Het uur U nadert

Nog een uurtje of zeven, dan weten we het. Weten we wie de Jubileum Mol is. 
Iets dat zeer velen geen hol interesseert, wat helemaal prima is. Maar wat ik en mijn mede poulenaren - herstel: poulenaren en ik - leuk vinden om te volgen. Al was het maar omdat je toch moet weten of je alvast een paar vierkante centimeter op je schoorsteenmantel leeg moet maken, zodat de wisseltrofee daar kan komen te staan.

Vanavond staat dit trio naast elkaar.

Ik neem nog even de laatste twee afleveringen met je door, zodat je bijgepraat bent hoe zij in die finale gekomen zijn.

Eerst zagen we Peggy, Patrick, Jeroen en Ron op zoek gaan naar de verdwenen Tygo en Nicky. Gelukkig hadden de eerste vier stevig ontbeten voor ze de Moby Baby 2 op gingen. Wat op zich best een tuttige naam is voor zo'n flinke veerboot. Het was maar drie kwartier varen, maar geen pretje zo te zien. Toen ze er weer af reden hadden ze geen idee waar ze heen moesten. Het culturele aanbod van het eiland bestond dan ook voornamelijk uit liters en liter regenwater. Lekker dan op je canvas schoentjes. Waar waren dan die kekke regenlaarsjes van een paar afleveringen geleden gebleven?

Ron bewees eindelijk zijn toegevoegde waarde door de rest op een informatiebord te wijzen. In duo's gingen ze op pad, waarbij ze de hulpmiddelen - kaart en twee telefoons - nogal ongelijk verdeelden. Zou er nou niemand op het idee gekomen zijn om even een foto van die kaart te maken, zodat ze die in elk geval beiden hadden? Als ze tenminste daarna dan wél de telefoons eerlijk hadden verdeeld.

Het opduiken van Molmunten vond ik verrassend. Minder dat de heren in eerste instantie ter plekke geen wensput konden vinden. Waarbij dank voor het shot met de kaart. Het vooroordeel dat vrouwen niet kunnen kaartlezen is hiermee ook direct ontkracht. Mannen kunnen het ook niet.

De heren gingen daarna op de koffie bij Tussen Kunst & Kitsch in het voormalig huis van Napoleon. Van daar uit voerden ze een broekzak gesprek en verplaatsten zich toen hotel de botel naar de haven, waar ze Peggy en Ron weer tegen het lijf liepen.

In het theater verzamelden ze geld en daarna begaven ze zich naar de locatie waar de twee verloren schaapjes zouden zijn. Fort Falcone, op het hoogste punt van Elba gelegen. Om na de 6105e traptrede van die dag met hun zeiknatte gympies voor een gesloten deur te staan. Wel gloeiende, gloeiende, gloeiende. 

~ gemaakt door @johanamssoms ~

Maar niet getreurd. Na en serie nieuwe zoektochten werden alle aanwijzingen en sleutel gevonden en konden ze het fort betreden. Net te laat. Althans, dat wil de montage ons laten geloven. Anyway. Al die moeite. Voor niks. Een beetje geld en natte sokken. 

Op naar de executie. Voor mij het absolute hoogtepunt van de laatste weken.

Gaandeweg zag ik het aankomen. Ron was veel in beeld, met positieve acties en in de biechten. Dat betekent meestal maar één ding: die vliegt er uit. Et voilà. Zo geschiedde. Ik heb hem heel vrolijk uitgezwaaid. Dan maar de helft van mijn punten kwijt en geen wisseltrofee winnen. Doei, en nou wegwezen!

Dat Patrick ook weg moest is dan wel weer jammer. Dat hij de Mol niet is, is geen verrassing. Maar ik vind het zo'n geweldig leuke, humoristische kerel. Maar vooruit. Er moeten nou eenmaal mensen weg.

Aan het einde van dit uurtje TV waren de Molleballen ook op. Niet helemaal de kleur groen die ik zocht, maar het thema was duidelijk. En de smaak goed gekeurd.

Vorige week dan de halve finale. Waarin veel gebeurde. Nog één keer genieten geblazen voor de buis, want wat was dit een leuk seizoen om naar te kijken. Ik ben de misère van China al bijna weer vergeten.

Ook nu stonden er Mol-koekjes op tafel. Nog steeds niet met de juiste kleur groen, maar ik blijf het proberen.

Het begon met prachtig mooie drone beelden van de Italiaanse abdij, waar Rik voor de deur stond. Binnen volgde en korte rendez-vous met Merel en Jon. Waarna we opnieuw de spiegels uit de eerste aflevering te zien kregen. Met daarop de teksten die er blijkbaar eerder door de Mol op waren geschreven.

Een groot deel van Mollotend Nederland weet nu dan ook zeker dat Jeroen de grote man is dit jaar.
Het kaartje dat hij in de zomer naar Televizierringwinnaar (mooi scrabbel woord) Boswachter Tim schreef, is uitgelekt. En ook al is het inmiddels weer van zijn Twitter account verwijderd, de gelijkenis is inderdaad treffend.

Opvallend hier is ook het feit dat hij zijn naam ineens met hoofdletters schrijft. Net zoals de laatste spiegel in beeld met hoofdletters de tekst IK BEN DE MOL droeg.

In de executie die toen al volgde, moest Peggy het toneel verlaten. Wat een Peg-gie voor haar.
Daarna kwamen er nog twee leuke opdrachten met twee spelers en de Mol. Eerst werd er met tonnen gerold en gedraaid, waarbij lange woorden veel geld konden opleveren. Daarom begonnen ze natuurlijk met het woord Pisa. Heel logisch.

Daarna reden ze per treintje de mijn in. Best lekker, zo'n overdekt tochtje, want erg droog was het inmiddels nog steeds niet. 

Wat rest is de ontknoping. We weten al dat Tygo niet de Mol is, Jeroen niet de winnaar en Nicky niet de Mol.

Was het toeval dat we juiste deze naam-koekjes overhielden toen de TV uit ging?

Het meest logische is toch dat de Jeroen de saboteur is. De man die behoorlijk onder de radar is gebleven, die niet met verdachtmakingen in beeld is gebracht en van wie we nu allemaal zijn handschrift kennen.

Nog even en we weten het. Ook of mijn 3e poging om Mol-groen in koekvorm te maken gelukt is. En wie onze poule gaat winnen. Er zijn nog steeds verschillende kanshebbers. To be continued.

Het uitje dat toen nog mocht

 26 en 27 september

Vriendinnen. 

We hebben het al lang leuk met elkaar. Om dat te vieren maken we eens in de twee jaar een kort buitenlands tripje. Ik kom dan op plekken waar ik met mijn gezin niet zou komen. Barcelona, Nice, Monaco, St. Tropez, Ibiza, Valencia...ik was er. Met hen.

Dit najaar stond al tijden een vijftal dagen geblokt in onze agenda's. Daar begint het altijd mee.
Een uitdaging op zich, om dezelfde dagen niet te hoeven werken en allemaal een thuisfront te hebben dat die dagen goed zonder ons kan. Dat laatste is tegenwoordig veel eenvoudiger dan in onze beginjaren. Want ja, onze kinderen groeien mee hè.

Het werd dit keer een planning waarbij we vaak van koers wisselden en bleven schrappen.
Het buitenland lieten we al vroeg vallen. Vijf dagen werden daarna een weekend. Een weekend werd uiteindelijk één nachtje. In Nederland.

Achteraf bleek dat we nog nèt op tijd waren gegaan. Twee dagen na thuiskomst werd winkelen voor de fun geschrapt en dat was precies wat we gedaan hadden. De weersverwachtingen waren vooraf namelijk zo nat en slecht, dat ook onze fiets- en wandelplannen van ons lijstje waren afgevallen.

Pas op de zaterdagmorgen van ons geplande vertrek besloten we definitief om te gaan. We hadden zolang mogelijk afgewacht of geen van ons lichamelijke klachten zou ontwikkelen. Voor de zekerheid reisden we niet allemaal met dezelfde auto én boekten we drie aparte hotelkamers.

Maar. We gingen. Mondkapjes mee en de navigatie op Zeist. Waarom Zeist? Omdat daar een kledingwinkel zit waar we heen wilden. Zo gaat dat dus, als je continu je plannen bijstelt. Dan doet het er uiteindelijk niet meer zo toe waarheen je gaat om wat te doen, maar dàt je gaat. 

Na flinke regenbuien onderweg, brak naarmate we dichterbij 't Gooi waren, de zon door. Die mazzel hadden we alvast. 

We troffen elkaar bij de parkeergarage, dwaalden precies de verkeerde kant uit door het centrum, tot we neer konden strijken voor koffie en thee. Met lekkers. De toon was gezet. Ik denk niet dat ik de voorgaande weken zoveel gegeten en gesnoept had als gedurende deze twee dagen.

Zie je wie daar ook zat? Voor herkenning is het wel handig als je kinderen in de leeftijd van die van mij hebt. Anders heb je waarschijnlijk géén idee. 

Het is één van de grondlegers van het vloggen in Nederland. Mister Enzo Knol himself. Respect voor die jongeman. Terwijl wij daar waren zijn er toch zeker vijf personen naar hem toe gekomen met de vraag of ze op de foto mochten. En dat mocht. Hij zette dan zijn petje af en zijn glimlach op. Met het grootste geduld.

Eén dame vertelde dat haar dochter jarig was. Hij pakte haar telefoon over en sprak een felicitatiefilmpje in. Hoe leuk is dat? Moet je wel weten wie Enzo is natuurlijk.

Ons volgende doel was winkelen. Zeist is niet heel spectaculair, maar we hebben ons goed vermaakt en geld uitgeven was niet heel moeilijk.

Na een lekkere lunch op een buiten terras, lieten we Zeist achter ons en trokken met de auto's door naar Blaricum.

Bellevue was een prettig hotel, met fijne kamers. 

We deden nog een klein rondje dorp. Maar behalve mooie huizen kijken, viel er verder niets te beleven.

Hoewel we bij de pluktuin wél gecharmeerd raakten van de dahlia's. Wij zijn alle drie stellig van plan deze volgend jaar in onze tuinen te introduceren.

Omdat de menukaart van het hotel er heel goed uit zag, bleven we hier hangen voor het diner. Erg lekker, maar niet helemaal corona proof vonden wij achteraf. 

Omdat we twee tafelgenoten kregen, waarvan we dachten dat ze aan de andere kant van onze grote tafel aanschoven om alléén een drankje te doen. Maar later kwamen er nog twee mensen bij en bleken het eet-gasten te zijn. Waarvan er eentje nogal dominant aanwezig was.

Buiten dat, dit kon eigenlijk echt niet. Achteraf vind ik het gek dat we daar toen niets over gezegd hebben. En dan heb ik het alleen over de afstand hè?

Afijn. We sliepen allemaal lekker en zaten de volgende ochtend weer fris, onder de open ramen, aan een prima ontbijt.

Vanwege het aangekondigde natte weer, wat achteraf reuze meeviel, hadden we voor de zondag een binnen programma bedacht.

We bezochten het museum voor beeld en geluid in Hilversum. 

Die stond al een poosje op mijn wensenlijstje. 

Bij de kassa kregen we onze Televizier ring, waarmee we binnen interactief konden zijn.

Er viel zeker veel te zien en te luisteren.

Voor mij eigenlijk een beetje té veel.

Ik geloof dat ik meer van de korte, vluchtige dingen ben. Zoals het kijken naar de kleding van Teun, Toon en August.

Voor langere films en geluidsfragmenten heb ik te weinig geduld.

Maar de ware liefhebber kan hier zeker zijn hart ophalen.

Rond twee uur zat het er voor ons op, op het Mediapark. We lunchten nog op een terras in Hilversum centrum, struinden daarna langs wat winkels en vertrokken toen huiswaarts.

Kort maar krachtig was het. Maar fijn dat we er toch samen tussen uit zijn geweest. Net op tijd.

Verser dan vers

Weet je het nog? Dat ik vertelde over de appel en de boom? *Zo niet, klik dan hier even. 

Ik had hem laten hangen tot D-day. Dé dag dat ik er iets mee zou gaan doen. Hij hing daar tenslotte best en zou minder snel dáár gaan rotten dan op de fruitschaal.

Kijk hem toch eens glimmen in de regen. Uiteindelijk haalde ik hem vorige week zaterdag van de boom. Onze ene appel, de volledige oogst van dit jaar.

Niet genoeg voor een appeltaart, dat snapte ik ook wel. Daarom kocht ik twee mini springvormen. 

En kijk. Links een Elstar uit de winkel. Rechts een Elstar uit de tuin. Flinke jongen geworden hè?

Ik sneed hem helemaal aan gort en in kleine stukjes. Het beslag maakte ik naar een recept van Rutger *klik.

Het paste precies. Hup, de oven in.

En zie ze nou toch eens stralen. Twee mini appeltaartjes.

Precies genoeg voor tijdens ons gezinsuurtje zaterdagavond TV kijken. Klodder slagroom er op en snoepen maar. 

Ook al was het er maar één, het was een smakelijke appel. Verser dan vers. Volgend jaar weer?

Wie is de Lul?...uhh, de Mol?

Na twee weken is het weer tijd dat ik jullie opnieuw ga lastig vallen met mijn hersenspinsels over De Mol. 

Meer en meer raak ik ervan overtuigd dat ik het tot de allerlaatste aflevering moet doen met hem. 

De man waarvan ik deze week pas hoorde dat hij na zijn middelbare school een opleiding aan de Kleinkunstacademie volgde. Dat verklaart waarom ik hem altijd zo on-echt vind. Die man speelt dus de héle dag een rol en weet zelf niet meer wie hij eigenlijk is. Als hè, als hij echt De Mol gaat zijn, dan blijven we die aansteller tot in lengte van jaren terugzien in allerlei programma's. My worst nightmare.

Maar nu loop ik op de zaken vooruit. Wat hebben we gezien tijdens de laatste twee afleveringen?

Na de executie waarbij Horace verdween, werd iedereen verdeeld over drie groepjes, in een busje geflikkerd. Jeroen en Peggy werden er bij het geboortehuis van Leonardo da Vinci weer uitgegooid. Nikkie en Tygo bij het geboortehuis van Michelangelo. En het olijke trio Ellie & de rekels bezochten museum Uffizi.

Dikke pluim voor de locaties dit jaar. Wat mij betreft vergoedt deze serie ruimschoots de malaise van de China editie.

De duo's kregen een leeg schilderdoek en potjes verf en moesten aan de hand van de mondelinge omschrijving van hun partner een heus meesterwerk namaken. Ik vond eerlijk gezegd dat ze het nog behoorlijk ingewikkeld maakten. Peggy vertelde bijvoorbeeld heel veel details. Niet gek dat Jeroen niet goed wist waar te beginnen.

Al met al hadden ze best goed werk afgeleverd. Waarbij goed niet hetzelfde is als mooi, maar dat snappen jullie natuurlijk ook wel. Met de omschrijvingen kon het trio uiteindelijk 3 van de 4 schilderijen opsnorren in het museum.

Wat volgde was het levend balletjeballetje-spel. Geniaal als je het mij vraagt. Waarbij het voor mij al snel duidelijk was dat het helemaal niet te doen was om het volgen van het juiste koffertje. Maar waarom dan wel? Dat bleken de drie oud-mollen te zijn. Die waren even snel ingevlogen voor twee minuten tv-historie.

Natuurlijk had niemand hen gezien. Bij ons thuis ook niet trouwens. Ook ik ben ooit in het filmpje met de basketballers en gorilla's gestonken, dus ik snap hoe dit werkt. 

En je dacht toch niet serieus dat ze het juiste koffertje hadden aangewezen hè? Welnee, we worden allemaal in het ootje genomen. Hadden ze namelijk het verkeerde koffertje in de gaten gehouden, dan was er geen €2250 uit gekomen. En dan had Rik niet kunnen zeggen dat ze het geld alleen in de pot zouden krijgen als ze de oud-mollen hadden gespot. Dan was die hele grap mislukt. Dus naar mijn idee zat er in elk koffertje geld en maakte het geen donder uit welke ze aan zouden wijzen.

Maar goed, deze twist was absoluut vermakelijk.  Iets minder was het ansichtkaarten spel dat volgde. Behalve dan de slenterende Ron en Nikkie en het draaimolen avontuur van Jeroen en Patrick.

~ gemaakt door @johanammsoms ~

Daarna kwam de test en executie waarbij de ex politievrouw haar biezen moest pakken. Een primeur in twintig jaar, want nog nooit eerder moest degene die als eerste zijn of haar scherm te zien kreeg, het veld ruimen. Ron kreeg van haar de pot als verjaardagscadeau en ineens was deze aflevering voorbij.

Met zes man gingen ze de volgende aflevering in. Op naar Italiaans Afrika, zoals Tygo het zo mooi noemde. Lekker een partijtje strandjutten aan de kust van Toscane. 

Daar waren twaalf Jumbo XL puzzelstukken in het mulle zand neer geflikkerd. Of zij ze maar even wilden verzamelden en in de juiste volgorde in elkaar wilden zetten. Dat bleek niet mee te vallen. Er moest gegraven worden. In het geheugen in dit geval. Nikkie was daar druk mee, terwijl Jeroen toch vooral het idee had dat ze druk was met helemaal niets doen. Maar met zulke nagels moet je toch ook helemaal niet willen tillen en graven?

Het enige dat ze aan deze opdracht over hielden was een geknakt ego en in het geval van Patrick een paar blauwe tenen. En bedankt Ron.

~ gemaakt door @johanammsoms ~

Na een verwenontbijtje met een eitje van Jeroen, die blijkbaar wist dat ze een lange dag voor de boeg hadden, werden ze per duo in een cabrio gefrot. De dames zagen er stijlvol uit met hun sjaals om hun hoofd. Iemand trouwens al eens geteld hoeveel verschillende hoeden en petten Peggy inmiddels gedragen heeft? Heeft die vrouw daar een aparte koffer voor mee genomen?

In de dashboardkastjes lagen de routebeschrijvingen voor de andere koppels. Zo konden ze lekker aan de slag in een handsfree conference call. Weten ze ook gelijk welke ellende thuiswerkend Nederland de afgelopen maanden thuis heeft moeten doorstaan. Gedoemd te mislukken, zoiets. 

Ik denk wel dat ze Ellie heel trots hebben gemaakt, want zeker in het begin was er niets mis qua telefonische etherdiscipline. Totdat de ANWB puzzelrit ineens een andere wending kreeg. En werden Ron en Jeroen middenin Italië belaagd door een stel Chinezen. Ik denk nu te weten hoe het virus ons land is binnen gekomen.

Toen opeens waren Nikkie en Tygo van de radar. Eindbestemming bereikt. Vrijgesteld van test en executie en hup, de heli in. Op weg naar Elba. 

Ron en Jeroen waren te laat bij de voet van de toren van Pisa, geen geld in de pot, maar gelukkig had Rik nog een verrassing. Een dubbele executie. Altijd leuk. Om dit te voorkomen gingen deze vier al carpool karaokend op zoek naar de twee op het eiland van de ballingschap van Napoleon. Op zoek naar een kistje, theaterkaartjes en tickets voor de veerboot.

Daarmee maakten ze de cirkel rond. Ze gingen met het busje over land, met de veerboot over zee en met de heli door de lucht. Ofwel: te land, ter zee en in de lucht. En wie was de laatste presentator van dit programma? Juist ja.

Oh hemel, laat het toch niet waar zijn...

Urban Walk Den Haag

zaterdag 19 september

Vorig jaar juni deden we mee aan de The Hague City Walk *klik voor het verslag. Voor ons een prima kennismaking met de stad en een hele leuke dag. Voor dit jaar hadden we ons opnieuw aangemeld, maar uiteraard werd dit evenement afgelast en uitgesteld.

Inmiddels was de naam aangepast en heette het nu Urban Walk Den Haag. Wegens succes is de formule overgenomen en uitgebreid naar veel meer leuke Nederlandse steden. Maar al maanden lagen al deze evenementen stil.

Tot we bericht kregen dat ze in Den Haag voor het eerst Corona-proof gingen testen of het organiseren haalbaar zou zijn. Onze tickets waren nog geldig, er stond geen werk in de agenda, dus daar hadden we wel oren naar.

Gezondheids-technisch was er nog wel een uitdaging. We zouden de twintig kilometer afstand gaan lopen, maar dàt was nu echt teveel gevraagd. Voor ons allebei. Gelukkig was het geen probleem om het om te wisselen naar de kortste afstand, de twaalf kilometer.

Het eerste stuk tot de start deden we met de auto tot de P+R in Rijswijk en vandaar met de tram door naar hartje Den Haag.

Aldaar mijn eerste kennismaking met Jantje.

Ofwel, de zoon van De Graaf.

De start was dit keer niet binnen in de Stadsschouwburg, maar aan het dichtbij gelegen Lange Voorhout.

Alle ruimte, ook om te wachten. Want er waren startwaves toegewezen en dat werd goed gecontroleerd. Zo werden drommen mensen voorkomen en kon iedereen in alle rust starten.

's Ochtends voor de kast had ik even getwijfeld wat goede kleding zou zijn. Ik koos tóch voor een korte broek en voor aanvang zorgde dat nog wel voor wat kippenvel.

Maar al lopend bleek dat al snel de juiste keuze. Het werd heerlijk wandelweer.

In het startvak lagen stippen op de grond, op een onderlinge afstand van anderhalve meter. Eenmaal vooraan werden er steeds een man of vijfentwintig tegelijk 'los gelaten'.

De eerste kilometer liepen we op met een collega, maar daarna gingen we onze eigen weg. Grappig om elkaar onderweg steeds opnieuw tegen te komen, want zij hanteerden dezelfde tactiek als wij: hier en daar stoppen voor een hapje en een drankje, geen haast en genieten.

Bij brasserie 't Ogenblik doken we naar binnen voor een bak koffie.

Maar toen deze geur onze neuzen binnendrong wijzigde het plan naar 'verlaat ontbijt'.  Mooie zaak, vriendelijke eigenaren en perfect eten. Een aanrader voor als je eens in Den Haag bent.

Kijk toch eens wat een zon die dag. Het werd een heerlijke nazomer zaterdag.

De stempelposten werden vervangen door vragen onderweg. En het lekkers dat we de vorige keer onderweg kregen, was nu al bij de start aan ons mee gegeven.

Corona-proof was het dus echt geslaagd.

Wandel technisch had vooral ik het zwaar. Wat is er conditioneel toch veel gebeurd de laatste maanden. Tot de acht kilometer ging het redelijk, maar daarna was het zwoegen, sjokken en werken. 

Aan de hand mee gesleurd en na elke kilometer echt even op een muurtje zitten. Dat werk. Boos en teleurgesteld raakte ik ervan. 

Maar aan het einde van de dag bleken we zestien kilometers versleten te hebben. Iets dat ik in heel 2020 nog niet had kunnen doen. Dat durf ik nu dan toch wel een mijlpaal te noemen. Op naar nóg meer vooruitgang!