VIOranje Blijft Thuis

Als voetballiefhebbers kijken ze samen al jarenlang naar de programma's van VI op televisie. Deze talkshow wordt opgenomen met publiek erbij. 

Oudste wilde daar graag eens bij zijn, maar moest wachten tot hij 18 was geworden. 

De reguliere uitzendingen zijn al vrij vroeg in het seizoen volgeboekt. Maar met de Wereldkampioenschappen voetbal, zónder Nederland, deze zomer, kwam er een nieuwe kans. 

Zelf zag hij op Twitter voorbijkomen dat er kaarten beschikbaar waren en hij was er als de kippen bij om ze bestellen.

Zo kwam het dat we op een woensdagavond om half negen in de auto stapten, op weg naar het Mediapark in Hilversum. Het zou een latertje worden, want de uitzending was live en zou pas om 21.50 uur starten.

Aangekomen werden we opgewacht door grote mannen van de beveiliging. Na het sein 'veilig', konden we plaatsnemen met een glaasje fris. En de op dat moment te spelen wedstrijd via tv-schermen bekijken.

Een half uur voor opname werden we meegenomen de catacomben in, waar de opnamestudio's zich bevonden. Ik had wel eens gehoord dat kleding met streepjes en printjes storen op beeld, dus had ik een jurkje mét print aangetrokken. "Dan zetten ze me in elk geval achteraan, dacht ik."
Noem het naïef, of onnozel. Maar wat had ik het mis. Met zijn 3-en werden we gewezen naar rij 1, direct achter de stoelen van René van der Gijp en Jan Boskamp.

Er volgde wat informatie en opwarmgrapjes van Meneer Jacco. Hem herkenden we van eerdere opnames van The Voice of Holland. Wat een saai werkleven zal deze man hebben, want ik hoorde hem precies dezelfde dingen roepen als toen. De oudere dame die naast me zat, stoorde zich énorm aan hem. "Wàt een kinderachtig gedoe zeg hier!" Ik dacht nog: "Dat wéét je toch van zulke opnames?"

Maar dat wist ze niet en later begreep ik het ook. Haagse Mevrouw Loes hield he-le-maal niet van voetbal. Ze kwam ook niet voor het programma, maar voor de band van die avond. De Haagse band The Clarks waar ze al heel lang fan van was. Tijdens het openingsnummer ging ze staan, want we hadden een plekje waar we met onze rug naar de band toe zaten. Dit nummer werd gespeeld met gastdrummer Cesar Zuiderwijk. Die deed dat óók staand trouwens. Het werd een hele lange uitvoering van 'Radar Love'. Geweldig gespeeld, kan niet anders zeggen.

~ Daar rechts, boven die witte streep, daar zitten wij. ~

Dat het zo lang duurde begreep ik wel. Er waren die avond flut wedstrijden geweest en ze moesten toch èrgens dat uur mee vol zien te krijgen. Het werd een saaie uitzending. Maar om te zien hoe zo'n programma gemaakt wordt, dat was zéker wel de moeite waard.

Eerst de vooraankondiging, voor aanvang. Wilfred en Johan Derksen kwamen daarvoor heel even de studio in, waarbij ik direct dacht: "Zo, het ruikt hier ineens naar vis." Later bleek dat ik inderdaad scherpe zintuigen heb. Om de stemming te verhogen, werden er frisdrank en bier uitgedeeld.

Daarna de intro vanachter de keukentafel. Toen de opening en vervolgens de eerste gesprekjes, waarbij Loes uitgenodigd werd om aan tafel te komen zitten. 

Tijdens de commercials breaks werden we aangemoedigd even op onze telefoons te kijken, of we al op tv gespot waren. En ja hoor. Dan zie je hoeveel mensen er kijken naar dit programma. Van alle kanten kwamen de berichtjes binnen. Vaak met foto's die men vanaf hun tv-scherm hadden gemaakt. En dat terwijl we niemand geïnformeerd hadden, dat we gingen.

Na het tweede rondje bier, vertelden de heren over de vis die ze backstage gegeten hadden. Zie je wel!

Al met al was het een programma van niks, maar wél een hartstikke leuk uitje. Met dank aan Loes en The Clarks, want zij kleurden de uitzending.

Klaar!

Het zit er op.

Alle last minute ingevoegde examenopdrachten zijn gemaakt.

Alle stageverslagen geschreven.

Alle 800 stage-uren gelopen.

De stage-boordelingsgesprekken hebben plaatsgevonden en de cijfers liegen er niet om.

Het zit er op. Klaar!

Toch stapte hij vanmorgen - zelfde tijd - op zijn fietsie. Want hij blijft nog even. 
Als vakantiewerker. Om in plaats van een stagevergoeding, een salaris te gaan krijgen. Dat zijn euro's met een ruime factor vier vergoot. 

Is dat lekker dan?

Fietsdag

Vandaag hadden we samen een fijn dagje vrij. We gingen fietsen. Naar en door Rotterdam.

30 Kilometers weggetrapt. Niet gemeten kilometers gewandeld. 16 Geocaches gevonden. Van 2 lunches genoten en 1 chocolade-truffeltaartje opgesnarft. 

Inmiddels weet ik er goed de weg. Ga Rotterdam meer en meer waarderen. Kijk er elke keer weer mijn ogen uit. En zie er nog steeds nieuwe dingen.

Even na twee uur brak de lucht open, kwam de zon tevoorschijn en dit maakte het vakantiegevoel compleet.

Omdat we in de buurt waren, haalden we ook alvast 3 polsbandjes op voor de Jubileumrun van de Rotterdam Running Crew. Die is volgende week.

Deze quote stond in de hardloopwinkel op een muur gekrabbeld, door 'onze' Hugo.

Heerlijk, die Rotterdamse humor.

Drie

Mijn heup deed steeds zo'n zeer. Het was zo warm. Ik had het zo druk met van alles en niets.

Voor ik het wist had ik een tijdje niet meer hard gelopen.

Alles kwam in 3-en. Eerst ruim 3 weken niet gerend. Maar wél 3 kilo aangekomen. En nu weer twee keer binnen 3 dagen de renschoenen aangedaan.

Ik heb mezelf een schop onder de kont gegeven. Nu doorpakken.

~ Plaatje komt van internet ~

Zoek het shirt

De mannen hier in huis zijn niet erg uitgesproken in hun kledingkeuze. Wél in hun voetbalschoenen-keuze, maar daar gaat het nu niet over.

De vader in huis draagt 's winters het liefst overhemden en in de zomer poloshirts. Als hij in shirts al eens varieert, doet hij dat door een streepje aan de kraag toe te voegen of - heel spannend - eens een hele andere kleur te kiezen. Oudste draagt ook bij voorkeur poloshirts en Jongste weigert dit. Hij wil alles zwart.

Momenteel is het donkergroene shirt vaders' favoriet.  Het wordt vaker gedragen en dus ook meer gewassen dan de anderen.

Picture it. Hij heeft avonddienst en komt daardoor 's ochtends iets later zijn bed uit.
Ik zwaai onze jongens die ochtend uit. Nodig hebben ze ons niet meer. Niet meer voor het ontbijt, het kiezen van hun kleding, pakken van de tassen en vullen van de brooddozen. Maar wel voor een 'goeie morgen' en een 'tot vanmiddag'. 

Wanneer wij ons beiden in de loop van de ochtend klaarmaken voor ons werk, zoekt hij koortsachtig naar zijn shirt. Zijn groene shirt. Want dát wil hij aan vandaag. Maar het is nérgens. Niet in de wasmachine, wasmand, in de kast, in de kast van een ander. Gewoon nergens. "Hoe kàn dat nou?", vragen we ons beiden af.

Maar we zijn de laatste tijd wel eens vaker iets kwijt. Herstel. Ik ben vaak iets kwijt.
En ook wel meer dan iets alleen. Dus we lachen het weg en zeggen tegen elkaar: "Het komt vandaag of morgen best wel weer tevoorschijn, op een plek waar we het niet verwachten. In de schuur, voorraadkast of weet ik veel waar."

Maar het kwam eind van de middag gewoon binnenlopen. Ik heb zó gelachen! Hij had nog he-le-maal niet in de gaten waarom ik zo gek deed, maar vond het toch goed dat ik een foto van hem wilde maken. "Voor je vader." Alsof hij toen wél snapte wat er aan de hand was.

Ik appte een bericht naar hem, wat hij op zijn werk te lezen kreeg.

Het kwartje viel niet direct, maar uiteindelijk wel.

Het is hier ècht nooit saai. Ik hoop dat ze nog lang niet het nest uitvliegen, maar dat we nog veel meer en veel langer kunnen lachen samen.

Geslaagd

Het was een bijzondere dag in menig gezin.

En mooi weer. Dus er stonden veel tuindeuren open. Vanaf een uurtje of één, hoorde ik een wave van gejuich door de wijk. Zó leuk, om daar stille getuige van te zijn.

Er bliepten allerlei blije berichten mijn smartphone binnen. 

Er werden vlaggen gehesen en tassen opgehangen. Het was druk in het winkelcentrum, vooral bij de kaartenwinkels.

Nederland is weer een heleboel diploma's rijker. Fijn hè?

Spaghetti

Dat je bij de kassa, het pak spaghetti in je tas laat zakken.

En dat dan de onderkant helemaal openscheurt, waardoor alles los in je boodschappentas komt te liggen.......

Lekker onhandig.

Foodtruckfestival

zondag 3 juni 2018

Jongste had al gezien dat er in het Beatrixpark, waar hij doorheen fietst van en naar school, veel bedrijvigheid was vrijdagmiddag. Althans. Van trucks. Niet van mensen, want het was hevig noodweer.

Zaterdag hebben wij er niet meer aan gedacht. Maar zondag waren we vrij én het was mooi weer.

We hadden dan wel horen zeggen dat het weinig voor zou stellen, met maar een stuk of 12 foodtrucks, maar even er heen wandelen kon geen kwaad.
Bij het naderen van het park wees niets er op, dat er überhaupt mensen waren. Maar plots zagen we een nest fietsen staan. Zou daar dan iets te beleven zijn?

Achter de bosjes doemde er een veld op, met duidelijk meer dan 12 trucks en een gezellige mensenboel.

Wàt een goede beslissing om er heen te gaan. Natuurlijk, het stralende weer was heel bepalend. Maar zo werd het ineens een middag, zoals deze bedoeld is wanneer het 'festival' mag heten.

We liepen een rondje, veroverden twee stoeltjes en werden helemaal zen.

Geen bier of frisdrank, want de rijen bij de bar op het middenterrein waren heul lang. Maar wel fruitsmoothies en iced coffee met kokos en chocola. In een grote cirkel stonden allerlei trucks opgesteld. Ieder met zijn eigen lekkernij te koop. 

Thema van deze middag was 'Hef het glas en kom samen met vrienden en familie.' De sfeer was uniek en ongedwongen. Ik hóu er zo van.

Bier en wijn werd niet in kannetjes geschonken, maar in gieters. Géén plastic bekertjes op de grond want iedereen kocht bij zijn 1e drankje voor 1 euro zijn eigen glas. Live muziek galmde vanuit de podiumwagen. Op het veld vermaakten kinderen zich met schaakborden, mikado en andere spellen.

Een bijzonder detail was, dat de organisatie aan ruim zeventig kinderen wiens ouders niet zoveel te besteden hebben, een ijsje en friet uitdeelde.

Ik gaf deze middag een dikke tien. En dat in Schiedam............

Haring en Bier Wandeltocht 2018

De Haring en Bier Wandeltocht 

2 juni 2018

De Haring en Bier Wandeltocht wordt sinds het 10-jarig jubileum in 2010 van de ongeorganiseerde Vlaardingse wandelvereniging Het Blauwe Vaasje, elk jaar door hen georganiseerd.

~ Haring en Bier Wandeltocht ~

De 7e editie in 2016 liepen wij voor de eerste keer mee. En onze 2e keer was vorig jaar.

Ook deze 9e editie waren we er bij. Om half acht in de auto en mooi op tijd op de Westhavenplaats aanwezig om onze stempelkaart en polsbandjes op te halen.

De tocht is inmiddels traditie geworden, evenals de vele ingrediënten. 

We hebben allemaal dit oer-gevoel. We spartelden ooit in de wieg en oefenden zo ongeweten onze kromme, korte, mollige beentjes, voor de loopbeweging. Later zetten we onze eerste stapjes op aarde; eerst knullig en struikelend, later met meer daadkracht en een beter richtinggevoel.

'Een kleine stap voor een man,
een geweldige sprong voor de mensheid.'
(Neil Armstrong, 20 juli 1969)

Met deze historische woorden stimuleerde de bekendste astronaut de miljoenen wandelaars van nu. Want, elke tocht begint met die eerste stap.

De start

Hiervan plukt Vlaardingen nu elke eerste zaterdag van de maand juni, de verse zoete vruchten der gedeelde gezelligheid.

Het startschot werd pas gegeven, nadat deze omroeper uitgelezen was. Een traditie, die wat mij betreft, best overgeslagen mag worden. Of ze moeten er iemand neerzetten die school-voorleeskampioen is en niet zelfs de haakjes open en haakjes sluiten mee opleest.

Met de eerste haring-stempel konden we vertrekken. Op naar 125.000 haring-lengtes, oftewel 25 kilometers.

Het eerste uur verliep met hindernissen. Niet zorgvuldig door de organisatie gepland, maar op mijn eigen initiatief, omdat ik steeds een sanitaire stop nodig had. Gelukkig waren mijn wandelmaat, de bosjes en het toilet van het onderweg gepasseerde verzorgingshuis, geduldig.

Lopend langs de Vaart werden we al verwend met een verse eierkoek van de Jumbo. Uitgedeeld door het Hoofd van de afdeling Eierkoek himself. Ik neem tenminste aan dat datzijn functie is, want jaren terug bij de avondvierdaagse stond hij er ook al mee langs de weg. Wij waren blij hem weer te zien en het smaakte vertrouwd.

De Broekpolder

In de Broekpolder kregen we opnieuw een stempel en koffie. Dacht ik.

Maar jammer genoeg was de stroomvoorziening ontoereikend om voldoende koffie op tijd voorradig te hebben. 

We besloten dan ook maar gewoon door te lopen.

~ De schaapsherder met zijn hond en kudde ~

Wat de wandeling dit jaar voor ons erg mooi maakte, was dat we heel veel door het stadse groen liepen en maar weinig door stedelijk gebied.

Het was een bewolkte dag, met een prima temperatuur. Eigenlijk wel zo lekker voor een dag als deze.

Waarom ze dit jaar van mij ook een dikke tien scoorden is het feit dat er overal, gedurende de hele dag, toiletpapier in de dixies hing. Bravo!

De lunchlocatie was weer een andere dan de voorgaande jaren. Een fijne, rustige, open plek. Met heerlijke broodjes, drankjes en gezellige livemuziek.

~ Haring en Bier ~

Het was kwart voor elf. Te vroeg voor een biertje? Wij vonden van niet. De dag was tenslotte ook vroeg begonnen. Als ze dat echt hadden gewild, hadden ze het wel de Haring en Melktocht genoemd.

Dertien en een halve kilometer hadden we er hier op zitten. Nog iets minder dan dit voor de boeg.

Bij het naderen van het voormalig restaurant Krabbeplas kregen we een lekkere appel. Een prima toetje. We kregen de gelegenheid om happend en smakkend te zien hoe het restaurant de afgelopen periode is omgetoverd tot Jofel aan de Plas. Het is dat we net gepauzeerd hadden, anders had ik graag neergeploft op het verleidelijk en gezellig uitziende loungeterras.

De Westwijk

~ Klaprozen ~

Via de Westwijk werden we terug geleid. Met een flesje water van de Stoere mannen, liepen we door de buurt waar ik het grootste deel van mijn jeugd ben opgegroeid. Een Memory Lane, eerst over de Zuidbuurt. Daarna langs de plekken waar ooit de korfbalclub en lagere school hebben gestaan.

Voorbij mijn oude middelbare school en zo langzaam terug, richting het centrum.

~ IJzerkoekje en Schelvispekel ~ 

Bij de laatste stop kregen we nog een culinaire geneugte, van lokale signatuur. En zeg nou zelf: wat is er lekkerder dan een ijzerkoekje en een glaasje schelvispekel in je dik-van-het-wandelen-geworden-tengels.

Finish

Om even na twee uur, wandelden we de Westhavenplaats weer op. Het mag dan niet het geografisch hart van Vlaardingen zijn, het was nu wel een uitpuilend schip van gezelligheid.

We werden met een high five binnengehaald door de nachtburgemeester. En niet alleen wij, hij bleef daar staan tot de aller-aller-laatste-lopert binnen was.

Tijd voor haring en bier en een poosje gezelligheid, met alle vrienden die we zoals elk jaar daar tegenkomen.

Nu hebben we een trio aandenkens. Volgend jaar gaan we voor het kwartet. 

~ De 25 kilometer route ~

Hulde voor en dank aan alle vrijwilligers. Jullie maken er echt een fantastisch evenement van.