Terwijl ik de avondmaaltijd van deze dag stond te koken, appte ik met hem over wat hij de volgende dag het liefste wilde eten. "Spaghetti", zei hij. Laat dat nou net hetgeen zijn dat ik voor deze dag al aan het kokkerellen was. "Weet je nog iets anders, pa?", vroeg ik hem. Wachtend op zijn antwoord floepte ik er uit: als ie nou maar geen draadjesvlees vraagt, want dat heb ik nog nooit gemaakt.
Wat denk je? "Draadjesvlees", was zijn antwoord. Nou ja zeg.
Hij mocht nóg iets roepen. "Een bal gehakt met tuinbonen." Tuinbonen. Ook dát valt bij mij in de categorie nog-nooit-gedaan. Maar dat hoeft geen drie uur op een laag pitje te pruttelen, dus dat wilde ik wel proberen.
Ik zocht online naar een recept. Overal stond 'bonenkruid' tussen de ingrediënten.
Nooit van gehoord en al helemaal geen zin om er op zo'n korte termijn naar te gaan zoeken. Dus googelde ik verder en vond ik tenslotte een recept zónder bonenkruid.
Inmiddels had ik van horen zeggen al begrepen dat het fabriceren van lekkere tuinbonen nog wel een uitdaging zou kunnen worden. Want nèt iets te lang of te kort gekookt zou het verschil maken tussen 'lekker' en 'niet te vreten'.
Ik deed mijn best en nam mijn taak héél serieus.
Ik maakte er een Hollandaise saus, met boter en mosterd bij.
Gebakken aardappeltjes, vers gedraaid balletje en zo werd mijn bord een plaatje. Ja, míjn bord ook. Want ik had me voorgenomen met hem mee te eten.
Alleen toen ik mijn neus boven het bord hing en een diepe snuif nam, verging het lachen me al snel. Wàt een lucht zeg!
Gespannen wachtte ik, terwijl hij zijn eerste hap nam, zijn reactie af.
"Oh, dit is fan-tas-tisch! Héérlijk! Precies goed." Ik zag aan zijn gelukzalige glimlach dat het hem bittere ernst was.
Trots en gerustgesteld nam ik vervolgens mijn eerste hap. GAT-VER-DAMME zeg!
Ik at mijn bordje leeg, maar gesmuld heb ik zéker niet. Smaken verschillen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten