Voorbereiding op Kerst

Gemaakt in 2007

Vorig jaar ging ik met Wessel op Kerstavond naar de KinderKerstDienst.
Hij keek zijn ogen uit tijdens de musical die daar gepresenteerd werd.
Hij herkende tussen de artiesten ook een klasgenootje.
Direct al kwamen de vragen. Zou ik daar aan mee kunnen doen?
Mag je dan zelf je rol kiezen? Kan ik dan ook vooraan op het podium komen?

Jawel, onze Benjamin is dol op aandacht.

Vlak na de herfstvakantie kwam via school de nieuwsbrief waarin een oproepje werd gedaan voor Kerst 2011.
En nee, hij was nog niet vergeten hoe leuk hij het vorig jaar vond.

Dus sindsdien oefent hij elke zondag met de groep en tussendoor ook thuis de liedjes en de dansjes.

Inmiddels zijn de rollen verdeeld. En hij is er zeer tevreden mee.
Hij mocht zelf een paar voorkeuren aangeven.
Wij deden hem uiteraard wat suggesties.
Zijn broer vond hem wel een heel geschikte ezel.
En zijn ome Aad wist in elk geval zeker dat hij géén kindje Jezus kon worden "want jij kan helemaal niet stil liggen!".

Aangestoken door de sfeer en de liedjes horen wij hem af en toe ook al andere Kerstliedjes zingen. Het is te merken dat hij daar geen tekst op papier van gekregen heeft.

"Er is een kindeke,
geboren op straat......"

2008

Verdriet

Verdriet is drie sokken

Verdriet is drie sokken,

één te weinig,

één te veel

en altijd ergens één

helemaal alleen.

bron: Koos Meinderts

Mist

Met deze mist blijf je dichter bij jezelf.

Het dorp, op weg naar school.

Mijn kleine held

zaterdag 19 november 2011

Tot nu toe wilde Wessel altijd Overal Op. Dus ging hij Op Voetbal, ging hij er van af, zat hij wéér Op Voetbal en Op De Schooltuintjes.
Maar als je Ergens Op zit, dan moet je ook Regels Volgen, en in het ergste geval ook nog Luisteren Naar Iemand. En dat vond ie niet zo nodig. Daar had ie mij al voor, en zijn juf.

Hoe dan ook, fast forward naar een tijdje geleden. Mei 2011. Hij had merkbaar behoefte aan iets fysieks. Hij moest meer energie kwijt. En hij wilde heel graag iets van zichzelf. Dus zonder teamgenoten, die dingen beter denken te kunnen dan hij en zonder coaches, die denken te kunnen bepalen waar hij wanneer moet lopen in het veld.
En toen wilde hij Op Judo, 'echt heel graag mam, echt heel heel heel graag.' Nadat hij er van ons een tijdje over na moest denken mocht hij het eens gaan proberen. Natuurlijk.

Hij vond het leuk en wij vonden het heel goed en leerzaam voor hem. Maar zoals dat gaat in het leven lopen ook hier de dingen niet altijd zoals hij ze graag ziet.
Als meester Dimitri hem iets vraagt, dan geeft hij hem al snel 53 redenen waarom dat niet kan, waarom hij liever iets anders wil doen en waarom het beter zou zijn als hij het hem überhaupt niet had gevraagd.
Er zijn judodagen dat de discussies die hij voert, niet onderdoen voor de Algemene Beschouwingen in de Tweede Kamer in de week na Prinsjesdag.

Maar goed. Dan komt vandaag. Vandaag had hij zijn eerste toernooitje. Clubkampioenschappen. Vol plannen, zat ie. 'Ik ga alles geven mam, alles.
Ik ga hier veel leren en plezier hebben. Ik doe dit voor het eerst, dus winnen hoef ik niet.'

Ik sta langs de kant, knip mijn fototoestel open, zie een jongetje over de tatami rollen en zie daarnaast Wessel staan, verdwaasd en verbaasd om zich heen kijkend. De scheidsrechter roept hem terug naar het midden en steekt een hand omhoog in zijn richting. Het kwartje valt niet, maar hij heeft gewoon al gewonnen.
Voor ons is deze dag hier al geslaagd. Dit geeft hem zo'n goed gevoel.

Uiteindelijk judoot hij 5 potjes, waarvan hij er 4 wint met ippon. Wat dat betekent begrijpen wij als onervaren judosupporters ook pas als bij de prijsuitreiking éérst zijn naam wordt genoemd. De jongen waarvan hij had verloren, had in totaal minder punten gescoord en mocht op het blok met de 2 er op klimmen.
Maar hé. Die van mij stond recht boven de 1. Met zijn beide handen hoog boven hem in de lucht.

Ik ben zo trots op hem. Mijn wildebras. Het is niet een kind dat zich eenvoudig in groepen beweegt of zich makkelijk neerlegt bij autoriteit. Ik weet dat hij echt heel erg zijn best doet. Hij moet er hard voor werken en het vergt meer zelfbeheersing dan je kan verwachten van iedere negenjarige. Maar hij probeert het en hij doet het.
Hij krijgt het steeds vaker voor elkaar zich aan te passen aan de massa, zonder zijn eigen identiteit te verliezen.

Ik vind hem een KANJER. Echt waar.
Mijn kleine held.

Moeilijk. Enorm moeilijk.

Het is moeilijk.

Ik kijk naar deze foto.

14 November hoorden we "hersenbloeding".

Toen overviel ons de angst.

Angst voor de gevolgen.

Later de angst dat ze dood zou gaan.

Dat was vreselijk.

Maar angst geeft ook hoop.

Hoop dat het goed komt.

Nu is er geen angst meer.

Maar ook geen hoop.

Leven tussen hoop en vrees is verschrikkelijk.

Maar leven zonder hoop is nog erger.

Stafjes en mijters

Dit zijn twee verantwoorde tussendoortjes: hartige stafjes en zoete mijters. 

De stafjes maak je zo:

- 5 plakjes deeg voor hartige taart, bevroren

- 1 ei

- kerriepoeder

- paprikapoeder

- zeezout

- Laat de plakjes deeg een beetje ontdooien, niet  helemaal, want dan zijn ze te zacht

  om te snijden.

- Snijd per plakje twee stafjes uit het halfbevroren deeg. (Ga snel te werk, want voor

  je het weet is het deeg te zacht.)

- Leg de stafjes op een bakplaat met bakpapier.

- Meng een theelepel kerriepoeder met een klein beetje water.

- Klop het ei los en meng het kerriewater er door.

- Bestrijk de stafjes met het eimengsel en strooi er wat zeezout over.

- Meng een theelepel paprikapoeder met een paar druppels water.

- Maak stipjes met het "paprikapoederpapje", met bijvoorbeeld de achterkant van een

  eetstokje.

- Bak 10 minuutjes op 180 graden.

Het deeg dat je over hebt kun je kneden, uitrollen en nog meer hartige koekjes van maken.

De mijters zijn eenvoudig:

- 1 rode appel

- sinaasappelsap

- kurkuma

- Meng twee theelepels kurkuma door wat sinaasappelsap.

- Snijd een grote rode appel in kwarten.

- Snijd de stukken bij zodat je een mijtervorm krijgt.

- Snijd voorzichtig met een scherp mesje een kruis in de mijter en verwijder het 

  schilletje.

- Leg de mijter in het sapmengsel en dep het af met wat keukenpapier.

Door de kurkuma wordt het kruis en de achterkant van de mijter mooi geel en het sap zorgt ervoor dat de appel niet bruin wordt.

bron: leukelunch.nl

Morgen

Lieve Morgen,

Jij bent mijn beste vriend.
Aan jou kan ik overlaten waar ik vandaag niet aan toekom.
Je bent mijn excuus voor alle dingen die ik uit wil stellen.
Over jou kan ik dromen als ik vandaag niet zie zitten.
Ik kan je in gedachten invullen zoals ik dat wil,
voordat je veranderd bent in een nieuwe vandaag,
met alle bijbehorende verplichtingen.
En ik weet: jij bent altijd maar één dag bij mij vandaan.
Morgen, je bent mijn beste vriend. Op één na dan.
Want mijn allerbeste vriend, dat is vandaag.

Piekeren is

de verkeerde kant op fantaseren.

Beschilder je broodje

Wist je dat je pitabroodjes kunt beschilderen?

Zo kun je er een grappig patroon op maken, of een

lieve boodschap of een hart.

Wat heb je nodig? 

• een pak pitabroodjes 
• 1 ei 
• 1 eetlepel stroop  
• een kwastje of penseel 

Hoe ga je te werk?

Verwarm de oven voor op 250 graden. Klop het ei los en meng de stroop er goed door. Beschilder de broodjes met het eimengsel. Leg de broodjes een paar minuten in de oven tot ze bruin zijn en je tekening goed zichtbaar.

bron: leukelunch.nl

De Van Hasseltschool

vrijdag 4 november 2011

Vandaag moest ik in Vlaardingen-West iets ophalen.
Nog niet zo heel lang geleden reed ik er met de jongens langs en heb ze even vlug laten zien waar ik heb gewoond, gesport en op welke 2 scholen ik mijn jeugdjaren heb doorgebracht. Ik had er toen al veel langer rond willen kijken, maar aan dat soort nostalgisch sentimenteel geneuzel en gedoe hadden zij natuurlijk geen boodschap.

Vandaag was ik alleen, en ik nam mijn fototoestel mee. Raar, maar de jaren vielen een beetje weg, toen ik daar liep.

Ik hing een tijdje rond bij het schoolplein. Hoorde dat er nog 1 juf en 1 meester lesgaven, die er "in mijn tijd" ook al waren. Van beiden heb ik zelf geen les gehad. Voor de één kwam ik te laat, want zij was en is nog steeds een kleuterjuf en ik starte op deze school in de 2e klas. En voor de ander was ik te oud en ging ik al bijna van school toen hij in een lagere klas begon met lesgeven.

Dus, ik heb nooit bij ze gehoord.

Rondkijkend zocht ik naar herkenning. Ik vond het, deels. Natuurlijk herkende ik de omgeving, het plein, het oude gedeelte van de school, de straatligging, en ook de bomen op het plein.

Daarna wachtte ik op de herinneringen. Maar ze wilden niet erg doorkomen.
Ik weet eigenlijk bar weinig van mijn tijd hier op school. Ik voel wél iets; een knoop in mijn buik en een ik-hoorde-er-niet-bij gevoel.
Ik geloof niet dat ik het zo leuk gehad heb op deze school.

Hoe anders is het met mijn jongens. Hun hele basisschooltijd zijn we ongemerkt bezig (geweest) herinneringen te maken. Het gebeurt vaak dat één van hen zegt weet-je-nog-mam, dat we toen-en-toen dat-en-dat deden en hoe leuk het was.
Ja jongen, mam weet het nog. Allemaal.

En van mijn lagere schooltijd weet, voel, ik alleen dat ik er niet bij hoorde.
Het zaadje was zo'n jaar of 5 daarvoor al gepland. Het was ontkiemd en geworteld.
Het was me al vaker overkomen. Ik hoorde niet bij ouders, bij een gezin, niet in een straat, een huis en ook niet bij een school. Als ik al dacht dat ik ergens aan kon sluiten, verhuisde ik weer en begon het opnieuw.

Zo ook aan het begin van het schooljaar 1973-1974. Vanuit wéér een nieuw gezin, ander woonadres en nieuwe kamer liep ik hoopvol mijn klas in. De 2e klas.
De eerste woorden die klasgenootjes tegen me zeiden waren Jij Hoort Hier Niet!!
Helemaal niet gek dat zij dachten dat dit voor hen vreemde meisje in het lokaal van de 1e klas moest zijn.

Maar de toon was gezet. Ik weet niet of zij op de hoogte waren van mijn achtergrond, waar ik vandaan kwam en of er ooit wel eens over werd gesproken.
Misschien wilde ik het er zelf wel niet over hebben, want opgaan in een klas gaat makkelijker als je niet opvalt.

In tegenstelling tot mijn jongens, heb ik bijna geen foto's van deze tijd.
Er zijn een paar klassenfoto's, niet eens van elke klas, maar van activiteiten of feestjes heb ik niets. Ongetwijfeld zijn die er wél geweest, maar samen met het gat in mijn herinnering, blijft het beeld op zwart.

Deze foto heb ik wél. Gemaakt tijdens een schoolkorfbaltoernooi. Precies op het juiste moment genomen, want veel speelde ik niet die dag. Ik mocht meedoen, maar hoorde er niet bij. Ik kon namelijk geen bal vangen en de fanatieke schoolmeester die het team begeleidde kon me daardoor niet gebruiken en zette me steeds buiten de lijnen.

Wat hij niet wist en ik toen ook nog niet, was dat hij me hiermee een grote dienst heeft bewezen.

Mijn nieuwe papa was totally pissed off en maakte me direct lid van de naast school gelegen korfbalvereniging. Daar liepen mensen rond die de moeite namen het gooien en vangen met me te oefenen en het duurde niet lang voor ik uitgroeide tot een waardevolle jeugd- en selectiespeler. De mooiste jaren van mijn jeugd bracht ik er door.
 

Ik hoorde er helemaal bij, net als later op de middelbare school, waar ik opnieuw kon beginnen, gesteund door een fijn gezin. Mijn gezin. Zij hebben mij in hun huis, maar vooral in hun hart laten wonen. Zij zorgden ervoor dat het hélémaal goed kwam met mij.

En dus was het toch fijn om daar vandaag te staan, daar bij dat schoolplein.
Want het voelt nog steeds als mijn school. 

Onze oktober maand, gezien door Gio