zaterdag 16 juni 2018

Zoek het shirt

De mannen hier in huis zijn niet erg uitgesproken in hun kledingkeuze. Wél in hun voetbalschoenen-keuze, maar daar gaat het nu niet over.

De vader in huis draagt 's winters het liefst overhemden en in de zomer poloshirts. Als hij in shirts al eens varieert, doet hij dat door een streepje aan de kraag toe te voegen of - heel spannend - eens een hele andere kleur te kiezen. Oudste draagt ook bij voorkeur poloshirts en Jongste weigert dit. Hij wil alles zwart.

Momenteel is het donkergroene shirt vaders' favoriet.  Het wordt vaker gedragen en dus ook meer gewassen dan de anderen.

Picture it. Hij heeft avonddienst en komt daardoor 's ochtends iets later zijn bed uit.
Ik zwaai onze jongens die ochtend uit. Nodig hebben ze ons niet meer. Niet meer voor het ontbijt, het kiezen van hun kleding, pakken van de tassen en vullen van de brooddozen. Maar wel voor een 'goeie morgen' en een 'tot vanmiddag'. 


Wanneer wij ons beiden in de loop van de ochtend klaarmaken voor ons werk, zoekt hij koortsachtig naar zijn shirt. Zijn groene shirt. Want dát wil hij aan vandaag. Maar het is nérgens. Niet in de wasmachine, wasmand, in de kast, in de kast van een ander. Gewoon nergens. "Hoe kàn dat nou?", vragen we ons beiden af.

Maar we zijn de laatste tijd wel eens vaker iets kwijt. Herstel. Ik ben vaak iets kwijt.
En ook wel meer dan iets alleen. Dus we lachen het weg en zeggen tegen elkaar: "Het komt vandaag of morgen best wel weer tevoorschijn, op een plek waar we het niet verwachten. In de schuur, voorraadkast of weet ik veel waar."




Maar het kwam eind van de middag gewoon binnenlopen. Ik heb zó gelachen! Hij had nog he-le-maal niet in de gaten waarom ik zo gek deed, maar vond het toch goed dat ik een foto van hem wilde maken. "Voor je vader." Alsof hij toen wél snapte wat er aan de hand was.

Ik appte een bericht naar hem, wat hij op zijn werk te lezen kreeg.



Het kwartje viel niet direct, maar uiteindelijk wel.



Het is hier ècht nooit saai. Ik hoop dat ze nog lang niet het nest uitvliegen, maar dat we nog veel meer en veel langer kunnen lachen samen.

2 opmerkingen:

  1. Haha Jelmer had hem aan?!
    Toch?
    Wat worden ze groot.
    Tijdens familie weekend zeg ik tegen Freddy, dat is de oudste van Diana,
    Nee hoor wordt er gezegd, ik ben Wessel..ik kijk nog eens goed.
    Wat een verandering. Kleine jongetjes worden groot. En zie dan ook dat het echt Wessel is.
    Ze passen ook al bijna in pa zijn groene shirt..lol

    Geniet nog maar lang van elkaar Diana
    Lol

    Groetjes Natasja en Freddy :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ha pracht verhaal. Wat een beul is hij geworden,moet meisjes zeker van hem afslaan.
    Groetjes Rita Verbaan Reijgersberg.

    BeantwoordenVerwijderen