Witte vlekjes

Ik heb er al eens eerder iets over gezegd. Overgangs-dementie.

Het fenomeen, door mij liefkozend zo genoemd, van in je hoofd en in gedrag niet meer jezelf zijn.

Concentratieproblemen, geheugenverlies, geen meerdere ballen tegelijk meer in de lucht kunnen houden, zijn een paar voorbeelden. Zaken, waarin ik mijn 'oude' zelf niet meer herken en énorm moet wennen aan mijn nieuwe ik.

Zíj gaven er een nieuwe naam aan: witte vlekjes. Wanneer zij thuis 'domme' dingen doet, lachen ze er samen om. "Ach ja, dat zijn die witte vlekjes van me." Altijd fijn om een gerechtvaardigd excuus te hebben, toch?

Wij vrouwen, kunnen er zelf gewoon ècht niets aan doen. Dat is fysiek bepaald en allemaal de schuld van onze hormonenspiegel. Of zoiets.

Maar.

Waar de hele medische wetenschap - of in elk geval minimaal zij en ik - nooit rekening mee hield(en), is dat mannen óók die witte vlekjes kunnen hebben. Serieus, een héle ontdekking.

Want?

Ik geef jullie twee, niet geheel willekeurig gekozen, voorbeelden.

Situatie 1:

Jongste traint soms 5 keer per week en heeft inmiddels nog maar 1 keepersbroek zonder gaten. Even of record: laat je kind dammen. Je schaft 1x een dambord aan en klaar ben je. De kinderbijslag van deze keeper gaat schoon op aan broeken, handschoenen, voetbalschoenen en clinics. Maar dat hebben we ervoor over, want het kan nooit erg lang meer duren voor dhr. R. Koeman contact met hem opneemt.

Afijn, die broek moet dan dus 5x per week gewassen worden.

Die dag is de vader thuis en werkt de moeder - ik dus.

Hij zal de was verzorgen en wanneer ik thuiskom hangt hij inderdaad lekker buiten in de tuin te wapperen. Achterin in de tuin staat nog nèt een lekker zonnetje. Nadat ik me boven heb omgekleed schuif ik het droogrek iets opzij en zet mijn stoel er naast. Even rust, met een bakkie koffie.

Er komt een muffe lucht van de kleding. Niet wat ik gewend ben van een schone was. Omdat we laatst een discussie hadden over 'hoeveel wasmiddel gebruik jij nou?', waarbij zijn conclusie was dat ik teveel gebruikte, wil ik er eigenlijk niets van zeggen. Maar ik kan het tòch niet laten.

"Hé Wim." 

"Ja."

"Heb jij wasmiddel in de machine gedaan toen je de was aanzette?"

"Ja, wat denk jij nou, natúúrlijk! Hoezo?"

"Nou, ik zag dit boven..."

Dit doen die witte vlekjes van mij nou ook.

Situatie 2:

De bevoorrading van ons gezin verloopt momenteel volgens een vrij strakke procedure. In het weekend bestudeer ik de reclames van onze twee favoriete supermarkten. Ik maak een diner-planning, aangepast aan de aanbiedingen en onze activiteiten. Vervolgens vul ik één A4 met twee boodschappenlijstjes voor deze supermarkten. En één voor de thuisbezorgwinkel van P*cnic, waar ik veel zware dingen koop. Op maandag ga ik de twee winkels langs en ontvang ik de derde met open armen thuis. De rest van de week hoeven we dan alleen dagverse dingen te halen en alle dingen die ik vergeten ben of toch ineens 'op' blijken te zijn.

In de week dat hij avonddienst heeft, doet híj dat. Hij maakt dan een mini-briefje voor die dag, want ook zijn geheugen is niet meer zo scherp als in zijn jonge jaren.

Zo kwam het dat hij de ene dag bij Appie zijn mandje vulde en zelf zijn boodschappen scande. En dat hij twee dagen later opnieuw zijn mandje vulde en zelf zijn boodschappen scande.

Bij de zelfscankassa - leuk scrabble woord - ging ineens zijn persoonlijke lampje branden. Gelukkig nog vóór het afrekenen. Dat lampje zei: "Vind jij het nu niet héél gek, dat je exact dezelfde dingen scant als eergisteren? Wéér andijvie, kipnuggets en diepvries hamburgers?"

~ briefje 1 ~

Ja. Dat vond ie zelf ook best gek. Dus bracht hij alles terug in de schappen, leegde de scanner, diepte het juiste briefje op uit zijn portemonnee en begon opnieuw.

~ briefje 2 ~

Dit kunnen die witte vlekjes van mij nou ook.

We hebben er vreselijk om gelachen. Nou jij. Biecht eens op. Hoe zit het met jouw witte vlekjes?