Hij voetbalt nog steeds, die Jongste van ons. Met een stuk meer bravoure en zelfvertrouwen dan toen hij in januari tweeduizendenvijftien weer begon.
Met veel meer conditie, werklust, uithoudings- en incasseringsvermogen ook.
Hij moppert niet, zegt nooit "ik heb geen zin" en slaat zelden een training over.
Het gaat goed met het team. PPSC D2. Er wordt vaak gewonnen. Met grote cijfers ook.
Ze spelen steeds meer als een team. Samen. En hebben de mazzel dat ze één killer binnen de ploeg hebben. Een straatvoetballer. Klein, snel, messcherp en met een weergaloos schot in de benen. Nico. Daar gaan we nog veel van horen in voetballand.
Jongste behoort samen met de nummer veertien van het team, tot de grootsten.
Want ze zijn ook de oudsten. Daarom is het goed dat voor de wedstrijd de spelerskaarten worden gecontroleerd. Zo is voor iedereen duidelijk dat iedereen in dit team thuishoort. En niet vanuit een ander, hoger spelend team, is ingevlogen.
Publiek is er altijd. Het zijn ook leuke potjes om naar te kijken.
Zijn techniek is nog niet alles. maar wat geeft het. je hoeft niet allemaal je geld met voetballen te verdienen, toch?
Onhandig en onstuimig is ie ook nog wel eens.
Maar hé. Nooit te beroerd om het weer goed te maken en iemand overeind te helpen.
Hij pikt ook zo zijn doelpuntjes mee.
Na dit schot op goal, raakten de verdediger en keeper met elkaar in de knoop.
En rolde de bal intussen over de doellijn.
Kon hij weer een keertje zijn dansje opvoeren. Want elk doelpunt wordt uitbundig gevierd.
Zie je die teamgenoot op de achtergrond? Die met zijn hand op zijn hoofd? Dat is hem. Nico. Die denkt het zijne over die dansjes.
Ze wonnen met zes tegen één. Genoeg om komende zaterdag thuis hun kampioenswedstrijd te spelen. Komt dat zien! Of vind je kwart voor negen een beetje vroeg?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten