Jaarwisseling

De laatste dag van 2018. Een dag waarop veel mensen terugkijken en vooruitblikken. Ik doe dat eigenlijk nooit. Herstel. Ik doe dat best vaak, maar niet persé op de laatste dag van een jaar. 

Oud en Nieuw. Het is nooit belangrijk voor me geweest. Behalve dan het andere jaartal en een nieuwe agenda. Maar ik heb er geen speciaal gevoel bij, wil niet ineens champagne drinken, geld uitgeven aan vuurwerk, heb geen goede voornemens vanaf 1 januari, hoef geen top-avond te hebben op een bijzondere locatie en iedereen een Gelukkig Nieuwjaar te wensen. Saai? Ja, misschien wel, maar van mij hoeft het leven niet spannender dan het elke dag al is. Ik hoef niet meer overal bij te zijn. Morgen is het gewoon dinsdag. Toevallig een nieuw jaar.

Al die berichten en wensen 'op de automatische piloot' voel ik niet. Het is vaak makkelijk en snel gezegd "Gelukkig Nieuwjaar", maar als je ook maar een beetje menselijkheid in je donder hebt, gun je dat iedereen. Oprecht. Elke dag opnieuw. Ik hoef dat niet persé die ene dag hardop te zeggen. Ik hoop dat iedereen die me kent, zo wel weet wat ik ze toewens en hoe erg ik dat meen. Elke dag opnieuw. En dan niet het soort geluk waarbij je stroopwafels wint in de loterij. Maar levensgeluk.

Dit gezegd hebbende vind ik de sfeer rondom de jaarwisseling wél leuk. De knalletjes overdag - en ja, ik vind het serieus ook vervelend voor alle huisdieren, maar ik heb daar geen invloed op. De beelden van de onwerkelijk lange rij voor de oliebollenkraam in de stad, die een hele goede beoordeling kreeg. Het zelf bakken van bollen en flappen, ook al had ik het dit keer beter door Oudste kunnen laten doen. De speciale tv-programma's - wij verheugen ons op het Queen concert. Het samen aftellen met de klok. De gang naar de bovenverdieping om daar met elkaar naar het vuurwerk om ons heen te kijken.

Maar de leukste herinnering heb ik aan de jaren dat de jongens nog klein waren. Wakker om twaalf uur, en een half uur later slaapdronken niet naar bed willen vanwege de nog niet afnemende herrie buiten. We sleepten dan matrassen naar onze slaapkamer, onder het schuine dak. En gingen samen met hen naar bed. Praten, giechelen, luisteren naar de knallen. Op de camping, zoals we dat noemden.

De kans is groot dat wij ouwetjes vanavond samen naar de camping gaan, omdat de heren dan nog zo hun eigen programma hebben. En dat is ook helemaal prima.

Op de rand van het nieuwe jaar, gooi ik er nu toch ook eens een terugblik tegenaan. Omdat ik me van de week afvroeg hoelang ik nou eigenlijk aan het hardlopen ben. Ik ging terugzoeken en voor ik het wist was ik aan het vergelijken en beleefde ik allerlei 'oh ja!'-momentjes.

Mijn allereerste wandel-rennetje deed ik op 15 maart 2012. Ik begon die dag aan de MP3-cursus van Evy en legde in 20 minuten 2.78 kilometers af. Sinds die dag rende ik in totaal 4565 kilometers. Op de schaal van hardlopend Nederland is dat he-le-maal niks. Want èchte runners doen daar twee jaar over. Ik dus zeven.

In 2016 en 2017 leek het er op dat ik mijn beste jaren achter me had liggen. Ik kampte toen met rug- en knieproblemen. Deels overgehouden aan mijn buitenspeelavontuur tijdens de Mud en Obstakel Run. Deels door het strand- en trailrunnen. 

Maar zowaar, dit jaar rende ik de meeste kilometers ooit. Met een spectaculair afstandsrecord van 6 kilometers. Ik heb dit jaar váker gerend, maar wel kortere afstanden per keer. Ik leerde dat vier keer hardlopen per week, voor mijn lijf te veel is. Drie kèn net. Ik en mijn spieren herstellen daarvan niet goed genoeg. Het duurde daardoor best lang voor ik weer op had gebouwd naar tien kilometer achter elkaar. Het werken aan een acceptabel looptempo duurde nóg langer. Maar het voordeel van het niet op de agenda hebben staan van wedstrijden is, dat ik alle tijd daarvoor had. Geen haast, geen druk, geen deadline.

Ik heb er bewust voor gekozen voornamelijk op asfalt te lopen en ik heb voor het eerst géén zomer dip gehad. Maar liep door, ook bij +32 graden. Stok achter de deur daarvoor, was de Duomarathon in september.
Andere hoogtepunten dit jaar waren de halve marathon van Rotterdam in het voorjaar, de Colour Run en alle leuke loopjes met de Rotterdam Running Crew.

Mijn thema was dit jaar: niks moet, ik mag alles. Dat is goed bevallen. Met veel plezier liep ik zoveel mogelijk dinsdagavonden met De Vroege Vogels mee, de Schiedamse loopgroep.

Dieptepuntje was het kapot gaan van mijn Garmin Sporthorloge. Gek misschien, maar ik was gehecht aan dat ding. Ontdekte na al die jaren nog steeds nieuwe functies, die leuk waren om te gebruiken en uit te proberen. Toen de polsband brak, verving ik hem gewoon zelf door een nieuwe. Zodat hij weer jaren mee kon. Dacht ik. Een week of twee daarna was het einde oefening. Tijdens de Duomarathon - de dag waarop het meeste hemelwater per vierkante centimeter per seconde viel - stopte hij er ineens mee. Vocht onder het glas. Gek hè?

Wat dat betreft ben ik weer terug bij af. Zoals toen ik net begon. Mijn smartphone gaat mee in een jaszak, omdat ik een cijfer-nerd ben en alles wil blijven registreren. En hij zit in mijn jaszak, omdat de heupband die ik in noodgevallen gebruikte, de dag ná het horloge-debacle afbrak en dus ook de geest gaf. Tja, soms zit het mee...maar hé, het zijn maar spullen hè.

Tot op de dag van gister was ik er nog niet uit waar ik mijn verdiende eurootjes aan uit ging geven. Aan een nieuw horloge, een tekentablet voor mijn creatieve buien, of de laptop die Oudste graag mee naar de opleiding wil kunnen nemen, omdat het toch wel onhandig is dat hij de enige daar is zónder. Maar dat heeft zich vanzelf opgelost, omdat er gister een harde knal uit het washok klonk en er een brandlucht uit de wasmachinetrommel kwam. Vrijdag komt er een nieuwe.

Ik leerde dit hardloopjaar:
- dat fietsers regelmatig weinig geduld hebben met hardlopers
- dat hardlopers in groepjes ongenadig met elkaar de weg kunnen blokkeren
- dat ik sommige fietsers dan toch een stuk beter begrijp
- dat ik voor bepaalde sportactiviteiten te oud aan het worden ben
- dat het hele douche-ritueel mij vaak nog meer tijd kost dan dat hele hardlooprondje
- dat 21,1 kilometer een pokken eind blijft
- dat ondanks welke opstartproblemen en weerstand dan ook, ik me altijd fijner voel ná dan vóór het rennen.
- dat intervaltrainingen zeker niet de makkelijkste, maar wél effectieve trainingen zijn.
- dat loopdagen in de winter een heel stuk korter zijn, omdat je met goed fatsoen en veiligheid je 's avonds niet alleen op pad kunt
- dat ik na het lopen hetzelfde ruik als mijn Jongste na het sporten
- dat Oudste dit ver-schrik-ke-lijk vindt
- dat rennen zonder sporthorloge best kan, maar
- dat rennen zonder achteraf te weten hoever het was, een no-go is
- dat ik dankzij het sporten gewoon chips, koek en taart kan blijven eten
- dat je nieuwe hardloopschoenen nooit ongepast in dezelfde maat als je oude schoenen moet kopen
- dat rennen in een donker, maar verlicht Rotterdam, nooit gaat vervelen
- dat zij nog steeds mijn liefste en meest favoriete loopmaatje is

Op de rand van het nieuwe jaar van mij dus toch een terugblik. Doe ik er gratis en voor niets ook een wensje bij...

Dansen door de dagen

Dat is wat ik wens

Zon zien in de regen

Liefde voor elk mens

Naar 2019 met een glimlach van liefde

en een traan van gemis,

omdat het zonder jullie

nooit meer hetzelfde is...

Kerst 2018

Kerstpost.

Over een jaar of twintig weten de jongeren waarschijnlijk niet meer wat het is, papieren kerstkaarten versturen. Ik wél, want ik ben ermee opgegroeid.

Vijftien jaar geleden, toen we samen twee knulletjes van één en vier jaar oud hadden, leek het me leuk om een persoonlijke gezins-kerstkaart in elkaar te flansen. Dat deed ik. Geen idee of de ontvangers het leuk vonden, maar ík vond het leuk.

Dus het jaar daarna maakte ik er wéér eentje. En in 2006 opnieuw één. Toen was er een traditie geboren. Via deze link *klik zijn ze allemaal terug te zien, mocht je dat leuk vinden.

Nu dus de vijftiende kaart op rij. Ik garandeer je, wanneer niemand meer kerstkaarten stuurt, doe ik dat nog steeds. Mits ik nog in staat ben hem zelf te maken.

Dit jaar ben ik gaan stoeien met het programma Gimp. Dat is een gratis fotobewerkingsprogramma, dat veel overeenkomsten kent met het welbekende Photoshop. Behalve dan de aanschafprijs. Met behulp van YouTube filmpjes maakte ik het me een heel klein beetje eigen. Het vraagt veel oefening en vlieguren om daar mooie dingen mee te doen. Zover ben ik nog lang niet. Maar in de tijd die ik had - natuurlijk begon ik ook veel te laat aan dit jaarlijkse project - ontstond er, laagje voor laagje, iets op mijn beeldscherm.

~ 2018 ~

Het rondbrengen en rondsturen luidt voor mij elk jaar de kerstperiode in.

Inmiddels staat de boom en hangt er van alles in. Ik vind het een kl*te klus dat hele optuig-gedoe, elke keer weer. Maar als hij dan aangekleed is, staat er een boom boordevol verhalen en geschiedenis.

De grond eronder ligt bezaaid met kleine cadeautjes. De koelkast is gevuld met lekkers.

Vanavond bakte ik kerstkoekjes. Die we oppeuzelden tijdens All You Need Is Love.

Zo is het goed. Zo wordt het langzaam echt Kerst.

Ik hoop dat het ook voor jou een fijne Kerst wordt. Veel mensen komen deze dagen bij elkaar. Geniet daarvan. Er zullen ook mensen gemist worden, dat geeft pijn. Niks is vanzelfsprekend en morgen kan zomaar alles anders zijn. Daarom: wees lief voor elkaar. Maak het elkaar makkelijker, door niet steeds tegenover elkaar te gaan staan. De waarheid ligt echt veel vaker ergens in het midden en niet aan de uiteinden. En: pas goed op elkaar. Als we allemaal naar iémand omkijken, staat niemand er alleen voor.

Lichtjes Run van de Rotterdam Running Crew

woensdag 19 december

Elke maand organiseert de Rotterdam Running Crew een recreatief loopje, met steeds een wisselend thema. Alleen de december-run kent een herhalings thema. Tradities zijn er tenslotte ook weer niet voor niets. Voor de derde achtereenvolgende keer was er de Lichtjesrun voor het Sophia Kinderziekenhuis. 

Een lang lint met verlichte lopers, doorcrosst dan de stad en passeert de mooi verlichte Rotterdamse highlights. De run was zoals altijd gratis, maar met elkaar verzamelden en doneerden we geld ten behoeve van dit kinderziekenhuis en hun actie Lichtjes voor Sophia *klik. Dat zijn symbolische lichtjes voor in de kerstboom bij het ziekenhuis. 
De opbrengst gaat dit jaar naar de ontwikkeling van een smartphone applicatie, waarbij emotionele problemen bij ernstig zieke kinderen geïdentificeerd en behandeld kunnen worden. 

De Schiedams-Maaslandse Running Crew Combinatie was deze avond uitgedund tot 2 personen. Me and my mate. We hielden onder etenstijd last minute spoedberaad of en welke metro we gingen halen.

~ foto van internet ~

Uiteindelijk voegden we ons ruim op tijd bij de andere hardlopers op het Stadhuisplein in Rotterdam Centrum.

Om ons even voor acht uur in de richting van de pacer van onze afstand en snelheid te vervoegen. Toen bleken we ineens frontrow te staan. Ofwel: met onze snufferd direct voor het podium. 

Kijk maar, daar onder die groene pijlen, daar stonden we. Het blijft een fascinerend gezicht, al die lopers in fluoriserende kleuren en de groene Rotterdam kleur schijnend over het plein.

De avond werd geopend door een spreker van het Sophia, gevolgd door de gebruikelijke veiligheidsafspraken van de crew. Zoals 'waarschuw elkaar', 'bij rood licht stoppen we' en 'blijf op de stoep'.

Daarna zorgden we met elkaar voor een kippenvel moment. Om het recentelijk overlijden van Crewlid Marcel te gedenken, zongen we met elkaar luidkeels 'You'll  never walk alone'.

Over saamhorigheid gesproken...

De bijna acht kilometers die daarna volgden, waren opnieuw adembenemend mooi. Ik kan er geen genoeg van krijgen. De kerstverlichting in de stad is echt heel mooi. En de rode Willemsbrug, de groene Euromast, de Veerhaven en SS Rotterdam zijn een lust voor het oog. Ook de blikken van reizigers die ons allemaal door het metrostation zagen rennen, waren goud waard. 

~ foto van instagram ~

Culinair hoogtepunt waren de ècht warme gehaktballen die we onderweg door  medewerkers van De Ballentent aangeboden kregen.

We sloten af met de foto bij de enorme kerstboom op het plein. 

Uiteindelijk hebben we met elkaar een geweldig bedrag van 11.000 euro op gehaald. 

Lopen doe je dus echt niet alleen voor jezelf.

Ik had deze avond niet graag gemist, net zo min als de andere Running Crew loopjes van 2018. Bedankt en tot volgend jaar!

Write for Rights

maandag 10 december 

Zolang Jongste op deze school zit, wordt daar één keer per jaar een 24-uurs-schrijfmarathon gehouden. Tijdens de tien minuten gesprekjes horend bij het eerste rapport in de onderbouw, stond de hal altijd vol tafels. Elk jaar schoven wij daar dan een half uurtje aan om mee te schrijven.

Inmiddels is Jongste in de bovenbouw aanbeland. Dit jaar wilde hij wel deel uitmaken van het selecte groepje dat de nachtelijke uren moest afdekken.

Hij was alleen vergeten dat daar ook een stuk PR bij hoorde en dat hij zich voor een foto-momentje moest melden.

Even off-topic: het is herfst hè, en bijna winter. Dus loopt bijna iedereen in trui, vest of sweater. Maar hij draagt nog steeds t-shirts. En een shortama. Wat dat betreft is hij niets veranderd. Als 8-jarige liep hij graag met blote voeten in crocs - je weet wel, dat foeilelijke maar o zo populaire schoeisel van een jaar of acht geleden. Ook toen het herfst werd en winter ging hij op eigen verzoek dagelijks naar school, met zijn blote voeten in de crocs. 

Tot de Kerstviering van school er aan kwam. Toen fluisterde zijn juf - degene die heel goed kindjes kon leren lezen, maar sociaal-pedagogisch gezien een heks was - hem in dat hij aan zijn moeder moest vragen of hij naar de viering misschien alsjeblieft sokken en schoenen aan mocht. Mocht ja, want zij dacht serieus dat het míjn idee was om hem zo naar school te sturen.

Maar goed. Terug naar het onderwerp.

Write for Rights is een jaarlijkse actie, georganiseerd door Amnesty International. 

Ieder jaar grijpen jaarlijks honderdduizenden mensen wereldwijd rond 10 december - de Internationale Dag van de Mensenrechten - hun pen. Ze schrijven naar ministers, presidenten en koningen. Ze vragen om gerechtigheid voor mensen die onrecht is aangedaan. Onterecht gevangen gezet, gemarteld of bedreigd. Die massale druk zorgt ervoor dat hun leven verandert. Ze komen vrij, hun marteling stopt of ze krijgen bescherming.

Voor Jongste is dit een enorme motivatie. Hij gelooft er in.

Mijn praktische-ik vroeg hem wat hij mee ging nemen? Om te eten, om te rusten, om het warm te houden en dat soort dingen. Zijn uitstel-ik vond het allemaal niet nodig. 

Hoezo een slaapzak mee zoals school adviseerde, om in de gymzaal even een uiltje te kunnen knappen? Het was toch juist de bedoeling om óp te blijven? In de vroege ochtend vertrok hij dus gewoon met zijn schooltas, zonder extra's. Om 13.00 uur startte de schrijfmarathon. Hij kreeg vrijstelling van de lessen en ging beginnen.

Niet alleen met schrijven, maar ook met nadenken. Dus kreeg ik al snel zijn eerste appje.

* zucht*  Ik zei het toch... Gelukkig had mijn praktische-ik één en ander voor hem in het boodschappenkarretje gegooid.

Zo scoorde ik punten.

Dan was er nog wat. Als avondeten werden er pizza's gehaald. Maar. Hij houdt niet van pizza's, omdat daar kaas en allerlei ander gedoe op zit. Dus. Of ik iets kon regelen?

Ik ging daarom nog meer punten scoren. Omdat goed doen, best beloond mag worden.

Dus bracht ik hem zijn maaltijd. Tot het hek dan hè, want binnen brengen was ècht niet nodig. Of zelfs zéér ongewenst.

Net als foto's maken. Dus me niet verlinken alsjeblieft.

Om 23.00 uur verliet iedereen, behalve de harde kern, de school. Deur op slot, verwarming uit en live stream aan. Zo konden wij mee gluren met wat ze allemaal uitspookten, de 20 leerlingen en 5 docenten die de hele nacht aanwezig bleven.

We zagen hem schrijven,

de polonaise lopen en

iets doen wat wij niet begrepen. Als in 'daar zijn jullie te oud voor'. 

Toch was het een raar idee. Hij daar schrijvend en wij gewoon lekker ons warme bed in. Om voor zessen ging mijn wekker voor de nieuwe werkdag en ik keek direct of hij (nog) op was. 

Dat was hij. Uiteindelijk waren er twee leerlingen en twee docenten de hele nacht wakker gebleven. Hij was er daar één van.

Tot 13.00 uur ging de actie door. De docenten waren rond 10 uur stilletjes naar huis vertrokken, maar hij maakte de 24 uur vol. Petje af.

Ik kon hem zelf niet thuis opvangen, maar legde een briefje op zijn bed. Waar hij tevreden in dook.

Hij sliep van 15.00 tot 23.00 uur. En daarna weer van 01.00 tot 9.00 uur. In de wetenschap dat ze met elkaar een schoolrecord van 2665 brieven hadden geschreven. Dat is gemiddeld 111 brieven per uur, dag én nacht. Dat zijn er best veel. Toch?

Ik zeg: prima actie en prima ventje. 

De boom in

woensdagavond 5 december

Op sinterklaasavond gingen wij bij (O)Pa een cadeautje brengen. Eigenlijk moest het onder de kerstboom tussen de andere pakjes die we elkaar dan gaan geven. Maar ja, nu kan hij er nog een paar weken plezier van hebben. Dus kreeg hij het vervroegd.

Gewapend met een tas vol spullen en allerlei zoet sint-lekkernij stapten we binnen.

~ Avondfoto's maken met een smartphone geeft geen mooie foto's. ~

Op Black Friday, die dag dat half Nederland 'gek' werd en op één dag allerlei zogenaamde koopjes ging aanschaffen, had ik niets nodig. Behalve een kunst kerstboompje dan. 
Omdat hij zo houdt van de avond-sfeer, met lampjes en kaarsjes én omdat hij geen kat meer heeft die de boom in kan duiken, leek ons dit een mooi geschenk.

Ik zocht er lampjes, ballen, hangertjes, slingers én een piek bij. De jongens vouwden de boomtakken los, plaatsten de twee helften op elkaar en zetten hem neer. Het was bèst een geinig ding en hij stond nog stabiel ook.

Als finishing touch zette hij zelf de piek er op.

Tadáá! Klein maar fijn. Precies zoals hij het graag heeft.

Het optuigen van het boompje kostte precies even veel tijd als het leegeten van de schaal snoepgoed.

Uit de kast haalde hij de ballen die hij in de loop der jaren gekregen had, maar nog nooit in een boom had kunnen hangen.

Nu konden ze de boom in.

Hoog tijd dat we iets aan die van ons gaan doen. Deze staat al vanaf zondag 2 december in de woonkamer. Kaal te wezen. Aan de slag!

Vulcaanloop - 2x starten, 1x finishen

zondag 2 december 2018

Of ik zin had om zondagmorgen mee te gaan doen aan de Vulcaanloop in Vlaardingen?
Ja, dat had ik. Lopen wil ik toch die dag, en samen lopen in een andere omgeving dan mijn gebruikelijke rondjes, is altijd leuker. We zouden wél het weer afwachten, want er was veel nattigheid voorspeld. Thuis zeiden ze al "Jij gaat heus niet morgen, want het wordt echt heel slecht." En de nacht leek dit te bevestigen. Ik was een aantal momenten wakker en hoorde het alleen maar stormen en gieten buiten.

Maar. Zondagochtend was het op een kleine miezerregen na, droog. Op naar de Broekpolder dus. Vanaf de snelweg zag ik de parkeerplaats daar al overvol staan en ik realiseerde me dat ik de opkomst vandaag zwaar onderschat had. Waarom dacht ik eigenlijk dat er maar een handjevol mensen op af zou komen? Omdat ik er zelf tot voor kort nog niets over gehoord en gelezen had? Hoe mis kan je het hebben.

Het was er potverju hartstikke druk. Eenmaal geparkeerd en op zoek naar haar, liep ik 3 keer vergeefs heen en weer van gebouw naar gebouw. Tot mijn blik eindelijk op het bijna twee meter hoge bord viel met daarop de tekst 'Inschrijvingen ----->'. Ach zo, dáár moest ik dus zijn.

Herenigd begaven we ons naar de juiste inschrijftafel voor de na-inschrijving 10 kilometer. Het duurde 3 tafels voor we uiteindelijk inschreven én betaald hadden. Serieus hè, we hebben gewoon 3x in de verkeerde rij gestaan...Maar het kan altijd erger.

Binnen en buiten was het een weerzien met bekenden. Uiteindelijk gingen we van start.
"Hé, loop je tóch de Halve?", werd ons al rennend gevraagd. Huh, hoezo dat dan?

Ja hoor. Toen bleek dat de starttijd van 10.45 uur die aangekondigd was, alléén voor de 21 kilometer te zijn. De 10 kilometer zou 10 minuten later starten. Gelukkig waren we pas 100 meter onderweg en konden we op tijd uit de groep stappen. Het moest toch niet gekker worden. Gelachen hebben we wél. Ook gaf dit me mooi de kans om nog even naar het toilet te gaan.

Vervolgens stapten we opnieuw het startvak binnen. Aan het vele bloot op de foto is te zien dat de temperatuur prima was. Helemaal geen december weer. Zelf droeg ik ook alleen een hemdje onder een dun regenjackje. Voor het geval dat, maar het was nog steeds droog.

We liepen samen rustig aan, het mooie rondje door de Broekpolder. Hier en daar aangemoedigd, maar vooral toch aangespoord om minder te kletsen en harder te rennen. Maar hé, wij hoefden hier niet te winnen hè. Wij wilden bijkletsen en intussen sportief zijn. Het is maar net waar je prioriteit ligt, toch? Voor ons was dit dikke prima.

Met een heuse medaille en een Vulcaanbiertje, lieten we de atletiekbaan achter ons.

Droge kleding en een cappuccino toe.

Meer heb ik niet nodig op de zondagochtend.

Maatje, bedankt weer.

Laatje

25 november 1968 - 25 november 2018

In mijn hoofd

daar zit een laatje.

Het mooiste plekje dat er is.

Ik trek het open 

om te lachen,

maar ook in tijden van gemis.

Het zit vol

met leuke foto's.

Plaatjes van je manier van doen.

Door dat laatje

kan ik altijd

even terug, naar de tijd van toen.

50 Jaar is lang geleden.

Er is daarna zoveel gebeurd.

Zonder jou werd alles anders.

Het heeft mijn leven grijs gekleurd.

In mijn hoofd 

daar zit een laatje.

Het mooiste plekje dat er is.

Je zit daar voorgoed nu ingeprent,

waardoor je nooit vergeten bent.

* gebaseerd op een tekst van @ellenmeike