donderdag 28 april 2016

Runner

Op vijftien maart tweeduizendentwaalf begon ik met leren hardlopen. Twintig minuten was ik onderweg. Ik rende hooguit twee minuten achter elkaar. Tussendoor wandelde ik er net zoveel. Het viel me niet mee.



Wat me toen nog ondenkbaar leek, gebeurde tóch. Ik leerde hardlopen, zonder wandelen. En vond het nog lollig ook.

Inmiddels ben ik vier jaar verder. Ik ren nog steeds. Vaak twee of drie keer per week. Soms enkele maanden niet. Er zijn wel eens pijntjes. En de zomermaanden met hoge(re) temperaturen zijn niet mijn favoriet.

Ik ren inmiddels met gemak, vijf tot tien en zelfs vijftien kilometers. Ik ploeterde mezelf ook door vier halve marathons heen.

Er zijn vele leuke evenementen waar ik aan meegedaan heb. Allemaal uitjes op zich. 
Een hele tros medailles hangt er boven in een kamertje.

Het leverde me een nieuwe kennissenkring op. Allemaal van de lopers-familie.

Ik sloot me zelfs aan bij de Schiedamse loopgroep De Vroege Vogels. In februari liep ik daar enkele weken met pijntjes aan een voet. Ik verlegde grenzen. Ging lopen op paracetamol, om maar niet te hoeven overslaan. Tot ik mijn verstand ging gebruiken en bedacht dat alleen rust me lekkerder zou doen gaan lopen. Die voet moest eerst over.

Zo kwam het dat ik op één training verwijderd van een mijlpaal, een pauze inlaste. 
De eerste twee weken voelde het als spijbelen. Daarna kon ik me er wel aan overgeven. Ook toen het veel langer ging duren dan waar ik op had gerekend. Maar de verschijnselen waren duidelijk. Veel pijn, dikke bovenvoet, strompelend door het huis.

Begin april pakte ik het langzaam weer op. Op (wéér) nieuwe schoenen. 
Proberen, kijken hoe het gaat.

Toen was daar dan toch die mijlpaal.



Ik passeerde de drieduizend-kilometer-grens. Goed voor dertien dagen en zestien uren non-stop rennen.




Vier jaar en drieduizend kilometers. Ik geloof dat ik nu een èchte runner ben. 
Dit is wat ik onderweg zoal geleerd heb:

1. Chips zijn voor op mijn startnummer, niet voor in mijn mond.

2. Gel gaat in mond mond, niet in mijn haar.

3. Als ik zegt 'Oh shit, ik moet rennen', dan bedoel ik dat letterlijk.

4. Een split is niet een sinaasappel ijsje.

5. Ik draagt bij voorkeur donkere nagellak op mijn tenen.

6. Ik weet precies hoeveel kilometers ik van huis ben, op ieder willekeurig fietspad in een vijftien kilometerstraal vanaf mijn voordeur.

7. Elke keer als ik in de file sta denk ik 'Als ik was gaan rennen, was ik er al geweest'.

8. 'Gestoord' klinkt als een compliment.

9. Ik weet exact waar in en om mijn stad ik naar de wc of de bosjes in kan.

10. De duurste schoenen die ik heb, zijn hardloopschoenen.


woensdag 27 april 2016

Traditie

Het is een Koningsdag, anders dan al die voorgaanden.

Eén ding is toch hetzelfde. Oók deze keer.


dinsdag 26 april 2016

Vader Abraham


Dit is hem. Onze Vader Abraham.



Al heel lang was hij zich aan het beraden. Een gastenlijst gemaakt. Een prijsopgaaf bij een band opgevraagd.



Maar ook de twijfel. Ga ik wél of geen feest geven?



Met het wisselen van de seizoenen, veranderde ook steeds zijn idee daarover.



Tot hij besloot: ik ga het niet doen. Om reden dat hij het feest graag wil, maar dan anoniem. Dus opgaan in de menigte en het heel erg leuk hebben.



Hij zag dat niet gaan lukken. En ik snap hem. Want op zo'n avond ben je als jarige toch vooral bezig met iedereen begroeten, felicitaties in ontvangst nemen en weer afscheid nemen. Zodat iedereen een leuke avond heeft en het aan jou voorbij gaat. 


~ Jongste maakte deze lekkere scherpe foto in de hotelkamer. ~


Geen feest dus. 

~ Hij versierde de hotelkamer. ~

Daarvoor in de plaats een vlucht. Naar het buitenland. Met zijn telefoon uit en in de hotelkamer.



Jongste nam in zijn koffertje wat versierspullen mee voor de hotelkamer en cadeaus.



Wij versierden het thuis.



Genoten van de prachtige bloemen en fijne cadeaubonnen die hij van zijn werk kreeg.




We bewaarden zijn post. 



En aten er een taartje op.



Lieve Wimmie. Hopelijk heb je daar een fijne verjaardag gehad. Er was sneeuw hoorde ik net van Jongste. Dat ga je vast nóóit meer vergeten.



maandag 25 april 2016

Vakantie

Het is meivakantie. Tenminste voor de Jongste helft van mijn kroost. De oudste gaat gewoon nog een weekje naar school. Geen meelij hoor, want hij heeft behoorlijk veel vrije uren.

Dit jaar geen Turkije voor de heren. Tot grote spijt van Pa, want hij verlangt naar rust, warmte en zon. Maar Jongste durft niet. Vindt het land, zijn grensgebieden en het luchtruim eng geworden.

Hij had wel een andere wens: nog een keertje naar Euro Disney. Gek genoeg maakt hij zich geen zorgen om aanslagen daar. We laten dat zo, uiteraard.

  
Maar ik weet dat Hij hem knijpt. Omdat ik dit keer niet meega, reizen ze er niet per auto naartoe, maar per trein. Over Brussel. Met de Thalys. Dat zet voor hem het aantal risicofactoren op drie.

Tijdens het boeken dacht hij er nog niet over na. Maar de laatste week steeds meer en vaker. We hielden dat stil voor Jongste.



Om kwart over zes vanmorgen zette ik ze af op het station. Even voor elf uur kreeg ik al een whatsapp bericht vanuit de hotellobby. Ze waren binnen. 


Om half drie kreeg ik deze foto én eentje van een gedekte tafel bij de Mac. Gelukkig nam hij, op eigen verzoek, appeltjes mee in zijn koffer.

zondag 24 april 2016

Oeps

Tegenwoordig is mijn fiets regelmatig zwaar beladen. Gevulde tas voorop, gevulde fietstassen achterop. 

Dat houdt de standaard niet, dus parkeer ik mijn fiets tegen een muurtje. En als dat er niet is, tegen een paal. Om te voorkomen dat de fiets wegrolt, zet ik hem op slot. 
O ja, natuurlijk ook om te voorkomen dat ie gejat wordt.

Hij was al een keer tòch een stukje teruggerold. Nog vóórdat de sleutel uit het slot was. Dat leverde een kromme sleutel op. Dat is wat gewicht kan doen.

Al heel lang dacht ik 'ik moet mijn nog rechte reserve sleutel gaan gebruiken'. Soms doe ik nogal lang over denken, dus het was nog niet tot een uitvoering gekomen.


Te laat!

Gisteren gebeurde het weer. Ik zag zo de sleutel nog verder dubbelvouwen. Toen ik hem daarna alleen al aanraakte, had ik hem los in mijn handen. Dat wil zeggen, het bovenste gedeelte. Het onderste zat nog in het slot.

Een duidelijk gevalletje Eigen Schuld Dikke Bult.

zaterdag 23 april 2016

Blauw in de bos


Hij is er weer. Mijn abonnementen-bos-bloemen. Overwegend wit, met enkele bauw-paarse accenten.


Ik vind het een feestje om naar te kijken. 


Bloemstylist Anton heeft zin in het voorjaar en bedacht daarom een bos die lijkt op zo'n blauwe lentelucht, met van die wolkjes waar je op wilt springen. Hij heeft er ook een beetje lila aan toegevoegd. Deze kleur staat voor de vroege liefde.



Dit is een Albuca, afkomstig uit de aspergefamilie.


De sterspeler van deze bos is de Delphinium Völkerfrieden, een ridderspoor. Vrij vertaald betekent dat 'vrede onder de mensen'. 

Proost! Op blauwe luchten en zonnige dagen.

vrijdag 22 april 2016

Plakkerdeplak

Zo groot als ie inmiddels ook is, nog steeds is hij gek op pannenkoeken.

Ik ben in de loop der jaren niet meer zo gek om ze één keer per week zelf te bakken. 
Tja, waarom eigenlijk niet? Puur gemakzucht. Hij vindt de kant en klare Jan Pannenkoeken net zo lekker. Dus waarom moeilijk doen, als het ook makkelijk kan.

Qua beleg is ie niets veranderd. Elke exemplaar eet hij - nog steeds - met basterdsuiker en schenkstroop.

Dat schenken gaat altijd prima. Op de pannenkoek, maar ook langs de fles. Je snapt, dat wordt een plakkerige zooi.

Ik heb dat niet altijd in de gaten, omdat hij ze ook wel zelf 'belegt' en daarna de stroop weer opruimt.

Vanmiddag deed ik het bewuste kastje open en zag dit.


Het flesje zat zo vastgeplakt, dat het er nog steeds zat, nadat ik mijn fototoestel gepakt had.


Inmiddesl zijn het flesje én kastje weer schoongepoetst. Door mij, dat dan weer wel........

donderdag 21 april 2016

Dertig mille

Per toeval was ik zojuist getuige van een bijzonder moment.


Dertigduizend keer is mijn Blog aangeklikt en geopend door iemand.


Dertigduizend views van familie, vrienden en bekenden. Onbekende meelezers zijn er, voor zover ik weet, niet. Want hij is behoorlijk afgeschermd voor zoekmachines.


Ruim vijf jaar geleden schreef ik mijn eerste stukje. Nooit gedacht dat ik het zolang zou blijven doen.

Maar het is een waardevol iets gebleken. Met het jaar zelfs waardevoller. 
Een document van mijn dagelijks leven. 

dinsdag 19 april 2016

Kampioenen!

Vandaag was dé dag voor Jongste en zijn voetbalmaten.


De voorbereiding van de ouders was voortreffelijk. Werkelijk overal was aan gedacht, 
om het tot een groot feest te maken.


Moest er alleen nog efkes gewonnen worden.



Rond half negen begon de warming up. Ook voor de supporters, want erg warm was het op dat tijdstip nog niet buiten.



Voor deze bijzondere gelegenheid had de coach zijn Feijenoord trainingspak verruild voor een keurig maatkostuum.



Langs de lijn stelden ouders, grootouders, broers, zussen, ooms en tantes zich op.



Met hun toeters en andere herriemakers in de aanslag.



Al in de beginfase van de wedstrijd was PPSC de aanvallende ploeg. Snel plofte de bal dan ook met een droge knal achter hun keeper.



De ontlading en opluchting bij de coach en de reservespelers was enorm.




Redelijk op het gemakkie scoorden ze nog een aantal keer en de tegenstander maakte er ook eentje. Met een zeven - één voorsprong gingen ze de rust in.


Onderweg naar de kleedkamer praatte hij na met zijn broer. Een unicum dat hij er was trouwens, op dit tijdstip. Maar belofte maakt schuld hè?



Bij aanvang van de tweede helft zaten zijn persoonlijke supporters er weer klaar voor.



Net als de vorige wedstrijd tegen deze tegenstander, leek het of ze hun kruit verschoten hadden in de tweede helft. Aanvallen lukte goed, maar er kwamen geen doelpunten meer uit.

Gelukkig hadden ze een ruime voorsprong opgebouwd en konden ze na twee keer vijfendertig minuten voetballen, het veld met een zeven - twee overwinning verlaten.



Als echte kampioenen werden ze onthaald en toegejuicht.



Uit de gettoblaster schalde feestmuziek. De bloemen stonden klaar.



Ieder kreeg zijn eigen fles (kinder)champagne.



Eén voor één werden ze bij de coach geroepen en kregen ze hun welverdiende medaille én kampioensbeker.



Of ie blij was? Jazéker!

Trots waren ze, met hun Kampioensschaal.



Na dit serieuze gedeelte was het de hoogste tijd voor feest. Maar.......hoe werkt dat eigenlijk met die champagneflessen?



Gevonden! Uiteraard werd het een enorme bende daar. Alles en iedereen nat. Vooral de coach in zijn nette pak.



Ja, die Jongste van ons weet wel hoe je een feestje bouwen moet.



Party animal.



Na afloop was er ook nog lekker eten om het af te maken.





Het was een superleuke ochtend! 



En een prachtige afsluiting van het seizoen.