Trefpunt #38

 

Dingen die niemand je vertelt over hardlopen:

Het is niet altijd rozengeur en maneschijn mensen. Echt niet.

1. Hardlopen is obsessief. Op de dagen dat je niet gaat, ben je vooral bezig met wanneer je weer wél gaat.

2. In het verlengde daarvan: als je niet gaat omdat je een rustdag hebt en het is die dag toevallig heel mooi weer, is dat heel oneerlijk.

Het leven is natuurlijk niet eerlijk, maar dit is wel HEEL ONEERLIJK.

3. Iedere hardloper kent dit fenomeen en weinigen praten erover, dus bij deze: iedereen die meer dan vier kilometer rent, moet weleens plassen of poepen onderweg. Of erger: allebei.

Ja echt.

Er is zelfs een wetenschappelijke verklaring voor:

Als je een tijdje rent, vragen de spieren in je benen zoveel zuurstof dat je lichaam daar het meeste bloed heen stuurt. Dat betekent dat er minder overblijft voor andere onderdelen, zoals je maag en je darmen. Die beschouwen dat als 'panic mode' en beginnen zich vast te ontdoen van hun inhoud, om energie te sparen.

Dat klinkt natuurlijk allemaal heel logisch, maar dat betekent wel wat in de praktijk.
Op mijn vaste routes ken ik elke geschikte boom, zijweg, berm en bosje.

Zo.

Weer een taboe doorbroken. Graag gedaan.

4. Het komt nog wel eens voor dat de eerste kilometer gewoon niet leuk is. Dat je denkt, zie je wel, ik kan het niet meer. Het lukt niet. En ik heb het koud. En dit is stom.
Vaak is dit na één kilometer voorbij. Soms na een paar kilometer nog steeds niet. Dan is de enige reden dat je blijft rennen het feit dat je weer terug naar huis moet en je geen geld bij je hebt voor een taxi.

5. Soms ren je je helemaal de tandjes en loop je helemaal trots op jezelf te zijn. En juist op dat moment word je voorbij gerend door iemand die stappen neemt van drie meter, waardoor jij eruit ziet als een betonnen tuinbeeld.

Met rimpels.

6. De heuvel op duurt veel langer dan de heuvel af. En van tegenwind word je veel moe-er (moeier?) dan je winst hebt van wind mee.
Deze valt ook in de oneerlijke categorie.

7. Als je een man bent (en dus geen sportbeha draagt, waardoor je shirt over je lijf schuurt), gaan van duurlopen je tepels bloeden. OHDANKJEWELUNIVERSUMDATIKEENMEISJEBEN.

Als je een man bent die wél een sportbeha draagt, dan heb je weer heel andere problemen.

8. Als je heel hard werkt, en je raakt geblesseerd of je rent een tijdje niet, dan heb je het gevoel dat je daarna bijna opnieuw moet beginnen. Het vraagt doorzettingsvermogen om dan niet over te stappen naar een andere sport.

Zoals languit op de bank liggen met hindernissen.

NIET AAN BEGINNEN, zou ik nu moeten zeggen.

Maar het is het waard geloof me.
Vanmiddag deed ik een heerlijk loopje van 12 kilometer met mijn ren-maatje. 
De Broekpolder was ons trefpunt. 
Het zat allemaal mee. Terwijl het in de auto op weg ernaar toe nog regende, vingen we onderweg geen enkele regendruppel. Toen het moment daar was, vond ik op relatief onbekend gebied, toch een fijne boom waar ik.....nou ja, je weet wel. De eerste kilometer was leuk en ook de laatste. We hebben weer flink bijgepraat. Niemand haalde ons in. 
De brug op duurde net zo lang als de brug af. Geen last van bloedende tepels. En de cappuccino achteraf smaakte heerlijk.

Moe maar voldaan.