De elfde juli

11 Juli is de 192e dag van het jaar in de gregoriaanse kalender en de 193e dag wanneer het een schrikkeljaar betreft.

11 Juli 1346: Karel De Vierde van Luxemburg wordt gekozen als keizer van het Heilige                              Roomse Rijk.
11 Juli 1855: Haarlemmermeer wordt officieel een Nederlandse gemeente.
11 Juli 1925: De eerste TT van Assen wordt verreden over een parcours tussen de                                    driehoek Rolde - Borger -Schoonloo
11 Juli 1942: Nederland beleeft de langste neerslagduur op één dag, namelijk 12,8 uur.
11 Juli 1991: Boris Jeltsin wordt beëdigd als president van Rusland.
11 Juli 1995: Bosnische Serviërs nemen de moslimstad Serbrenica in.
11 Juli 2001: Herman Brood verlaat voor de laatste keer het Hilton Hotel.
11 Juli 2010: Spanje wint met 1-0 de finale van het WK voetbal tegen Nederland.

Maar dan.

11 Juli 2019: Een klein meisje wordt geboren. Een dochter, zusje, kleindochter, nichtje, achternichtje, buurmeisje.

Open je oogjes

bewonder, aanschouw

Geniet, voel je vrij

maak plezier en vertrouw

De wereld is groot

mooi en bijzonder

Dus geniet maar

ontdek

aanschouw en bewonder

van gewoonjip

Onze familie heeft er een klein meisje bij. Ook voor haar maakte ik een persoonlijk felicitatiekaartje, afgeleid van haar geboortekaartje.

Op naar een mooi en gelukkig leven!

Er lukt ook wel eens iets niet - Gelukskoekjes

Eind van de maand ga ik naar een feestje. Ter voorbereiding maakte ik van de week een bijdrage voor een leuk herinneringsboek. Ik verwerkte een favoriet thema van haar erin en ging op zoek naar en passend cadeautje in diezelfde stijl. Ik vond het ook. Wàt een voorbereiding, tot nu toe. 

Omdat ik onlangs iemand zelf gebakken koekjes had gegeven, en dit in het thema van het cadeau past, bedacht ik dat het leuk zou zijn om er straks ook koekjes bij te gaan geven.

Gelukskoekjes. Dàt leek me leuk. Oftewel Fortune Cookies. Dat zijn knapperige koekjes met een positieve wijsheid of voorspellende spreuk erin.

Ik heb ze nooit eerder gebakken, dus een test versie leek me handig. Een geschikte gelegenheid was de dag dat Jongste zijn auto theorie examen ging doen. Vandaag dus.

Daarom ging ik gisteravond alvast aan de slag. Internet staat vol met aanbieders van de kant-en-klare koekjes, maar ook recepten vind je er in allerlei varianten. Ik koos voor de versie van 'mijn eigen' Robèrt.

Het deeg maken ging voorspoedig. Het schrijven van de briefjes die ik in de koekjes wilde verstoppen, ook.

Het afbakken viel niet mee. Bij de te hoge oven stand brandde ik mijn fikken tijdens het vouwen van de koekjes. Bij een lagere stand brokkelden ze onder mijn handen af.

Ik varieerde er driftig op los met de grootte en dikte van de vorm, met de oven stand én de baktijd. Uiteindelijk leek de vorm enigszins op de internetplaatjes. De mislukkelingen kaande ik allemaal op en ik moet zeggen dat de smaak echt prima was.

Hoopvol zette ik ze allemaal, in een afgesloten glazen pot, weg tot vandaag.

Vanochtend om 6.15 uur vertrok hij met zijn taxi-chauffeur-broer richting Barendrecht. Om daar een ochtend snelcursus auto-theorie te volgen, met afsluitend een examen bij het CBR. En hij flikte het. Geslaagd. Net zoals het zijn broer drie jaar gelden bij hetzelfde instituut ook was gelukt. 

Echt, het kost een paar centen, maar het is reuze effectief. In één dag ben je overal vanaf. Je hoeft niet elke keer opnieuw € 33 af te tikken, en opnieuw vrij te regelen voor een herexamen. Want laten we eerlijk zijn, het is best een lastig examen om te halen. Althans, de meeste jongeren in onze omgeving hebben meerdere pogingen nodig. Voordat je dan geslaagd bent, ben je een flink aantal weken verder. En nu is het in één dag klaar.

Thuisgekomen had hij trek gekregen. Dat kwam mooi uit, want nu kon ik hem verrassen met mijn Gelukskoekjes.

Plaatjes, niet? 

Daar bleef het dan ook bij. Want ze waren niet bepaald een genot voor de smaakpapillen.
Samengevat: smaakloos, taai, stug en niet doorheen te komen.

Ergens onderweg is het dus goed fout gegaan. Ik ga het heus nog wel eens proberen. Er zijn tenslotte genoeg variaties op dit recept te vinden. Maar voor het feestje van eind deze maand, schakel ik over naar Plan B. Gewoon, glazuur of marsepeinen koekjes.

Ook best leuk, toch?

~ Hij volgde vanaf zijn werk de ontwikkelingen ~

Kattenkoekjes

Eindelijk is het dan vakantie.

Niets dat moet en niksen mag.

Ruik het bos en hoor de vogels

op een zwoele zomerdag.

Eindelijk is het dan vakantie.

Voel het zonlicht op je snoet

en het zand tussen je tenen.

Niksen mag en niets dat moet.

van: Irma Moekestorm

Wanneer wij op vakantie gaan, is er altijd één gezinslid dat niet mee mag. Sjors.

Nou ja, hij zou mee mogen, maar we zijn als de dood dat hij dan uit ons vakantieverblijf ontsnapt en daar gaat (ver)dwalen. Alle deuren dicht is natuurlijk ook een slecht idee. 
En dan heb ik het er nog niet eens over, hoe vervelend hij autorijden vindt. Dus nee, hij gaat niet mee.

Toen hij net bij ons was, deden we een vakantie-test. Hij logeerde één week in een prima dierenhotel. De andere week bleef hij thuis en werd hij elke dag bezocht en verzorgd door onze twee (O)Pa's.

De uitslag viel zonder enige twijfel sterk in het voordeel uit van thuisblijven.Na de hotel-week was duidelijk dat Sjors er enorm van in de stress was geraakt. Voor de mannen stond vast: dat nooit meer!

Dus boffen we met onze (O)Pa's, die sindsdien elke vakantie bereid zijn voor Sjors te zorgen. Dat is hartstikke fijn. Hij krijgt aandacht, vers eten en drinken, er wordt gespeeld, geaaid, zijn bak wordt schoon gehouden en hij mag ook vaak een poosje buiten spelen.

Echt top. 

Zo ziet ons aanrecht er dan uit, wanneer wij vertrekken.

Voldoende nat- en droogvoer voor de hele maand - in plaats van de week die we maximaal weg zijn. Snoepjes, etensbakjes, afvalzakjes, lepels, schoonmaakdoekjes en borstel en afwasmiddel. Kattenbakgrit en stoffer en blik staan op de grond.

Dit keer legden we er ook een kleine dank-je-wel bij.

De dag voor vertrek maakte ik koekjesdeeg, wat mooi zijn vorm houdt wanneer je het gaat bakken.

Met mijn katten-uitsteek-vorm haalde ik 35 koekjes uit het deeg. Ik heb een best kleine combi-magnetron, waar maar 5 koekjes tegelijk in passen. Dus dat waren heel wat bak sessies achter elkaar. Gelukkig duurt het maar een minuut of 7 om ze af te bakken.

Eerdere ervaring leerde me, dat deze koekjes dan wel mooi hun vorm houden, maar dat er weinig smaak aan zit. Ik koos dit keer niet voor een marsepein of fondant laagje. Maar ik maakte glazuur. Sjiek gezegd: royal icing. Ik heb nooit begrepen waarom ze bij Heel Holland Bakt wel eens meel of poedersuiker staan te zeven, maar nu dus wel. Ja mensen, ik heb echt nog veel te leren.

Door het zeven was de poedersuiker ineens echte poeder geworden, zonder bonkjes en klontjes die er in zitten wanneer het uit de verpakking komt. En dàt geeft natuurlijk een veel regelmatiger laagje op de koekjes. Nu snap ik het.

Nu kon het geklieder beginnen. Met de vloeibare icing en spuitzak. Ook hierin ben ik onervaren. Ik vind het een lastig klusje en het vraagt techniek en veel oefening om het helemaal strak te krijgen. Maar voor een eerste keer, was ik best tevreden.

Zeker toen ik achteraf hoorde dat één van de (O)Pa's dacht dat ze bij AH vandaan kwamen.

Met een cadeauzakje erom en een labeltje er op, werd het een echt cadeautje.

De restjes - want 35 koekjes pasten niet allemaal in de zakjes - aten wij onderweg in de auto zelf op. 

Prima koekjes waren het.

Brief aan mijn twintig jarige zoon

Ha Jelco,

Jongen, waar is de tijd toch gebleven? Is het echt alweer twintig jaar geleden dat je sputterend en tegenstribbelend ter wereld kwam? Twintig jaar. Weet je wat er in de afgelopen twintig jaar allemaal gebeurd is in ons land?

Er was een vuurwerkramp in Enschede, de Wet Openstelling Huwelijk werd van kracht, 
de euro verving de gulden, we werden het eerste land waarin euthanasie onder strikte voorwaarden werd toegestaan, Lijst Pim Fortuyn won zonder hun leider 26 zetels in de Tweede Kamerverkiezingen, we werden getroffen door een hevige kredietcrisis, de Nederlandse Antillen hielden op te bestaan, het Nederlands voetbalelftal verloor weer een finale, Willem-Alexander werd onze koning en de MH17 werd uit de lucht geschoten.

Intussen groeide jij op. 

Loslaten werd voor mij een dingetje. Logeren, naar de peuterspeelzaal gaan, alleen naar school fietsen, op kamp gaan, met vriendjes zwemmen. Ach, dat bleek niet het ware loslaten. Dat waren alleen maar dingetjes. 

Naar de middelbare school en het MBO in de grote stad gaan, autorijden...ach, allemaal peanuts.

Met je diploma's op zak vonden wij het tijd om aan je werkzame leven te beginnen. 
Je kreeg ook die kans. Maar jij besliste anders. Vond jezelf te jong om al te gaan werken en had nog zin in een studie. Jij, die altijd te horen kreeg dat je snappertjes misschien wel goed waren, maar je werkhouding verre van dat. 

Het is jouw strijd, jouw groei en jouw leven. Inmiddels ben je goed door je eerste jaar HBO heen gerold.

Terwijl ik eigenlijk vind dat je met je blonde krullenkoppie nog met je lego zou moeten kunnen spelen. Duckies lezen op de bank en eindeloos met het mini-treintje heen en weer rijden in Blijdorp. Ik zou nog even je kinderstemmetje willen horen of willen zien hoe je met rode konen over het voetbalveld heen draaft.

Maar dat kan allemaal niet meer. Die weg is afgesneden. Want je bent groot en volwassen. Je bent gaan leren, studeren, werken aan je toekomst. Het is niet altijd leuk. Want studeren is zwaar, duur, tijdrovend en het vraagt veel van je. Maar het wordt ook wél leuk. Want je zult verder groeien en wijzer worden en nog meer achter je eigen keuzes gaan staan.

Het kereltje is uitgegroeid tot een intelligente, volwassen man. Die empathisch is, gevoelig en af en toe moeite heeft met alle prikkels, lastige confrontaties en de vele levensvragen.

Je vindt je weg hierin wel. 

Lieve jongen, je hoeft het niet alleen te doen. Je hoeft niks te bewijzen. Het bewijs ben jij. Je bent uit liefde geboren en ik ben zo trots op mijn prachtige kind. Ik heb je losgelaten, maar ik zal je ook altijd vast blijven houden. Zodat je weet dat er - wat er ook gebeurt - een plek is waar het warm en veilig is.

Voor nu moet je blijven werken, langs een weg die af en toe omhoog gaat en soms naar beneden. Dat geeft niet. Dat betekent dat je onderweg bent. Maak gebruik van de wind, die in je rug blaast. Volg je eigen kompas, en vergeet niet te genieten van het uitzicht, en de mensen die je vergezellen.

Dank je wel lieverd. Voor twintig ongelofelijke jaren. 

Vandaag vieren we jou.

Liefs, mama

Op safari in Drenthe - De adder

Mensen die ons beter en langer kennen, weten dat we een (vakantie) hobby hebben: geocachen. Spoorzoeken voor volwassenen, noem ik het ook wel.

Voor ons is het een hulpmiddel, om onze wandelingen en fietstochten richting te geven. Het geeft een doel en brengt ons op de mooiste plekjes.

De tijd dat we onze jongens konden verleiden om mee te gaan, is voorbij. Die kennen het trucje nu wel en zijn vaak liever lui dan moe. 

Maar Oudste is eind juni een actieplan opgestart om wat gewicht kwijt te raken én zijn conditie te verbeteren. Thuis gaan we zo'n 5x per week na het avondeten een blokje om.
Meestal zo'n 3 à 4 kilometer. Daarom wilde hij vandaag wel bij ons aansluiten.

We vertrokken naar Dwingelderveld. Zochten en vonden 6 caches, met als bonus deze kronkelaar.

Hij lag midden op het pad. Wij liepen er voorbij, maar Oudste was meer opmerkzaam.

"Shit, dat lijkt wel een slang!"

Warempel. En best een flinke ook. Gefascineerd volgden we hem even. Wim vond op internet - lang leve mobiele telefoons - dat dit een adder moest zijn. Ik maakte foto's en onderstaand filmpje.  Of dat nu zo slim was, betwijfel ik achteraf wel, nu ik meer over de adder gelezen heb.

'De adder is de enige gifslang in Nederland.' Oeps.

Het lijkt een toevalstreffer dat we hem tegenkwamen, want ik lees 'In de zomer zijn ze vrijwel onvindbaar, omdat het dan warm genoeg is en ze minder behoefte hebben aan een zonnebad. De trefkans is het grootst tussen maart en mei.'

Ik las ook 'Adders zijn weliswaar doof, maar trillingen in de bodem voelen ze heel goed. Benader ze dus heel voorzichtig. Gebruik een telelens zodat je verder weg kunt blijven.'

Ahum. Ik stond er met mijn neus bovenop.

Wat een avontuur. Voor Oudste kreeg dit wandelrondje nóg een staartje. Het bleek namelijk geen rondje te zijn. Na het vinden van de laatste cache, moesten we dus nog de weg terug naar de auto vinden en aflopen. Zijn Google maps gaf 4 kilometer aan. 

Hij verschoot groen, want we hadden er al ruim 6 op zitten.

Al met al werd dit een uitje om niet snel te vergeten. Ook al omdat we een prachtige, afwisselende route liepen over Nationaal Park Dwingelderveld, met zijn heides en vennen.

Drie jaar nadenken - Tuin Wandbord - DIY

Toen zij me belde of ik zin had om mee te gaan, hoefde ik niet lang na te denken. Er was een plekje vrijgevallen bij de workshop die ze met haar vriendinnen in de stad zou gaan doen. Omdat ik altijd te porren ben voor een avondje knutselen en fröbelen ging ik mee.

Ik moest even graven in mijn brein om me te herinneren hoe het uiteindelijk was geweest, die avond. 'Waarom graven?', hoor ik je denken. Ik heb de laatste tijd serieus geheugenproblemen - die ik wijt aan overgangsdementie - maar dit keer had het een andere oorzaak. De avond vond namelijk plaats ergens in juni 2016.

Dit is geen typefout. Drie jaar geleden inderdaad. En dan wordt terugdenken nòg lastiger.
'De Sleutel' heette het daar. Een leuk pandje waar voornamelijk dingen met hout gemaakt konden worden. Inmiddels bestaat het al zo'n 2,5 jaar niet meer.

Het was snikheet die avond. Waarbij de druppels zo je bilnaad in zakten. Heb je een beeld?

~ foto's van internet ~

Het plan was om een wandbord te maken. Misschien herinner je je het nog wel, dat de wandborden een tijdje helemaal in en hip waren. Ze verschenen in ieders woonkamer. 
Wij gingen deze avond aan de slag met vrij grof hout, dus voor in ons huis vond ik het niet echt geschikt. Maar voor in de tuin leek het me wel wat. Een hart moest het worden. Maar nee, als ik een hart zou maken was de garantie 100% dat ik het nooit op ging hangen. Gelukkig mocht ik ook een andere vorm maken.

De workshopleidster was enorm enthousiast, niks was te gek, alles mocht en ze had overal een oplossing voor. En aanwezig, en druk, dat was ze vooral ook.

Verder herinner ik me dat ik er helemaal mezelf was. Me dus continu veel te praktisch afvragend: maar wat ga ik hier mee doen? Waar moet dit dan eigenlijk gaan hangen in de tuin? Wat moet ik er dan op zetten en aan hangen? Dat gaat toch niet werken, want na de eerste zomer- of herfststorm vliegt alles er af en heb ik een bende in de tuin.

Ter plekke kreeg ik niet veel tijd om na te denken, want er moest getimmerd worden. Terwijl de rest al bijna klaar was, zat ik nog met losse planken voor me. Of ik ook nog wat ging doen? 

Dus mepte ik een basis in elkaar en verfde die lekker neutraal wit. Ook al was het daarmee niet af, vond ik het helemaal prima. Ik denk liever wat langer na en heb daarna iets waar ik echt iets mee kan, dan dat ik zomaar wat maak dat daarna bij het grofvuil belandt.

Ik zei al, er was iemand gek op aandacht dus er moesten nog foto's komen voor op de website. 

Thuis gaf ik het wandbord nog een laklaag zodat hij weerbestendig was en zette hem boven in een zijkamer. Daar heeft hij dus drie jaar in de weg staan te staan. Ik hoorde regelmatig: "Kan dat ding nu eens weggegooid worden?" Waarop ik hoopvol bleef antwoorden: "Nee, ik ga er ècht nog iets mee doen."

Deze zomer was het ineens zover. Ik bedacht hoe ik het wilde, kocht de onderdelen en zette de hele boel in elkaar. Was het zo simpel, zoals ik nu doe overkomen? Ja, dat was het. Ook het eindresultaat is eenvoudig. Maar ik had blijkbaar een enorm lange aanloop nodig.

Ik kocht bij een grote bouwmarkt witte kunststof potjes, net iets minder breed dan de plankjes. In de bodem boorde ik een gaatje, zodat overtollig regenwater weg zou kunnen lopen.

Daarna kreeg elke bodem nog een gaatje, waar doorheen ik de potjes vastschroefde aan de plankjes. Nu is het orkaan-proof. Bij elke westerstorm verwacht ik dat alle potjes mét plantjes fier rechtop zullen blijven staan en niet gaan zwerven door de tuin.

Bij de A*tion vond ik een set met drie van deze minivaasjes. Twee ervan hing ik elk aan een schroef op. Het glas zit vast in het hout, maar nu kan ik hem zo van de schroef halen als ik het water erin wil verversen.

De mini poster met favoriete tekst én activiteit van een niet nader bij naam genoemde huisgenoot lamineerde ik, zodat deze ook regenbestendig is. Met witte punaises zette ik hem vast.

Deze plantjes zitten in een plastic binnenpotje. Zo kan het overtollige water goed weglopen. En zijn de plantjes uit de witte potjes te halen,wanneer ik ze wil vervangen of makkelijker de oude bloemen er uit wil knippen.

Kijk, hij hangt! Het duurde wel lang, maar nu ben ik dik tevreden met hoe het er uit ziet en hoe gebruiksvriendelijk deze uitvoering geworden is.

En er is weer een sta in de weg uit de zijkamer.