Nieuw beginpunt #55

Hoe het begon - eind augustus 2014

Beste wereld,

Nog een weekje, en dan stuur ik je mijn Jongste. Dan gaat hij naar de middelbare school.

~ Een nieuwe agenda ~

Je weet vast meteen welke ik bedoel, als je hem ziet en hoort tussen al die andere brugsmurfen. Hij is die éne met die donker blonde haren en bruine ogen, die eerst een beetje verlegen aan de kant staat, maar zich al snel laat horen als hij zich op zijn gemak begint te voelen. De grapjesmaker.

~ Daar is het boekenpakket ~ 

Hij is een bijzonder kind, mijn Jongste. Hij is tussen zijn ouders en broer, de onrustige plek in ons gezin.

Zijn leven heeft zich tot nu toe vooral afgespeeld in onze wijk, ons Kethel-dorp, en in ons huis. Volgende week gaat ie ineens naar een stuk verderop.
Zelf.
Iedere dag.

Het laatste jaar verlangt hij wel naar verdere oorden en nieuwe ervaringen. Hij is een beetje als een net ontpopte vlinder - niet langer het rupsje dat hij was. Hij voelt plotseling de wind onder zijn vleugels, herkent een vaag verlangen naar groter, meer en verder, zonder echt iets anders te kennen dan de boom waarin hij is opgegroeid. Hij is klaar om uit te vliegen.

En dat is natuurlijk mooi, wereld, maar laten we wel wezen, hij is nog nooit zelf die kant op gefietst. En zijn eerste vijf dagen en vier nachten zonder ons zijn nog maar pas geleden, toen ie op kamp ging met groep acht. Waar hèbben we het helemaal over.

~ Leren boeken kaften hoort erbij ~ 

Ik hoop dat ie een heleboel nieuwe dingen gaat leren. Franse woordjes en zo, en de stelling van Pythagoras, en dat Willem Janszoon in 1606 Australië ontdekte, en over fotosynthese in plantjes.

~ Klaar! ~

Maar dat soort zaken leert ie op school, niet van de wereld.

~ Plek vrij gemaakt in zijn kast ~

Van de wereld hoop ik dat ie andere dingen meekrijgt. Zoals ja zeggen met een open hart, en nee zeggen zonder angst.

~ En weer gevuld met schoolspullen ~ 

Ik hoop dat hij leert dat hij kan zijn wie hij wil zijn. Dat het leven lang is, en hij tijd genoeg heeft om uit te vinden wie hij precies wil zijn, versus wat andere mensen willen dat hij is.
Ik hoop dat hij dingen ziet waar hij van schrikt, en dingen die hem inspireren. Ik hoop dat hij dingen voelt die hij nog nooit heeft gevoeld, en dat hij een leven voor zichzelf gaat bouwen waar hij trots op is. Waar HIJ trots op is, want het is zijn leven.

~ Een nieuwe, grotere fiets ~ 

Ik wil zo graag dat hij leert zich niet te storen aan wat mensen achter zijn rug over hem gaan zeggen - er is vast een reden dat ze achter hem staan. Ik wil zo graag dat ie nieuwsgierig blijft. En onbevangen, en gelukkig, en enthousiast. Bescheiden, maar niet onzichtbaar. Op dat laatste heeft ie trouwens al flink geoefend.

~ Een goede rugzak kan niet ontbreken ~

Laat hem leren sorry te zeggen en zijn fouten toe te geven, maar tegelijkertijd om complimenten aan te nemen met een trotse glimlach. Laat hem dingen nemen - tijd, beslissingen, risico's en initiatief. En laat hem dingen maken - zijn handen vuil, bijvoorbeeld. En fouten. Fouten maken is belangrijk. Hij is een tikkie perfectionistisch, mijn Jongste. Hij realiseert zich nog niet dat fouten maken hoort bij nieuwe dingen proberen, bij leren, bij het zoeken van je grenzen, bij het veranderen van jezelf en daarmee bij het veranderen van de wereld. Ik hoop dat hij zich niet laat weerhouden door wat er mis ging - niet stoppen, niet bevriezen, niet oeverloos doorpiekeren over wat anders had gemoeten. Leven is leren, en leren is leven.

Dat komt niet uit een schoolboek.

Daarom, pas een beetje op hem, wereld.

Hoe het nu is - februari 2015

Hij is een half jaar onderweg nu. Op zijn nieuwe school.
Hij voelt zich er thuis, wordt gezien en gehoord. Hij krijgt de kans zichzelf te zijn.

Intussen vindt hij wèl dat het veel tijd kost, dat schoolleven. Vooral op die momenten dat hij níet op school is. We hebben daar wel strijd over. Hoe doe je dat nou? Je tijd inplannen, huiswerk maken, trainen en gamen?

Maar zijn tweede rapport was net zo stralend als zijn eerste.
Hij heeft echt hard gewerkt tussen Kerst en nu. Heeft zo zijn best gedaan, en dat zie je eraan af.
Het motiveert hem, om de resultaten van al zijn inspanningen te zien. En ik ben écht blij - hetzelfde soort blij dat ik voelde toen ie voor het eerst de tafel los liet en naar me toe liep. Het blij dat ik was toen hij ineens van me wegfietste, met zijn wiebelende stuur. Het blij dat hoort bij zwemdiploma's... maar dan weer anders.

Rapportblij :-)