woensdag 26 juni 2013

Dat kind? Dat dus.

De baby die 15 dagen voorbij de planning vliegensvlug ter wereld kwam.
Het kindje dat nooit tijd had om te slapen, maar powernapjes van max 15 minuten deed.
Het jochie dat in tegenstelling tot zijn broer wél genoeg had aan een 'Dit is de laatste keer, dan stoppen we met glijden en gaan we naar huis'.
Het streberige ventje dat zichzelf liever een conflict met zijn juffie op de hals haalde, dan dat hij het knutselwerkje ging maken dat hem te moeilijk leek.
Het mooie kind dat in groep 3 en 4 bijna mentaal vermorzeld werd door een juf die het werkelijk niet begreep #ikrukhaarhoofderaf.
Een kind dat in groep 6 eindelijk weer eens een juffie kreeg die de groeibriljant zag.
De jongen die in groep 7 met De Zuurpruim te maken kreeg en niet goed kon dealen met haar negatieve houding. Die een plaats probeerde te veroveren in zijn nieuwe groep en dat op een niet zo handige manier aanpakte. Omdat hij gewoon zijn gedrag moest aanpassen, van haar, terwijl zij weigerde te luisteren naar het waarom. Die ook nu weer de confrontatie aanging, maar nooit op basis van motieven, moest inpakken. Die zich sinds lange tijd weer eens gezien en gehoord voelde door M., de schoolmaatschappelijk werkster, mede waardoor hij het laatste half jaar kon uitgroeien tot het kind dat ik altijd al in hem zag.


Het kind dat ik al eens mijn anders-dan-anderen-kind noemde.
Het allround kind dat sociaal is, verantwoordelijk is, druk en beweeglijk is, zorgzaam is. Lief is.
Zo allround kundig dat je bijna niet in de gaten hebt dat het zo pienter is.

Het kind dat slakjes in de steeg helpt oversteken en wil dat spinnetjes buiten worden vrij gelaten.
Dat NU ONMIDDELIJK met de goudvis die de witte stippenziekte lijkt te hebben, naar de dierenarts wil voor een behandeling.


Het kind dat steeds meer onze humor krijgt en zijn moedertje (nog net groter dan hij) in de maling neemt.
Het kind dat sinds Turkije een twee-eenheid is met zijn vader.

Het kind dat zijn boekenbeurt tig keer oefent voor iedereen die even de tijd neemt naar hem te luisteren. Dat je denkt: op die leeftijd was ik liever doodgegaan dan doen wat hij deed!


Het kind dat niet wil dat zijn moeder nog mee het schoolplein op komt.
Maar wel wil dat ze de klas komt helpen bij activiteiten, want dat is stoer.

Het kind dat iedereen altijd wil helpen, ook als daarmee zijn eigen werk in de knel komt. Het kind dat heel vaak "Ik verveel me" zegt.


Dat kind kreeg de uitslag van de Cito Entreetoets. Het voorlopige advies van groep 7.
Percentiel 95%.
95 Op een schaal van 0 tot 100, waar zijn broer 33 scoorde.
Verrassend, bevestigend en vooral verhelderend.

Dat kind?
Is mijn kind.
Dat dus.


 
* Indien je op de rode tekst klikt, word je doorgelinkt naar een eerder door mij geschreven tekst, 
   elders op dit blog.
 
* Deze foto's zijn van gisteren, van de jaarlijkse sportdag.

zondag 23 juni 2013

30 redenen om te rennen



Dreigende wolken in de verte

Wind in je rug

De kriebel in je buik als je de envelop open maakt en je je startnummer in je handen houdt


De voelbare energie van een groep renners vlak na de start bij De Golden Tenloop in Delft (mei 2013)

Een nieuw ren shirt

Ongestoord luisteren naar je eigen muziek


Het beleven van evenementen met een vriendin en elkaar over je dooie punten heen helpen

Klaprozen en boterbloemen in de berm

Een langzame zonsondergang


De verdiende kop cappuccino mét chocoladetaart als je over de finish bent

Het hypnotiserende ritme van je voeten op het asfalt, zand of de straat

De spieren die zich af gaan tekenen in je benen

Met de auto over de Erasmusbrug rijden en tegen je zoons kunnen zeggen "Aan het eind van dit jaar rent mama hier overheen, en ook over die brug daar"


De trots dat je bij Waterweg Beweegt 10 kilometer wegrent, terwijl je daar een jaar geleden met zere knieën net 2x 1 kilometer haalde

Starende koeienogen en nestelende zwanen, - overal waar je maar kijkt

De bak yoghurt en koffie als je klaar bent en neerploft op de bank


Dat je je vader trots maakt - ha Pa! En met terugwerkende kracht zóveel meer waardering voor zijn gerende kilometers hebt, dan je in je jeugd ooit gedaan hebt

Een verfrissend regenbuitje tijdens een training

Het besef dat je tegelijkertijd heel moe kan zijn, en heel sterk


Lammetjes en in V-vorm overvliegende ganzen

Die eerste loop met-zonder-mouwen in de voorjaarszon

De gezichten van je vrienden als ze vragen "En, nog gerend deze week?" en je noemt het aantal kilometers

 
Aan het begin van een lang stuk asfalt staan, klaar om een sprint te trekken

Zweetdruppels op je neus die je stuk voor stuk zelf hebt verdiend

Rozige wangen van de zon en de wind

Douchen

 
Andere lopers die je passeren en hun hand opsteken, ook al heb je ze nog nooit gezien
 
Konijntjes die vlak voor je wegschieten
 
Het overwinningsgevoel van weer een verlegde grens
 
De blik in de zojuist bezorgde doos waar je bottle-belt in ligt, - klaar voor de langere afstanden
 


donderdag 13 juni 2013

De ballen!

woensdag 12 juni 2013

Picture it. Vlinderhoven. Donker, want het is 11 uur. In de avond.
Het is stil in huis.
Dan. Telefoon. Meen je niet. Die iemand moet wel een verdomd goede reden hebben om mij nu te bellen.
Als ik mijn mobiel oppak, zie ik zijn naam op het scherm.
Hij is het. Mijn lief.

Een half jaar terug kreeg hij een SMS-je van één van zijn maten. Maten uit zijn vroege jeugd.
Of ie voor hem ook weer een kaartje moest kopen. Net als die voorgaande keren in De Kuip, Ahoy en Ipswich dat ze er met elkaar, heengingen.
Zonder dat ik ervan wist had hij 'nee' gezegd. Nee, tegen Rod Stewart.
Onmogelijk vond ik. Maar hij vond het te duur, voor zichzelf.
Ik zette hem onder druk met magische zinnen als: ben je helemaal mal, je werkt je de pest voor ons, doet bijna niets voor jezelf, dit ga jij NIET missen.
En zoals dat gaat hier thuis: hij bestelde een kaart. Uiteraard.
Ik zeg altijd maar: "Vertrouw nooit een man die zegt dat hij thuis de baas is. Hij liegt waarschijnlijk ook over andere dingen."


Dus gisteren waren ze in Ziggo Dome, met nog 17.994 anderen. Rod is inmiddels 68, heeft spillenbenen en geen lekker kontje meer. Maar een strot! Leeftijden vervagen en het was er genieten.
Als vanouds.
Vast onderdeel is dat deze Celtic fan tijdens een lekker nummertje een balletje of 20 het publiek in schopt. Het sta-publiek komt dan in beweging, gaat op scherp staan en zodra er een bal door de lucht vliegt vervagen grenzen, normen en beleefdheden. Dan wordt het graaien.


En toen ging dus mijn telefoon.
Ik neem op en hoor een enorme geluidsgolf op me afkomen. Daar tussendoor hoor ik iemand tegen me schreeuwen. Schor, eerst onverstaanbaar, maar dan komen de woorden één voor één tot me.
Hij had er eentje. Hij dook als Van Breukelen, - dat zijn niet mijn woorden hè, greep hem boven zijn hoofd samen met iemand vast, gaf een rukje en was in 1 klap De Held van Twee Vierkante Meter fans.
Stijf van de adrenaline en het bier, werd hij direct aangesproken door iemand die hem 200 Euro bood. Twee Honderd Euro. Dat is niet weinig.
Maar hij keek naast zich en zag hem staan. Zijn Grote vriend. Alles is groot aan die man. Ook zijn mond, maar daarmee weet hij iedereen voor zich te winnen. Als er iets georganiseerd moet worden, schakel hém in en je hebt gegarandeerd allerlei gratis voorzieningen.
Of spullen. Of optredens van heuse BNN-ers. Hij is misschien wel op zijn best als er goede doelen aan gekoppeld zijn. Hij heeft veel voor anderen over.

Dus hij keek naast zich en zag hem staan. Grote man, klein hartje. Grote man mist zijn vriend, die hier ook bij had willen zijn. Moeten zijn. Ik kan nooit meer met droge ogen naar 'I am sailing' luisteren.

Deze is niet te koop, zei hij.
Wat wil je er dan voor hebben?
Deze is dus niet te koop, zei hij nog maar eens.


En toen wilde hij mij bellen. Of ik het goed vond. Dat hij thuis de bal aan ons zou laten zien en hem dan morgen aan zijn vriend zou geven.
Natuurlijk. Doen. Mijn hart glom.

Vanmorgen stond de eerste advertentie al op Marktplaats. Er bood iemand 250 Euro.
Hij lachte en stapte op zijn fiets.

Nu ligt hij waar hij hoort te zijn. Op zijn bestemming.
Of hij op de foto wilde? Nee dus. Nou, zei hij dreigend, dan neem ik hem weer mee, want het móet van haar.
En hij wist het: "Er zijn altijd 2 meningen, de verkeerde en die van haar".


Nu kan ik jullie tóch de foto laten zien. Goed ventje, die man van mij.

dinsdag 11 juni 2013

Mei gezien door Gio

Het is niet zo dat ik tijd te kort kom.
Maar wél dat ik veel dingen doe, die prioriteit krijgen boven stukjes schrijven.
Er zit van alles in mijn hoofd. Daar zit het goed. Voorlopig.

Eerst maar eens deze terugblik op een lentemaand, die combinaties kenden van fijne zonneschijn en harde hagelstenen, van dunne bloesjes en warme winterjassen.


Het was tijd voor een nieuwe fiets voor Jongste. Maar welke maat moest het worden? Een herenmaat gaat nog niet passen, maar de grootste kindermaat zal waarschijnlijk volgend jaar alwéér aan de krappe kant zijn.
Toch voor de kindermaat gekozen, maar dan een budget exemplaar. Dat wil zeggen: we kregen hem als bouwpakket. Het in elkaar zetten bleek een stuk lastiger dan ze ons in de winkel wilden laten geloven. Aangezien Wim na zo'n 45 minuten klussen met 0 resultaat, in staat was om het hele pakket over de schutting te flikkeren, moest ik snel een list bedenken. Ik dacht aan mijn Ex Half*rds vriend. Hij kwam razendsnel langs en frutselde de fiets nog sneller in elkaar.
Missie geslaagd. Maar nóóit meer zo'n budgetfiets.


Daar gingen ze. Samen. Naar Turkije. Ze hebben het grandioos gehad. Eigenlijk lijken ze dit beiden nog beter te beseffen nu ze alweer even terug zijn. Ze hebben heimwee. Maken nieuwe plannen. Werken over en zijn begonnen met sparen.
En zeuren. Want ze leggen zich erbij neer dat Oudste echt niet wil vliegen en niet mee zal gaan. Maar dat ik dan ook niet mee wil, vinden ze lastig te verteren. Dus ze zeuren. Ik denk dat dit tot mei 2014 gaat duren. Het zijn volhouders. En ik? Ik weet het echt (nog) niet.


Hij had nog een boekenbon liggen en kocht een Loserboek. Op Zestienhoven begon hij er al in en toen hij even later opkeek, zag hij dat hij al boven Istanbul hing.


Oudste had opgeschept tegen Vader en Broer. Hij zou tijdens hun afwezigheid wel even 100 caches gaan zoeken. Als je dan weet dat we in een jaar tijd er ruim 250 gevonden hadden, lijkt dat nogal uhh, overdreven.
Maar omdat het een prima kapstok is om activiteiten aan op te hangen en samen met hem leuke dingen te doen, zei ik OK. We gaan het proberen.
Nee, zei Oudste, we gaan het doen. Dus vanaf Zestienhoven schoten we Schiebroek in en begonnen we aan de eerste serie. Bij het Bergsche Bos verwenden we onszelf. Zij niet koken, dan wij ook niet koken.


Met (O)Pa delen we de hobby en hij had wel zin om een dagje met ons op pad te gaan. Uiteindelijk werden het er drie die week. We vormden een goed team. Ik zocht de routes uit, (O)Pa stuurde de auto, Oudste voerde de coördinaten in en samen zochten we.
De teller liep gestaag op.
 

We crosten dwars door de Alblasserwaard en kwamen op de mooiste plekjes. Precies die week was het heerlijk weer, dus het voelde echt als vakantie.



(O)Pa heeft ons erg verwend en die Lange heeft heel wat frietjes naar binnen gewerkt.

 
 
Een hele originele plek midden in de polder. Een pipowagen ingericht met te koop aangeboden serviesgoed en de mogelijkheid om jezelf van koffie, thee en wat lekkers te voorzien.


 
 
Vlug IJs. Een begrip in De Gorzen en bij de Schuurmanski's.(O)Pa stelde aan het eind van de dag voor er een ijsje te gaan eten. Goed plan. Van ons mogen de jongens altijd 2 bolletjes kiezen en als we in een goede bui zijn ook wel eens 3.
Maar (O)Pa wil altijd groot en veel. Dus het werd een bakje met 8 - ja echt ACHT, bolletjes. Voor de heren dan, ik heb aan 2 echt genoeg.

 
Sinds kort is ook Opa Olifant actiever met Geocachen. Hij is een liefhebber van fietsen en ik wilde het fenomeen Waterbus wel eens uitproberen. Dit allemaal gecombineerd maakte dat hij ook een dagje met ons op pad ging.
Eerst fietsten we vanuit Schiedam naar de Erasmusbrug. Daar stapten we op en na een dik half uur stapten we bij Alblasserdam weer van boord.


 

We kwamen o.a. langs Kinderdijk, fietsten, kletsten, zochten en aten.


 
 
De natuur leek ontploft. Eindelijk.
 
 
 
Het werd al donker toen we thuis kwamen.
 
Oudste vond het een prima dag, maar zat de volgende keer toch net iets meer te glimmen voorin de auto met andere (O)Pa. Het is me een luilak.
 
 
 
 
 
Uiteindelijk bereikte hij zijn doel: 101 caches binnen 8 dagen.
 
 
Daar heb je ze weer. Mijn schaapjes-farm is weer compleet.

 
Jammer dat de foto niet scherp is, maar ik moest snel zijn. De tekst zag er zo dreigend uit, dat ik niet te lang in de buurt wilde blijven.

 
We vierden het kampioenschap met een BBQ en als aandenken kregen de mannen hun kampioensfoto.

 
 
 
Voor ik aan mijn 15 kilometer rennetje begon, bakte ik een pannenkoek kaas. Zwaar op de maag? Mijn motor deed het er prima op.

 
E.i.n.d.e.l.i.j.k. Koffie drinken in de tuin.
Op naar de volgende zonnemaand.