Schipper mag ik overvaren

We staan aan de vooravond van aflevering vier van Wie is de Mol? Tijd om nog even terug te blikken.

Nee, ik werd weer niet weg geblazen. Het thema was 'Zoekt en gij zult vinden'. Zoeken naar bushaltes, beelden en theepotjes. Niets meer, niet minder.

Is me dan wèl iets opgevallen? Mwah, eens denken.

Allereerst Jaike. Het programma liep een minuut of tien en toen was het al zo klaar als een klontje. Over 45 minuten, exit Jaike. We hadden nog heel weinig van haar gezien en nu kreeg ze veel camera aandacht. Dat is meestal niet voor niets. Jammer, want als ik anderen na haar daadwerkelijke exit hoor zeggen dat ze zo lief, gezellig, goudeerlijk, gedreven, grappig en analytisch was, had ik dat best meer willen zien.

Dus. Zie je zaterdagavond Claes veel in actie, en aan het woord in de biecht, haal als de wiedeweerga je punten in de app van zijn hoofd af. Anders ben je de Sjaak, mark my words.

Trust NoBuddy dan. Lekker bezig geweest, die puzzelkampioen. Hij blijft wel een erg gretige speler. Ik ben er nog steeds niet helemaal uit welke rol hij speelt. Iets te vroeg gepiekt hier, want er waren teveel verplichte wissels met de hovercraft over om goed te eindigen. Lastig wel, zulke puzzels. Deed me denken aan de wolf, geit en kool die de rivier over willen steken. 
Verder kan ik hier allemaal hele intelligente dingen over roepen, maar ik begreep er dus geen ene Chinese reet van. Buddy wel, dat was duidelijk. Maar ja, dan moeten ze allemaal nog wel goed naar hem luisteren hè? 

Ik heb me dus maar vooral geconcentreerd op de details. Zo zag ik dat iedereen kaplaarzen droeg, alleen Buddy hield zijn sneakers aan. En Leonie begon er aan op haar open slippertjes, maar had later toch ook een stel kekke laarsjes aan.

We hebben hier mooi kunnen zien dat het OV in Zhengzhou goed geregeld is. Handig ook dat de haltebordjes lekker herkenbaar en gewoon in het Nederlands zijn.

OK, next. Opdracht twee in de beeldentuin met Ninja's en Samoerais. Onze Nathan waande zich in National Geographic Live en genoot als toerist zonder camera van het uitzicht. 
Het leverde de groep €600 op, waarna Johan opmerkte dat dat gevierd moest worden. "Het gezeur over wat er niet goed ging doen we straks wel". Vind ik een mooie instelling. 

Waarom er op doorreis in de bus ineens een andere penningmeester moest komen, is mij een raadsel. Rob was er als de kippen bij om te zeggen dat hij niet wilde en binnen een vloek en een zucht was beklonken dat Nathan aan de beurt was. 

Zou de afleveringstitel Welvarend hier op slaan? Dat hij in de hovercraft goed zat - en dus wel varend - en dat hij nu welvarend - rijk - was? Ik wil het best geloven, maar vind het er ook wel weer een tikkie teveel bovenop liggen.

Net als zijn vertraging in keramiek-city. Want waar de winkelierster direct het juiste theepotje aanwees, overrulede hij haar onmiddellijk met een 'nee, die is het niet'. En waarom griste hij het geld uit Rik zijn handen, toen de groep op het punt stond om een gokje te wagen, waardoor de weg naar dikke winst open lag?

In deze derde opdracht draaide het om een oerlelijk, maar peperduur, negendelig theeserviesje van de Chinese X.enos (ik citeer Johan). Iedereen loog heel oprecht dat het 'prachtig' was. Had ik niet gekund, denk ik. 

Buddy demonstreerde hier zijn eerste twee Chinese zinnen. We hebben er verder niks aan, maar het was even leuke televisie. 

Opvallend was hier dat Johan in zijn eentje de volle buit binnen haalde, door volhardend te zijn dat hij echt het juiste potje uit de winkel had gejat. Maar waarom? Waarom was hij plotsklaps het slimste jongetje van de klas? Was dat omdat hij als enige wist dat er nog een twist in het spel kwam? Dat ze ook de waarde van het serviesje mochten houden? 

Met vier voor en vier tegen, nam onze Rotterdammert het heft in handen en naaide de groep voor €1200. Niet gegokt, en toch verloren. Een Mollenactie? Ik ben er nog niet uit.

Degene die nog steeds het meest onder de radar blijft is Rob. De Rob waarvan Leonie zei: "Rob trapt overal in. Die heb je zo ontspoort. Want Rob kun je heel makkelijk op het verkeerde been zetten."

Hij kan het dus zomaar ook gewoon zijn.

Afsluitend: hoe is het inmiddels in onze poule? We hebben vier koplopers met nog steeds de maximale score van 800 punten. En we hebben onderin twee mensen die uitgespeeld zijn met hun 0 punten. Daartussen zitten allemaal mensen die nog volop van onder naar boven in de ranglijst kunnen verhuizen én andersom.

Morgen, nieuwe ronde, nieuwe kansen. Kijk je weer mee?

Egmond Wandel Zevenkilometers

De jonge heren in huis hebben er af en toe behoefte aan om het huis voor zich alleen te hebben. De oudste heer in huis is er niet zo goed in om zich dan onzichtbaar te maken.

Wél hebben wij als ouders tegenwoordig zin om er af en toe wat langer dan één dag samen op uit te trekken, nu we niet meer continu in de buurt te hoeven zijn om te zorgen.

We hebben dat echt heel lang niet gedaan. Dat is niet zielig, dat is niet onverstandig en ook niet veel te bezorgd. Het ging hier thuis gewoon zo. Met onregelmatig werk, leuke privé afspraken en veel sport afspraken, was de agenda altijd best snel vol. En ja, wij voelden ons lang verantwoordelijk voor het reilen en zeilen binnen ons gezin en alle bijkomende logistieke perikelen. We hadden er geen moeite mee om de prioriteiten niet bij onze eigen logeerpartijtjes te leggen.

Ons streven was al die jaren: gezond blijven en ouder worden. Dan zou onze beurt vanzelf wel weer komen. En hé, het was ineens zover.

Ons oog viel op een leuk wandelevenement langs het Noordzeestrand en door het Noordhollands Duinreservaat. Zaterdag én zondag een wandeling over strand en door de duinen. Daar paste precies een hotelovernachting tussen. Die mooi kon samenvallen met een game-pizza-party in ons huis. Win win.

Zaterdagochtend om kwart over zeven zaten we in de auto richting Castricum. Voor half negen liepen we ons hotel binnen waar we zowaar ook al in konden checken. Waren we mooi onze tasjes al kwijt. De welkomst-koffie sloegen we af, want we hadden 'maar' tot half elf de tijd om voor onze eerste wandeletappe van start te gaan. Daarvoor moesten we nog rijden naar een P+R in Heiloo.

Waar we nog een pendelbus moesten nemen, naar sporthal De Watertoren in Egmond aan Zee. Maar eerst nog even in de wachtrij daar.

Uiteindelijk liep het allemaal best gesmeerd en zaten we rond tien uur aan de koffie met onze nog lege stempelkaart.

We hadden er heel bewust voor gekozen om per dag geen 21 kilometer, maar slechts 10,5 kilometer te gaan wandelen.

Zo zou er in de middag ook nog tijd over blijven om Castricum te gaan onderzoeken op het beste bitterballen-terras. Boekjes te lezen. Uit te rusten. Bij te praten. En dat alles op het gemakkie.

Vandaag liepen we de Noordroute, richting Bergen aan Zee. Zondag zouden we de Zuidroute richting Castricum aan Zee lopen. 

Het was heerlijk op het strand. Wind, veel wind. 

Guur. 

Maar hé, wél wind in de rug op het strand en in de wetenschap dat het niet voor uren zou zijn. 

Dixies, die waren er gelukkig ook. Want zonder dixie is het geen echt evenement. 
Je moest er wel zeebenen voor hebben en kunnen mikken, want dat ding zwiepte flink heen en weer door de wind.

Hier kregen we een stempel, geen koffie want die was even op én een bitterkoekje waarvan mijn voorganger zei: oeps, die is zeker nog van vorig jaar. Een gebittenbreker, maar toch best te pruimen hoor.

Enkele honderden meters verderop verlieten we het strand en ploegden we door het diepe zand naar de duinen van Bergen aan Zee.

Er was veel mul zand. En daar hoorde ik hem beginnen te klagen over pijn aan de knie. 
Er ging veel te laat een lampje bij ons branden. Want hij is de laatste weken enkele keren door zijn knie gezakt, met als dieptepunt Tweede Kerstdag. Toen kon hij ook echt ineens niet meer op het been staan en lopen. Het herstelde en de klachten verdwenen. Ook uit onze gedachte. 

Hij zocht zijn weg expres over verharde weggedeeltes en dat liep prima. De muziek van de volgende stempelpost kwam dichterbij. We hielden hier even halt, om op ons kaartje te kijken hoelang we daarna nog moesten. Rekenden uit hoe snel we alweer bij de finish zouden zijn en aan de rest van ons programma konden gaan beginnen. Toen zag ik hem vanuit mijn ooghoeken plots onderuit schieten. Zomaar. Ongecontroleerd. Maar het was direct duidelijk. Einde oefening.

Het werd in één klap onzeker of hij de stempelpost wel op eigen houtje zou kunnen bereiken. Geschrokken pauzeerden we zittend op een stuk hout. En strompelden daarna linea recta naar de EHBO post.

Daar zat ie dan. De man die elf keer zonder al te grote problemen de Nijmeegse Vierdaagse heeft uitgelopen. Na zeven punt vijftien wandelkilometers als uitvaller in het busje terug naar de start. Dat was énorm zuur.

Méér stempels dan deze twee gingen we niet verzamelen dit weekend. We brachten onze jongens op de hoogte, die zeker wel meeleefden maar ook heel graag wilden weten wat we nu gingen doen? We zouden toch zeker niet vervroegd naar huis komen?

Dat deden we niet. Wel testten wel het hotelbed, voor een schrik- en powernapje.

We gingen lekker ergens eten.

Deden een drankje in de lobby van het hotel.

En keken op de kamer naar de derde aflevering van Wie is de Mol?

Na een prima nachtrust en een fijn ontbijt reden we naar een leuke strandtent.

Daar sloten we ons weekendje weg af. Zónder medaille, zónder soepele tred, maar met het voornemen om het gewoon nog eens over te doen. 

Tenminste, niet meer de strandwandeling, want dat kunnen de kniebanden niet meer aan. De Vierdaagse wil hij nog niet opgeven, dus vanaf nu is zijn herstel daar helemaal op gericht. Voorlopig kan hij nog steeds niet fietsen, dus of hij op schema ligt..?

Comedy Capers

Zo. Ik ben tevreden dat ik nog lekker mee draai in de poule. Eén huisgenoot is bijna blut en neef was blijkbaar heel overtuigd, maar ligt nu wél uit het spel. Zero points en dáár is de uitgang. Op naar een nieuwe aflevering vanavond.

Hoe ik terugkijk op vorige week? Blij en vrolijk, kan ik je zeggen. Geen spectaculaire opdrachten, maar ik heb zó gelachen. En ècht niet alleen om de taxi scene van Buurman en Buurman met de slappe lach.

Waarom dan wel? Ik neem je wel even mee langs opvallende momentjes en een aantal quotes.

~ Waar is de Mol? ~ 

Allereerst Buddy. Waar ik eerst nog dacht dat deze jonge hond een mega fanatieke spelletjesspeler is, weet ik het nu niet meer zo zeker. Hij doet overdreven bij alles dat lukt, neemt iedereen interviews af, liegt de hele boel bij elkaar, wil van kamergenoot wisselen, zit in de bus opzichtig en ijverig in zijn molboekje te schrijven en begint letterlijk handenwrijvend aan iedere opdracht. Moet ik hem nog wel geloven?

Jaike had de test onder andere op Buddy ingevuld. Als hij de Mol is, is hem dat vast ingefluisterd. Dus hij deed een dappere poging uit haar klauwen te ontsnappen. Bij het kiezen van de teams bij de kleurenkanonnen langs de Gele Rivier zag je dat Jaike hem direct bij de lurven wilde pakken. Maar je zag óók dat hij probeerde weg te lopen. Maar de pitbull hield stevig vast. Als reactie nam hij haar tijdens het elektrische draadjes doorbijten een verhoor af. Prima aanval en bliksemafleider, àls hij de Mol is...

Dan hebben we Johan, die bij het lezen van de I.KEA handleiding zegt: "Het is in het Chinees, dus dat is heel fijn." Ik ben er nog niet uit of hij echt zo naïef is of dat hij naast grappenmaker ook een heel goed acteur is. Ik ga maar even voor het eerste, dat maakt het kijken nèt even wat leuker. Wat dat betreft is het een beetje als Sinterklaas. Als je er in gelooft, beleef je het nèt wat anders.

Wat zou zijn beeld van vrouwen geweest zijn, vóór hij met Leonie de slaapkamer in dook? Slaap je een keer met een vrouw, word je meteen besodemieterd. Met haar zwarte vrijstelling.

Nu koos hij Tina als maatje, de vrouw met kermis in haar hoofd. Omdat ze zo lekker vaag is. Prima motivatie, samen geen stress, lekker keuvelen onder het draden prutsen en onverstoorbaar toen er efkes een Chinees langs wilde. "Zullen we gewoon even roepen Johan; doe jij joe-hoe?!"

Claes en Rob hadden hier een makkie, want Claes kan dit omdat zijn vader elektricien is. Net zoals ik heel goed post kan bezorgen omdat mijn vader dat ook kon. Snap je? 
Hij ontpopte zich als een enorme baasspeler onder hoogspanning en trok zijn medespeler alles uit de handen. "No no no no no no no." Al zou Rob plannen hebben gehad de opdracht te saboteren, maakte hij hier geen schijn van kans. Dit liet Claes niet mislukken. Rob mocht alleen de kabels sjouwen.

Leonie werd - ze wist zelf niet hoe - Hoofd Kastje. "Wat ik in dit programma doe, ik weet het ook niet. Het is een totale martelbank voor mij."

Mil en Nathan gingen los op het ontwarren van de kerstverlichting, waarbij zij commentaar had op zijn loopvermogen. "Dat dit nou niet rent, dit is boter, suiker, cheesecake, maar Nathan is een sporter. Rennen Nathan!"

De taxiritjes die we hierna zagen zorgden voor een stukje hilarische televisiegeschiedenis.
Er zat verdorie een stand-upper - "ik ben doodop van die twee, laten we gewoon ergens wat gaan drinken" - achter het stuur. Het lukte helemaal niemand om hun chauffeur uit te leggen waar de envelop met geld lag. Ook Tina niet, die zelf het idee had dat de man naast haar haar wel begreep. Of ze vond het gewoon heerlijk, een man die niet tegensprak. Dat kan ook. En dan nog verbaasd zijn als je ergens in een buitenwijk uit de auto wordt geflikkerd.

~ van internet ~

Van Johan hoorden we, terwijl hij uit het raam koekeloerend, de toerist uithing het volgende: "We moesten op zoek naar een apotheek, die lijkt op een afhaal Chinees. Heel China lijkt wat mij betreft op een afhaal Chinees.

En Nathan moest streng zijn. "Ja, effe niet lachen man, dit is serieus."

~ van internet ~

Uiteindelijk geen geld in de pot, maar hé, er was drank. En voor Rob een groen rietje. Toeval?

Over de laatste opdracht ga ik kort zijn. Mislukt.

Jammer dat we daarna Tina uit het spel zagen verdwijnen. Ik had de humor van deze vrouw nog wel een poosje kunnen hebben.

Tot zover week 2. Zetten jullie je punten allemaal op tijd in?

Kattentongen

Met interesse en plezier kijk ik elke zondagavond naar Heel Holland Bakt. Kneuterige TV waar ik als simpel bakkertje het nodige van opsteek.

Vorige week werden er Hollandse koekjes gebakken. Zo'n schaaltje vol als de foto hieronder en dat alles binnen drie kwartier. Dat is ongeveer de tijd die ik nodig heb om het recept door te lezen en te begrijpen. Ze ook nog binnen die tijd afbakken is alleen haalbaar wanneer je veel routine in het bakken hebt.

~ foto van internet ~

Die routine heb ik niet, maar wél altijd trek in koekjes.

Dus haalde ik mijn kerstcadeau van de plank. Een geweldig leuk, handig en praktisch boek. Ik legde het recept voor Kattentongen naast het recept van de site van HHB en ging aan de slag.

Het beslag was zo klaar. Dat knijsde ik wel. Daarna moest ik stoeien met een spuitzak. Daar ben ik nog helemaal niet bedreven in. Maar hé, zonder oefening leer je ook niets bij. Zeg ik tegen de jongens ook altijd. Dus hoppatee, beslag in de zak en spuiten maar.

Ik kan je zeggen, het werd een bende. Best wel, maar het lukte.

Ik heb een mini-oven, waardoor er maar zeven koekjes tegelijk op een bakplaat passen. 
Nadeel daarvan is dat je wel even bezig bent voordat alle koekjes gebakken zijn. Voordeel is dat je bij elke baksessie handiger wordt en bij leert.

Kijk maar. Hierboven zie je koekjes van de eerste, tweede en derde serie. Je ziet de evolutie, toch?

Ik moet het zéker nog verfijnen. Maar ik hoorde "mmm, niet verkeerd" en binnen een vloek en een zucht was het schaaltje leeg.

Dus voor een eerste poging ben ik tevreden.

Over fliebeltjes en andere Mollariteiten

Hier is dan de terugblik naar de eerste aflevering van dit seizoen van Wie is de Mol?

Zaterdagavond kwart over elf zaten wij vieren er klaar voor. De drie uur daarvoor was alle social media een no-go, want geheid dat er al ergens nieuws uit zou lekken. En wij moesten wachten tot Jongste uit zijn werk kwam. Hij had de wisselbokaal uit zijn kamer moeten halen. Die staat de komende weken pontificaal naast de televisie.

~ Links van de tv staat de wisselbokaal ~

De opening was denk ik indrukwekkender voor de deelnemers, dan voor ons als kijker. 
Ik was er niet zo ondersteboven van. Maar misschien verwacht ik wel teveel? Ik neem mijn woorden terug als in de finale uitzending straks blijkt dat De Mol ongezien ook in zijn pakkie op het plein mee heeft staan trommelen.

Het moet voor de crew wel veel werk geweest zijn om al die mensen uit Sanmenxia en omgeving te ronselen om mee te doen aan de éénmalige next level show langs een mega rode loper. Afijn, daar stond ie dan aan het einde van die loper...Rik in zijn strakke CenA'tje, die een complete monoloog over de geschiedenis van het Taoïsme over elke kandidaat uitstortte.

Er is me tijdens die eerste opdracht niet zo heel veel opgevallen. Iedereen kreeg een tegeltekstje met open deuren uitspraken. Mocht een setje sleutels pakken met daarbij een jaartal van één van de voorgaande Mol-seizoenen. De zin daarvan is me volledig ontgaan trouwens. Iedereen vond een in het Chinees opgesteld boodschappenlijstje, waarmee ze aan de wandel gingen langs de - herstel een - Chinese muur. En Johan, de mafkees van deze serie, zocht een fliebeltje. 

Een leuk weetje is dat twee uur voor aanvang van de opnames de 100 tafeltjes waar de sleutelkistjes op stonden wél aanwezig waren, maar nog als I.KEA pakketjes. Dus alle trommelaars en andere figuranten hebben met elkaar de tafeltjes in elkaar geklust. 
Nog een wonder dat niet iedereen uit frustratie vroegtijdig naar huis is gegaan.

Er werd gestrooid met vrijstellingen bij deze opdracht. Het enige nut dat ik daarin zie is dat daarna het spel van liegen en bedriegen direct kon begonnen. En hoe! Buddy heb ik over van alles en nog wat zien jokkebrokken. Eenmaal op de kamer aangekomen haalde Johan hem gelijk voor Leonie uit zijn broek, en zij loog heel oprecht over wat zij had gevonden. Dat deed ze later niet bij Tina, maar zij hield die van haar dan weer geheim. Man man man, wat een gedoe, want ook Rob was ongeloofwaardig met zijn zogenaamde joker.

Zag je trouwens die lunchsessie? Ik zou daar dus heel agressief van worden hè, van eten aan zo'n draaitafel, als mijn eten steeds bij me vandaan draait.

Dag twee begon in de Chinese Markthal. Waar het al snel misging met het volgen van de afspraken. Een enkeling probeerde tussendoor nog de regels uit te leggen, maar hé...niemand luisterde. 

Alleen Nathan leek door te hebben dat het de oplossing was om twee Chinezen mee te tronen naar twee helften van hetzelfde biljet. Hij koos voor de €50. Slim als je De Mol bent, maar als kandidaat was je briljant geweest als je 20 Chinezen mee had genomen naar de helften van €250. Dan had je mooi de maximale score van €2500 gehad. Ka'çhing!

Nu gingen ze met €150 naar de laatste opdracht. Leuk, met die mini mobiele escape rooms. Behalve dan als het zoeken naar een sleutel je enige uitdaging is, wat nog behoorlijk lang duurde in een verder leeg vrachtwagentje. En hoe moeilijk kan het nou toch zijn om de juiste foto's van de muur te rukken rondom de plek waar je al foto's weg hebt kunnen halen? En waarom bedenk je een stoel-bouwwerk als je met je hoofd een knop aan het plafond wilt kunnen bereiken? Laat ik het er maar op houden dat het ook niet voor niets is dat de opleiding tot meubelmaker iets langer duurt dan een half uurtje. 

Nathan hoefde alleen de briljante, snel schakelende Mil maar te volgen om een goede beurt te maken. De waterleiding leverde uiteindelijk de rest van de €20 op. Best leuk, ook al had het €2100 kunnen zijn.

Bij de test werden veel vrijstellingen direct op tafel gegooid en bij de executie moest Anita als eerste naar huis. Daarmee was de cirkel rond: ze ging jankend het spel in en ook jankend er weer uit.

Al met al een vermakelijke, maar geen bijzondere aflevering. We krijgen dit jaar duidelijk meer cultuur dan spektakel voorgeschoteld. Maar, we zijn begonnen én dat is zo wie zo leuk. 

Meest verdacht in het oog springende kandidaten waren volgens mij Johan, Tina, Buddy en Leonie. Die zullen het dan wel niet zijn, want ze gaan toch niet in de eerste aflevering alles al prijsgeven?

Ik heb trouwens weer een nieuwe groepsfoto gevonden. En wéér schuift Nathan een plekje naar links op. Waarom dan toch?

Voor ik afsluit moet ik het nog even over de poule OntmaskerDeMol hebben. Uiteindelijk zitten we er met zijn 26-en in. Gezellig! Er zijn afgelopen week al wat puntjes verspeeld, maar daar gaan jullie de wedstrijd niet op verliezen hoor. De grote klappers volgen pas over een paar weken. Vergeet niet opnieuw punten in te zetten vóór zaterdag 20.30 uur en geniet van de aflevering!

Verhuis- klus-emmer cadeau

Hij woont al heel lang in dit huis. Als ik het goed onthouden heb, 47 jaar. Samen met haar, een zus van mijn moeder.

Het is een groot huis. Veel te groot inmiddels voor hen samen.

Ruim voldoende voor zijn werkkamer met enorm tekenbord en voor een logeerkamer voor zijn vier kleinkinderen. Dan nog staat tegenwoordig de helft van het huis leeg en is het onbewoond.

Hij en zijn vrouw hebben er langzaam naar toe geleefd, en kijken nu enorm uit naar een volgende stap in hun leven. Ze gaan kleiner wonen. Niet in een aanleunwoning of verzorgingshuis, maar in een mooi appartement.

Een koop appartement. Best bijzonder. Want hij is deze week tachtig geworden. Ik denk niet dat er veel banken zijn die nog een echtpaar van deze leeftijd aan hun bureau hebben zitten. Maar hij is een tachtiger die vol en actief in het leven staat en niet veel anders doet en denkt dan toen hij zestig was.

Binnenkort gaat hun huidige woning in de verkoop. En over een paar maanden krijgen ze de sleutel van hun nieuwe huis.

Deze week werd mijn oom dus tachtig jaar. Ik had afgesproken samen met mijn vader hem te gaan feliciteren en een taartje bij hem te gaan eten. Het bedenken van een passend cadeau was even lastig. Want wat geef je aan een man van die leeftijd?

Na enig overleg kwamen we op het idee om hem een verhuis-kluspakket te geven. Met artikelen er in die een verre houdbaarheidsdatum hebben, zodat het in de kast weggezet kan worden tot de overdrachtsdatum. 

Het was een succes en werd enthousiast ontvangen.

Het leuke is dat je het zo duur en groot kan maken als je zelf wilt. Via een bezoekje aan de A.tion en de supermarkt shop je alles bij elkaar.

Eerst natuurlijk een emmer. Een verhuisdoos zou ook kunnen. En eventueel een kleiner emmertje voor een kleiner cadeau.

Ik kocht allesreiniger, vuilnis- en pedaalemmerzakken, schuursponsjes, schoonmaakdoekjes en huishoudhandschoenen.

Maar ook toiletartikelen als wc-reiniger, een toiletverfrissersblok, toiletrol en handzeep in een pompje.

Daarbij nog koffie, 'Even-uitrusten-thee', koekjes en bekertjes.

En voor de steviger trek een wijntje, sapje, soepje én zoutje.

Als laatste kocht ik nog schuurpapier, pleisters en een cadeaubon van een kluswinkel.

Alternatieven zouden bijvoorbeeld nog verfkwasten, terpentine, afplak-tape, verfrollers, een schroevendraaierset en chocola kunnen zijn.

~ verhuis-klus-emmer-cadeau ~

Het werd een mooie kleurrijke verzameling. Om het af te maken plakte ik een 80-verkeersbord op de emmer. Daarna pakte ik het geheel in in doorzichtig folie en daar vergat ik dan jammer genoeg weer een foto van te maken.

Kaartje erbij en klaar was het cadeau. Leuk toch?

Het gaat weer beginnen!

Degenen die hier regelmatig meelezen, weten dat ik al jaren en jaren liefhebber ben van het TV Programma Wie is de mol? Elk jaar laat ik me graag een aantal maanden onderdompelen in de landelijke hysterie rondom De Mol.

Daarin sta ik niet alleen. Vorig jaar ontstond voor het eerst het idee om behalve er veel met elkaar over te lullen in real live en via whatsapp, ook samen in één poule mee te spelen op jacht naar De Mol. Dat werd een mengelmoes van vrienden, familie- en gezinsledenleden. Een groep van 24 personen.

Wekelijks schreef ik hier een blog, over opvallende momenten in de uitzendingen, mijn verdenkingen en allerlei andere gekkigheden. Met elkaar hebben we er veel lol mee gehad. Aan het eind van de serie konden we concluderen dat ik er wekenlang vooral flink naast had gezeten. Maar hé, wat kan het schelen. Ik had me kostelijk vermaakt.

Bij het korter worden van de dagen, begon eind 2019 voor mij al het verheugen op een nieuw seizoen. Het twintigste. Een porseleinen jubileum editie. Zouden ze er iets speciaals van gaan maken? 

Het begon in elk geval met een deceptie. Op de verjaardag van Wie is de Mol, 19 november, kwam er inderdaad een langverwachte aankondiging. Maar in plaats van het ergens opduiken van nieuwe kandidaten, kwam de boodschap dat het programma een week later zou beginnen. Dus in plaats van standaard de eerste zaterdag van januari (langer geleden was het de eerste donderdag van januari), begint het nu op 11 januari pas. Nou ja zeg, heel onze zaterdagavond agenda van het eerste kwartaal van 2020 in de war.

4 Januari zou wel The Kick-off zijn, via MolTalk. Maar of ik nou echt op dat schreeuwerige en hysterische gedoe zonder diepgang van Margriet en Chris zat te wachten? 

Dat was het enige nieuws op die dag, waarbij ik nog dacht zou dit dan de start zijn van een stroom wél leuke berichten? Maar het bleef gewoon eng stil.

Bekend was dat op 28 november het nieuwe Molboekje uit zou komen en daar staan altijd de nieuwe deelnemers in. Dus dáárvoor moest de aankondiging dan in elk geval ergens gaan gebeuren.

Uiteindelijk kondigde Rick - de regisseur en creatieve directeur - via zijn Instagram aan dat we de media in de gaten moesten houden. Via 10 mediakanalen en verspreid over 2 dagen werd een kistje verspreid met aanwijzingen die leidden naar 1 kandidaat. Op die manier kreeg het programma via 10 kanalen aandacht, maar mijn kijkershartje ging er niet bepaald sneller van slaan, omdat de kijker niet mee kon puzzelen.

~ Rick en Rick ~

Afijn, na 2 dagen was dan bekend dat dit twintigste seizoen zich in China af gaat spelen. En dan specifiek in de provincie Henan, door de Chinezen klein genoemd vanwege de slechts 96 miljoen inwoners daar. Het ligt in het binnenland van oostelijk China. Een land waar het lastig kan zijn om vrij de straat op te gaan om te kunnen filmen en waar ze waarschijnlijk wel wat beperkt in hun speelruimte zijn geweest. Ik vrees dan ook voor een nieuwe serie saaie spellen en opdrachten. 

Als je, net als ik, van wat meer spektakel houdt, is het absoluut de moeite waard om de Belgische Mol van 2019 via NPO Start terug te gaan zien. Dat kan nu!

~ foto van de website ~

Dit is 'onze' nieuwe groep. Vijf mannen, vijf vrouwen. De één wat meer, de ander minder bekend en drie van de heren kende ik nog helemaal niet. Behalve dat ik wel weer van één van hen wist dat hij Maxima en Ilse - op het Songfestival - had gekleed.

Tja, en dan gaan mijn raderen al een beetje draaien. Wat zijn dit voor types? Zouden ze HET kunnen zijn? Aan de hand van hun karakter en filmpjes met uitspraken, heb ik er al een paar afgeschreven en zit ik me nu op ééntje enorm te verheugen.

Onze eigen Sparta-Nathan, het Duracel-konijntje met zijn haar strak in de nek. Ik voorzie dat hij de publiekslieveling gaat worden, zoals Robèrt dat vorig jaar was. Ik hoop dan ook dat hij lang mee blijft doen. Trouwens, liegen kan hij wel. Hij vertelde namelijk dat hij vroeger met zijn ouders naar het programma keek en dan een soepstengel at. Het kàn hoor, maar ik geloof hem niet. Het programma is namelijk vanaf 1999 op de buis en toen was hij 15 jaar oud. En dan met een soepstengel?

Kort na de opnamen was hij op de school bij Jongste. Het zou toch wat zijn als ik hier een foto heb van De Mol 2020 én de bokaal-winnaar van 2019?

Inmiddels is het nog 3 nachtjes slapen tot de eerste aflevering. Onder de Kerstboom lag het Molboekje voor mij cadeau. De eerste MolTalk is geweest, met bij verrassing 2 verse presentatoren. Vind me maar een zeur, maar ik ben er nog niet uit of het een verbetering gaat zijn. Rop is leuk. Maar die sprekende pop ernaast...Ik was al geen Marlijn-fan, maar nu is mijn allergie alleen nog maar toegenomen voor deze dame die 'ik ben spontaan' acteert.


De leader is bekend. Zodra het muziekje gaat spelen kom ik direct in een sfeer en krijg ik heel veel zin om te gaan kijken.

Ik verwacht een speciale, grootse opening. Je viert tenslotte een jubileum of niet.

Rick, die dit seizoen wel al vóór de opnames wist wie De Mol is, staat op de rode loper. Gaan we naar een voorstelling kijken, zoals ze zelf al hintten op de site?

Misschien wel een voorstelling van Oud Mollen of Oud Deelnemers? Of zie ik nu alweer dingen die er helemaal niet zijn?


In elk geval zit ik geramd de komende zaterdagavonden tot en met 14 maart. Kijk jij ook?

Kom dan meespelen in onze poule OntmaskerDeMol. Net als vorig jaar gaan we weer met enthousiaste familie-en-vrienden-Mol-kijkers strijden om de wisselbokaal. Wie gaat hem van Wessel overnemen?

Download dan de app op je smartphone en maak een nieuw account aan. Als je er namelijk nog eentje hebt van voorgaande jaren, schijnt deze nu niet meer bruikbaar te zijn. Als je mij een seintje geeft dat je mee wilt doen, zal ik je uitnodigen in deze poule. Je kunt trouwens in zoveel poules meedoen als je wilt. De punten die je inzet, worden dan in elke poule zichtbaar.

Afsluitend iets om over na te denken. Van voorgaande jaren weten we dat de kandidaten expres bij elke groepsfoto in dezelfde posities gaan staan. Zodat testvragen daarover geen zin hebben. Kijk dan met die wetenschap eens naar de groepsfoto van hun presentatie en die van de eerste aflevering.

Dat is gek, toch? Er lijken twee duo's van plaats te hebben gewisseld. Maar waarom?

Ik heb er in elk geval zin in! Laat maar komen, die eerste aflevering.