Je zou het niet altijd zeggen. Vorige week, het begin van de meivakantie hier, hadden we dagen dat het meer herfst leek. Regen regen regen. Zóveel water gevallen dat delen van de wegen blank stonden.
Maandag, mijn vrije dag, was ook zo'n natte dag. Dus werd ik binnen het gezin ingezet als taxichauffeur.
Eerst zette ik Jongste af bij de kapper. Daarna reed ik met Wimmie door om hem bij zijn masseur af te zetten. Terug naar de kapper om de rekening te betalen en Jongste weer in te laten stappen. Samen reden we naar de supermarkt en daarna weer terug naar de masseur om Wimmie weer op te halen.
Omdat het alleen maar harder ging regenen, bracht ik hem ook naar zijn avonddienst.
Ging vervolgens met Jongste op en neer naar de ortho want er was een draad losgeschoten. En eind van de avond pikte ik de harde werker weer op bij zijn werk.
Missie geslaagd, zou je zeggen. Iedereen kwam droog over.
Alleen ik niet. Want ik wilde persé nog een klein rondje rennen, om mijn heup te testen. Aangezien ik niet van suiker ben, ging ik gewoon. Maar allemachtig. Hóe nat kun je worden in een haf uur tijd? Ik was werkelijk onder mijn kleding net zo nat als erboven.
Druipend kon ik me uitkleden op de deurmat.
De dagen erna kwam de ommekeer. Het werd droog en beetje bij beetje warmer. Tot het begin van deze week snikheet was.
 |
| ~ Met Pasen vulde ik dit rek met viooltjes. Het staat er nu fleurig en kleurig bij. ~ |
De tijd van de zonnebrand, korte broek en werken in de tuin is aangebroken.
Het fijnst van alles vind ik dat de wereld er zoveel vrolijker uitziet. Zowel qua omgeving als qua mensen en humeur. De afwisseling in weersomstandigheden vind ik prettig. Nu weer wat dagen om op adem te komen en straks weer een beetje warmer. Ideaal. Dat we ook de scholeksters weer horen in de buurt, maakt mijn lentegevoel compleet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten