Brief aan mijn twintig jarige zoon

Ha Jelco,

Jongen, waar is de tijd toch gebleven? Is het echt alweer twintig jaar geleden dat je sputterend en tegenstribbelend ter wereld kwam? Twintig jaar. Weet je wat er in de afgelopen twintig jaar allemaal gebeurd is in ons land?

Er was een vuurwerkramp in Enschede, de Wet Openstelling Huwelijk werd van kracht, 
de euro verving de gulden, we werden het eerste land waarin euthanasie onder strikte voorwaarden werd toegestaan, Lijst Pim Fortuyn won zonder hun leider 26 zetels in de Tweede Kamerverkiezingen, we werden getroffen door een hevige kredietcrisis, de Nederlandse Antillen hielden op te bestaan, het Nederlands voetbalelftal verloor weer een finale, Willem-Alexander werd onze koning en de MH17 werd uit de lucht geschoten.

Intussen groeide jij op. 

Loslaten werd voor mij een dingetje. Logeren, naar de peuterspeelzaal gaan, alleen naar school fietsen, op kamp gaan, met vriendjes zwemmen. Ach, dat bleek niet het ware loslaten. Dat waren alleen maar dingetjes. 

Naar de middelbare school en het MBO in de grote stad gaan, autorijden...ach, allemaal peanuts.

Met je diploma's op zak vonden wij het tijd om aan je werkzame leven te beginnen. 
Je kreeg ook die kans. Maar jij besliste anders. Vond jezelf te jong om al te gaan werken en had nog zin in een studie. Jij, die altijd te horen kreeg dat je snappertjes misschien wel goed waren, maar je werkhouding verre van dat. 

Het is jouw strijd, jouw groei en jouw leven. Inmiddels ben je goed door je eerste jaar HBO heen gerold.

Terwijl ik eigenlijk vind dat je met je blonde krullenkoppie nog met je lego zou moeten kunnen spelen. Duckies lezen op de bank en eindeloos met het mini-treintje heen en weer rijden in Blijdorp. Ik zou nog even je kinderstemmetje willen horen of willen zien hoe je met rode konen over het voetbalveld heen draaft.

Maar dat kan allemaal niet meer. Die weg is afgesneden. Want je bent groot en volwassen. Je bent gaan leren, studeren, werken aan je toekomst. Het is niet altijd leuk. Want studeren is zwaar, duur, tijdrovend en het vraagt veel van je. Maar het wordt ook wél leuk. Want je zult verder groeien en wijzer worden en nog meer achter je eigen keuzes gaan staan.

Het kereltje is uitgegroeid tot een intelligente, volwassen man. Die empathisch is, gevoelig en af en toe moeite heeft met alle prikkels, lastige confrontaties en de vele levensvragen.

Je vindt je weg hierin wel. 

Lieve jongen, je hoeft het niet alleen te doen. Je hoeft niks te bewijzen. Het bewijs ben jij. Je bent uit liefde geboren en ik ben zo trots op mijn prachtige kind. Ik heb je losgelaten, maar ik zal je ook altijd vast blijven houden. Zodat je weet dat er - wat er ook gebeurt - een plek is waar het warm en veilig is.

Voor nu moet je blijven werken, langs een weg die af en toe omhoog gaat en soms naar beneden. Dat geeft niet. Dat betekent dat je onderweg bent. Maak gebruik van de wind, die in je rug blaast. Volg je eigen kompas, en vergeet niet te genieten van het uitzicht, en de mensen die je vergezellen.

Dank je wel lieverd. Voor twintig ongelofelijke jaren. 

Vandaag vieren we jou.

Liefs, mama