Daar gaan we weer!

Nog twee nachtjes slapen en het is weer zover. 

Een spiksplinternieuw 22e seizoen 'Wie is De Mol?'.

Op 16 december kreeg ik al het eerste bericht over het aanmaken van de poule.

Daarna volgden er meer. Heerlijk om te merken dat het leeft en ik niet de enige ben die reikhalzend uitkijkt naar de 1e januari. 

Natúúrlijk komt er weer een poule en gaan we opnieuw met elkaar de strijd aan om de enige echte unieke Wie is De Mol?-wisseltrofee. Want wie wil er nu niet als vijfde met zijn naam op die trofee?

Vorig jaar speelden we met 36 man / vrouw. Met Tineke als uiteindelijk overtuigende winnaar. Klik hier om terug te blikken op seizoen 21.

Alle oud deelnemers zal ik proberen een uitnodiging te sturen via een link. Je kunt je ook bij mij melden met je gebruikersnaam.

Onze poule heet wederom OntmaskerDeMol. Download de app van de AvroTros en maak een (nieuw) account aan. Je kunt wel weer dezelfde inloggegevens kiezen als je dat makkelijk vindt.

We starten allemaal met 100 punten. Zorg ervoor dat je deze voor de eerste aflevering van aanstaande zaterdag al ingezet hebt. En probeer ze zo vaak mogelijk te verdubbelen.

Vergeet ook niet elke week de testvraag te beantwoorden. Hoe meer punten, hoe groter de kans op de roem én de trofee. Wil je meer lezen over hoe het werkt met de app, klik dan hier voor een verwijzing naar de officiële website.

Voor Instagram gebruikers heb ik een speciaal account aangemaakt voor ons poule-gebruikers. Dat geeft iedereen die dat leuk vindt de kans om nog wat verder met elkaar te ouwehoeren over de uitzendingen, gebeurtenissen en verdenkingen. Dus kom erbij, en volg.

Nog twee nachtjes slapen...

De grote man met de kleine vrouw

29 december 2021

Negentwintig december is al jarenlang een bijzondere dag. 

Want nu vijftig jaar geleden, trouwde een grote man met een kleine vrouw. Zijn jeugdliefde.

Ik weet niet precies vanaf wanneer ik begon mee te tellen. Maar vanaf dat moment telden we er elke 29e een jaartje bij.

Tot de teller stopte, bij achtentwintig. Die dag zou nooit meer hetzelfde zijn. Het gevoel dat gemis groter en anders zou worden, kende ik toen nog niet.

Niet dat we de 29e december geruisloos voorbij lieten gaan, nee hoor. We hebben er menig tompouceje op gegeten. Doorgaan is soms heel makkelijk. Maar vandaag is een dag om even stil te staan.

~ Kijk, daar zit ik ~

Het is een speciale dag. Met voor hem veel mooie herinneringen. Voor mij de foto's. Want ik was toen vijf, dus wat weet ik ervan? Ruim eenentwintig jaar later weet ik er op mijn eigen manier mee om te gaan. Soms met tranen, maar altijd met een lach.

Ik bracht hen beiden bloemen. En hem koekjes. Koekjes die voor mij deze dag symboliseren. Op het oog misschien een vreemde combinatie. Maar als je weet dat hij Opa Olifant wordt genoemd en eendjes *klik bij haar horen, dan klopt het ineens. 

Zo vierde ik vandaag.

De dagen zijn geteld

Adventskalenders. Wie kent ze niet? De kartonnen kaarten van A4 formaat, met daarop 24 vakjes achter genummerde deurtjes. Met in elk vakje een stukje chocolade. Ik tikte bijna 'lekker stukje chocolade', maar dat zou overdreven zijn. Want 'lekker' is niet bepaald wat ik me herinner van de karton-smaak.

Afijn. Een jeugdherinnering is het. Vorig jaar verwende ik mezelf met een hele moderne variant, gebaseerd op allerlei bak-artikelen. Ik vond het hartstikke leuk om elke dag iets open te maken. Kinderlijk leuk zelfs. Ik schreef er toen ook een stukje over. *klik

Aan het eind van 2020 bedacht ik hoe grappig het zou zijn om het volgende jaar er eentje voor iemand anders te maken. Mijn nicht is begin november jarig en dit leuk me nu eens een apart verjaarscadeautje.

Ik zette een doos van een kerstpakket apart. En tien maanden lang verzamelde ik allerlei kleinigheidjes voor haar, haar vriend én de kat. Vierentwintig stuks.

'Te laat' is my middle name en dus haalde ik 5 november niet. Maar enkele dagen daarna had ik het pakket klaar. Alles was ingepakt en ik had een volgorde bedacht. Daardoor konden de eerste vijf pakjes Sinterklaas gerelateerd zijn en de laatste juist speciaal voor Kerst. Elk pakje kreeg een genummerd stickertje.

Bovenin de doos, óp de pakjes legde ik een envelop met een uitleg. Eerst de envelop open maken en de brief lezen. Dan zou alles duidelijk worden. Dat het de bedoeling was om alles nog even dicht te laten en pas op 1 december te gaan starten met dagelijks één pakje open te maken.

Toen kon de hele zooi verstuurd worden naar het hoge noorden. Ik begreep er dan ook niets van toen ik na enkele dagen foto's toegestuurd kreeg van een vrolijke nicht die pakjes aan het uitpakken was.

Huh? Nu al? Al snel bleek dat ik één cruciale fout had gemaakt. Ik had de instructiebrief bovenin de doos GELEGD. Maar wél los. Dus de envelop was tijdens de reis opzij gegleden, buiten het zicht. Hoe dom van mij. Gelukkig waren er nog genoeg pakjes dicht en was de hele gedachte nog niet verloren.

Al met al heb ik genoeg lol aan de voorbereiding beleefd, dat ik bedacht heb dat ik volgend jaar opnieuw een adventsdoos ga versturen. Aan wie, geen idee? Ik heb nog een maand of tien om dat te bedenken.

Inmiddels was mijn eigen cadeau ook gearriveerd. 

Ik heb mezelf namelijk wéér op een adventskalender getrakteerd. Ook weer een hele leuke, blijkt. 

Elke dag een nieuwe koek-uitsteker.

Als toetje kreeg ik vanuit Assen ook een adventskalender opgestuurd. 

Eentje van Lego. 

Dagelijks een mini bouwwerkje.

Zo kom ik de maand wel door.

Project Koek is geslaagd afgerond

Het waren een aantal drukke dagen.

Zó leuk hoeveel enthousiaste reacties en aanmeldingen ik kreeg. Maar ook zodanig overweldigend dat ik op zondagavond besloot het bordje vol = vol op mijn bakkerijtje te plakken. Dertig leek me voor nu het maximum aantal koeken dat ik met goed fatsoen binnen deze termijn gepresenteerd kon krijgen.

Sorry voor de mensen die achter het net visten. Maar hé, je weet waar mijn huis woont hè? Gewoon een keertje vragen en dan maak ik het alsnog voor je.

Tellen, tellen en uitrekenen. Boodschappenlijstje maken. Bij twee supermarkten de hele voorraad kaneel opkopen. Dozen vouwen. Vloeipapier knippen.

Ik vond het allemaal leuk.

Wegen, mixen, kneden. Bakken, afkoelen.

Voor het koelen maakte ik van twee tuinstoelen, doeken en roosters een hartstikke handig afkoel-tentje in de tuin.

Achteraf gezien een briljant plan. Want het werkte.

Dankzij een geleend bakblik kon ik toch nog vier koeken tegelijk afbakken.

Toen het buiten dreigend donker werd, kreeg mijn tentje een regenjas aan.

Eenmaal afgekoeld konden ze de nacht doorbrengen in de koelkast.

En kon ik de volgende dag eerst de administratie doen en betaalverzoeken rondsturen. Om daarna alles te gaan snijden en inpakken.

Precies op tijd stond alles klaar voor de afhaalmomenten. Reuze gezellig bij de voordeur.

Dat velen de moeite namen om me na het opeten een berichtje of foto's te sturen, was hartstikke leuk.

Al met al een geslaagd project. Bedankt!

Vroeger was alles beter.

Zo'n anderhalf jaar geleden ben ik begonnen met vaker bakken. Dat deed ik soms ook 's morgens ver voor zes uur. Omdat ik toen slecht sliep en wel veel energie had.

Op één van die dagen vroeg ik uit balorigheid via social media of iemand misschien ook een baksel wilde? Daar reageerden mensen op en zó ontstond er een leuk éénmalig project.

Ik bakte alles in mijn kleine oventje. Eén baksel tegelijk.

Inmiddels ben ik wat verder gevorderd in mijn ervaring en heb ik mezelf ook geschoold op het versieren van koekjes. Het kan jullie niet ontgaan zijn.

Ook heb ik nu een grotere oven. Oh nee, ik heb nu twee grotere ovens. Waarmee ik acht bakplaten tegelijk kan verwarmen.

Zo ontstond het idee om bij enige belangstelling de bak-actie weer eens te herhalen. Gevoed door verschillende verzoeken, prikte ik een datum. Nog voor het weekend om was besloot ik een streep onder het aantal aanmeldingen te zetten. Dertig boterkoeken en ijzerkoekjesboterkoeken. Dat is wel even genoeg.

De boodschappenlijstjes liggen klaar. Negenentwintig pakjes boter. Negen pakken basterdsuiker. Vierhonderdenvijftig gram kaneel. Drie balen van twee en een halve kilo bloem.

Ik bestelde alvast vijf boterkoek-bakblikken, met snijmes. Zo ongeveer als de drie die ik al jaren en jaren in huis had. Ze zijn niet zo makkelijk te vinden. Uiteindelijk vond ik ze van het merk Patisse.
De recensies waren niet allemaal even goed. Zo zou het mes zwak zijn en niet goed de koek uit het bakblik snijden. Maar een andere keus vond ik niet. 

Ik haalde ze woensdag op en heb er de afgelopen dagen twee keer mee proef gebakken. Conclusie: waardeloos. Van alles geprobeerd. Maar het materiaal is zó dun dat het mes flink is verbogen in het blik, de buitenrand verkruimeld achterbleef en grote delen van de halve bodem niet losgesneden werden.

Niet te doen dus. Vanmiddag bracht ik ze terug. Dan maar niet.

Jammer is het wel. Het is waar: vroeger was alles beter, Nou ja, misschien niet alles, maar zeker wél de kwaliteit van de boterkoekbakblikken.

Dus heb je nog zo'n degelijk exemplaar bij jou thuis in de weg liggen, of bij je (schoon)moeder...en wil je er afstand van doen...voor het bedrag van de nieuwprijs (€6,39) neem ik hem graag van je over.

Attente mannen, ze bestaan.

Attente mannen, ze bestaan.

Ik kwam er onlangs eentje tegen die vertelde dat een favoriete collega afscheid nam. Althans, niet helemaal, maar ze ging een andere functie bekleden. Daardoor op andere tijden werken. En als gevolg daarvan niet meer met hem een vast koppel vormen in de avond- en weekenddiensten. 

Hij werkte graag met haar samen. Zelf is hij met zijn vijfendertig dienstjaren bijna de langstzittende collega op de afdeling. Hij heeft er velen zien komen en nog meer zien gaan. Hij heeft ze allemaal geprobeerd de kneepjes van het vak bij te brengen. 

Met meer, maar ook met veel minder succes. Met grappen en grollen, met veel geduld, maar vaak ook met ergernissen en verbazing. "De werk-mentaliteit is niet meer als vroeger", zei hij dan. Daarmee promoveerde hij definitief naar 'ouwe lul', maar het is wat het is.

Bij haar was het anders gegaan. 

Hij verraste haar al op haar verjaardag met een attentie. Nu ging ze verhuizen naar haar eerste woning. Hij wilde zijn dank en waardering ondersteunen met een aardigheidje. Ik mocht toepasselijke koekjes maken voor bij de bloemen. Zo gezegd, zo gedaan.

Attente collega, toch? Ik smelt dan.

Maar weet je wat gek is? Dit is dezelfde man, die er niet aan denkt dat zijn vrouw jarig is. Die zich door haar in alle vroegte met zijn oudste zoon, een vriend en diens zoon, af laat zetten op het station omdat ze een dagje naar Zandvoort gaan. Maar haar niet feliciteert. De zoon ook niet trouwens.

Dit is de man bij wie 's ochtends om half elf een lampje gaat branden, waarop hij zijn vrouw appt 'Gefeliciteerd hè xx'. 

Bijzonder toch, een attente man met twee gezichten. 

Mijn man.

We hebben er hard om gelachen. Hij in Zandvoort. Ik in Schiedam. 

Ga, waar het kan, lachend het leven door. Het helpt.