zondag 9 september 2018
Jullie weten het hè? Ik loop hard. Niet om de snelheid, niet om te winnen. Wél voor mijn lijf, conditie, souplesse en de fun.
Dat is de reden waarom ik recreatielopen en wedstrijden niet bovenaan mijn favorietenlijstje heb staan.
Maar wél te porren ben voor evenementen waar op een leuke manier met hardlopen wordt omgegaan.
The Color Run is er zo eentje. Het is het grootste hardloopevent ter wereld, opgericht in maart 2011.
Jaarlijks zijn er meer dan 300 edities in bijna 40 verschillende landen.
Het doel van de The Color Run is gezondheid en geluk te bevorderen, door mensen bij elkaar te brengen en samen deel te laten nemen aan de 5 gelukkigste kilometers van de wereld.
Tja, ik heb het niet verzonnen hè, zo staat het in de officiële omschrijving.
Het draait niet zozeer om je hardloopprestatie, maar om een unieke ervaring en een moment van geluk en plezier beleven. Het is een run zonder tijdsregistratie, dus er zijn geen verliezers.
Kijk, dát spreekt me dan wél aan.
Meer dan de helft van alle renners heeft nog nooit meegedaan aan een hardloopevenement. Het is voor jong en oud. Ze hopen mensen door deelname te motiveren om te blijven bewegen.
Het unieke is dat ze de lopers onderweg onderdompelen in vrolijke kleuren, door middel van het gooien van kleurenpoeder in bepaalde kleurenzones. Na iedere kilometer is er eentje. Dus in een rondje van 5 kilometer, kom je 4 verschillende zones tegen. Blauw, geel, roze en oranje.
Het poeder wordt gemaakt van natuurlijk gekleurd maiszetmeel en bakpoeder. Het is geheel biologisch afbreekbaar.
Het RIVM heeft de laatste tijd onderzoek ernaar gedaan en uit gezondheidskundig oogpunt raden zij nu af die poeders te gebruiken. De kans bestaat namelijk dat mensen last krijgen van hun luchtwegen of oog- en huidirritatie.
Dit is dan ook de reden dat deze editie van The Color Run 2018 in Utrecht, bij de Haarrijnseplas, werd aangekondigd als de allerlaatste in Nederland.
Reden voor ons om erbij te zijn. Eerdere edities kwamen nooit goed uit, maar het leek ons wel leuk om er eens bij te zijn geweest.
En leuk werd het. Super leuk? Nou nee, dat vind ik iets teveel eer. Ik denk dat ik eerlijk moet zijn: ik geloof dat ik te oud ben voor deze gekkigheid. Ik denk niet dat ik overdrijf als ik zeg dat de meerderheid van de deelnemers half mijn leeftijd had of nóg jonger was.
De aanval met de poeders vond ik nogal overweldigend. Het was namelijk niet een beetje poeder, nee ik had het gevoel dat er tien pakken meel tegelijk over me heen gekwakt werden. En niet op het onderlichaam, zoals was aangekondigd. Nee hoor, gewoon in je gezicht en boven op je harses.
Gelukkig hadden we de instructies opgevolgd en voor we een kleurenzone in renden onze zonnebril op gezet en een bandana voor onze mond en neus geschoven.
Wij hadden ingeschreven voor de 10 kilometer, wat neerkwam op 2 rondjes van 5 kilometer. En dus ook 2 x 4 kleurenzones. Ik vond het schokkend te zien hoeveel van die kleuren zooi in de natuur en op de paden terecht was gekomen. Het leek wel vloerbedekking. Dan weet ik dat het biologisch afbreekbaar moet zijn, maar denk ik toch ook: het is goed dat 'we' dit niet meer gaan doen. Gewoon lekker normaal doen allemaal.
Best knap dàt ik nog denken kon trouwens, want het lopen ging me niet makkelijk af.
De benen wilden wel, maar het hoofd had het zwaar. Of eigenlijk mijn evenwichtsorgaan. Dat was al bijna 3 weken van de leg. Tot dan toe beperkt tot duizelingen bij gaan liggen en opstaan. En wanneer ik me omdraaide in bed draaide alles minutenlang om me heen. Deze zondag, misschien ook doordat het pittig zonnig en warm was, werkte het op en neer hupsen niet in mijn voordeel. Ik kon niet meer links en rechts, of naar onder kijken, zonder om te vallen. Ik moest me daarom erg op het lopen zelf en het rechtop blijven, concentreren. Ik ben niet vaak zo blij geweest met een finishvlag.
En van de medaille natuurlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten