Maar wél dat ik veel dingen doe, die prioriteit krijgen boven stukjes schrijven.
Er zit van alles in mijn hoofd. Daar zit het goed. Voorlopig.
Eerst maar eens deze terugblik op een lentemaand, die combinaties kenden van fijne zonneschijn en harde hagelstenen, van dunne bloesjes en warme winterjassen.
Het was tijd voor een nieuwe fiets voor Jongste. Maar welke maat moest het worden? Een herenmaat gaat nog niet passen, maar de grootste kindermaat zal waarschijnlijk volgend jaar alwéér aan de krappe kant zijn.
Toch voor de kindermaat gekozen, maar dan een budget exemplaar. Dat wil zeggen: we kregen hem als bouwpakket. Het in elkaar zetten bleek een stuk lastiger dan ze ons in de winkel wilden laten geloven. Aangezien Wim na zo'n 45 minuten klussen met 0 resultaat, in staat was om het hele pakket over de schutting te flikkeren, moest ik snel een list bedenken. Ik dacht aan mijn Ex Half*rds vriend. Hij kwam razendsnel langs en frutselde de fiets nog sneller in elkaar.
Missie geslaagd. Maar nóóit meer zo'n budgetfiets.
Daar gingen ze. Samen. Naar Turkije. Ze hebben het grandioos gehad. Eigenlijk lijken ze dit beiden nog beter te beseffen nu ze alweer even terug zijn. Ze hebben heimwee. Maken nieuwe plannen. Werken over en zijn begonnen met sparen.
En zeuren. Want ze leggen zich erbij neer dat Oudste echt niet wil vliegen en niet mee zal gaan. Maar dat ik dan ook niet mee wil, vinden ze lastig te verteren. Dus ze zeuren. Ik denk dat dit tot mei 2014 gaat duren. Het zijn volhouders. En ik? Ik weet het echt (nog) niet.
Hij had nog een boekenbon liggen en kocht een Loserboek. Op Zestienhoven begon hij er al in en toen hij even later opkeek, zag hij dat hij al boven Istanbul hing.
Oudste had opgeschept tegen Vader en Broer. Hij zou tijdens hun afwezigheid wel even 100 caches gaan zoeken. Als je dan weet dat we in een jaar tijd er ruim 250 gevonden hadden, lijkt dat nogal uhh, overdreven.
Maar omdat het een prima kapstok is om activiteiten aan op te hangen en samen met hem leuke dingen te doen, zei ik OK. We gaan het proberen.
Nee, zei Oudste, we gaan het doen. Dus vanaf Zestienhoven schoten we Schiebroek in en begonnen we aan de eerste serie. Bij het Bergsche Bos verwenden we onszelf. Zij niet koken, dan wij ook niet koken.
Met (O)Pa delen we de hobby en hij had wel zin om een dagje met ons op pad te gaan. Uiteindelijk werden het er drie die week. We vormden een goed team. Ik zocht de routes uit, (O)Pa stuurde de auto, Oudste voerde de coördinaten in en samen zochten we.
De teller liep gestaag op.
We crosten dwars door de Alblasserwaard en kwamen op de mooiste plekjes. Precies die week was het heerlijk weer, dus het voelde echt als vakantie.
(O)Pa heeft ons erg verwend en die Lange heeft heel wat frietjes naar binnen gewerkt.
Een hele originele plek midden in de polder. Een pipowagen ingericht met te koop aangeboden serviesgoed en de mogelijkheid om jezelf van koffie, thee en wat lekkers te voorzien.
Vlug IJs. Een begrip in De Gorzen en bij de Schuurmanski's.(O)Pa stelde aan het eind van de dag voor er een ijsje te gaan eten. Goed plan. Van ons mogen de jongens altijd 2 bolletjes kiezen en als we in een goede bui zijn ook wel eens 3.
Maar (O)Pa wil altijd groot en veel. Dus het werd een bakje met 8 - ja echt ACHT, bolletjes. Voor de heren dan, ik heb aan 2 echt genoeg.
Sinds kort is ook Opa Olifant actiever met Geocachen. Hij is een liefhebber van fietsen en ik wilde het fenomeen Waterbus wel eens uitproberen. Dit allemaal gecombineerd maakte dat hij ook een dagje met ons op pad ging.
Eerst fietsten we vanuit Schiedam naar de Erasmusbrug. Daar stapten we op en na een dik half uur stapten we bij Alblasserdam weer van boord.
We kwamen o.a. langs Kinderdijk, fietsten, kletsten, zochten en aten.
De natuur leek ontploft. Eindelijk.
Het werd al donker toen we thuis kwamen.
Oudste vond het een prima dag, maar zat de volgende keer toch net iets meer te glimmen voorin de auto met andere (O)Pa. Het is me een luilak.
Uiteindelijk bereikte hij zijn doel: 101 caches binnen 8 dagen.
Daar heb je ze weer. Mijn schaapjes-farm is weer compleet.
Jammer dat de foto niet scherp is, maar ik moest snel zijn. De tekst zag er zo dreigend uit, dat ik niet te lang in de buurt wilde blijven.
We vierden het kampioenschap met een BBQ en als aandenken kregen de mannen hun kampioensfoto.
Voor ik aan mijn 15 kilometer rennetje begon, bakte ik een pannenkoek kaas. Zwaar op de maag? Mijn motor deed het er prima op.
E.i.n.d.e.l.i.j.k. Koffie drinken in de tuin.
Op naar de volgende zonnemaand.