Plastic doppen sparen voor geleidehonden.

Afval scheiden

We hebben het er tegenwoordig maar druk mee. Afval scheiding.

~ Afval scheiden ~

Al zolang ik me kan herinneren, al van huis uit, bewaarden we glas en gooiden we het weg in een glasbak. Later kwam daar oud papier bij. Meestal was de opbrengst voor een vereniging, maar tegenwoordig levert het geloof ik niet veel meer op. Tegenwoordig doe ik ook kleding en schoenen in een speciale bak, als wij het niet meer nodig hebben. Het zakje met lege batterijen staat in de meterkast. Kapotte elektrische apparaten en verfresten gaan naar de Irado. In de tuin staat naast de grijze restafval container, nog zo'n groene bullebak. Daar gaat al ons Groente, Fruit en Tuinafval in. En het laatste jaar kwam daar het apart bewaren van plastic afval bij. 

Wanneer we hadden gewild, hadden we inmiddels 4 containers in de tuin kunnen hebben. Maar. Dat willen we niet. Dus het papier en plastic sjouwen we een paar keer per week met onze tasjes naar de straatcontainers.

Niks mis mee. Kleine moeite, goed voor het milieu. Zeggen ze.

Plastic doppen sparen

Sinds het begin van dit jaar sparen we nu ook plastic doppen. Ik had er al eens over gehoord, maar had geen idee waar en bij wie ik ze dan in zou kunnen leveren. Tot er bij Hem op zijn werk iemand verscheen die contact had met een inleveradres.

~ Geleidehonden ~

Dus nu aast hij op alle dopjes. Er zijn er echt heul veul nodig, wil het iets opbrengen. Maar àls het dan iets oplevert en de euro's worden gestort, worden er hele goeie dingen mee gedaan. Er worden namelijk geleidehonden van opgeleid. Wanneer je klikt op de link, kun je er meer over lezen.

KIKA

Sparen voor KIKA kan trouwens ook. Daar kun je ook meer over lezen. Veel vrijwilligers zijn er druk mee en waarom zouden we iets weggooien dat mooie dingen op kan leveren?

De praktijk

~ Plastic doppen ~

In onze thuissituatie zijn we door Hem gedrild. 

"Néééé, niet dat melk pak zomaar wegdoen! De dop in het zakje en het pak bij het plastic alsjeblieft."

"Jij ziet toch ook wel dat er een dop op die limonadefles zit? Die moet er af! En zet dan die lege fles wél rechtop weg, anders komen al die restjes in onze tassen. Wàt een plakzooi!"

Maar het werkt. En het loont. Kleine moeite, goed gevoel.

Mijn Karwei -tje is af ► de Plantenbak DIY

Bouwmarkt workshop

Via de plaatselijke bouwmarkt heb ik inmiddels al 3 leuke workshops gevolgd. Middels mijn praatjes & plaatjes- blogs, hebben jullie daarvan mee kunnen genieten. Ik maakte eerst een plantenbak en een buitentrolley. Twee maanden geleden maakte ik een hoger model plantenbak en ik had jullie beloofd het resultaat hier weer te laten zien. 

Het liet even op zich wachten, want ik wilde er nog aanpassingen aan doen. Word ik dan overmoedig? Welnee, maar ik heb wel een praktische manier van kijken. En wilde ik deze plantenbak ook ècht met plezier gaan gebruiken, moest er na de workshop nog even aan verder geknutseld worden. Omdat ik niet bekend sta om mijn klus-tempo, duurde dat dus even. Maar. Het is zover.

Zelf maken

~ Uitnodiging Workshop Plantenbak ~

Dit was de uitnodiging en opdracht. Maak gratis een hoge plantenbak. Nou, dat is voor niets dus meneer de bouwmarkt. Daar wilde ik wel weer wat schroef en boor ervaringen voor op gaan doen.

~ De Bouwmarkt ~

Bij aankomst trof ik zo de werkplekken en bouwpakketten aan.

~ Schroefboormachine ~

Een stap voor stap beschrijving, mijn eigen trouwe accu-vriend en een aantal vriendelijke medewerkers waren aanwezig. Dus we konden van start.

Mijn ervaring met de vorige twee keer, ging zich nu uitbetalen. Want binnen no-time zat er één deel in elkaar.

En zowaar binnen de tijd, ja ja ik heb een beetje leren doorwerken, stond het loei zware eindresultaat in mijn karretje. Precies zoals het voorbeeld, dus ik was tevreden.

Aanpassingen

Nou. Bijna. Want ik wilde hem verrijdbaar hebben. Dus schroefde ik er thuis zwenkwieltjes onder. Altijd handig om deze in huis te hebben. Ze kosten namelijk best nog wel wat. 
Gratis tip van mij: gooi je iets weg waar wieltjes onder zitten (IKEA artikelen bijvoorbeeld), neem even de tijd om ze er onder uit te halen. Eens komt de dag dat je ze weer gebruiken kunt.

~ Whitewash ~

Ook vond ik het nodig dat de bleke hout look er af ging. Ja, ik weet ook wel, dat als ik hem lang genoeg buiten laat staan, hij vanzelf vergrijsd of groen van de aanslag wordt. Maar da vinnik gewoon nie so mooi.

Ik gaf hem een wit whitewash laagje. Voor een prikkie te koop bij de A*ction trouwens.

Uitdaging

Toen was er nóg een uitdaging. Heb je gezien hoe diep die plantenbak is? Véél dieper dan menig plantenwortel. Ik was niet van plan om dat zonder goede reden helemaal met aarde op te gaan vullen.

Ik verzon een list en maakte er een hogere bodem in. Daarvoor schroefde ik eerst 4 schroeven - ja what else - op de juiste hoogte.

Tekende daarna van een restdeel laminaat de hoekjes af.

Gereedschap

~ Decoupeerzaag ~

En ging voor het eerst van mijn lang zal ze leven een decoupeerzaag gebruiken. Laat ik dit zeggen, het plaatsen van het juiste zaagje vond ik de grootste uitdaging.

Verder is er niets moeilijks aan. Maar je moet het gewoon even durven doen. Met een restplankje is daar niks spannends aan.

Kijk dan. Netjes toch? Het paste perfect en was stevig genoeg om het gewicht van een lading aarde te dragen.

~ Worteldoek ~

Om het af te maken maakte ik er worteldoek in. Met een tacker. Ja ja, gereedschap hebben we wel. Nu de skills nog om het allemaal goed te gebruiken. Maar ik ben lerend hè.

Het resultaat

~ De Karwei Plantenbak ~

Nu staat er een laagblijvende vlinderstruik in. De Buddleja Free Petite 'Blue Heaven'.
Ik vind het een plaatje geworden.

Wéér een Karwei -tje klaar.

Jeugdig

Al zolang ik me kan herinneren, word ik als volwassene qua leeftijd jonger geschat.

Is dat een verdienste? Welnee.
Is dat iets dat ik nodig heb om me goed te voelen? Welnee.
Is het belangrijk voor me? Welnéé.

Het zal wel een samenspel van factoren zijn.

Geen gekreukeld gezicht. Kleurtje op de wangen van het buiten zijn. Niet dagelijks gekleed in een boemetjes jurk of overgooier. Geen permanentje. Slanke lichaamsbouw. Mijn diep grijze haren - als ik op tijd ben- keurig onder een laagje verf.

Dan vandaag. Ik ben aan het werk op de post-voorbereiding. Iedereen zit daar met de ruggen naar elkaar toe. Er is er maar één per team die over de werkvloer mag bewegen. De rest zit op een stoel voor een kast en verhuist hooguit naar een stoel voor een andere kast.
Dat is om geen seconden te hoeven verliezen. Dat is namelijk belangrijk voor meneer Post*NL. Het versturen en bezorgen van brievenpost is een verliesgevende business in dit digitale tijdperk. En dat verlies moet zo klein mogelijk gehouden worden. Dus verdien ik net iets meer dan het minimumloon, worden de postzegels almaar duurder en verdwijnen de straatbrievenbussen uit de wijken.

Het is dus niet gek als ik door collega's niet word opgemerkt wanneer ik om half acht binnen kom. Zij zijn allen vroeger begonnen. Al verdiept in de klus.

Na een minuut of vijf hoor ik hem - de man die vanuit een ander team bij ons invalt gedurende de laatste twee weken - vragen: "Dat meissie komt toch ook nog om half acht?"

Ik keek nog om me heen en dacht: "Wie heb ik gemist? Is hier dan iemand nieuw aangenomen die ik nog niet ken?"

Tot hij zich omdraait, mij ziet en lachend zegt: "Hé, je bent er al!"

Ha ha ha, hij bedoelde mij - een 51 jarige - met dat meissie..........

Je verwacht het niet hè?

Gisteren was de wedstrijd.

Zaterdag.

Het is nu zondag.

Op de deurmat staan zijn schoenen. Staat ook in de Top Tien Grote Ergernissen.

Met elkaar - bedankt voor al jullie steun, herkenning én het gevoel dat we er niet alleen voor staan - kunnen we een mooi lijstje maken.

In willekeurige volgorde:

1.  schoenen en jassen
2.  de was
3.  etenswaren in de slaapkamers
4.  lege verpakkingen terugzetten
5.  onderbroeken
6.  de doucheruimte 
7.  sokken
8.  boodschappenlijstjes
9.  (voorraad) koek, snoep en chips
10. op tijd komen
11. sleutels
12. schoolspullen
13. vaatwasser
14. mobieltjes en opladers
15. (uit)slapen
16. gamen
17. huiswerk
18. spullen op de trap

Bij voldoende interesse, zou ik er stukjes over kunnen gaan schrijven. Kan ik voorlopig weer vooruit met schrijf-onderwerpen. Laat je maar horen.......

In de tussentijd hoop ik, terwijl ik echt een mooi-weer-mens ben, op een paar flinke regenbuien.

Het slotakkoord van een voetbaltas

Het vervolg.

Ik had het beloofd hè en gezien de hoeveelheid reacties kom ik er ook niet onderuit om er op terug te komen. Het duurde even, want het slotakkoord heeft pas een uurtje of 3 geleden plaatsgevonden.

Eén dingetje vooraf om recht te zetten: in dit team wordt centraal door de ouders om beurt, de wedstrijdkleding gewassen. Dus dat zat dinsdag niet meer in de tas. Maar wél een gebruikte handdoek, onderbroek, scheenbeschermers en voetbalschoenen. En geloof me. Als dàt bezit is van een 18-jarige, en nat en zweterig is geweest.......that smells like hell.

Afijn. Vlak voor ik zelf de deur uit moest, ging hij zich klaarmaken. Tot mijn verrassing liep hij in één rechte streep naar buiten, op de tas af. Tot hier kon ik nog denken dat hij al die dagen een vlekje in zijn ogen had. Maar die optie vervloog. Hij hàd hem gezien.

Zo nonchalant en onopvallend mogelijk observeerde ik hem op afstand. Wat er gebeurt......hij zet de tas op de buitentafel, trekt de rits open en verblikt of verbloost niet. Hij pakt de zwarte handdoek, onderbroek en slippers er uit en legt die op tafel. Daarna gaat de rits weer dicht. 
Vervolgens maakte mijn hart een huppeltje, want hij pakte zowaar in één hand de losse spullen en in de andere hand de tas. Met de bedoeling het zwart naar de wasmand te gaan brengen. Dacht ik. Hoe naïef kun je zijn? 

Hij stapte namelijk naar binnen en liet alles uit die ene hand, direct over de drempel los.

Kijk. Zó dus. 

Toen ging hij zijn wedstrijd spelen, kwam met een gelijkspel-punt weer thuis, stapte over deze spullen heen naar binnen en ging naar bed. En oh ja.

Hij liet zijn voetbaltas beneden in de gang staan. Wél met de rits open. Om te luchten denk ik, of om de schijn van opruimen op te houden.

Woensdagmorgen, een herhaling van zetten. Hij liep langs de tas, stapte over de spullen heen, de tuin in naar zijn fiets. En verdween naar zijn stage.

Nú stond de boel dus binnen te stinken. En had ik behalve met mijn eigen frustratie, te dealen met Woeste Willem. Ach ach, die was in alle staten. Het op zijn handen zitten lukte niet meer. Hij bracht het zooitje boven.

Zette het op zijn bed. Mét een vriendelijk briefje erbij.

Behoorlijk schappelijk, vond ik wel. En wat betreft die gratis tip: de wasmand is helder neem ik aan. Het CV-hok is bij ons de parkeerplek voor voetbal/sporttassen en sportschoenen.

Hij kwam thuis uit stage en gaf geen kik. Wij ook niet. Hij ging later naar bed dan wij. 
Wij waren er vanmorgen eerder uit. Raad eens wat we aantroffen?

Hij had het woensdagavond blijkbaar opgepakt en buiten zijn kamer gezet. Mét het briefje er nog op. Had hij soms gedacht dat het niet voor hem bestemd was, omdat zijn naam er niet op stond?

Donderdag retourneerde zijn vader het op bed en plakte een nieuwe brief op zijn kamerdeur. 

Ik zeg: een knap staaltje geduld.

Vandaag, inmiddels alweer 2 dagen na de avondwedstrijd, komt hij bij me op de bank zitten.
"Had je een kronkel of zo?"
"Pardon?"
"Nou, moet dat nou, zo'n grote brief?"
"Wat had er dan ook gewerkt denk je?"
"Oh. Nou ja. Sorry. Ik heb het nu opgeruimd."

Over 2 dagen is er weer een wedstrijd. Zullen we een poultje maken?

Voetbaltas

Deze dagen een knap staaltje onverschilligheid hier in huis.

Zo eentje, die we waarschijnlijk allemaal wel kennen. Of vanuit ons eigen huidige gezin, of nog van vroeger. Helemaal niets nieuws ook. De ene keer maakt het bij mij meer los dan de andere keer. Hangt er maar net vanaf hoe mijn bui is, hoe zijn bui is, of ik moe ben, nog geen koffie heb gehad of andere sfeerbepalende omstandigheden. Soms maak ik er geen punt van, af en toe lost het zich vanzelf op en in zeldzame gevallen loopt het uit de hand.

Ik geloof dat we dit keer in de laatste categorie zijn beland. En omdat ik graag iedereen het gevoel geef, dat het bij een ander altijd nog erger kan, deel ik het dit keer met jullie. Zodat je je schouders ophaalt als het bij jou thuis weer eens gebeurt. "Want ach, dat hebben ze bij Schuurmans ook. Het hoort er allemaal bij."

Picture it. Schiedam. Zaterdag eind van de middag. Als ik in de woonkamer de schuifpui open doe en de tuin in kijk, zie ik dit.

Dan vandaag. Dinsdag eind van de middag. Ik zie dit.

Serieus hè?! Ik vind het al zwaar irritant dat ik nog steeds na elke voetbalwedstrijd moet vragen of hij zelf zijn tas leeghaalt, de natte kleding wil laten drogen en later in de wasmand wil gooien. Hij voetbalt pas een jaar of 12, dus best logisch dat hij daar zelf niet op komt.......

Meestal gaat er 3x vragen en een uurtje of wat overheen, voordat het dan eindelijk gebeurd is. En dan moeten zijn vader en ik op onze handen gaan zitten, om te voorkomen dat we het dan maar even snel zelf gaan doen.

Zaterdag was 3x vragen dus niet genoeg. En wij spraken via oogcontact af dat we het er niet meer over zouden hebben. We zouden wel zien..........

Nou. Dan krijg je dus dit. De tas + natte en inmiddels énorm stinkende inhoud staat er nog steeds. Onaangeroerd. En denk nou niet "Ja, als je de tas niet ziet staan, denk je er natuurlijk ook niet meer aan." Want je ziet hem wél staan, vanuit de woonkamer. Daarbij is hij er nu al twee dagen 's ochtends langs gelopen om zijn fiets te pakken. 
En er nog twee keer langs gelopen toen hij aan het eind van zijn stagedag weer thuis kwam.

Hij kan dat gewoon, er strak omheen navigeren en negeren.

Nou ben ik benieuwd of hij dat over een uurtje of twee ook kan. Want dan moet hij naar de club, voor de avondwedstrijd van vandaag. Ik zie hem er nog voor aan dat hij mij gaat vragen waar nou toch zijn tas en voetbalschoenen zijn? Ik verheug me al op zijn gezicht wanneer hij de rits opentrekt.........

Moederdag

zondag 13 mei 2018

Moederdag, je kunt er bijna niet omheen. Bijna ja. Want hier in huis weet geen kind dat het vandaag - commerciële - Moederdag is. Dat geeft helemaal niet.

Ik persoonlijk vind het een hele confronterende dag voor zoveel vrouwen. 

Ik ken vrouwen die, soms al heel vroeg, afscheid van hun kind hebben moeten nemen. Waarvan hun kind(eren) niet meer bij ze wonen. Vrouwen die zo graag een kind hadden willen krijgen, maar wie dat niet gegeven was. Vrouwen die hopen ooit moeder te mogen zijn, maar zoveel geduld moeten hebben. Vrouwen die hun moeder moeten missen, soms al heel lang, soms nog maar zo kort. Vrouwen die met pijn aan hun moeder denken, die haar zorg en warmte hier missen of haar nooit hebben leren kennen. Vrouwen die moeder zijn moeilijk vinden.

Moeders met zorgen, die er alleen voor staan. Moeders niet meer hier. 

Hoe confronterend zijn commercials, reclamefolders en Social Media vol zelfgemaakte knutsels, ontbijtjes op bed en cadeaus dan?

Zelf prijs ik me gelukkig met mijn laatste-kans-moeder en een schat van een schoonmoeder, ook al kan ik hen dat niet persoonlijk meer vertellen.

Ik ben ontzettend dankbaar dat ik moeder mag zijn van twee heel bijzondere heren. 
Ben trots op veel dingen in mijn leven, maar niets verslaat het moederschap. Maar ik besef dat niet alléén op Moederdag. 

Hier dus geen bloemen en cadeaus. Omdat de heren in huis daar niet aan denken en ik dat wel best vind. Gewoon, uit respect voor al die vrouwen voor wie het gewoon een rotdag is vandaag.

Ik hoop dat jullie allemaal een mooie dag hebben.

De Posbank

zondag 6 mei 2018

Vandaag hadden we een familie-bijklets-wandeldag gepland. Om half negen startte ik de auto en pikte in Holy Pa op. Anderhalf uur later parkeerden we bij Het Bezoekerscentrum Nationaal Park Veluwezoom van Natuurmonumenten in Rheden.

Hoogste tijd voor koffie. Mét. Intussen was ons Drenths gezelschap ook gearriveerd. 
Aan een tafeltje op het terras in de zon, wisselden we de eerste nieuwtjes uit. De heren raakten direct in gesprek over GPS, Garmin, waypoints en weet-ik-veel-wat-nog-meer-allemaal. Daar hadden we de rest van de dag geen kind meer aan.

De verleiding tot nog een tweede bakkie was groot, maar we vonden ook alle vier dat er nu gewandeld moest worden. We hadden een aardig tripje voor de boeg en het zou alleen maar warmer worden. Alé hop, opstaan dus.

Het werd een prachtige route. 

Door uitgestrekte bossen, zandverstuivingen, langs de schaapskooi, glooiende grashellingen en over heidevelden. Vlak in de schaduw maar ook klimmetjes over mulle ondergrond pal in de zon.

Met regelmatig een pas op de plaats. Voor een slokje. Een foto. Een blik op de route en gewoon, om even stil te staan bij wat we zagen. Genieten van het prachtige gebied en uitzicht. En om één geocache te zoeken en te vinden.

Het was zomers qua weersomstandigheden. Er was veel volk op de been. En weet je wat? Het voelde als vakantie.

Er werd veel gepraat en soms gezwegen. Gezocht naar de hazelworm, die anders dan de naam doet vermoeden, een pootloze hagedis is.

Op ongeveer de helft van onze uitgestippelde route, liepen we de stuwwallen van de Posbank op. Echt hè, ik heb altijd gedacht dat de Posbank de naam van een gebied was. 
In de volksmond is het ook de benaming van het heidegebied waarin het ligt. Dus ik dacht dat heus niet alleen. Maar nee hoor. De eigenlijke naam van dit gebied is Herikhuizerveld. 

De Posbank blijkt niets meer dan een halfrond stenen - monumentaal - bankje, vernoemd naar meneer Pos. Hij was in het begin van de twintigste eeuw voorzitter van de ANWB en grote promotor van dit prachtige stukje Nederland. De plek van het bankje heeft een hoogte van 90 meter boven NAP en vanaf daar heb je een mooi uitzicht. 

En er was een theehuis, met toiletten en vers water voor in onze flesjes. Samen met een lekker broodje, niet onbelangrijk. Het was namelijk wel tijd om onze energievoorraden aan te vullen.

Na een kwartiertje vervolgden we onze weg. Om een aantal kilometers verderop een koffiedrink-plek te vinden. Er kwamen ijzerkoekjes uit de tas en wat heb je nou nog meer nodig?

Vanaf hier was het nog zo'n twee kilometer lopen. 

Even voor vijf uur waren we terug waar we vertrokken waren. Omdat we nog lang niet uitgepraat waren, liepen we naar het even verderop gelegen restaurant Houtplaats. Op het terras deden we ons tegoed aan allerlei lekkers. Om half negen zetten we een grote krul door deze zondag.

Het was een heerlijke dag, met prachtig weer en goed gezelschap.

La la lente

Het is alweer een tijdje lente.

Je zou het niet altijd zeggen. Vorige week, het begin van de meivakantie hier, hadden we dagen dat het meer herfst leek. Regen regen regen. Zóveel water gevallen dat delen van de wegen blank stonden.

Maandag, mijn vrije dag, was ook zo'n natte dag. Dus werd ik binnen het gezin ingezet als taxichauffeur.

Eerst zette ik Jongste af bij de kapper. Daarna reed ik met Wimmie door om hem bij zijn masseur af te zetten. Terug naar de kapper om de rekening te betalen en Jongste weer in te laten stappen. Samen reden we naar de supermarkt en daarna weer terug naar de masseur om Wimmie weer op te halen.

Omdat het alleen maar harder ging regenen, bracht ik hem ook naar zijn avonddienst.
Ging vervolgens met Jongste op en neer naar de ortho want er was een draad losgeschoten. En eind van de avond pikte ik de harde werker weer op bij zijn werk.

Missie geslaagd, zou je zeggen. Iedereen kwam droog over.

Alleen ik niet. Want ik wilde persé nog een klein rondje rennen, om mijn heup te testen. Aangezien ik niet van suiker ben, ging ik gewoon. Maar allemachtig. Hóe nat kun je worden in een haf uur tijd? Ik was werkelijk onder mijn kleding net zo nat als erboven.
Druipend kon ik me uitkleden op de deurmat.

De dagen erna kwam de ommekeer. Het werd droog en beetje bij beetje warmer. Tot het begin van deze week snikheet was.

~ Met Pasen vulde ik dit rek met viooltjes. Het staat er nu fleurig en kleurig bij. ~

De tijd van de zonnebrand, korte broek en werken in de tuin is aangebroken.

Het fijnst van alles vind ik dat de wereld er zoveel vrolijker uitziet. Zowel qua omgeving als qua mensen en humeur. De afwisseling in weersomstandigheden vind ik prettig. Nu weer wat dagen om op adem te komen en straks weer een beetje warmer. Ideaal. Dat we ook de scholeksters weer horen in de buurt, maakt mijn lentegevoel compleet.