Vóór de zomer van tweeduizendenvijftien werd er in Maasland een plan geboren.
Vanuit de Maaslandse hardloopvereniging Thof werd een project opgestart. De Finale. Enkele senioren wilden in tweeduizendenzestien hun allerlaatste marathon lopen in Rotterdam. Zij bedachten dat het heel leuk zou zijn dit samen met anderen te doen.
Maar ook samen met debutanten, die dit jaar hun allereerste marathon zouden willen gaan lopen. Het bleek een onverwacht enorm succes. Heel veel lopers sloten zich aan. Na de zomer begonnen ze samen aan een trainingsprogramma, toewerkend naar tien april van dit jaar.
Zij besloot mee te doen. "Àls ik um dan eens wil lopen, dan is dit mijn kans. Zoveel begeleiding en steun vanuit een groep, die kans laat ik niet liggen."
Zij is mijn loopmaatje. Elke mijlpaal haalden we tot nu toe samen. Ons eerste tien kilometerloopje. Onze eerste Halve Marathon. Nu liet ik haar los. Dit lag en ligt niet binnen mijn mogelijkheden.
Ik volgde het Finale Project op de voet. Was benieuwd hoe zij en haar lijf zich staande gingen houden. Ze is oer-sterk gebleken. Zowel mentaal als fysiek. Lachend en fluitend sloeg ze zich door de afstanden heen, ook door de dertigers. Bijna geen centje pijn, gewoon heel gebleven en het nog leuk vinden ook. Ga er maar aan staan.
Ik hoef natuurlijk niet te zeggen dat ik ongelofelijk trots op haar ben.
Vandaag is het zover.
Dé Grote Dag van De Marathon.
Ze is er klaar voor. Ongeduldig. Want ze wil um nu wel eens lopen.
Al bij aanvang van Het Finale Project beloofden wij erbij te zijn. Op de fiets langs de route. Voor aanmoedigingen, de aanvoer van gelletjes en wijngums, zo nodig een droog shirt en om haar vooruit te schreeuwen.
Ik beloofde ook, haar tijdens een lastig stuk in het parcours, net voorbij het tweeëndertig kilometer punt, extra te ondersteunen. Daar zit een rondje Kralingse Bos. Wellicht wat saai doordat er minder supporters staan. Wellicht wat zwaar omdat je al zoveel kilometers achter de rug hebt. Wellicht ontmoedigend, omdat je daar de lopers in het vizier krijgt, die het rondje al achter de rug hebben terwijl jij nog moet.
Precies dàt rondje, die kilometers, zou ik met haar mee-rennen. Illegaal. Tot een voetblessure roet in het eten gooide. Zes weken lang rende ik niet. Van de week probeerde ik of ik de voet alweer belasten kon. Want dán kon ik mijn belofte waarmaken.
Het ging. Ik bestelde een shirt waarmee ik straks naast en voor haar ga lopen. Mooi dat ze nu never nooit helemaal niet gaat uitstappen. 'En gewoon dat hele pleuris end uit gaat lopen te rennen.'
Ook planden we een knutselochtendje.
Zodat we wat aanmoedigingen onderweg mee zouden kunnen nemen.
Voor de bekende én onbekende lopers die we tegen gaan komen.
Op het moment dat deze blog geplaatst wordt fietsen wij al rond in Rotterdam. En rent zij haar allereerste Marathon.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten