Het uur U nadert

Nog een uurtje of zeven, dan weten we het. Weten we wie de Jubileum Mol is. 
Iets dat zeer velen geen hol interesseert, wat helemaal prima is. Maar wat ik en mijn mede poulenaren - herstel: poulenaren en ik - leuk vinden om te volgen. Al was het maar omdat je toch moet weten of je alvast een paar vierkante centimeter op je schoorsteenmantel leeg moet maken, zodat de wisseltrofee daar kan komen te staan.

Vanavond staat dit trio naast elkaar.

Ik neem nog even de laatste twee afleveringen met je door, zodat je bijgepraat bent hoe zij in die finale gekomen zijn.

Eerst zagen we Peggy, Patrick, Jeroen en Ron op zoek gaan naar de verdwenen Tygo en Nicky. Gelukkig hadden de eerste vier stevig ontbeten voor ze de Moby Baby 2 op gingen. Wat op zich best een tuttige naam is voor zo'n flinke veerboot. Het was maar drie kwartier varen, maar geen pretje zo te zien. Toen ze er weer af reden hadden ze geen idee waar ze heen moesten. Het culturele aanbod van het eiland bestond dan ook voornamelijk uit liters en liter regenwater. Lekker dan op je canvas schoentjes. Waar waren dan die kekke regenlaarsjes van een paar afleveringen geleden gebleven?

Ron bewees eindelijk zijn toegevoegde waarde door de rest op een informatiebord te wijzen. In duo's gingen ze op pad, waarbij ze de hulpmiddelen - kaart en twee telefoons - nogal ongelijk verdeelden. Zou er nou niemand op het idee gekomen zijn om even een foto van die kaart te maken, zodat ze die in elk geval beiden hadden? Als ze tenminste daarna dan wél de telefoons eerlijk hadden verdeeld.

Het opduiken van Molmunten vond ik verrassend. Minder dat de heren in eerste instantie ter plekke geen wensput konden vinden. Waarbij dank voor het shot met de kaart. Het vooroordeel dat vrouwen niet kunnen kaartlezen is hiermee ook direct ontkracht. Mannen kunnen het ook niet.

De heren gingen daarna op de koffie bij Tussen Kunst & Kitsch in het voormalig huis van Napoleon. Van daar uit voerden ze een broekzak gesprek en verplaatsten zich toen hotel de botel naar de haven, waar ze Peggy en Ron weer tegen het lijf liepen.

In het theater verzamelden ze geld en daarna begaven ze zich naar de locatie waar de twee verloren schaapjes zouden zijn. Fort Falcone, op het hoogste punt van Elba gelegen. Om na de 6105e traptrede van die dag met hun zeiknatte gympies voor een gesloten deur te staan. Wel gloeiende, gloeiende, gloeiende. 

~ gemaakt door @johanamssoms ~

Maar niet getreurd. Na en serie nieuwe zoektochten werden alle aanwijzingen en sleutel gevonden en konden ze het fort betreden. Net te laat. Althans, dat wil de montage ons laten geloven. Anyway. Al die moeite. Voor niks. Een beetje geld en natte sokken. 

Op naar de executie. Voor mij het absolute hoogtepunt van de laatste weken.

Gaandeweg zag ik het aankomen. Ron was veel in beeld, met positieve acties en in de biechten. Dat betekent meestal maar één ding: die vliegt er uit. Et voilà. Zo geschiedde. Ik heb hem heel vrolijk uitgezwaaid. Dan maar de helft van mijn punten kwijt en geen wisseltrofee winnen. Doei, en nou wegwezen!

Dat Patrick ook weg moest is dan wel weer jammer. Dat hij de Mol niet is, is geen verrassing. Maar ik vind het zo'n geweldig leuke, humoristische kerel. Maar vooruit. Er moeten nou eenmaal mensen weg.

Aan het einde van dit uurtje TV waren de Molleballen ook op. Niet helemaal de kleur groen die ik zocht, maar het thema was duidelijk. En de smaak goed gekeurd.

Vorige week dan de halve finale. Waarin veel gebeurde. Nog één keer genieten geblazen voor de buis, want wat was dit een leuk seizoen om naar te kijken. Ik ben de misère van China al bijna weer vergeten.

Ook nu stonden er Mol-koekjes op tafel. Nog steeds niet met de juiste kleur groen, maar ik blijf het proberen.

Het begon met prachtig mooie drone beelden van de Italiaanse abdij, waar Rik voor de deur stond. Binnen volgde en korte rendez-vous met Merel en Jon. Waarna we opnieuw de spiegels uit de eerste aflevering te zien kregen. Met daarop de teksten die er blijkbaar eerder door de Mol op waren geschreven.

Een groot deel van Mollotend Nederland weet nu dan ook zeker dat Jeroen de grote man is dit jaar.
Het kaartje dat hij in de zomer naar Televizierringwinnaar (mooi scrabbel woord) Boswachter Tim schreef, is uitgelekt. En ook al is het inmiddels weer van zijn Twitter account verwijderd, de gelijkenis is inderdaad treffend.

Opvallend hier is ook het feit dat hij zijn naam ineens met hoofdletters schrijft. Net zoals de laatste spiegel in beeld met hoofdletters de tekst IK BEN DE MOL droeg.

In de executie die toen al volgde, moest Peggy het toneel verlaten. Wat een Peg-gie voor haar.
Daarna kwamen er nog twee leuke opdrachten met twee spelers en de Mol. Eerst werd er met tonnen gerold en gedraaid, waarbij lange woorden veel geld konden opleveren. Daarom begonnen ze natuurlijk met het woord Pisa. Heel logisch.

Daarna reden ze per treintje de mijn in. Best lekker, zo'n overdekt tochtje, want erg droog was het inmiddels nog steeds niet. 

Wat rest is de ontknoping. We weten al dat Tygo niet de Mol is, Jeroen niet de winnaar en Nicky niet de Mol.

Was het toeval dat we juiste deze naam-koekjes overhielden toen de TV uit ging?

Het meest logische is toch dat de Jeroen de saboteur is. De man die behoorlijk onder de radar is gebleven, die niet met verdachtmakingen in beeld is gebracht en van wie we nu allemaal zijn handschrift kennen.

Nog even en we weten het. Ook of mijn 3e poging om Mol-groen in koekvorm te maken gelukt is. En wie onze poule gaat winnen. Er zijn nog steeds verschillende kanshebbers. To be continued.