Juli gezien door Gio

Thuiskomen na een week vakantie is altijd weer fijn. Thuiskomen na 1 week vakantie en je voelen alsof je twee weken weg was, is heel fijn - en een teken dat je een écht ontspannende vakantie hebt gehad.

Het is bijna niet te geloven dat het alweer bijna over is, die lange, mooie zomervakantie. Ik wil er nog niet aan. Heb een beetje kriebels in mijn buik ervan. Raar, want ik weet dat ik straks het ritme van het dagelijks leven ook weer prettig vind. Heb weer volop energie voor nieuwe klussen. Maar toch, een beetje het zondagavondgevoel. Het gevoel van 'ík wil nog niet'. Het is ook zo fijn. Zo, met elkaar. Zo zonder klok als dominante leidraad. Ik koester het.

Als ik door de plaatjes op mijn mobiel blader, realiseer ik me dat juli hier nog geen plaats heeft gekregen. Dat verdient ie wel. Dus bij deze.

In de polder hier achter hebben we een schaapherder met zijn kudde lopen. Ik kom ze vaak tegen, steeds op een andere route. Ze grazen en struinen de hele omgeving af. Deze ontmoeting was tijdens een ren-rondje.

Tijdens een middagje fietsen door Rotterdam vond ik in deze door klimop overwoekerde boom een cache.

Jongste haalde tijdens zijn Judo Examen een groene slip - of is het een slib, voor op zijn band. Eén te weinig, want hij vond zelf dat hij er wel twee had verdiend.

Na een vrij beroerd voorjaar wordt het eindelijk barbecue weer. Daar zijn wij dol op en dat doen wij heel kneuterig, met een kleine bbq. Hij is snel heet en blijft dat ook precies lang genoeg.
We stoken fikkies, roosteren worstjes, hamburgers, frikadellen en marshmallows. Lekker hoor.

Als Opa jarig is geweest, trakteren wij hem op een dagje Burgers Zoo. Ouderwets genieten.

In de zomervakantie werd hij 11. V lak daarvoor trakteerde hij zijn klas op iets lekkers.
Al ruim van te voren vroeg ik hem te overleggen met zijn juffie wanneer hij dat zou kunnen doen. Uiteindelijk hoorde ik de dag van te voren dat mórgen al de grote dag was, omdat daarna alle groep-achters uit de klas verdwenen zouden zijn en de klas dus niet meer compleet.
Gelukkig had ik één en ander al uitgedacht en voorbereid, maar het was toen wel even flink doorwerken die dag.

Maar gelukt.

Zijn oom had een nieuwe retro game aan zijn verzameling toegevoegd en hij mocht hem uitproberen.

Er was 1 weekend waarin we 5 verjaardagen hadden. Een echt Feest Weekend dus. Logistiek een grote chaos, maar wél bere-gezellig.

Tussendoor bezochten we ook nog snel het Schiedamse Maasboulevard Feest, waar ik erg genoten heb van die gekke Vlaardingse Wannebeez.

Daar ging ie dan. Na bijna 25 sabbatical-years ging hij zijn wandelschoenen weer aantrekken op weg naar zijn 6e Kruisje. Hij had er zoveel zin in. Er jaren van gedroomd, zich nu dan toch echt aangemeld en er enorm naar uitgekeken.

Via Social Media hield hij ons en ik alle geïnteresseerden op de hoogte van zijn belevenissen tijdens de Nijmeegse Vierdaagse. Makkelijk waren ze niet, die 4 x 50 kilometers, maar hij heeft het volbracht. Ape-trots was ik op hem.

Toen hij zijn hielen had gelicht, en Oudste besloot niet thuis te eten, vond ik het tijd voor zijn verwenmomentje.

Het werk in de tuin was gedaan. De steentjes schoon, alles ingeveegd, borders weer netjes en de schuurtjes opgeruimd en schoongemaakt. Tijd voor het uitzoeken van een vervanger voor onze picknicktafel. Ik vond deze, van steigerhout. Robuust, iets groter en met losse banken. Geweldig, vind ik hem en het is heerlijk om 's morgens weer mijn ontbijtje hier te kunnen nuttigen.

Jongste mocht met één van zijn ouders naar de afscheidsmusical van zijn groep 8 klasgenoten komen kijken. Na afloop moest ik ineens het podium op en kreeg ik bloemen. Als dank voor het maken van 10 jaargangen schoolkranten. 
Komend schooljaar wordt onze laatste op de Basisschool en ik ben al aan afbouwen begonnen. Er komen geen schoolkranten meer van mijn hand.

Op een zonnige zondag hadden we een date in Brielle op Camping Modjo Kerto. Elk jaar komen we daar minimaal 1x het bier opmaken, dus vandaag brachten we zelf de krat maar eens mee.

Er is daar een zwembad en samen met Sem, Zoë en Luke maakte hij er een gezellige boel van.

De volgende dag begon onze vakantie in het Sauerland, waarvoor we onderweg deze club passeerden.

Met donutsen en pannenkoeken vierden we zijn 11e verjaardag.

We wandelden er van kruis naar kruis

en leefden van ijsje naar ijsje.

Toen zat onze eerste vakantieweek er weer op.

Vlakbij huis was een nieuwe cache geplaatst die in deze kikker was verstopt.

Eindelijk zomer.

Huisje in de heuvels

En dan hè. Dan ineens is het echt zomer, en vakantie. Ben je bezig dat te vieren en voor je het weet ben je een paar dagen amper achter je PC geweest. Omdat je druk bent met het leven leven, in plaats van erover schrijven.

Maar ik ga het toch weer doen. Dat schrijven en plaatjes laten zien.

Op een maandag kwamen we terug uit het Sauerland en sliepen we weer in onze eigen bedden. Zó fijn dat we dat met elkaar delen. Uit is leuk, maar thuis is ook niet gek.

Vanaf vrijdag hadden we een huisje in de heuvels gehuurd, diep weg in Zuid Limburg, vlak bij de grenzen naar Duitsland en België. Maar toen kwam de uitnodiging, waardoor we besloten 1 dagje later af te reizen en deze vakantiedag te schenken aan Jongste.
Intussen is wel bekend hoe het werkt in Huize Schuurmanski. Er wonen hier 2 Spartanen met een Feijenoordhart, 1 Ajaxied en 1 taxichauffeur. Het vaakst zitten we op Het Kasteel, maar begin augustus gingen we naar de Eredivisie Openingswedstrijd van dit seizoen in de Amsterdam Arena.

Kijk, daar lopen ze, in het hol van de leeuw.

Jongste werd enorm in de watten gelegd, met aandacht, consumpties en boordjes worst.

Om even voor 8 uur betrad hij op de warmste vrijdag van het jaar aan de hand van de nummer 5 Christian Poulsen, het veld.

Op rij 2, direct achter de goal, zagen we Ajax met 3 - 0 van Roda JC winnen.

Dan wordt het zaterdag en rijden we met vers gevulde boodschappentassen én fris gewassen kleding de straat uit.

We treffen een geweldig rustig park, veel weidse uitzichten, weinig volk en heerlijk veel ruimte.
Hier gaan we het wel wennen.

Allerlei grootse wandelplannen had ik voor deze week. Hele routes uitgewerkt. Tot ik ontdekte dat we de Garmin vergeten waren. Nou ja, we? Ik was erg nijdig en gaf iedereen er de schuld van. Maar eigenlijk was ik gewoon zelf vergeten dat ding in een tas te stoppen. Zucht. Echt erg boos was ik.
Gewapend met GPS en kompas van Mobiel Gio liepen we toch ons eerste rondje in de buurt en dat bracht ons verrassend genoeg op de leuke plekjes die we zochten. Maar het was verre van ideaal.

Iemand een idee wat de betekenis is van deze paaltjes / bordjes? Wij namelijk helemaal níét.
Moet je hier je rolstoel parkeren en dan op je knieën de trap op?

Pas op voor wélke stier? Deze (sterrenbeeld) stier kijkt hier nog een tikkie triomfantelijk. Tot het kwartje valt: schuin links achter die boom staat een heel nest jonge stieren tussen de hekken én wie heeft er deze dag een rood shirt aan? Juist. Snel wegwezen dus hier.

Vakantieleven. Een zwembad zonder al te spannende glijbanen, maar weer op een andere manier leuk. Stoeien met de matten. Duiken van de startblokken.

Helemaal alleen op de ligstoelen in de avondzon. Ik en mijn tijdschrift. Waar is iedereen toch?

Omdat we er zo dichtbij logeren, bezoeken we opnieuw het Drielandenpunt.
Zij tweetjes groter gegroeid en ik iets dapperder geworden.

Dit keer klim ik mee naar boven.

Maar o, wat krijg ik daar onderweg spijt van. Waarom zijn die trappen zo open? Waarom doe ik dit? Ik vind het oprecht eng.

Weet het nu zeker. Ik word oud en ben géén held meer.

Van bovenaf konden we mooi het doolhof zien liggen. Ons volgende doel.

Hoe moeilijk kan dat nu zijn?

Al snel waren we de jongens kwijt.

Ook al snel haalt Wim een nat pak. Je moet hier namelijk goed kunnen timen, of goed kunnen gokken, om droog het volgende pad te kunnen nemen. Het lukt hem niet helemaal.

Jongste heeft bij deze waterpunten de grootste lol. Hij heeft al snel door dat er ergens een sensor verborgen zit en gaat daar sneaky bijzitten. Voorbijgangers die weifelen slaat hij giechelend gade en als zij besluiten de oversteek te wagen houdt hij zijn hand voor de sensor. Pietje Bel.

Er zijn drie bruggen en twee van die bruggen leiden naar deze uitkijktoren in het midden. Als je hier bent, ben je vlak bij de makkelijke weg naar de uitgang. Als wij samen op brug 1 staan, zien we de jongens op de andere bruggen. Even later staan ze samen op de uitkijktoren.

En wij? Wij hebben een dik uur rondgelopen en konden niet de weg naar de twee goede bruggen en dus ook niet naar het middelpunt vinden. Is dat niet om gek van te worden?
Uiteindelijk hebben de jongens ons als twee verdwaalde seniele oudjes opgehaald en meegenomen naar de toren. Hoe frustrerend. Het erge is: we deden echt ons best.

Ja hoor, daar zijn ze dan. Stakkers.

Midden in de week rijden we zonder Garmin naar Aken om daar een leuke route te gaan lopen. Denken we. Maar wat een grijze grauwe bende is het daar. Aken zal vast heel leuk zijn, maar wij zitten in de verkeerde (universiteits-)hoek. 

Op de terugweg pikken we hier toch nog een cache mee.

Nog zo'n vakantienummer: midgetgolfen. Het feest is niet compleet als we niet de baan op zijn geweest.

Met een afsluitend terrasje voor de winnaar én de verliezers.

Op één van de dagen hangen we voor één keer de toerist uit.

We duiken onder.

En laten ons door ex-mijnwerker Werner alles vertellen over het werken in de mijnen.

Daarna sjokken we nog een tijdje rond in Valkenburg.

Als Wim bekijkt hoe we het snelst bij de Wilhelminatoren komen, knipt Jongste wat onvoordelige plaatjes. Deze kan blijven.

Aan de voet van de toren hebben we de keus: met de kabelbaan of lopen?
Je ziet wat het geworden is.

Met frissen tegenzin beginnen de heertjes aan de trip. Let wel, het gaat hier om een loopje van een minuutje of acht, negen naar een 86 meter hoger gelegen gebied. Maar ook die van ons worden het liefst overal voor de deur afgezet.

Wij zijn, tot hun grote ergernis van het bewegen en het geld tellen. 
Als we hier niet met de kabelbaan gaan, sparen we 16,00 Euro uit.

Die we vervolgens uitgeven aan koffie en cola light op het terras bij de toren, 2 ritjes over de rodelbaan en beneden in het dorp een ijsje. Zo doen wij dat. 

Als we na een uur de korte wandeling naar beneden maken, snappen zij dat ook.
Voor even dan. Volgende keer willen ze waarschijnlijk gewoon weer liever niet lopen.

Het was de hele vakantie klein genieten, wat we deden, maar misschien juist daarom zo groots.

De voorlaatste dag kwam Ruben met zijn roofvogels. Jongste staat met zijn Belgische zwem-kameraad nog na te giechelen over de truc die Rogier zojuist uithaalde.

Maar ze schrikken zich even later rot als hij vlak over hun heen aan komt suizen.

In de avond spelen we Bingo. Ja, ook dat hoort bij onze vakantie-hoogtepunten. Echt. Spannender wordt het niet.
Het is er een drukte van belang en we schuiven aan bij een echtpaar uit Overschie. Wessel houdt de conversatie gaande en al snel heeft hij hen om zijn vinger gewonden.
Er wordt veel gelachen. Helemaal als hij één van de hoofdprijzen wint: een Bollo rugzak met knuffel, bellenblaas, potloden en sleutelhanger. Wie wil dat nu niet winnen?

Zijn verse vrienden winnen ook een hoofdprijs, maar omdat zij de volgende ochtend al naar huis gaan, schenken ze het. Inderdaad. Aan hem. 

Zo komt het dat we de volgende dag niet hoeven te koken, maar twee grote emmers vol lekkers voorgeschoteld krijgen. Mjammie.

Na het eten sluiten we de vakantie hier in Vaals af met een Spooktocht. Honderd man doet er mee, verdeeld over 10 groepen.
Echt eng is het niet, maar de volledige duisternis maakt het spannend genoeg.
De jeugd wil al snel niet meer voorop lopen en de werkwijze van de GPS vinden ze veel te ingewikkeld. In het kort: volg de wijzer op het kompas en zorg dat het aantal nog te lopen meters afloopt. Niet moeilijk, toch?

Zonder dat we het willen is de situatie binnen een half uur zo, dat Wim voorop loopt met de GPS in zijn hand en ik de vragenlijst en de papieren route bijhoudt. 

Voor vertrek de volgende ochtend, gaat onze Dappere Dodo naar de uitslag kijken en zijn dag kan dan al niet meer stuk: eerste geworden.

Tijdens deze week zijn de avonden duidelijk korter aan het worden. Maar we zijn vaak getrakteerd op een prachtige zonsondergang. Iedere keer weer een cadeau. Je moet het alleen wél willen uitpakken. Er de tijd voor nemen het te zien.

Op weg naar huis maken we nog een ommetje via Maasstricht, want bij MVV zijn we nog niet eerder geweest. Speciaal voor ons gooien ze de deuren vanaf kantoor naar het veld open en mogen we het stadion in.

We willen het kort houden, want met de sleutel in haar hand blijft ze wachten tot we uitgekeken zijn. Dus geef ik het fototoestel uit handen om de mannen hun eigen plaatjes te laten schieten.
Dan krijg je dus dit. Hah!

Volgende keer doe ik het gewoon weer zelf.