Het kindje dat nooit tijd had om te slapen, maar powernapjes van max 15 minuten deed.
Het jochie dat in tegenstelling tot zijn broer wél genoeg had aan een 'Dit is de laatste keer, dan stoppen we met glijden en gaan we naar huis'.
Het streberige ventje dat zichzelf liever een conflict met zijn juffie op de hals haalde, dan dat hij het knutselwerkje ging maken dat hem te moeilijk leek.
Het mooie kind dat in groep 3 en 4 bijna mentaal vermorzeld werd door een juf die het werkelijk niet begreep #ikrukhaarhoofderaf.
Een kind dat in groep 6 eindelijk weer eens een juffie kreeg die de groeibriljant zag.
De jongen die in groep 7 met De Zuurpruim te maken kreeg en niet goed kon dealen met haar negatieve houding. Die een plaats probeerde te veroveren in zijn nieuwe groep en dat op een niet zo handige manier aanpakte. Omdat hij gewoon zijn gedrag moest aanpassen, van haar, terwijl zij weigerde te luisteren naar het waarom. Die ook nu weer de confrontatie aanging, maar nooit op basis van motieven, moest inpakken. Die zich sinds lange tijd weer eens gezien en gehoord voelde door M., de schoolmaatschappelijk werkster, mede waardoor hij het laatste half jaar kon uitgroeien tot het kind dat ik altijd al in hem zag.
Het kind dat ik al eens mijn anders-dan-anderen-kind noemde.
Het allround kind dat sociaal is, verantwoordelijk is, druk en beweeglijk is, zorgzaam is. Lief is.
Zo allround kundig dat je bijna niet in de gaten hebt dat het zo pienter is.
Het kind dat slakjes in de steeg helpt oversteken en wil dat spinnetjes buiten worden vrij gelaten.
Dat NU ONMIDDELIJK met de goudvis die de witte stippenziekte lijkt te hebben, naar de dierenarts wil voor een behandeling.
Het kind dat steeds meer onze humor krijgt en zijn moedertje (nog net groter dan hij) in de maling neemt.
Het kind dat sinds Turkije een twee-eenheid is met zijn vader.
Het kind dat zijn boekenbeurt tig keer oefent voor iedereen die even de tijd neemt naar hem te luisteren. Dat je denkt: op die leeftijd was ik liever doodgegaan dan doen wat hij deed!
Het kind dat niet wil dat zijn moeder nog mee het schoolplein op komt.
Maar wel wil dat ze de klas komt helpen bij activiteiten, want dat is stoer.
Het kind dat iedereen altijd wil helpen, ook als daarmee zijn eigen werk in de knel komt. Het kind dat heel vaak "Ik verveel me" zegt.
Dat kind kreeg de uitslag van de Cito Entreetoets. Het voorlopige advies van groep 7.
Percentiel 95%.
95 Op een schaal van 0 tot 100, waar zijn broer 33 scoorde.
Verrassend, bevestigend en vooral verhelderend.
Dat kind?
Is mijn kind.
Dat dus.
* Indien je op de rode tekst klikt, word je doorgelinkt naar een eerder door mij geschreven tekst,
elders op dit blog.
elders op dit blog.
* Deze foto's zijn van gisteren, van de jaarlijkse sportdag.