Attente mannen, ze bestaan.

Attente mannen, ze bestaan.

Ik kwam er onlangs eentje tegen die vertelde dat een favoriete collega afscheid nam. Althans, niet helemaal, maar ze ging een andere functie bekleden. Daardoor op andere tijden werken. En als gevolg daarvan niet meer met hem een vast koppel vormen in de avond- en weekenddiensten. 

Hij werkte graag met haar samen. Zelf is hij met zijn vijfendertig dienstjaren bijna de langstzittende collega op de afdeling. Hij heeft er velen zien komen en nog meer zien gaan. Hij heeft ze allemaal geprobeerd de kneepjes van het vak bij te brengen. 

Met meer, maar ook met veel minder succes. Met grappen en grollen, met veel geduld, maar vaak ook met ergernissen en verbazing. "De werk-mentaliteit is niet meer als vroeger", zei hij dan. Daarmee promoveerde hij definitief naar 'ouwe lul', maar het is wat het is.

Bij haar was het anders gegaan. 

Hij verraste haar al op haar verjaardag met een attentie. Nu ging ze verhuizen naar haar eerste woning. Hij wilde zijn dank en waardering ondersteunen met een aardigheidje. Ik mocht toepasselijke koekjes maken voor bij de bloemen. Zo gezegd, zo gedaan.

Attente collega, toch? Ik smelt dan.

Maar weet je wat gek is? Dit is dezelfde man, die er niet aan denkt dat zijn vrouw jarig is. Die zich door haar in alle vroegte met zijn oudste zoon, een vriend en diens zoon, af laat zetten op het station omdat ze een dagje naar Zandvoort gaan. Maar haar niet feliciteert. De zoon ook niet trouwens.

Dit is de man bij wie 's ochtends om half elf een lampje gaat branden, waarop hij zijn vrouw appt 'Gefeliciteerd hè xx'. 

Bijzonder toch, een attente man met twee gezichten. 

Mijn man.

We hebben er hard om gelachen. Hij in Zandvoort. Ik in Schiedam. 

Ga, waar het kan, lachend het leven door. Het helpt.