino.

R. vond de zitplaats en ik meldde me voor de cappucino bij een barretje.

Ik had 3 klanten voor me en achter de bar deed een ogenschijnlijk 60+er vriendelijk zijn best om ons weg te werken.

Achter me schoof een man aan. Van het type- hmmm, leuke vent.

Na een minuut of wat, met nog 2 klanten voor me, begon hij met zijn vingers op de bar te trommelen. En onrustig heen en weer te ijsberen.

Met nog 1 klant voor me, kwam- ik denk zijn vriendin aangelopen, om heel vrolijk te melden dat zij al een zitplaatsje had gevonden.

Je zou toch zeggen: daar knapt een mens van op.

Maar bij onze Landgenoot werkte dat anders.

Er ontspon zich namelijk het volgende gesprek:

"Heb jij een idee hoeveel mensen hier vandaag op het park rondlopen?"

"Uhh, nee hoezo?"

"Ik denk zo'n honderdduizend. En dan zetten ze de enige bejaarde die ze hebben hier achter de bar!"

En dan moet je bedenken dat de man in kwestie op 50 centimter afstand stond, ook gewoon Hollander was én de enige die de cappucino-machine mocht bedienen.

Mooi dat ik mijn tent direct gesloten had.