Weer thuis

Bijna tien

Dag man,

Morgen word je tien. Iedere keer als ik dit schrijf, bij iedere verjaardagsbrief van jullie allebei, bekruipt me dat paniekerige gevoel: drie? vijf? negen?

TIEN??

Hoe kan dat? Waar is de tijd naartoe?
De dag dat je geboren werd lijkt nog zo dichtbij. Je kwam laat, maar snel ter wereld. Je huilde en je ogen knipperden tegen het felle licht, vonden de mijne en staarden me eindeloos onderzoekend aan. En ik had het gevoel dat ik je al jaren kende. Alsof je daar hoorde, in mijn armen.

Alsof je eindelijk op je plek was gevallen.

Het gaat goed met jou. Echt goed. Je bent gezond. Je leeft intens. Je bent slimmer dan je weet, sterker dan je lijkt en zoveel dapperder dan je zelf gelooft.

Je bent meer je plek gaan zoeken dit jaar. Daarmee hebben jij en ik ook regelmatig lijnrecht tegenover elkaar gestaan. En JEE, wat ben jij koppig. Je staat voor waar je in gelooft en je bent bereid te doen wat daar voor nodig is. Ook als je er straf voor krijgt. Met opgeheven hoofd stamp je dan de trap op naar je kamer, natuurlijk nog steeds met de nodige discussie, maar ook zonder een millimeter toe te geven. Je standpunt is je standpunt.

Je bent nog steeds mijn kleine filosoof.  Je denkt na over de wereld, het milieu, het dierenrijk, over het waarom van dingen, over de manier waarop mensen met elkaar omgaan, en hoe dat beter zou kunnen. Je observeert, met grote ogen. Je oordeelt vrijwel meteen. Daarna weeg je toch af en komt dan vaak met een verbazingwekkend genuanceerd beeld.
Soms begrijp je dingen van De Wereld niet.

Maar jongens van bijna tien hoeven De Wereld ook nog niet te begrijpen. Als jij er nou gewoon van geniet, dan hou ik je veilig en warm en gezond, dat hebben we tot nu toe tenslotte behoorlijk goed gedaan samen, en dan praten we later wel over het hoe en waarom.

We leren nieuwe kanten van elkaar kennen, Wessie. Je wordt ouder, je wordt uitgesprokener, en je leert dat je je niet altijd hoeft te voegen naar iedere situatie. Inmiddels ben je daar al héél goed in. Je leert dat jouw mening er net zoveel toe doet als die van ieder ander. Minstens.

Het klinkt misschien een beetje zweverig, maar soms heb ik het gevoel dat ik jou gekregen heb met een heel bijzondere reden. Dat er iets in mij begonnen is toen jij in mijn leven kwam.

Je bent anders dan alle andere kinderen die ik ken. Soms serieuzer, dan weer maller, emotioneler, aandachtiger, dromeriger. En joh, misschien klets ik wel uit mijn nek (kan goed hè, zou de eerste keer niet zijn), maar het is een blije gedacht dat jij misschien wel eerder dan ik wist dat wij - jij en ik en papa en je broer - bij elkaar hoorden in het leven. Aan één gesmeed door een ventje met bruine kijkers en blond stekelig haar.

En voor het geval dat waar is - dank je wel, jongen.

Dank je wel voor jou.

Morgen ben je tien. Vanavond ging je met dikke tranen slapen. Je dacht dat tien nooit zo leuk zou kunnen worden als dat negen was. Je wilde wakker blijven, om de laatste uren negen "ten volle te benutten". Zo zei je het.

Ik ga je laten zien dat tien wél leuk is. Beloofd!

Liefs

Mama

Londen in plaatjes

Wat een avontuur!

Jarenlang kwamen we niet veel verder dan, pak em beet, maximaal 3 uur rijden van huis.
Bij voorkeur ook niet over de landsgrens.

Jongste is overal voor te porren, dus zo kwam het dat hij vorige zomer met zijn vader in Londen belandde. En hij genoot en vond het gewéldig.

Oudste daarentegen, doet alles op zijn eigen manier en in zijn eigen tempo.

Hij lijkt in alles enorm op zijn Pa. Need I say more?

Afgelopen najaar ging hij voor het eerst echt op reis en net als met alle voorgaande "eerste keren" was hierna het hek van de dam.

Hij wilde Londen ook wel eens zien.
Daar hebben we direct werk van gemaakt. Want weet je, dat zijn zulke geweldige ervaringen om samen te doen, om als gezin te delen. Nu is ie bijna 13. In mijn sombere buien denk ik dan: jaha, over 4 jaar is ie bijna 17 en dan gaat hij misschien wel met zijn maten op vakantie. Vier jaar, dat is heus niet zo lang meer.
Dus het moet NU gebeuren.

Wekenlang verheugden we ons en maakten we persoonlijke lijstjes, met daarop al die plekken waar we heen wilden en die dingen die we wilden doen. We spraken af eerst ieders eerste keus te doen, daarna ieders tweede, derde enzovoort, tot de tijd om zou zijn.

~ ons hotel, naast The Londen Eye en tegenover The Big Ben ~

Het is uitstekend gelukt.

Bij thuiskomst vond ik bijna 500 (!) foto's op mijn toestel.

Dat moest dus gesorteerd worden.

~ op mijn lijstje stond The M & M's Store ~

De eerste categorie was die van de mislukte en bijna-dubbele plaatjes.
Die zijn makkelijk, hoppa, weg ermee.

Met dezelfde vaart gingen de foto's met als ondertitel "Die wil ik N.O.O.I.T. meer zien" eruit.

Daarna vond ik heel veel leuke foto's waar we zelf op staan. Die blijven, netjes in het juiste mapje, op de externe harde schijf.

~ stond ook op mijn lijstje ~

Vervolgens maakte ik een mapje met alle toeristische plaatjes.

~ het fietsverhuursysteem; mijn indruk is dat fietsen in die stad levensgevaarlijk is ~

En eentje van de foto's die vooral de andere gezinsleden leuk vinden.
Van voetbalstadions bijvoorbeeld.

Uiteindelijk houd ik dan een setje foto's over, die helemaal van mij zijn.

Die laten zien hoe ik Londen heb bekeken.

~ het Olympisch Dorp in Stratford ~

En wat ik er zo gaaf aan vond en vind.

Van deze plaatjes heb je er nu al een aantal gezien. De rest volgt hieronder.

~ dzeze loopbrug was er ook al tijdens de Olympische Spelen in Londen van 1948 ~

~ een flinke klus; daar kun je geen hoogtevrees bij gebruiken ~

~tijdens The Duck Tour gingen we zowel over land als over water ~

~ het adres van de ambtswoning van de Britse premier ~

 

~ The Westminster Abbey ~

~ we gingen zelf ook de lucht in met The Londen Eye ~

~ een rondje Covent Garden ~

~ dat mannetje heeft van zijn kruin tot aan zijn tenen, genoten van een straatartiest ~

~ wat een prachtige sportzaken hebben we gezien; zo'n Manchester shirt ging mee naar Schiedam ~

~ we keken onze ogen uit op de huisdieren afdeling; knettergek die lui ~

Kinderwijsheid

Vriendinnenweekend

30 juni en 1 juli 2012

Onze eerste ontmoeting kan ik me niet meer herinneren. Wél dat ze mijn meest favoriete collega's waren.
Toen ik in 1997 van werkplek veranderde gingen we bijpraatavondjes organiseren. Er kwamen etentjes. Cadeau- en gedichtavondjes. Dobbelfestijnen. Nachtjes slapen. Theateravondjes. En tweejaarlijkse shopdagen.
We proosten en dansten op elkaars bruiloften. We snoven aan elkaars babytjes.
Dankzij een fameus kruisjeslijstje weten we exact hoe vaak we bij elkaar kwamen.
En dat we in april 2012 een 15-jarig jubileum hadden. Midden in een periode dat er twee amper tijd hadden om adem te halen.

Heel vaak, vooral tijdens drukke weken, wens ik dat ik zeeën van tijd heb voor al mijn vriendinnen. Zeeën. Om te praten, te lachen, herinneringen op te halen. En dat je ze dan herinnert aan alle lieve dingen die je ooit voor ze hebt gedaan, en dat ze dan denken, goh, dat ze dat nog weet, en natuurlijk wist ik dat nog, want dit is een wens hè, en dan kan alles.

Overigens onthoud ik veel. Alle lieve kadootjes, kaartjes, berichtjes op de momenten dat ik ze zodig had, gezellige avonden. Heb ik opgeborgen, in mijn hart, in hetzelfde laatje als het schuldgevoel over het feit dat ik het zelf af en toe best beter kan doen.
Je moet een vriendin zijn om er een te hebben, en lang niet altijd laat ik ze weten dat ik aan ze denk.

Iedereen zal dat wel hebben. Kinderen en toestanden en werkzaamheden en rekeningen en zo. Allerlei andere dingen doen zich voor die nou eenmaal prioriteit zijn, wat doe je eraan, en in het midden van de stroom probeer je constant alle onnodige dingen te schrappen. Alle verantwoordelijkheden die je er gewoon even niet bij kunt hebben omdat de dagen nou eenmaal opgaan aan, nou ja, leven.

De kern zit in de definitie van 'onnodig'. Vriendinnen zijn nodig.

Echt, als je schip dreigt te zinken omdat het te zwaar is, dan gooi je maar je kleren overboord. Of je telefoon. Of al je proviand, desnoods. Maar je vriendinnen? Die zijn je reddingsboot, man. Die moet je onderhouden, want als je schip ooit echt zinkt, nou, dan heb je ze hard nodig.

Maar dat jubileumfeestje hadden we dus nog tegoed. Nu. In Oostvoorne. Om op te laden. Zo ontzettend heerlijk.

Het was ........ het was zoals het altijd is. Met taart en koffie, Linda's en de krant, een scherp gespeeld spelletje, met zon en afbakbroodjes. Met goede gesprekken en stiltes die niet opgevuld hoeven te worden.
We slokten cola light naar binnen, met snacks en salades erbij en losten gewoon even alle problemen op. Je weet wel, die van de wereld in het algemeen, en ons in het bijzonder.

Het is een rijk gevoel - om onvoorwaardelijk geaccepteerd te worden zoals je bent,
en tegelijkertijd geholpen te worden wie je wilt zijn.

Dank, meiden. Ben blij met jullie.