Drie jaar nadenken - Tuin Wandbord - DIY

Toen zij me belde of ik zin had om mee te gaan, hoefde ik niet lang na te denken. Er was een plekje vrijgevallen bij de workshop die ze met haar vriendinnen in de stad zou gaan doen. Omdat ik altijd te porren ben voor een avondje knutselen en fröbelen ging ik mee.

Ik moest even graven in mijn brein om me te herinneren hoe het uiteindelijk was geweest, die avond. 'Waarom graven?', hoor ik je denken. Ik heb de laatste tijd serieus geheugenproblemen - die ik wijt aan overgangsdementie - maar dit keer had het een andere oorzaak. De avond vond namelijk plaats ergens in juni 2016.

Dit is geen typefout. Drie jaar geleden inderdaad. En dan wordt terugdenken nòg lastiger.
'De Sleutel' heette het daar. Een leuk pandje waar voornamelijk dingen met hout gemaakt konden worden. Inmiddels bestaat het al zo'n 2,5 jaar niet meer.

Het was snikheet die avond. Waarbij de druppels zo je bilnaad in zakten. Heb je een beeld?

~ foto's van internet ~

Het plan was om een wandbord te maken. Misschien herinner je je het nog wel, dat de wandborden een tijdje helemaal in en hip waren. Ze verschenen in ieders woonkamer. 
Wij gingen deze avond aan de slag met vrij grof hout, dus voor in ons huis vond ik het niet echt geschikt. Maar voor in de tuin leek het me wel wat. Een hart moest het worden. Maar nee, als ik een hart zou maken was de garantie 100% dat ik het nooit op ging hangen. Gelukkig mocht ik ook een andere vorm maken.

De workshopleidster was enorm enthousiast, niks was te gek, alles mocht en ze had overal een oplossing voor. En aanwezig, en druk, dat was ze vooral ook.

Verder herinner ik me dat ik er helemaal mezelf was. Me dus continu veel te praktisch afvragend: maar wat ga ik hier mee doen? Waar moet dit dan eigenlijk gaan hangen in de tuin? Wat moet ik er dan op zetten en aan hangen? Dat gaat toch niet werken, want na de eerste zomer- of herfststorm vliegt alles er af en heb ik een bende in de tuin.

Ter plekke kreeg ik niet veel tijd om na te denken, want er moest getimmerd worden. Terwijl de rest al bijna klaar was, zat ik nog met losse planken voor me. Of ik ook nog wat ging doen? 

Dus mepte ik een basis in elkaar en verfde die lekker neutraal wit. Ook al was het daarmee niet af, vond ik het helemaal prima. Ik denk liever wat langer na en heb daarna iets waar ik echt iets mee kan, dan dat ik zomaar wat maak dat daarna bij het grofvuil belandt.

Ik zei al, er was iemand gek op aandacht dus er moesten nog foto's komen voor op de website. 

Thuis gaf ik het wandbord nog een laklaag zodat hij weerbestendig was en zette hem boven in een zijkamer. Daar heeft hij dus drie jaar in de weg staan te staan. Ik hoorde regelmatig: "Kan dat ding nu eens weggegooid worden?" Waarop ik hoopvol bleef antwoorden: "Nee, ik ga er ècht nog iets mee doen."

Deze zomer was het ineens zover. Ik bedacht hoe ik het wilde, kocht de onderdelen en zette de hele boel in elkaar. Was het zo simpel, zoals ik nu doe overkomen? Ja, dat was het. Ook het eindresultaat is eenvoudig. Maar ik had blijkbaar een enorm lange aanloop nodig.

Ik kocht bij een grote bouwmarkt witte kunststof potjes, net iets minder breed dan de plankjes. In de bodem boorde ik een gaatje, zodat overtollig regenwater weg zou kunnen lopen.

Daarna kreeg elke bodem nog een gaatje, waar doorheen ik de potjes vastschroefde aan de plankjes. Nu is het orkaan-proof. Bij elke westerstorm verwacht ik dat alle potjes mét plantjes fier rechtop zullen blijven staan en niet gaan zwerven door de tuin.

Bij de A*tion vond ik een set met drie van deze minivaasjes. Twee ervan hing ik elk aan een schroef op. Het glas zit vast in het hout, maar nu kan ik hem zo van de schroef halen als ik het water erin wil verversen.

De mini poster met favoriete tekst én activiteit van een niet nader bij naam genoemde huisgenoot lamineerde ik, zodat deze ook regenbestendig is. Met witte punaises zette ik hem vast.

Deze plantjes zitten in een plastic binnenpotje. Zo kan het overtollige water goed weglopen. En zijn de plantjes uit de witte potjes te halen,wanneer ik ze wil vervangen of makkelijker de oude bloemen er uit wil knippen.

Kijk, hij hangt! Het duurde wel lang, maar nu ben ik dik tevreden met hoe het er uit ziet en hoe gebruiksvriendelijk deze uitvoering geworden is.

En er is weer een sta in de weg uit de zijkamer.