Regendagen

Héél even mochten we ruiken aan de lente.

Maar gisteren en vandaag waren weer behoorlijk grijze en vooral ook natte dagen. 
Ik heb twee middagen in mijn regenpak rond gehobbeld tijdens het post rondbrengen.

Toen kwam ik dit tegen.

Ja mensen, de humor ligt op straat!

De Hockey Run

Afgelopen week sloeg ik weer eens een Vroege Vogel training over. Want de dag erna organiseerde de Rotterdam Running Crew weer een leuk loopje, en twee dagen achter elkaar rennen doe ik liever niet.

De - alweer - 46e run, was de Hockey Run. We verzamelden bij H. C. Rotterdam. 
De succesvolste club van deze stad. De één na grootste van Nederland. 2500 Leden. De heren spelen er op het hoogste en de dames op het één na hoogste niveau.

Ik reed er zó naar toe. Niet omdat ik veel met hockey heb, maar er tegenover huist een voetbalvereniging waar ik regelmatig kom met onze jongens. Járen geleden heb ik er eens een hockey-meisje tegen de grond gereden. Ze stak vanachter geparkeerde auto's zó de weg over. Gelukkig reed ik er stapvoets, anders was er waarschijnlijk méér gesneuveld dan alleen een stukje fiets.

Afijn. Ik was er dus op tijd. Maar wáár waren de anderen? Eerst kwam ik bekende Vogeltjes tegen en uiteindelijk vond ik ook  'de meiden'.

Toen iedereen verzameld was op het veld, werd er een groepsfoto gemaakt.

"Weten jullie wat een waterveld is? Daar sta je nu op."

En verdomd, dat is apart joh. Het voelt zeiknat aan, maar je krijgt geen natte voeten. Fijner dan een waterbed ook, trouwens.

Hierna deden we zoals gebruikelijk gezamenlijk de warming-up.

Toen konden we met warme spieren The Leader achterna, die met de vlag 9 kilometer en 6.40 rondliep. Dat leek ons voor die avond wel een relaxed tempo. Het werd een heerlijk rondje. 

Een kort rondje ook trouwens. Ik denk toch dat The Leader ergens de verkeerde route is gaan lopen. Want na 7,5 km waren we alweer terug bij de club. Terwijl ik van mede lopers berichtjes op Social Media heb gezien, die wél nagenoeg 9 kilometers hadden gelopen.

Maar wat dondert het. Het was weer strak georganiseerd en ik ben blij dat ik er weer bij was.

Sarah

We zitten er midden in.

Waarin?

In de periode dat velen om ons heen hun 50e verjaardag vieren.

Gezellig hoor!

Foutje bedankt

Helemaal per ongeluk is hij keeper geworden.

De vaste keeper van zijn team was afwezig en er werd een stand-in gevraagd. Niemand had er zin in. Hij offerde zich op,voor het team.

Eigenlijk deed hij het best aardig. Zelfs zó, dat zijn teamgenoten zonder gêne, riepen dat hij het maar elke week moest doen. Daar had hij moeite mee. Hij wilde èn de originele keeper niet zomaar van zijn plekje stoten èn eigenlijk vond hij het voetballen veel leuker. Hij vond ook vooral dat hij dat beter kon.

Het seizoen daarna haalden ze hem over om dan met zijn tweeën te keepen, om en om een wedstrijd. Hij ging akkoord, maar onderhandelaar als hij is, 'eiste' hij wél keeperstraining. Want hij moest en wilde dan wel leren hoe het nou eigenlijk moest.

Hij kréég zijn training en Koos stak elke week tijd en energie in hem. Hij groeide in zijn rol. 

Omdat de originele keeper er gedurende het seizoen helemaal de brui aan gaf, stond hij er ineens alleen voor. Vanaf dat moment beet hij zich er in vast. Hij wilde goed, beter, best worden.

Volgde een keepers clinic van 6 bijeenkomsten afgelopen najaar en is nu in januari aan de tweede serie van 6 begonnen. Hij wordt daar gedurende één uur flink afgebeuld, maar leert er héél veel van. Ook sluit hij bij zijn eigen club 2 à 3x per maand aan bij een extra keeperstraining.

Het moet gezegd, het werpt zijn vruchten af. Hij is nu dan ook vastbesloten een héle goeie te worden. Dromen mag, grote vriend.

Hij krijgt regelmatig complimenten. Van zijn coaches, ouders van teamgenoten, tegenstanders en uiteraard van ons. Inmiddels is hij ook de aanvoerder van zijn team. Gedurende de hele wedstrijd is hij zo in staat zijn allergrootste hobby uit te oefenen: praten. Hij is continu aan het roepen, sturen en coachen. Ik denk wel eens: kan hij nou niet héél even zijn kop dicht houden!

Vandaag wonnen ze. Met 9-1. Mooie uitslag, zou je zeggen. Maar dat vind hij niet. Want dat ene tegendoelpunt zit hem énorm dwars. Hij wil zó graag 'de nul houden'. Niemand hoeft hem na afloop te vertellen dat die bal houdbaar was. Hij is niet gevoelig voor de verzachtende omstandigheden, dat hij zo weinig te doen had gehad, dat hij gewoon zijn concentratie was verloren. Nee hij was en bleef boos. Op zichzelf.

Totdat de frietjes-traktatie op tafel kwam. Toen was hij al snel weer zijn gekke, vrolijke zelf.

Ik ga weer een Karweitje doen

In april 2017 volgde ik voor het eerst een workshop bij de bouwmarkt. *Klik om dit terug te zien.

Van het extra pakket dat ik mee naar huis kreeg, maakte ik thuis een tafeltje. Hoe? Nou, gewoon hetzelfde als hoe ik de plantenbak had gemaakt. Alleen zette ik de wieltjes aan de andere kant.

In juli was er opnieuw een oproep.

Ik stroopte mijn mouwen op en ging er weer naar toe.

Dit pakket stond voor me klaar. Daar moest het mee gebeuren.

Voor ik het wist zat het onderkantje in elkaar.

Het ging lekker.

Veel sneller dan ik dacht waren de twee uurtjes voorbij. Nog niemand had de hele trolley al in elkaar. Dus dat lag niet aan mij.

Ik nam hem in delen mee naar huis. Met de opdracht om hem 'gewoon' thuis even af te maken.

Túúrlijk!

Tot zover ging het goed. Die latjes kreeg ik wel op hun plek. Even voorboren en dan met de accuschroefboormachine de schroeven er in geramd. 

Toch zéker wel drie. Want toen was de accu leeg. Daar had Wimmie al voor gewaarschuwd. "Dat machientje dat wij hebben is een waardeloos goedkoop ding hoor. Daar doe je niet veel mee."

Tegen zoveel ergernis ben ik niet bestand. Dus binnen no-time zat ik met mijn neus in de reviews. Daarna schudde ik mijn spaarpot leeg en kocht dit fijne grote-meisjes-speelgoed. Kijk dan!

Het vervolg ging daarmee als een tierelier. Tot de boven- en onderkant aan de poten vast gemaakt moesten worden. Kwam ik ineens handen tekort zeg.

Dat bleek echte-mannen-werk. 

Tadaaaaa!

Morgen mag ik weer. Met onder mijn arm mijn eigen schroefboormachine-met-opgeladen-accu's.

Het resultaat zal ik hier showen.

Kruimeldief

In onze woonplaats en de wijk waar we wonen is een buurtapp actief. Er wordt veel op gepost dus ik had al snel de meldingen uitgezet. Want het merendeel betreft advertenties en daar ligt mijn interesse niet. Wél in de signaleringsfunctie, bij verdachte omstandigheden en gebeurtenissen. Dus zo'n twee keer per week log ik in en lees ik even bij.

Sinds twee dagen betreft het belangrijkste topic, verdwenen bierkratjes. Er wordt een jongen omschreven die lege kratten uit tuinen haalt en bij de buurtsuper het statiegeld gaat ophalen. Vanuit diverse straten zie ik berichten dat hij daar ook actief is geweest. Overal verdwijnen de bierkratjes.

Vanmiddag kijk ik uit het keukenraam en zie aan de overkant een jongen daar aan de tuindeur morrelen. Ik weet zeker dat hij daar niet woont en realiseer me tegelijk dat hij er uit ziet als een jonge twintiger, blond haar, blanke huid, donkerblauw klep-petje, spijkerbroek en korte blauwe jas. Precies zoals de app omschreef. Nog voor ik uitgedacht ben, geeft hij een rot zet tegen de deur die daardoor open schiet en loopt hij de tuin in. Ik denk direct: "Dat is hem!"

Ik ga op zoek naar mijn smartphone, omdat ik hem op de foto wil zetten wanneer hij de tuin weer uit zal komen. Maar vóór ik hem vind, komt hij al de tuin uit. Met in elke hand een krat bier.

Toen kwam de held in me naar boven. Ik vlieg naar de voordeur en loop op mijn sokken de straat op, hem tegemoet. "Hé, zet die eens gauw terug!"

Tot mijn verbazing zet hij de kratjes op de grond en loopt hij rustig weg.

Toch wel verbouwereerd kijk ik hem na, zet de kratjes terug in de tuin en inspecteer het slot van de deur. Afgebroken. Ik praat nog wat na met buren die het ook hadden zien gebeuren en ook de straat op waren gekomen. En ga dan weer naar binnen.

Het half uur dat daarop volgt, kijk ik regelmatig uit het raam. Om te zien of de buren thuis komen want dan kan ik ze informeren over wat er gebeurd is. Ik zie ze niet thuiskomen. Maar zie ook niet dat dezelfde jongen heel brutaal terugkomt, op zijn fiets. De buurvrouw had het wél gezien Hij parkeerde zijn fiets voor de deur, rende de tuin in en weer uit met één kratje, en fietste de straat uit.

Ik was flabbergasted. Dat ik dat nou niet zelf bedacht had, dat hij terug zou komen. Als een boemerang.

Gek genoeg voel ik me nu nog schuldig ook. Ik ben benieuwd welke meldingen er nog meer gaan komen, voor hij een keertje de verkeerde tegen komt. Mijn buurman lust hem rauw!

Het is ècht een eitje

Er is een tijd geweest waarin ik weinig eieren at. Gebaseerd op het gegeven: "Van meer dan twee eieren per week, krijg je een veel te hoog cholesterolgehalte in je bloed".  

Maar tijden en inzichten veranderen. We worden daar allemaal mee geconfronteerd. Dan weer zijn melkproducten riskant, een volgende keer brood en andere koolhydraten. Vlees en suikers, allemaal niet goed. 

Ik hou het simpel. Ik eet en drink alles, maar niet te veel en gevarieerd. En ren regelmatig een rondje, om mijn voorliefde voor koek, chocola en chips te compenseren.

Langzaam maar zeker 'durf' ik ook wat vaker ei te eten. Omdat het goed is voor spierherstel na mijn looptrainingen én omdat ik het lekker vind. 

De variant van de ei-quiche had ik nog niet eerder gemaakt. Het is een simpel receptje, snel klaar, maar ziet er tóch een soort van feestelijk uit op je bord.

Ik hield het simpel. Behalve wat kurkuma kruiden voegde ik niets toe. Natuurlijk passen stukjes paprika, champignons en een uitje er prima bij, maar dan is mijn muffinvorm veel te klein. Die zit snel vol hoor. 

Zelfs zónder bril

Op de basisschool was ik ineens aan de beurt. De aanleiding kan ik me niet meer herinneren, maar ik moest aan de bril. Er bleek op één van mijn ooglenzen een klein litteken te zitten, wat slechtzien op afstand veroorzaakte. Het klassieke 'ik-kan-niet-goed-het-schoolbord-lezen'-gevalletje.

Het was serieus een goede verbetering. Maar de combinatie van mijn toen hippe rond geknipte bloempotkapsel en de enorm grote brillenglazen (waarvan er één gewoon vensterglas was), maakt dat ik mezelf met terugwerkende kracht niet echt een spetter vond.

Ik bleef de bril dragen. Niet de hele dag. Maar alleen wanneer ik hem nodig had. Op school dus, maar ook om de ondertiteling op TV beter te kunnen lezen.

Later kwam daar het autorijden bij.

Ik ben een oen met vinden van de weg op onbekend terrein. Ik heb niet zoveel geologische logica in mijn brein, dus was ik afhankelijk van de bewegwijzering langs en boven de wegen.

Zónder bril zie ik pas wat er op de borden staat, als ik er al bijna onder rijd. Véél te laat om tijdig te kunnen anticiperen natuurlijk. Met bril was er geen vuiltje aan de lucht.

En toen kwam de navigatie. Ik kreeg mijn eerste jaren geleden voor mijn verjaardag van mijn lief. Ik vond het zó'n stom cadeau. Maar al heel snel moest ik mijn mening herzien. Het bleek niet het meest romantische, maar wél het beste cadeau ooit. Omdat ik dat ding op de voorruit prima zonder bril kan zien, zit ik tegenwoordig zonder in de auto.

En zelfs zónder bril moest ik vreselijk lachen om deze auto die voor me reed. Want ik kon het gewoon lezen.

Jij niet? En zo?

Het zijn maar letters, ik weet het. Maar wel letters die goed waren voor een grote grijns op mijn gezicht.

Wie zegt dat er in de file niets te lachen valt?

Ze hebben gejongd

Ik voel me verplicht hier een update te plaatsen, betreffende mijn laatste bericht. Bloedserieus was ik, met mijn kleine schaaltje vol moestuintjes. Overtuigd dat ik dit jaar alleen voor deze paar hoefde te zorgen.

Maar binnen twee dagen kwamen er vanuit alle hoeken en gaten van het land, nieuwe naar me toe gevlogen. Ik spreidde mijn armen zo wijd mogelijk en riep dat ze allemaal bij ons welkom waren.

Dus stond ik vanmorgen weer te klooien met tabletjes samengeperste aarde, water, kweekbakjes en zaadmatjes.

Dat wordt misschien de hele zomer wortel eten. In elk geval voorlopig geen ovenschotels voor ons. Want de ovenschalen zijn bezet.

Moestuintjes

"Jij hoeft zeker die supermarkt moestuintjes niet meer hè?"

Maar natúúrlijk wil ik die wel weer. Ook dit jaar ga ik ze weer proberen te laten groeien.

Het zal minder bewerkelijk zijn, want in de korte tijd dat de actie nu draait - twee weken - kan ik maar een klein aantal bij elkaar sparen. Daarbij zijn er ook maar vijf verschillende soorten. Dat houdt het lekker overzichtelijk. 

Ze staan!

Een klein beetje groen-compensatie. Want de laatste weken werden mijn kamerplanten aangevallen door rouwvliegjes. Geen fruitvliegjes dus, maar hele echte vervelende rouwvliegjes. Ik heb er veel over gelezen en ervaringen van anderen aangehoord. En weet inmiddels dat het onbegonnen werk is ze proberen uit te roeien. 
De mensheid gaat dat niet winnen. Dus met pijn in mijn hart heb ik gisteren bijna al mijn planten in de GFT-bak gedonderd. Héél erg vind ik het.

Ik had het langzaam bij elkaar gespaard en vertroeteld. Vergeefs.

Een paar kleine plantjes staan er nog. Tegen beter in. Maar ik kijk het nog even aan met ze. Maar zodra ik ook maar één vliegje op zie stijgen, zijn ook deze plantjes het haasje.

Niets aan te doen.

Uithuilen en opnieuw beginnen.

Puberbrein

Zijn vriend was gisteren jarig. Vandaag gaat hij er naar toe, om een klein feestje mee te vieren.

Het is een jongen die hij al jaren kent. Als vriend van het gezin van een vriend van zijn broer, die ook een klasgenoot van zijn broer was én de zoon van één van zijn vaders dartvrienden. Volg je het nog?

Anyway. Op verjaardagen daar kwamen ze elkaar tegen. Pas de laatste drie jaar ontdekten ze dat ze goed met elkaar op konden schieten en een aantal dezelfde interesses deelden. Sinds twee jaar voetballen ze ook in hetzelfde elftal.

Ze gaan samen naar pretparken, vriend is van de zomer een week met ons mee op vakantie geweest en afgelopen weekend gingen ze voor de tweede keer met hun beider vaders een aantal dagen op stap. Vorig jaar naar Schotland en nu naar Engeland.

Nu is vriend dus jarig. We dachten na over een passend cadeautje en hadden al snel een idee.

"Zullen we voor zijn zus dan ook zoiets maken?"
"Hoezo?"
"Hoezo? Nou, omdat zij natuurlijk ook jarig is."
"Echt?"
"Ja, dat wéét je toch wel?"
"Nee, hoezo?"
"Het is toch een tweeling........"

Nou, dát was dus compleet nieuw voor hem.

Het jongens-puberbrein is een bijzonder ding. Met een enorm sterke filterfunctie. Dus. Blijkbaar.