Steunpunt #33

Soms zou ik willen, dat gisteren nooit voorbij ging, omdat vandaag alles zo anders is.......

Een kwieke zeventiger. Volop genietend van het leven. Van het buiten zijn, fietsen, kinderen en kleinkinderen, vakanties, sporten. Geïnteresseerd en meelevend. Altijd plannen. 
Hij liep tot voor kort de tien kilometer binnen het uur. Twee-en-zeventig jaar hè. Nu denkt hij over een rollator.
Onbevangenheid heeft plaats gemaakt voor zorgelijk. Duidelijkheid voor onzekerheid.
Luchtigheid voor angst. Het leven staat op zijn kop.
De laatste maanden waren zwaar. Het heeft zijn tol geëist. De tijd die komen gaat wordt niet minder zwaar.

Ik bracht vandaag bloemen en een Beschermengel. Omdat het allemaal niet meevalt.

Er zit een traan in mijn oog.
Niemand die hem ziet.
Niet een traan van blijdschap,
maar een traan van stil verdriet.

Die traan in mijn oog,
rolt traag over mijn wang.
Ik hoef hem niet te stoppen,
hij gaat zijn eigen gang.