Geen wedstrijdpunt #59

Vandaag stond ik , voor het eerst in een eeuwigheid, weer langs de lijn bij een voetbalwedstrijd van Jongste. Zijn spelerspas was klaar, dus hij mocht meedoen. Na vanaf januari  twee keer per week meegetraind te hebben, was er nu een heuse primeur in de D3 van PPSC.

Leuk hoor. Er is niks mis mee om op zaterdag ochtend om kwart voor half donker te verzamelen bij een club in Rotterdam Kralingen. Maar ik was serieus vergeten hoe dat was. 
Oudste speelt zijn wedstrijden tegenwoordig tenslotte meestal om twaalf uur, of half drie.
Vandaag ging om kwart over zes (!) de wekker, zodat we op tijd in de auto konden zitten. Om tien over half acht reden we de parkeerplaats van de blauw-zwarten op. De rijp lag nog op de velden.

Maar goed, hij had er reuze in in. Hij ging ze allemaal even klaren.

Het was best een belangrijke wedstrijd,. Ze speelden tegen de koploper, geen eenvoudig klusje dus. Er speelden Grote Belangen, in het zaterdagse voetbal.

Weet je wat me opviel? Dat de spelers van de tegenstanders bijna allemaal zoveel groter en breder waren dan de knapen uit ons eigen team. En het is nou niet dat we ze geen eten geven of zo. 
Ik kan niet voor de andere ouders spreken, maar persoonlijk schuif ik toch minstens twee keer in de week een boterham onder de schuurdeur door. Soms zelfs met beleg.

De wedstrijd was niet echt spannend. Er werd als een team gespeeld, de verdediging draaide prima, het ging best lekker. Iedereen bleef zoveel ie kon bij zijn mannetje. Voor wie niet wekelijks langs de lijn staat: in zo'n elftal is het zo dat iedere speler 'gematched' wordt aan een tegenspeler. Die moeten ze dekken, en daar moeten ze bij in de buurt blijven. 'Je mannetje' is heel belangrijk. Regelmatig hoor je het de coaches van beide kanten dus ook over het veld brullen: 'KOM OP! DENK EROM! BLIJF BIJ JE MAN!!!!"

Wat overigens helemaal nog zo'n slecht advies niet is in het leven, maar dat ter zijde.

We hadden doorgezet, samen gewerkt, alles gegeven wat we in ons hadden. 

Okee, okee, ik gebruik de term 'we' hier wel HEEL erg losjes.
Maar kom op mensen. Morele steun is ook wat waard.

Hullie wonnen met 6 - 0. Verdiend, want ze speelden sterk.  De PPSC mannen waren not amused.

Maar na een douche, pakje drinken en een zakje chips voelde het al weer anders. Op naar volgende week. Kwart voor negen thuis.

Lichtpuntje #58

Vandaag maakten we er een heuse vakantie-pret-dag van.

Om kwart over acht sprong ik al op mijn fietsie om snel alle post weg te brengen.
Daarom kon ik om kwart over tien voorrijden bij de jongens, die voor de derde keer deze week bij elkaar geslapen hadden. Op naar Scheveningen.

We deden een bioscoopje, mét popcorn uiteraard. Anders heet het televisie kijken.
Daarna gingen we richting strand waar het heerlijk was. Fris, maar met een zonnetje. 
We waren er zeker niet alleen. De kibbeling was er bijna net zo lekker als die van 'onze eigen' Cock.
De game-hal konden we echt niet voorbij lopen. Fanatiek werd er Air Hockey en Basketbal gespeeld.

Afsluitend deden we achttien holes op een Glow In The Dark Golfbaan, struinden we door een spiegeldoolhof en werkten de jongens nog even aan hun conditie.

En toen was ik uhh......redelijk gesloopt. Zij niet trouwens.

Het was een fijne dag. Een lichtpuntje in deze week.

Verzamelpunt #57

Wij zullen ongetwijfeld niet de enigen zijn die ten prooi zijn gevallen aan deze rage.
Bij iedere 15 euro aan boodschappen of speciale artikelen krijg je in de supermarkt een moestuintje.   
Uiteraard is er een bijbehorend Groei & Doeboekje en een sticker-kalender.

De jongens zijn er enthousiast over en ik vind het ook leuk.
We zijn niet alleen. Voor de supermarkt staan rijen bedelende kinderen: "Mevrouw, mag ik uw moestuintjes?"

~ juni 2006 ~

Hier had ik Een Mening over, vroeger. Dit vond ik typisch zo'n voorbeeld van nare marketing, van geldklopperij, van een voorbijvliegende rage waar je over een jaar niks meer van hoort. Waarvan je, als je nog geen kinderen hebt, zeker weet dat je er absoluut nooit aan mee gaat doen, want wat leren ze daar nou van, helemaal niks, al dat soort onzinnig materialisme, en dan hebben we het nog niet eens over het in de hand werken van zeur-terreur in winkels, ze moesten zich schamen daar. ;-)

~ januari 2008 ~

Inmiddels heb ik kinderen en al heel veel van dit soort acties meegemaakt. 
Bovendien hebben zij en dus ik ook, daar heel veel plezier aan beleefd. 
De meeste verzamelingen liggen nog in hun kast, want ze willen er niet vanaf.

~ Juni 2012 ~

Jetix knikkers, Nickelodeon sjoelstenen, voetbalpuzzels, wuppies, smurfen, poppenkastpoppen, gogo's, funky beans, keuken mini's, muppets en dierenplaatjes. 
We hebben overal aan mee gedaan.

Jaarlijks hoogtepunt waren de voetbalplaatjes.

Ik hàd er dus Een Mening over, vroeger. 
Maar ja.
Mooie dingen hoor, Meningen, maar je spaart er geen moestuintjes mee. En dus heb ik inmiddels aardappelen genoeg voor drie weken. En heb ik me zelfs verlaagd tot het schaamteloos inschakelen van opa's en zelfs collega's.

Andijvie hebben we drie keer dubbel. Iemand ruilen voor een Basilicum?

Leerpunt #56

Opvoeden is een veelomvattend iets. Soms leuk, soms pittig. Heel divers ook. Je wilt je kinderen zoveel meegeven. Net zoals je zelf ook het nodige mee hebt gekregen uit je eigen nest.

In het rijtje fietsband plakken, geld pinnen, bed opmaken, je eigen brood smeren, taart bakken en veters strikken, past ook "een IKEA kast in elkaar zetten".  Altijd een uitdaging.

Ik deed het gister met Oudste. We hadden er samen lol in en tot zover is alles gelukt. Soms zit het tegen, maar nu zat het mee..............

Nieuw beginpunt #55

Hoe het begon - eind augustus 2014

Beste wereld,

Nog een weekje, en dan stuur ik je mijn Jongste. Dan gaat hij naar de middelbare school.

~ Een nieuwe agenda ~

Je weet vast meteen welke ik bedoel, als je hem ziet en hoort tussen al die andere brugsmurfen. Hij is die éne met die donker blonde haren en bruine ogen, die eerst een beetje verlegen aan de kant staat, maar zich al snel laat horen als hij zich op zijn gemak begint te voelen. De grapjesmaker.

~ Daar is het boekenpakket ~ 

Hij is een bijzonder kind, mijn Jongste. Hij is tussen zijn ouders en broer, de onrustige plek in ons gezin.

Zijn leven heeft zich tot nu toe vooral afgespeeld in onze wijk, ons Kethel-dorp, en in ons huis. Volgende week gaat ie ineens naar een stuk verderop.
Zelf.
Iedere dag.

Het laatste jaar verlangt hij wel naar verdere oorden en nieuwe ervaringen. Hij is een beetje als een net ontpopte vlinder - niet langer het rupsje dat hij was. Hij voelt plotseling de wind onder zijn vleugels, herkent een vaag verlangen naar groter, meer en verder, zonder echt iets anders te kennen dan de boom waarin hij is opgegroeid. Hij is klaar om uit te vliegen.

En dat is natuurlijk mooi, wereld, maar laten we wel wezen, hij is nog nooit zelf die kant op gefietst. En zijn eerste vijf dagen en vier nachten zonder ons zijn nog maar pas geleden, toen ie op kamp ging met groep acht. Waar hèbben we het helemaal over.

~ Leren boeken kaften hoort erbij ~ 

Ik hoop dat ie een heleboel nieuwe dingen gaat leren. Franse woordjes en zo, en de stelling van Pythagoras, en dat Willem Janszoon in 1606 Australië ontdekte, en over fotosynthese in plantjes.

~ Klaar! ~

Maar dat soort zaken leert ie op school, niet van de wereld.

~ Plek vrij gemaakt in zijn kast ~

Van de wereld hoop ik dat ie andere dingen meekrijgt. Zoals ja zeggen met een open hart, en nee zeggen zonder angst.

~ En weer gevuld met schoolspullen ~ 

Ik hoop dat hij leert dat hij kan zijn wie hij wil zijn. Dat het leven lang is, en hij tijd genoeg heeft om uit te vinden wie hij precies wil zijn, versus wat andere mensen willen dat hij is.
Ik hoop dat hij dingen ziet waar hij van schrikt, en dingen die hem inspireren. Ik hoop dat hij dingen voelt die hij nog nooit heeft gevoeld, en dat hij een leven voor zichzelf gaat bouwen waar hij trots op is. Waar HIJ trots op is, want het is zijn leven.

~ Een nieuwe, grotere fiets ~ 

Ik wil zo graag dat hij leert zich niet te storen aan wat mensen achter zijn rug over hem gaan zeggen - er is vast een reden dat ze achter hem staan. Ik wil zo graag dat ie nieuwsgierig blijft. En onbevangen, en gelukkig, en enthousiast. Bescheiden, maar niet onzichtbaar. Op dat laatste heeft ie trouwens al flink geoefend.

~ Een goede rugzak kan niet ontbreken ~

Laat hem leren sorry te zeggen en zijn fouten toe te geven, maar tegelijkertijd om complimenten aan te nemen met een trotse glimlach. Laat hem dingen nemen - tijd, beslissingen, risico's en initiatief. En laat hem dingen maken - zijn handen vuil, bijvoorbeeld. En fouten. Fouten maken is belangrijk. Hij is een tikkie perfectionistisch, mijn Jongste. Hij realiseert zich nog niet dat fouten maken hoort bij nieuwe dingen proberen, bij leren, bij het zoeken van je grenzen, bij het veranderen van jezelf en daarmee bij het veranderen van de wereld. Ik hoop dat hij zich niet laat weerhouden door wat er mis ging - niet stoppen, niet bevriezen, niet oeverloos doorpiekeren over wat anders had gemoeten. Leven is leren, en leren is leven.

Dat komt niet uit een schoolboek.

Daarom, pas een beetje op hem, wereld.

Hoe het nu is - februari 2015

Hij is een half jaar onderweg nu. Op zijn nieuwe school.
Hij voelt zich er thuis, wordt gezien en gehoord. Hij krijgt de kans zichzelf te zijn.

Intussen vindt hij wèl dat het veel tijd kost, dat schoolleven. Vooral op die momenten dat hij níet op school is. We hebben daar wel strijd over. Hoe doe je dat nou? Je tijd inplannen, huiswerk maken, trainen en gamen?

Maar zijn tweede rapport was net zo stralend als zijn eerste.
Hij heeft echt hard gewerkt tussen Kerst en nu. Heeft zo zijn best gedaan, en dat zie je eraan af.
Het motiveert hem, om de resultaten van al zijn inspanningen te zien. En ik ben écht blij - hetzelfde soort blij dat ik voelde toen ie voor het eerst de tafel los liet en naar me toe liep. Het blij dat ik was toen hij ineens van me wegfietste, met zijn wiebelende stuur. Het blij dat hoort bij zwemdiploma's... maar dan weer anders.

Rapportblij :-)

Levens Leerpunt #54

De voorpret is begonnen. Een vrije week is geregeld. De reis is geboekt. Er moet alleen nog betaald worden. Kleinigheidje.

Omdat na terugkomst uit Turkije een ID nog minimaal 3 maanden geldig hoort te zijn, moet er voor Jongste een nieuwe komen. Een vakantie als deze in februari is daar heel geschikt voor, want zowel bij het aanvragen als het ophalen moet hij zelf aanwezig zijn.

We komen om in de pasfoto's. Degene die in het begin van dit schooljaar gemaakt zijn waren leuk en prima gelukt. Maar voldoen niet aan de eisen.
Dus op naar de winkel, voor weer 6 nieuwe. Waarom kan dat nu niet gewoon per één? 

Die foto werd trouwens precies goed. Hij keek exact zo nors als de voorschriften zeggen.
ID-pasfoto's worden tegenwoordig niet bijzonder flatterend. Bij mij in ieder geval niet. Maar bij hem zag ik toch een bijzondere jongen.

Een jongen die snapt dat je over vijf jaar, als er opnieuw een ander ID moet komen, echt niet meer weet wat dat ID kostte en hoelang we er moesten wachten. Maar wel dat zijn moeder hem meenam om op straat de allerlekkerste ijskoude milkshake te halen, bij een gevoelstemperatuur van rond het vriespunt.

Gewoon, omdat het kon. Omdat je het leven moet leven. Met milkshakes.

Puntgaaf idee #53

Hier zijn wat feiten die niet kunnen worden weerlegd:

1. De opgroeiende jeugd krijgt tegenwoordig het liefst geld als ze jarig zijn.
2. Geld is geweldig.
3. Maar niet zo leuk om te geven.
4. Omdat het te makkelijk is.
5. Er zijn tal van manieren om geld leuk te verpakken.
6. Dan heb je een win win situatie.
7. Kind blij, ik blij.

Geef me papier, een schaar en lijm en ik ben zo blij als een varkentje in de modder.

Need I say more? Nee hè. Dacht ik al. Maar jij kunt het ook. Kijk maar.

Als je dit in huis hebt, is de rest een fluitje van een cent.

Neem een stukje leuk papier, twee keer zo groot als je eigenlijk nodig hebt. Knip dit op maat van het wc-rolletje. Plak aan beide lange zijden een stuk dubbelzijdig tape. En zet het dan vast op het rolletje.

Weet je wat nu zo mooi is? Dat ik van de andere helft van het papier volgende week gewoon weer zo'n cadeautje kan maken. Hah!

Ik deed een propje gemaakt van een gekleurd servetje onder in het rolletje, en zette dit vast met een stukje plakband. Toen kon ik er geld in doen.

Het rolletje mét geld ging in het potje. Daaromheen deed ik de smarties.
Daar stond ik net erg mijn best op te doen, toen Jongste binnenkwam.

'Lekker, je hebt er nu wel genoeg hè?', zei hij. Hap hap hap hap, weg smarties. Weet je wat dat betekent? Nu kan ik dus toch niet volgende week nog zo'n cadeautje maken.

Pubers zijn leuk, wist je dat? Fantastisch zijn ze, werkelijk een aanwinst voor je leven en je huis. Kan ze echt aanraden. Wil je er eentje proberen? Zeg het maar.

Ik stuur je er zo eentje.

Verder dan maar. 
Een paar raamstickers er op. Die had ik eens bij een tijdschrift gekregen en zijn prima bruikbaar voor dit projectje. Aan de achterkant zit onder andere nog een fiets-sticker. Daarmee scoorde ik bonuspunten, want die had de jarige vandaag juist nieuw gekregen. Zonder dat ik het wist. 

De zon brak door toen ik deze foto nam. Ik zeg, da's geen toeval, mensen.
Kijk dan toch wat een prachtige cadeau dit wordt.

Leeftijd er op. Strik er om. En klaar!

Oh nee. Inpakken nog, anders is het geen echt cadeau.

Toppunt #52

Ik kwam er lange tijd niet. 
Kwas een beetje vergeten wat een leuke winkel het is, vol ideetjes voor thuis.
En hoe lekker de taartjes er zijn..........
Al kwam de grootste verrassing bij het afrekenen hiervan. Of ik een Family Card heb? 
  Ja hoor. Of ik dan één euro af wilde rekenen? Mocht ik ook nog een tweede kop koffie
  halen als deze op was. 

Top zaak :-). 

Vertrekpunt #51

Het was erg spannend vooraf. Hij wilde zo graag, maar twijfelde overal over. 
Maar kijk, daar gaan ze. Gelukkig toch nog.

Al wéken telde hij af, omdat hij er zo'n enorme zin in had en het alweer zolang geleden was. Toen kwam er die kink in de kabel. Helemaal uit balans.
Met kunst en vliegwerk bleven we op de been. Krabbelt hij weer een beetje op. 
Hij is er nog niet en moet hier nog wat mee.

Maar nu even niet. Nu gaan ze op mannen-voetbal-weekend. 
Londen, here they come..........

Voorlopig Eindpunt #50

Vandaag een update qua gezondheid.

Het gaat goed met me. Ik voel me goed, ik voel me sterker, energieker en blijer. Dat is me veel waard.

Ik had telefonisch contact met mijn reumatoloog. De laatste keer dat ik hem zag was op 
8 januari. Hij stuurde me toen door naar de dermatoloog en liet me weer bloedprikken. Dit met name om het bloedbeeld te vergelijken met juni 2014.

Hij wilde het kort houden geloof ik. "Het bloedbeeld is helemaal in orde."

Ja dàhàg. Dat is me té kort. Misschien wil ik wel teveel weten. Maar pas als ik dingen weet en snap, ben ik rustig.

Met doorvragen kwam ik nog heel wat meer te weten.
- Dat mijn witte bloedcellen in november nog laag waren, maar in januari weer een normale waarde hadden.
- Dat er net als toen (dezelfde) antistoffen meetbaar waren.
- Lever- en nierfunctie waren goed.
- Geen suiker.
- Het eiwitspectrum was normaal.
- Schildklier was OK.
- De kalkstofwisseling was normaal.
- Alle nieuwe wegen die bekeken zijn, daar komt niets uit.
- Er zijn onvoldoende aanwijzingen voor een definitieve SLE-diagnose .

Zijn conclusie:
Ik heb een autoimmuun-profiel met een groter risico om SLE te ontwikkelen.

Als er nieuwe ontwikkelingen of verschijnselen zijn, staat hij daarvoor open en kan ik opnieuw contact leggen.

Inmiddels zit ik alweer twee-en-een-halve week dagelijks aan de pil. Flinke jongens zijn het. Door mijn lage weerstand, was er een schimmel onder mijn voet gekropen. Zoals elke bijsluiter staat ook deze vol met allerlei mogelijke bijwerkingen. Eén daarvan trok speciaal mijn aandacht, want die zie je niet zo vaak. "Het kan het aantal witte bloedcellen en bloedplaatjes doen verminderen." Hè ja, dat zou nog eens handig zijn in mijn geval.
Na vier weken gebruik, moet ik me weer bij de dermatoloog melden. 
Volgens de reumatoloog is er wat hem betreft geen bezwaar om eventuele lichttherapie te gaan starten voor mijn Raynaud-klachten. Of ik dat even door wilde geven. Dat wil ik wel.

De afspraak die ik deze week met de hematoloog had, is drie weken opgeschoven. 
De dokter was namelijk zelf ziek.

Opruimpunt #49

~ Foto van Pinterest ~

Pinterest. Je kunt er zo heerlijk snuffelen. Maar ook verdwalen. En zeker je tijd verdoen.
Want van het één kom je bij het ander.
Ik zie er zoveel leuke dingen. Doe ideeën op.

Dit is er één die ik misschien wel uit ga voeren.

Er is hier elke dag namelijk wel iemand die zanikt over een oplader. Of oortjes. Ze zijn óf kwijt, óf een ander heeft ze óf .... ik gaf iedereen al 's eigen oortjes op kleur. Maar dit kan ook. Iedereen z'n eigen wasknijper. Die kun je dan ook op hun lippen knijpen als ze weer beginnen te trutten over die verrekte oortjes!

Hier (klik) kun je de uitleg vinden.

Steunpunt #48

Ik heb van die dagen dat via whatsapp de berichtjes binnenstromen. Zomaar. Voor de gezelligheid. Een vraag om hulp. Een uitnodiging. Bijpraten. Voor wat steun. Uit interesse. Voor overleg.

Vandaag was ook zo'n dag.

De laatste die binnenkwam was deze. Ik geloof niet dat ze weet wat er speelt momenteel. Of ze leest toch mijn blog, terwijl ik denk van niet. Je bent lief!

Maar zoiets voelt een beetje alsof je, terwijl je in het pikkedonker in de stromende regen staat en de weg niet meer weet, ineens een duwtje in je rug krijgt, de goede kant weer op.

Daarom deel ik hem. Met iedereen die hem gebruiken kan. Vangen!

Warmtepunt #47

Ik wou dat ik hem was.

Het enige wat ie doet op een dag is namelijk

- slapen

- op de verwarming liggen

- zich laten aanhalen

- gevoerd worden

- buiten spelen

- wachten tot het avond is, zodat ie bij Wim op schoot kan liggen 
  terwijl die over zijn rug aait.

Daar zou ik echt HEEL GOED mee kunnen leven.

Zorgenpunt #46

We maken ons zorgen.
Om hem. De meest zorgeloze in ons gezin. Tot voor kort.

Ineens steekt hij slecht in zijn vel. Voelt hij zich niet goed. Gedraagt hij zich angstig.
Hij is onherkenbaar.

We zijn van slag. Met zijn allen uit balans. Een ouder wil dat het goed gaat met zijn schaapjes. Maar dat lukt niet altijd.

Snoeppunt #45

Valentijn: voor- en nadelen

Jelmer
Voordelen: Hij is grappig, nuchter, beheerst en loyaal. En hij komt nog lekker knuffelen.
Nadeel: Ooit gaat hij het huis uit, want hij wil al een jaar of elf niet meer met mij trouwen.

Wessel
Voordelen: Hij is slim, diepzinnig en strooit met volzinnen alsof ie een oude man is. Hij zegt vaak dat hij van me houdt. En ik kan hem nog tillen.
Nadeel: Ooit gaat ie uit huis, want hij wil Grote Dingen met zijn leven. Ergens anders. 
Als in, niet in mijn huis.

Wim
Voordelen: Hij kookt van alles en hij is erg zorgzaam. En ik kan nog veel meer voordelen noemen, maar mijn vaders lezen hier. Hah.
Nadeel: Geen. Want, hij is al met mij getrouwd, en hij gaat nergens heen.

Fijne Valentijnsdag, schatten. 

Geld-Inzamel-Punt #44

In de maand juni ga ik voor de tweede maal deelnemen aan De Maaslandloop. Een 360 kilometer lange estafetteloop door Nederland. Een uurtje of dertig zullen we onderweg zijn. Non stop. Dag en nacht.

Vorig jaar deed ik ook mee. Een gewéldige ervaring van een enorm leuk sportief evenement.

Jammer genoeg werd het overschaduwd door mijn ziekenhuisopname, drie dagen later. 
Er was geen tijd om na te genieten.

Dit jaar ben ik in de gelukkige omstandigheid dat ik het over kan doen.
Vorig jaar zat ik in een beginnersteam, dit jaar heeft een zeer ervaren team met overwegend snelle jongens me in hun team opgenomen. Opnieuw een hele uitdaging. 
Ook een richtpunt: half juni, een jaar later, wil ik terug zijn op mijn oude niveau. En ietsjes verder nog, want dit jaar zal mijn sportieve prestatie wat groter zijn in dit team. Vorig jaar zaten we met zes lopers in een busje, dit jaar maar met vijf. Dat betekent dat we de afstand met minder lopers afleggen en er per persoon vaker en daardoor méér gelopen moet worden. Daarbij rennen de andere vier lopers veel sneller hun kilometer en ben ik daardoor eerder weer aan de beurt voor míjn kilometer, waardoor mijn hersteltijd korter is.

Een uitdaging dus. Wél een hele leuke. Al mijn looptrainingen nu, zijn er op gebaseerd in juni fit genoeg te zijn.

Alle opbrengsten van de Maaslandloop zijn voor het goede doel, dit jaar de stichting 
"Het Vergeten Kind". Om als team deel te mogen nemen, moeten we 2100 euro inleggen. Om dit bij elkaar te sprokkelen voeren we allerlei acties. We hebben al oliebollen gebakken, wijn, chocomel en gluhwijn verkocht en boodschappen ingepakt bij een supermarkt.

Vandaag organiseerden we een dansfeest in Maasland. Het was gezellig. Gekletst, gedronken, bijgepraat, tegen de muziek in geschreeuwd, gelachen en gedanst.
Zij waren er ook. Een fijne avond dus.

Verkooppunt #43

De afgelopen periode was er een van opruimen en organiseren. Van weggeven en weggooien, van verkopen, schoonmaken en herinrichten. Dat resulteerde in veel tripjes naar Het Goed en het grofvuil, met een volgestouwde auto. Het leverde ook een klein spaarpotje op.

Misschien is het mijn leeftijd. Mijn onrust. Misschien is het omdat de kinderen groter worden. Misschien is het de tijd van het jaar - een nieuw begin met frisse wind in je haar. Wat het ook is, ik merk dat ik steeds meer zoek naar een zo simpel mogelijk leven met zo min mogelijk ballast.

Zoveel is er weggegaan, deze maanden. En ik ben er ook nog lang niet hoor. Er zit progressie in.
Zoveel zooi die we eigenlijk alleen maar hadden omdat we ze hadden, zonder verder duidelijk doel. Of omdat het nog wel eens van pas kan komen, ooit. Ik was er klaar mee.

Serviesgoed dat een kastje vult en dat ik in al die tijd nog NUL keer op tafel had gezet? Weg ermee.
Apparatuur dat we hadden vervangen door betere. Waar stond dat op te wachten dan? Als het huidige kapot gaat, pakken we waarschijnlijk de betaalkaart en gaan iets nieuws kopen. We grijpen dan toch niet terug naar dat oude. Naar Het Goed dan maar.
Speelgoed dat de jongens al lang ontgroeid waren. Laten we er een ander blij mee maken.
De thuis-tap, die ik won met een goed ingevulde WK-poule. Er is geen verjaardag meer waarbij we hem van zolder halen. Want we delen weer flesjes uit. Hoppa. Weg!

De hoeveelheid spullen die je verzamelt als je jarenlang met zijn vieren in een huis woont is overweldigend, en ik was er gewoon klaar mee. 
Ik wil tijd hebben om dingen te doen die ik leuk vind met mensen die ik liefheb, in een huis waar dingen staan die we gebruiken, die we heel erg mooi of praktisch vinden, of waar een speciale herinnering hangt.
Al het andere?
Niet meer nodig.

Ik realiseer me keihard dat we werkelijk alles hebben wat er nodig is.

Genoeg is gewoon genoeg.

Het leven wordt eenvoudiger van minder spullen, en dat simplificeren werkt door op andere gebieden, alhoewel ik nog een lange weg te gaan heb. Ik leer beter nee te zeggen tegen dingen die ik niet belangrijk genoeg vind. Ik leer beter na te denken over de dingen ik echt belangrijk vind voor mij en ons gezin. Ik leer beter wat 'genoeg' eigenlijk betekent.

Ik zei het al. Ik ben er nog lang niet. Nog niet alle verkoopbare spullen zijn het huis uit. Daarna volgt het grote schuiven en herinrichten. Bergruimte opknappen en maken, en de kamers opnieuw indelen.

Ik bracht aan de achterzijde van het gebouw weer een doos naar Het Goed en liep er aan de voorzijde weer in. Het is leuk om er rond te snuffelen.
Bij de lijsten- en schilderijenhoek viel mijn oog op een geborduurde beer. In het tijdperk voordat ik een poes in huis kreeg, borduurde ik graag. Deels gepriegel, maar het gaf me ook ontspanning. Omdat de poes steeds in mijn draad hing, hield ik ermee op. Ik hing de eindproducten eigenlijk nooit op, want hoe leuk het maken ook was, als het klaar was vond ik het lelijk. 

We hadden ook een hele rits lijsten weggebracht de afgelopen periode. Ook die met de geborduurde beer. Grappig om hem terug te zien in de winkel. Maar iets klopte er niet aan. Hij was niet ingelijst zoals de mijne.
Toen ik mijn hoofd iets naar links draaide zag ik een kloppend plaatje. Want daar stond hij.
Wat een toeval. Twee dezelfde exemplaren, door hun eigenaren het huis uit gebonjourd. 6,95 Euro stond achterop.

Met lege handen verliet in de winkel. Het is goed zo.

Vogel-Voeder-Punt #42

Ik hou van vogels.
Vanuit onze woonkamer kijken we zo de tuin in. Het aan- en afvliegen, het gekwetter, de interacties. Ik vind het leuk.

Vaste bezoekers zijn duiven, musjes, merels, Vlaamse gaaien, spreeuwen en koolmeesjes. Met regelmaat komt er een roodborstje langs. Soms stapt er een eend rond. In de boom van de naaste buren zit vaak een stel halsbandparkieten.

Ze zijn dol op de vogelpindakaas, vetbollen en zaden die we aanbieden. Het zijn barslechte brood- en appeleters.

Het idee van de uitgeholde sinaasappels met zaadjes, zag ik onlangs in een tijdschrift. 
Zo gemaakt en met een heel leuk effect. De hele middag schommelde er een koolmeesje op.